Псалми

39 Реков: „Ќе ги чувам своите патишта+

за да не згрешам со својот јазик.+

На устата ќе си ставам нарилник како стража,+

сѐ додека злосторникот е пред мене“.+

 2 Занемев и замолкнав,+

не кажав ништо за она што е добро,+

и мојата болка е отстранета.

 3 Срцето ми пламтеше;+

додека воздивнував, оган гореше.

Реков со јазикот:

 4 „Кажи ми, Јехова, колку брзо ќе дојде мојот крај+

и колку малобројни се моите денови,+

за да сознаам колку сум минлив.+

 5 Еве, моите денови ги направи малобројни,+

мојот животен век е како ништо пред тебе.+

Секој земен човек, макар и да стои цврсто, е само здив.+ (Села)

 6 Човекот навистина оди како сенка.+

Луѓето навистина залудно се расфрлаат.+

Човек трупа имот, а не знае кој ќе го собере.+

 7 А сега, на што да се надевам, Јехова?

Тебе те чекам.+

 8 Од сите мои престапи избави ме.+

Не изложувај ме на потсмевот на безумникот!+

 9 Останав без зборови,+ не можам уста да отворам,+

поради она што го направи ти.+

10 Отстрани ја од мене неволјата што ми ја нанесе.+

Поради непријателството на твојата рака ме снемува.+

11 Го укоруваш човекот поради престапот,+ и така го воспитуваш,

а неговите вредни работи ги јадеш како молец.+

Секој земен човек навистина е само здив.+ (Села)

12 Чуј ја мојата молитва, о Јехова,

приклони го увото кога викам за помош.+

Немој да молчиш кога леам солзи.+

Зашто, јас сум дојденец кај тебе,+

придојден како и сите мои татковци.+

13 Одврати го погледот од мене за да се разведрам+

пред да отидам и да ме снема.“+