12 А кога ги подигнаа очите оддалеку, не го препознаа веднаш. Потоа заплакаа колку што ги држеше гласот, па секој ја раскина својата наметка+ и фрлаше прав кон небото, врз својата глава.+
19 И си ги посипаа главите со прав+ и викаа, плачејќи и тагувајќи:+ ‚Штета, штета — голем граде, во кој сите што имаат бродови на морето+ се збогатија+ од неговото изобилство! Во еден час беше опустошен!‘+