Неемија
2 Во месецот нисан,*+ во дваесеттата+ година на цар Артаксеркс,+ пред него стоеше вино. Јас, како и обично, го зедов виното и му го дадов на царот.+ Но никогаш порано не сум бил тажен пред него.+ 2 Затоа царот ме праша: „Зошто ти е тажно лицето,+ а не си болен? Тоа не е ништо друго освен тага во срцето“.+ А јас многу се исплашив.
3 И му реков на царот: „Нека е жив царот довека!+ Како да не ми е тажно лицето кога градот+ во кој се гробовите на моите прататковци+ е опустошен, а портите му се изгорени со оган?“+ 4 А царот ми одговори: „Значи, што бараш?“+ Во тој час му се помолив+ на небесниот Бог,+ 5 а потоа му реков на царот: „Ако му е по волја на царот+ и ако ти е мил твојот слуга,+ испрати ме во Јуда, во градот во кој се гробовите на моите прататковци, за да го обновам“.+ 6 А царот ме праша пред својата жена, царицата, која седеше покрај него: „Колку ќе трае твоето патување и кога ќе се вратиш?“ И кога му го наведов времето,+ на царот му беше по волја+ да ме пушти.
7 И уште му реков на царот: „Ако му е по волја на царот, нека ми бидат дадени писма+ за управителите+ од онаа страна на Реката*+ за да ме пуштат да поминувам додека не стигнам во Јуда, 8 а и писмо за Асаф, чуварот на царската шума, да ми даде дрва за изградба на портите на Тврдината*+ покрај храмот,+ за градскиот ѕид+ и за куќата во која ќе живеам јас“. И царот ми ги даде, зашто добрата рака на мојот Бог беше над мене.+
9 И така дојдов кај управителите+ од онаа страна на Реката и им ги дадов писмата од царот. А царот испрати со мене и воени заповедници и коњаници. 10 Кога слушнаа за тоа, на Санавалат,+ Оронецот,+ и на слугата Товиј,+ Амонецот,+ им стана многу одвратно+ тоа што дошол човек да се погрижи за доброто на Израеловите синови.
11 Најпосле дојдов во Ерусалим и таму останав три дена. 12 Потоа станав ноќе, јас и неколку луѓе со мене, но никому не му кажав+ што ми беше ставил мојот Бог во срцето да направам за Ерусалим.+ А немав друго животно освен она на кое јавав. 13 И излегов ноќе низ Долинската Порта+ кон Изворот на Големата змија, па кон Портата на Буништето,*+ и притоа ги прегледував ѕидовите+ на Ерусалим кои беа урнати и неговите порти+ кои беа изгорени со оган. 14 И отидов понатаму до Изворската Порта+ и до Царевото Езерце, но таму немаше место да помине животното на кое јавав. 15 Сепак продолжив ноќта да се искачувам по угорнината што се издигаше од долината*+ и да го прегледувам ѕидот. Потоа се вратив и влегов низ Долинската Порта,+ и така се вратив назад.
16 А намесниците+ не знаеја каде сум бил и што сум правел, зашто дотогаш им немав кажано ништо ниту на Евреите, ниту на свештениците, ниту на достоинствениците, ниту на намесниците, ниту на останатите кои ја извршуваа работата. 17 Најпосле им реков: „Гледате дека сме во тешка состојба: Ерусалим е опустошен, а портите му се изгорени со оган. Ајде да го обновиме ерусалимскиот ѕид за повеќе да не бидеме за потсмев“.+ 18 И им раскажав како добрата рака+ на мојот Бог беше над мене,+ а им ги пренесов и зборовите што ми ги кажа царот.+ А тие рекоа: „Да станеме и да градиме!“ И така ги зајакнаа своите раце за доброто дело.+
19 А кога го слушнаа тоа, Санавалат+ Оронецот и слугата+ Товиј+ Амонецот+ и Гисем+ Арабјанецот+ почнаа да ни се потсмеваат+ и да ни зборуваат со презир: „Што правите? Зар се буните против царот?“+ 20 А јас им одговорив: „Небесниот Бог+ е Тој што ќе ни даде успех,+ а ние, неговите слуги, ќе станеме и ќе градиме. Но вие немате ни дел,+ ни право, ниту спомен+ во Ерусалим“.