Христијанското собрание од првиот век
На Пентакост 33. г.н.е. бил излеан светиот дух на една група од 120 Исусови ученици, и почнале на многу јазици да говорат за величествените Божји работи. Тоа било основањето на христијанското собрание. Тој ден биле крстени околу 3000 нови ученици (Дела на апостолите, 2. поглавје).
Собранијата на разни места растеле бројно, како што апостолите и другите и понатаму смело ја говореле Божјата Реч. Според записот од книгата Дела на апостолите, проповедањето наскоро се проширило низ медитеранското подрачје од Вавилон и северна Африка до Рим, и веројатно до Шпанија (Римјаните 15:18-29; Колосјаните 1:23; 1. Петрово 5:13).
Секаде каде што луѓето станувале ученици, биле формирани собранија. Оспособени, зрели мажи биле именувани за старешини, или надгледници, за да го одржуваат нивото на исправното учење и да предводат во собранијата. Но, тие не сочинувале класа на свештеници — клер; тие биле слуги (министри) и соработници за Божјето Царство (Дела на апостолите 14:23; 20:28; 1. Коринтјаните 3:5; 5:13; Колосјаните 4:11; 1. Тимотеј 3:1-15; Евреите 13:17; 1. Петрово 5:1-4).
Апостолите и другите блиски соработници служеле како водечко тело. Тие го презеле водството во делото на проповедање. Проблемите ги решавале во собранието во Ерусалим. Испратиле оспособени браќа во Самарија и Антиохија за да таму ги зајакнат новите верници. Го решиле спорот околу обрезувањето така што донеле одлука до која требало да се придржуваат сите собранија. Меѓутоа, овие луѓе не господареле над другите, туку биле слуги и соработници на целото собрание (Дела на апостолите 4:33; 6:1-7; 8:14-25; 11:22-24; 15:1-32; 16:4, 5; 1. Коринтјаните 3:5-9; 4:1, 2; 2. Коринтјаните 1:24).
Првите ученици биле познати како христијани, наречени така според Божје провидение. Исто така, имале учења кои ги разликувале, наречени апостолска наука или образец на здрави зборови. Ова библиско учење било исто така познато како вистина (Јован 17:17; Дела на апостолите 2:42; 11:26; Римјаните 6:17; 1. Тимотеј 4:6; 6:1, 3; 2. Тимотеј 1:13; 2. Петрово 2:2; 2. Јованово 1, 4, 9).
Тие биле заедница на браќа обединети во љубов, раширена низ светот. Биле заинтересирани за своите соверници во другите земји. Кога патувале во странство, нивните браќа по вера им приредувале добредојде во своите домови. Одржувале високо ниво на морално однесување, биле свети луѓе одвоени од светот. Цврсто во мислите го држеле денот на Јеховината присутност и ревно давале изјава за својата вера (Јован 13:34, 35; 15:17-19; Дела на апостолите 5:42; 11:28, 29; Римјаните 10:9, 10, 13-15; Тит 2:11-14; Евреите 10:23; 13:15; 1. Петрово 1:14-16; 2:9-12; 5:9; 2. Петрово 3:11-14; 3. Јованово 5-8).
Меѓутоа, како што било и проречено, почнал да се развива голем отпад во вториот и третиот век од н.е. Тоа довело до големи црковни системи кои не ја одржувале чистотата на првото христијанско собрание во поглед на учењето, однесувањето, организацијата и ставот спрема светот (Матеј 13:24-30, 37-43; 2. Солунјаните 2. поглавје.).
Меѓутоа, Исус претскажал дека во завршниот дел од овој систем ќе дојде до обнова на вистинското обожавање. Јеховините сведоци се уверени дека таа обнова може да се види во нивната активност која денес ја извршуваат ширум светот. Зошто е така ќе биде објаснето на следните страници.
● Како било основано христијанското собрание и како растело?
● Како тоа собрание било надгледувано?
● Кои обележја јасно ги разликувале христијаните од првиот век?
[Карта на страница 7]
(Види во публикацијата)
Црно Море
Касписко Море
Големо Море
Црвено Море
Персиски Залив
Подрачја до кои достигнала добрата вест во првиот век
ИТАЛИЈА
Рим
ГРЦИЈА
МАЛТА
КРИТ
КИПАР
ВИТИНИЈА
ГАЛАТИЈА
АЗИЈА
КАПАДОКИЈА
КИЛИКИЈА
СИРИЈА
ИЗРАЕЛ
Ерусалим
МЕСОПОТАМИЈА
Вавилон
Некои од тие подрачја станале верници
ИЛИРИЈА
МЕДИЈА
ПАРТА
ЕЛАМ
АРАБИЈА
ЛИБИЈА
ЕГИПЕТ
ЕТИОПИЈА
[Слики на страница 7]
Првите христијани храбро ја проповедале Божјата Реч
Христијаните биле добредојдени во домовите на соверниците насекаде каде и да патувале