Бог прави да расте — но дали ти го даваш твојот дел?

ЗАМИСЛИ си ја следнава сцена. Се наоѓаш во прекрасна градина, опкружен со величествени дрвја, раскошни грмушки и мноштво од цвеќиња во брилјантни бои. Смарагдно-зелени тревници се спуштаат кон грижливо негуваните брегови на потокот што жубори со кристално чиста вода. Нема ништо што би ја расипало глетката. Импресиониран, прашуваш кој го направил ова прекрасно место. Градинарот скромно ти одговара дека Бог е тој кој прави сѐ да расте.

Без сомнение, ти го знаеш тоа. И се сеќаваш на зборовите од градинарот кога доаѓаш дома и го гледаш твојот сопствен запуштен двор каде што се чини дека ништо не расте, сегде се насобира ѓубре, а дождовницата ги полни грдите дупки во почвата. Чувствуваш длабока желба да имаш градина како онаа која штотуку ја беше посетил. И така, цврсто убеден во зборовите на градинарот, клекнуваш и горливо му се молиш на Бог да направи и во твојот двор да растат прекрасни цвеќиња. Што се случува? Се разбира — ништо.

А како е со духовниот раст? Можеби имаш силна желба да видиш како работите растат духовно, на пример како новите ученици се одѕиваат на вистината од Божјата Реч или како ти духовно напредуваш. И можеби горливо се молиш на Јехова да произведе таков раст, длабоко уверен дека тој има моќ да го стори тоа. Но, дали твојата искрена желба, горливата молитва и увереноста во Божјата моќ сами по себе ќе предизвикаат раст?

Бог дава да расте

Можеби чувствуваш дека твојот удел во произведувањето на духовен раст е незабележителен, дури и безначаен. Зарем апостол Павле не го предложил ова во 1. Коринтјаните 3:5-7? Тој напишал: „Кој е, пак, Павле, а кој Аполос? Не ли се тие слуги, преку кои вие поверувавте, и тоа според она, колку кому Господ му дал? Јас посадив, Аполос поли, но Бог направи да израсте. Затоа, ниту оној, кој сади, е нешто, ниту, пак, оној, што полива, а сѐ е Бог, Кој прави да израсте“.

Павле со право признал дека кога нешто расте, сета заслуга му припаѓа на Бог. Градинарот може да ја подготви својата почва, да го посее семето и грижливо да ги негува билките, но на крајот само Божјата прекрасна творечка моќ е таа која прави работите да растат (1. Мојсеева 1:11, 12, 29). Но, што мислел Павле кога рекол дека „ниту оној, кој сади, е нешто, ниту, пак, оној, што полива“? („Она што е од важност не се градинарите кои садат и полеваат“, The New English Bible). Дали тој ја потценува улогата на поединечниот слуга во правењето на нови ученици, предлагајќи дека на крајот малку вреди тоа како ние ја извршуваме нашата служба?

„Ниту оној, кој сади, е нешто“

Имај на ум дека во овој дел од своето писмо Павле не дискутира за христијанската служба, туку за бесмисленоста да се следат луѓе наместо Исус Христос. Некои во Коринт им придавале неприкладна важност на угледни Јеховини слуги, како што биле Павле и Аполос. Други унапредувале секташтво или возвишувале луѓе кои мислеле дека се понадмоќни од нивните христијански браќа (1. Коринтјаните 4:6-8; 2. Коринтјаните 11:4, 5, 13).

Да се слават луѓе на ваков начин е нездраво. Тоа е телесно размислување и создава љубомора и кавга (1. Коринтјаните 3:3, 4). Павле ги покажува последиците од таквото размислување и вели: „Помеѓу вас имало карање. А ова ви го велам, затоа што еден од вас вели: ‚Јас сум Павлов‘, друг: ‚Јас сум Аполосов‘, трет: ‚Јас сум на Кифа‘, а друг: ‚Јас, пак, Христов‘“ (1. Коринтјаните 1:11, 12).

Затоа, кога пишува: „Садачот и полевачот се ништо“ (Phillips), апостолот го побива таквото телесно размислување и ја нагласува потребата да се гледа на Исус Христос како на Водач и да се признае дека сета слава за растот во собранието му припаѓа на Бог. Апостолите и останатите старешини се само слуги на собранието. Ниеден не треба да биде возвишуван, ниту би требало да бара престиж или углед (1. Коринтјаните 3:18-23). Оттаму, садачот и полевачот се ништо, вели Павле, „во споредба со оној кој му дава живот на семето“ (1. Коринтјаните 3:7, Phillips).

Божји соработници

Така, кога го рекол ова, апостолот Павле не ја потценил важноста на нашиот удел во садењето и полевањето. Тој не мислел дека треба да почнеме да размислуваме: „Бог ќе даде работите да пораснат во свое време“ и потоа да седнеме и да чекаме тој да го стори тоа. Тој знае дека она што го можеме и начинот како тоа го правиме влијае врз тоа како работите ќе растат.

Затоа Павле постојано ги охрабрувал христијаните да се напрегаат во својата служба и да ги подобруваат своите вештини како учители. Помисли на советот што му го дал на младиот Тимотеј: „Пази на себе и на учењето; биди постојано во тоа, оти, ако постапуваш така, ќе се спасиш и сам и оние што те слушаат“ (1. Тимотеј 4:16). „Те заколнувам . . . проповедај го словото, настојувај . . ., со голема долготрпеливост и поука . . . службата своја исполнувај ја добро!“ (2. Тимотеј 4:1, 2, 5). Не би имало смисла Тимотеј да се труди да ги подобрува своите вештини ако неговото садење и полевање не би имало влијание врз растењето на работите.

Како Павле и Аполос, и ти можеш да ја имаш непроценливата предност на службата како еден од Божјите соработници (1. Коринтјаните 3:9; 2. Коринтјаните 4:1; 1. Тимотеј 1:12). Како таков, твојата работа е важна. Градинарот не очекува Бог преку чудо да произведе прекрасна градина без напор од негова страна. Дали би требало да биде поинаку со нашиот духовен раст? Секако дека не. Како селанецот кој стрпливо „чека драгоцен плод од земјата“, така и ние мораме најпрвин да се напрегаме во садењето и полевањето додека чекаме Бог да направи да порасте (Јаков 1:22; 2:26; 5:7).

Дај го својот дел

Бидејќи, како што вели Павле: „Секој ќе ја добие својата награда според својот труд“, би било добро да се прашаме како ние работиме (1. Коринтјаните 3:8).

Стручњакот по градинарство, Џефри Смит, вели: „За да се стане градинар не се потребни некакви посебни квалификации, туку само интерес за растенијата“ (Shrubs & Small Trees). Слично на тоа, не е потребно да имаме вродени посебни квалификации за да бидеме Божји соработници, туку само искрен интерес за луѓето и спремност да бидеме употребени од Бог (2. Коринтјаните 2:16, 17; 3:4-6; Филипјаните 2:13).

Разгледај некои од добрите совети што ги нудат вешти градинари. Како што вели еден авторитет, ако почетникот е спремен да ги слуша оние кои се поискусни од него, „ученикот може брзо да стане стручњак“. А „стручњакот“, вели понатаму истиот овој авторитет, „постојано открива нешто ново да учи“ (The Encyclopedia of Gardening). Дали спремно ја прифаќаш помошта и обуката што ги пружа Јехова за да можеш делотворно да садиш и полеваш? Ако да, сеедно дали во работата си нов или искусен, ти можеш да развиваш натамошни вештини како Божји соработник и така да станеш ‚[доволно, NW] способен и други да научиш‘ (2. Тимотеј 2:2).

Ако е спремен да слуша и да учи, вели Џефри Смит, „почетникот ќе ги избегне најлошите замки“. Ако ги слушаме упатствата што ги дава Јехова преку својата Реч и својата организација, работите ќе ги извршуваме на негов начин. На пример, ќе избегнуваме замки како што се неразумното препирање со оние кои само сакаат да се караат или да се натфрлуваат во зборови (Соломонови изреки 17:14; Колосјаните 4:6; 2. Тимотеј 2:23-26).

Еден друг добар градинарски совет е добро да ги промислиме работите пред да почнеме да ја копаме почвата. „Пред да ја забиеш лопатата в земја“, вели The Encyclopedia of Gardening, „помини некое време во темелна проценка [на твоите изгледи]“. Дали паѓаш во стапица да брзаш во христијанската служба без претходно грижливо и во молитва да размислиш за она што сакаш да го постигнеш и како е најдобро да го сториш тоа? Постави си јасни цели пред да почнеш. На пример, размисли за видот на луѓето коишто можеби ќе ги сретнеш и за проблемите со кои би можел да се соочиш, и подготви се да се справиш со нив. Тоа ќе ти овозможи ‚да ги придобиеш повеќето од нив [додека] на сите им стануваш сѐ“ (1. Коринтјаните 9:19-23).

„Нека не ти мируваат рацете“

Ако ја цениме предноста што служиме како Божји соработници, нема да се ограничуваме при изборот на партнери. „Наутро сеј го семето свое и навечер нека не ти мируваат рацете, зашто не знаеш што ќе биде подобро, ова или она, или обете ќе бидат еднакво добри“ (Књига Проповједникова 11:6, Даничиќ-Караџиќ). Конечните резултати се во Јеховини раце, но за да пожнееме треба најпрвин марливо да посееме (Проповедник 11:4).

Ниедна градина досега не станала прекрасна само со симболично, површно копање и сеење на семе. На сличен начин, во христијанската служба се бара повеќе отколку само симболично учество во разделувањето на библиска литература. Како Божји соработници, треба марливо и темелно да ја објавуваме добрата вест за Божјето Царство и да ги бараме оние кои се исправно наклонети (Дела на св. апостоли 13:48). Сети се на начелото од Павловите зборови во 2. Коринтјаните 9:6: „Кој скржаво сее, скржаво ќе жнее; а кој богато сее, богато и ќе жнее“.

Како добри градинари, ние се трудиме да садиме на добра почва. Меѓутоа, ако нешто е посадено дури и на најдобра почва, со тоа работата не е завршена. Џефри Смит вели: „Ако лицето еднаш посадило, тоа не значи дека од него не се бара ништо повеќе освен да си набави стол за лежење и чадор за сонце“. Не, за растенијата да растат, да се полеваат и штитат потребен е труд. (Спореди Соломонови изреки 6:10, 11а).

Всушност, христијанската служба може да значи долги периоди на напорна работа дури и кога се чини дека ништо не се случува. Но ненадејно, и понекогаш неочекувано, можат да уследат прекрасни резултати. Џефри Смит вели: „Градинарството се состои од долги периоди на рутинска напорна работа прошарана со моменти на таква величествена убавина со која се заборава сето копање, плевење и искрената грижа“. И ти можеш да доживееш моменти на возвишено задоволство кога некое приемливо срце ќе одговори на пораката за вистината — ако си спремен претходно да вложиш труд преку копање, садење, плевење и полевање. (Спореди Соломонови изреки 20:4.)

Павле и Аполос знаеле дека нивното дело на проповедање за Царството и правење на ученици не им донело некаков посебен углед во христијанското собрание. Тие сфатиле дека Бог е тој кој прави работите да растат. Па сепак, тие саделе и полевале — и тоа марливо. Да го следиме и ние нивниот пример и да му се ставиме на располагање на Бог како ‚слуги преку кои [другите ќе] поверуваат‘ (1. Коринтјаните 3:5, 6).

[Слика на страница 23]

Бог прави сѐ да расте — но и градинарот игра своја улога