15, 16. а) Како се чувствувала Ана откако од срце му се помолила на Јехова и му се поклонила во неговиот свет шатор? б) Како можеме да се угледаме на Ана кога сме преплавени од негативни чувства?

¹⁵ Како се чувствувала Ана откако од срце му се помолила на Јехова и му се поклонила во неговиот свет шатор? Во Библијата пишува: „Потоа си отиде по својот пат, па јадеше и лицето повеќе не ѝ беше тажно“ (1. Сам. 1:18). На Ана ѝ олеснало. Таа како да ја префрлила тежината на својот емоционален товар врз многу посилни плеќи, оние на нејзиниот небесен Татко. (Прочитај Псалм 55:22.) Зар постои проблем што е претежок за него? Се разбира дека не! Не постоел тогаш, не постои сега ниту, пак, некогаш ќе постои!

¹⁶ Кога сме притиснати од проблеми или кога сме совладани од тага треба, како Ана, искрено да му се помолиме на Бог, за кого Библијата вели дека „ги слуша молитвите“ (Пс. 65:2). Ако со вера побараме помош од него, чувството на тага ќе биде заменето со „мирот Божји, кој ја надминува секоја мисла“ (Фил. 4:6, 7).

¹⁸ Кога сфатила Фенина дека со своите постапки веќе не може да ја вознемири Ана? Библијата не ни го кажува тоа, но од зборовите „лицето повеќе не ѝ беше тажно“ можеме да заклучиме дека Ана се чувствувала подобро откако во Сило му се помолила на Јехова. Како и да е, по некое време Фенина сфатила дека со својата подлост веќе не може да ја повреди Ана. Во Библијата никогаш повторно не се спомнува нејзиното име.