Откако стигнале на тоа убаво место полно со маслинови дрвја, Исус се оддалечил со тројца од апостолите. Останатите осуммина најверојатно останале некаде кај влезот на градината, бидејќи Исус им рекол: „Седнете овде додека јас да појдам онаму и да се помолам“. Заедно со Петар, Јаков и Јован, Исус влегол во градината. Таму го обзел голем жал, и на тројцата апостоли им рекол: „Душата ми е нажалена до смрт. Останете овде и бдејте со мене“ (Матеј 26:36-38).

Додека бил на небото, Исус можел да види колку многу страдале оние што биле погубувани од Римјаните. Сега, кога и самиот бил човек, Исус можел да го почувствува сето она што го чувствуваат луѓето и сигурно не му било сеедно кога ќе помислел низ што сѐ требало да помине. Освен тоа, му било тешко затоа што знаел дека ќе умре како тежок злосторник и го мачела помислата дека со тоа би можел да го оцрни името на својот Татко. Знаел дека за само неколку часа ќе биде прикован на столб како богохулник.