Дури и откако водечкото тело во првиот век донело одлука во врска со прашањето за обрежување, некои поединци што се изјаснувале како христијани не сакале да се помират со тоа. Ваквите лица апостол Павле ги нарекол лажни браќа кои сакале „да ја искриват добрата вест за Христос“ (Гал. 1:7; 2:4; Тит 1:10).
Овие поборници за Законот очигледно сакале да им угодат на Евреите за да не им се противат толку насилно на христијаните (Гал. 6:12, 13). Тие тврделе дека, за некој да биде праведен во Божји очи, треба да го држи Мојсеевиот закон во поглед на исхраната, обрежувањето, еврејските празници и сл. (Кол. 2:16).
Разбирливо е што оние кои ги застапувале ваквите ставови се чувствувале непријатно во друштво на нееврејските христијани. За жал, слични негативни чувства пројавиле и некои почитувани христијани со еврејско потекло. На пример, кога некои претставници од собранието во Ерусалим дошле во Антиохија, се држеле одвоено од своите браќа кои биле не-Евреи. Се одвоил дури и Петар, кој дотогаш слободно се дружел со нееврејските христијани. Всушност, тој не сакал ни да јаде со нив. Со други зборови, Петар ги погазил истите принципи што пред тоа ги бранел! Поради тоа добил строг совет од Павле (Гал. 2:11-14).