Гледиште на Библијата

Дали треба христијаните да им проповедаат на другите?

МОЖЕБИ Вашето воспитување или култура диктира да не се дискутира за религија надвор од семејството или црквата. Како резултат на тоа, можеби ќе се иритирате кога некој ненајавено ќе дојде кај Вас со Библија в рака. Некои стекнале вакво гледиште поради насилничките дела во историјата на религијата што се извршувале под маската на кампањи за спасение на душата.

Историјата на многу нации зборува за масовни преобраќања на луѓето, но не потстрекнати од љубов кон Христос туку од острото сечило на мечот. Многу луѓе избегале за да се кријат, го напуштиле својот дом и својата земја, па дури и го изгубиле својот живот — некои запалени на столб — наместо да се преобратат во религијата на нивните прогонувачи.

Инспирираните списи на Библијата не даваат поткрепа за таквите присилни чинови на преобраќање. Според тоа, дали тоа го исклучува споделувањето на своите религиозни верувања со другите? Самата Библија го дава одговорот.

Поучување со авторитет

Прво, разгледајте го примерот што го оставил Исус Христос. Тој бил вешт учител што влијаел врз животите на своите слушатели (Јован 13:13, 15). Во Проповедта на гората, неговото поучување било едноставно, но моќно. Како резултат на тоа слушателите биле ‚вчудовидени од неговиот начин на поучување; зашто тој ги поучувал како некој кој има авторитет‘ (Матеј 7:28, 29). Околу 2.000 години подоцна, неговите учења сѐ уште влијаат врз животите на луѓето кога ќе ги истражат. Потврдувајќи го ова гледиште, професор Ханс Дитер Бец забележал дека „влијанијата што ги извршила Проповедта на гората, општо земено, далеку ги надминуваат границите на јудаизмот и на христијанството, па дури и на западната култура“.

Непосредно пред да се вознесе на небото, Исус дал една заповед со која гарантирал дека по неговата смрт делото на поучување што го започнал тој ќе продолжи, па дури и ќе напредува (Јован 14:12). Тој ги поучил своите ученици да одат кај луѓето од сите нации, „учејќи ги да држат сѐ“ што им заповедал. Првенствената цел на оваа задача била јасно изнесена кога, во истата изјава, Исус рекол: „Затоа одете и правете ученици “ (Матеј 28:19, 20; Дела 1:8).

Разгледај го и примерот на апостол Павле. Откако и самиот тој се преобратил во христијанството, не се срамел да ја споделува својата новопронајдена вера (Дела 9:17—19, 22). Павле имал обичај да зборува во синагогите и да докажува ‚со наводи дека Христос требало да пострада и да стане од мртвите‘. Тој вешто ‚резонирал со нив на темел на Писмото‘ за да ги ‚увери Евреите и Грците‘. Според еден авторитет, грчкиот збор што е користен за „увери“ значи „да се предизвика промена на умот под влијание на разумот или на морални разгледувања“. Како резултат на уверливото резонирање на Павле, тој ‚уверил едно значително мноштво и ги навел на поинакво мислење‘ (Дела 15:3; 17:1—4, 17; 18:4; 19:26).

Присилување или уверување — што?

Во денешно време, терминот „прозелитизам“ се користи да се означи присилно преобраќање од каков и да е вид. Библијата не поддржува таква практика. Наместо тоа, поучува дека луѓето биле создадени како лица со слободна волја и со предност и одговорност да избираат како ќе го живеат својот живот. Ова ја вклучува и одлуката како да го обожаваат Бог (Второзаконие 30:19, 20; Исус Навин 24:15).

Исус го почитувал ова право што го дал Бог на тој начин што никогаш не ја користел својата огромна моќ и авторитет за да присилува или принудува некого да ги прифати неговите зборови (Јован 6:66—69). Тој ги мотивирал своите слушатели користејќи здраво резонирање, илустрации и прашања со кои се открива гледиштето, сѐ со цел да ги достигне нивните срца (Матеј 13:34; 22:41—46; Лука 10:36). Исус ги поучувал своите ученици да покажуваат иста таква почит кон другите (Матеј 10:14).

Очигледно е дека Павле го користел Исус како пример во својата служба. Додека ги уверувал своите слушатели со здраво резонирање од Писмото, Павле ги почитувал чувствата и гледиштата на другите (Дела 17:22, 23, 32). Тој сфатил дека љубовта кон Бог и кон Христос треба да биде таа што ќе нѐ поттикнува активно да му служиме на нашиот Творец (Јован 3:16; 21:15—17). Според тоа, нашата одлука е сосема лична.

Лична одлука

Кога донесуваат големи животни одлуки како, на пример, кое место за живеење да го купат, каде да работат и како да ги подигаат децата, разумните луѓе не го прават тоа импулсивно. Тие можеби ги разгледуваат своите опции, медитираат за она што ќе го дознаат и, веројатно, бараат совет. Дури откако ќе ги земат предвид овие работи, ќе донесат одлука.

Одлуката како треба да го обожаваме Бог заслужува повеќе време и напор од наша страна отколку која и да е друга одлука во животот. Таа ќе влијае врз тоа како живееме сега и, што е уште поважно, ќе влијае врз нашиот изглед за вечен живот во иднина. Ова јасно го разбрале христијаните од Верија во првиот век. Иако добрата вест им ја објаснил лично апостол Павле, тие сепак внимателно секојдневно го испитувале Писмото за да се уверат дека е точно она за што биле поучени. Како резултат од тоа, ‚мнозина од нив станале верници‘ (Дела 17:11, 12).

Денес, Јеховините сведоци го продолжуваат делото на поучување и правење ученици што го вовел Исус (Матеј 24:14). Тие го почитуваат правото на другите да имаат своја религија. Но, кога станува збор за споделување на своите религиозни верувања со другите, тие го следат примерот што е изнесен во Библијата. Да, тие користат чесно резонирање од Писмото во она што го сметаат за животоспасувачко дело (Јован 17:3; 1. Тимотеј 4:16).