Бог ми помогна да ги пребродам искушенијата

Раскажал Вазир Асанов

Рипнав од креветот, си врзав Библија околу половината и набрзина се облеков. Пред да скокнам од прозорецот, стуткав неколку алишта во креветот и ги покрив со ќебето за да изгледа дека сѐ уште спијам. Потоа се стрчав кон Салата на Царството, молејќи му се на Бог за помош. Ова се случи во 1991 год., кога имав 14 години.

РОДЕН сум во курдско семејство во еден град во јужниот дел од денешен Казахстан — во тоа време една од 15-те републики што го сочинуваа Советскиот Сојуз. Под влијание на родителите и роднините, мислев дека можам еден ден да станам водач и ослободител на мојот народ. Толку многу ги замразив непријателите на Курдите што бев спремен да убијам ако од тоа зависеше слободата на мојот народ.

При крајот на 1980-тите, јас, мајка ми и помалиот брат почнавме да ја проучуваме Библијата со Јеховините сведоци. Но, татко ми ни забрани каков било контакт со христијаните. И покрај тоа, јас продолжив да проучувам. Кај Курдите е речиси незамисливо некој да не го послуша семејниот поглавар. Го сакав татко ми, но ги сакав и библиските вистини што ги учев.

Противење и дома и на училиште

Еднаш наставникот забележа дека во торбата имам Стражарска кула, и им кажа за тоа на моите. Татко ми пламна. Толку силно ме удри што од носот ми бликна крв. Почна да ми вика: „Уште ли си имаш работа со таа религија?“

Тогаш татко ми пред целото семејство рече дека повеќе не ме смета за свој син. Тоа многу ме болеше! Истовремено почнаа да ме избегнуваат и соучениците, а некои од нив отворено ме исмејуваа. Наставниците ми ги спуштаа оценките и честопати ме понижуваа поради мојата религија пред целиот клас, обидувајќи се да ме преубедат да станам атеист.

И покрај противењето, сѐ уште се трудев да одам на христијанските состаноци и да зборувам со другите за моите нови верувања. По извесно време, татко ми дозна дека не сум престанал да се дружам со Сведоците и да ја читам Библијата. Една недела, се трудев да најдам изговор да излезам од дома за да отидам на состанок. Татко ми веднаш ме натера да си легнам и строго ми рече: „Отсега секоја недела во ова време ќе мораш да бидеш во кревет“. Ми се закани дека лошо ќе си поминам ако не го послушам, и бев сигурен дека тоа не се само празни зборови.

Со солзи во очите, го преколнував Јехова, вистинскиот Бог, да му го омекне срцето на татко ми, но тој не се смени. Се сетив на угнетувањето што го трпеле Израелците во Египет. Татко ми ме потсетуваше на фараонот, кој не ги пуштал да го обожаваат Јехова (2. Мојсеева 5:1, 2).

Важни одлуки

Една недела одлучив да отидам на состанок. Срцето ми чукаше од возбуда додека лежев во креветот и тивко му се молев на Јехова. Кога моите влегоа во собата, се преправав дека спијам. Татко ми гордо рече: „Послушно синче на тато!“ Ме бакна, а потоа тивко си замина. Продолжив сесрдно да се молам.

Како што спомнав на почетокот, кратко откако тие излегоа од собата, станав, си ги облеков чевлите што ми стоеја под креветот и скокнав преку прозорецот. Двата часа на состанок ми поминаа многу брзо. Но, сега не знаев што ќе ме снајде кога ќе се вратам дома. Ми беше многу мило што мајка ми, која ја разоткрила мојата камуфлажа, не му кажала за тоа на татко ми. Сепак, ме предупреди дека во иднина нема да ме крие од него.

Во 1992 год., им кажав на родителите дека сум поканет кај еден пријател на една посебна слава. „Славата“ на која сакав да одам беше собирот на Јеховините сведоци во Тараз, град на околу 100 километри од нашиот дом во Карату. Таму требаше да се крстам како Јеховин сведок. Ја замолив мајка ми за една кофа сончоглед од амбарот. Сончогледот го испеков и го продадов на пазар, а со парите можев да отидам на конгрес.

Кога се вратив, татко ми ме праша дали добро сум си поминал кај мојот пријател. Го уверив дека беше супер. Сфатив дека Јехова ме штити, бидејќи не ме распрашуваше повеќе. Многу ми се допаѓаа зборовите од Изреки 3:5, 6: „Имај доверба во Јехова со сето свое срце и не потпирај се на сопствениот разум. На сите свои патишта имај го на ум, и тој ќе ги исправи твоите патеки“.

Во духовна криза

Татко ми не престана да ми се противи откако се крстив. Бидејќи не ги прекинав контактите со Сведоците, многу ме тепаше — и насамо и пред други. Честопати плачев бидејќи немаше ден да помине без некој да ме понижува и да ми врши притисок. Во тоа време Казахстан штотуку стекна независност од Советскиот Сојуз, а моите родители и роднини почнаа да ме убедуваат да станам политичар. Мислеа дека си бегам од среќата.

Мојот постар брат стана успешен спортист, и татко ми често ми го посочуваше како пример. Па така, при крајот на 1994 год., и јас почнав да се занимавам со спорт. Бидејќи имав природна дарба, за кратко време почнав да добивам награди и признанија за моите достигнувања во фудбалот и гимнастиката. Во тоа време почнав да ги проучувам законите за да можам да ги бранам интересите на Курдите. Почнав да се интересирам и за политика и планирав да основам курдска младинска партија. Сега татко ми беше задоволен.

‚Тато, ти победи‘

Ослабнав духовно и престанав да ја читам Библијата и да одам на состаноците на Јеховините сведоци. Наоѓав утеха во помислата дека повторно ќе му служам на Јехова кога ќе станам доволно возрасен. Во една прилика, татко ми ме праша дали сѐ уште одам кај Јеховините сведоци. „Не, тато. Ти победи“, му одговорив. „Дали сега си среќен?“ Тоа многу го расположи и со гордост рече: „Сега конечно си мој син!“

Две години не одев на состаноци, иако понекогаш сакав да одам. Но, од срам не се осмелував да го сторам тоа. Си мислев дека браќата нема да разберат во каква ситуација се наоѓам.

Сепак, бев убеден дека најдобиот начин на живот е да му се служи на Јехова. Честопати си велев: „Го сакам Јехова. Сигурен сум во тоа!“ Потоа, татко ми почна да ме присилува да одам на факултет. Попуштив на неговата желба, па дури и му ветив дека ќе завршам со висок просек. Сепак, длабоко во себе се надевав дека повторно ќе се поврзам со Сведоците кога ќе отидам на факултет во Алмати, голем современ град.

Околностите се сменија на подобро

Кратко време откако почна првиот семестар, во Алмати сретнав двајца Сведоци кои сведочеа на улица. Тие ми пријдоа и ме прашаа: „Што мислите, кој владее со светот?“

Мојот одговор беше: „Сатана Ѓаволот, непријателот на Јехова и на целото човештво“ (2. Коринќаните 4:3, 4). Им објаснив дека сум крстен, но неактивен Сведок.

При крајот на 1996 год., повторно почнав да ја проучувам Библијата со Сведоците. Откако проучувавме само неколку пати, повторно горев од желба да му служам на Јехова и почнав да учествувам во сите активности на Сведоците во Алмати. Во септември 1997 год., почнав да служам како пионер, односно полновремен проповедник.

Една година подоцна, татко ми дојде да ме посети. Се стрчав кон него и се прегрнавме. Тој побара прошка за сѐ што правел. Рече дека погрешно ме разбрал и мене и мојата вера. Му реков: „Тато, многу те сакам“.

Бев многу среќен кога татко ми прифати библиска литература и побара Библија затоа што сакал да ја прочита целата. По една година, повторно дојде да ме посети, овој пат заедно со мајка ми. Во Салата на Царството срдечно ги пречекаа луѓе од различни националности, кои им пристапија и се претставија. Ова му остави силен впечаток на татко ми, кој почна со голем интерес да ја чита литературата на Сведоците.

Богати благослови

Во септември 2001 год., се оженив со една прекрасна Русинка по име Јелена, која се крсти во 1997 год., а како пионер почна да служи во мај 2003 год. Многу се израдувавме кога дознавме дека мајка ми и татко ми почнале да ја проучуваат Библијата со Сведоците и дека духовно добро напредуваат. Не можев да верувам сѐ додека тоа не ми го потврди татко ми. Преку телефон, тој ми кажа дека Јехова е единствениот вистински Бог!

Многу сум среќен што овде, во Алмати, имав можност да поучувам за Библијата луѓе од разни места, меѓу кои: Иран, Кина, Пакистан, Сирија и Турција. Неодамна еден ирански свештеник побара да ја проучува Библијата со мене на персиски — неговиот мајчин јазик. Еден поранешен генерал од Авганистан беше воодушевен од она што го научи за Јехова. Голема радост ми причинуваше и тоа што проучував со едно лице од Сирија на курдски, мојот мајчин јазик, а со други и на казашки и руски — јазици кои ги научив уште како мал.

Заедно со Јелена служиме во казашко собрание — едно од 35-те собранија на Јеховините сведоци во Алмати. Минатата година, привремено служевме во новоизградената подружница на Јеховините сведоци во близина на Алмати.

Порано ме учеа да ги мразам непријателите, но Јехова ме научи да ги сакам сите. Уверен сум дека никогаш не треба да престанеме да го радуваме Јехова, дури и тогаш кога добронамерните роднини и пријатели нѐ присилуваат да го сториме тоа (Галатите 6:9). Многу сум среќен што јас и жена ми сега сме „зафатени во делото на Господарот“ (1. Коринќаните 15:58).

[Истакната мисла на страница 13]

Мајка ми ме предупреди дека во иднина нема да ме крие од татко ми

[Слика на страница 15]

Салата на Царството во Карату, во која одев како млад

[Слика на страница 15]

Моите родители, кои повеќе не ми се противат

[Слика на страница 15]

Јас и Јелена на денот кога се зедовме

[Слика на страница 15]

Заедно со Јелена во новата подружница близу Алмати