१५. दाविदाने यहोवाच्या उद्देशांवर त्याची खात्री कशी व्यक्‍त केली?

^१५ ईयोबाच्या सहा शतकानंतर आणि येशू पृथ्वीवर येण्याच्या सुमारे एक हजार वर्षांआधी, दाविदाने नव्या जगावरील त्याचा विश्‍वास व्यक्‍त केला. त्याने स्तोत्रसंहितेत म्हटले: “परमेश्‍वराची [यहोवा, न्यूव] प्रतीक्षा करणारे पृथ्वीचे वतन पावतील. थोडक्याच अवधीत दुर्जन नाहीसा होईल . . . पण लीन जन पृथ्वीचे वतन पावतील, ते उदंड शांतीसुखाचा उपभोग घेतील. नीतीमान पृथ्वीचे वतन पावतील, तिच्यात ते सर्वदा वास करितील.” त्याच्या न डळमळणाऱ्‍या विश्‍वासामुळे दाविदाने आर्जविले: “परमेश्‍वरावर [यहोवा, न्यूव] भाव ठेव . . . परमेश्‍वराच्या [यहोवा, न्यूव] ठायी आनंद कर म्हणजे तो तुझे मनोरथ पूर्ण करील.”—स्तोत्रसंहिता ३७:३, ४ [न्यूव], ९-११, २९.

२२. आम्ही आमचा भाव यहोवावर का ठेवला पाहिजे?

^२२ नव्या जगात, विश्‍वासू मानवजात रोमकर ८:२१ मधील भविष्यवाणीची पूर्तता पाहतील: “सृष्टीही स्वतः नश्‍वरतेच्या दास्यांतून मुक्‍त होऊन तिला देवाच्या मुलांची गौरवयुक्‍त मुक्‍तता मिळावी ह्‍या आशेने वाट पाहते.” येशूने त्याच्या शिष्यांना शिकवलेली ही प्रार्थना पूर्ण झालेली ते पाहतील: “तुझे राज्य येवो. जसे स्वर्गात तसे पृथ्वीवरही तुझ्या इच्छेप्रमाणे होवो.” (मत्तय ६:१०) यास्तव, तुम्ही तुमचा पूर्ण भाव यहोवावर ठेवा, कारण त्याचे खात्रीचे अभिवचन आहे की: “नीतीमान पृथ्वीचे वतन पावतील, तिच्यात ते सर्वदा वास करितील.”—स्तोत्रसंहिता ३७:२९.