“अशिक्षित आणि सर्वसाधारण” माणसं

१, २. पेत्र आणि योहान यांनी मंदिराच्या फाटकाजवळ कोणता चमत्कार केला?

दुपार झाली आहे आणि रस्त्यांवर बरीच गर्दी आहे. विश्‍वासू यहुदी आणि ख्रिस्ताचे शिष्य त्या ओसरत्या उन्हात हळूहळू मंदिराच्या अंगणात येत आहेत. लवकरच, ‘प्रार्थनेची वेळ’ होईल.a (प्रे. कार्यं २:४६; ३:१) पेत्र आणि योहान गर्दीतून वाट काढत सुंदर फाटक म्हटलेल्या मंदिराच्या एका फाटकाकडे जाऊ लागतात. त्या सगळ्या गोंगाटात, जन्मापासून लंगडा असलेला एक भिकारी ओरडून लोकांकडे भीक मागत आहे.​—प्रे. कार्यं ३:२; ४:२२.

^२ पेत्र आणि योहान जवळ येतात तेव्हा भिकारी नेहमीप्रमाणे गयावया करून त्यांच्याकडेही पैसे मागतो. प्रेषित त्याला पाहून थांबतात, तेव्हा आपल्याला आता पैसे मिळतील अशी भिकाऱ्‍याला आशा वाटते. पण, पेत्र त्याला म्हणतो, “माझ्याजवळ सोनं-चांदी तर नाही, पण जे माझ्याजवळ आहे ते मी तुला देतो. नासरेथचा येशू ख्रिस्त याच्या नावाने मी तुला सांगतो, ऊठ आणि चालायला लाग!” पेत्र त्या लंगड्या माणसाचा हात धरून त्याला उठवतो तेव्हा काय आश्‍चर्य, आयुष्यात पहिल्यांदा तो माणूस आपल्या पायांवर उभा राहतो! लोकांचा आपल्या डोळ्यांवर विश्‍वासच बसत नाही. (प्रे. कार्यं ३:६, ७) खाली वाकून आपल्या बऱ्‍या झालेल्या पायांकडे पाहणाऱ्‍या, आणि अडखळत पहिली पावलं टाकणाऱ्‍या त्या माणसाचं चित्र तुम्ही डोळ्यांपुढे उभं करू शकता का? साहजिकच त्याला इतका आनंद होतो, की तो अक्षरशः उड्या मारू लागतो आणि मोठ्याने देवाची स्तुती करू लागतो!

३. बऱ्‍या झालेल्या लंगड्या माणसापुढे आणि लोकांपुढे कोणती मौल्यवान संधी होती?

^३ आनंदाने बेभान झालेले लोक पेत्र आणि योहान उभे असलेल्या ठिकाणी, म्हणजे शलमोनच्या वऱ्‍हांड्याकडे धावतात. अगदी याच ठिकाणी उभं राहून काही काळाआधी येशूनेही लोकांना शिकवलं होतं. आता जो चमत्कार झाला त्याचा खरा अर्थ पेत्र लोकांना समजावून सांगतो. (योहा. १०:२३) तो त्या लोकांना आणि त्या लंगड्या माणसाला एका अशा संधीबद्दल सांगतो जी सोन्याचांदीपेक्षाही मौल्यवान होती. ही फक्‍त शरीराने बरं होण्याची संधी नव्हती, तर पापांबद्दल पश्‍चात्ताप करून त्यांपासून मुक्‍त होण्याची संधी होती. तसंच, यहोवाने नियुक्‍त केलेला “जीवन देणारा मुख्य प्रतिनिधी,” म्हणजेच येशू ख्रिस्त याचे शिष्य बनण्याची संधीही त्यांच्यापुढे होती.​—प्रे. कार्यं ३:१५.

४. (क) लंगड्या माणसाला बरं करण्याच्या त्या चमत्कारामुळे कोणत्या संघर्षाला सुरुवात झाली? (ख) आपल्याला कोणत्या दोन प्रश्‍नांची उत्तरं मिळणार आहेत?

^४ आजचा दिवस आठवणीत राहण्यासारखा होता! एक लंगडा माणूस बरा होऊन चालू लागला. तसंच हजारो लोकांना आध्यात्मिक रितीने बरं होण्याची संधी देण्यात आली. त्यामुळे आता ते देवाच्या इच्छेप्रमाणे चालू शकत होते. (कलस्सै. १:९, १०) त्या दिवशी जे घडलं, त्यामुळे ख्रिस्ताचे विश्‍वासू सेवक आणि त्या काळातले धार्मिक व राजकीय पुढारी यांच्यामध्ये एका संघर्षाला सुरुवात झाली. कारण हे लोक, येशूने दिलेल्या प्रचार करण्याच्या आज्ञेचं पालन करण्यापासून त्याच्या शिष्यांना अडवण्याचा प्रयत्न करणार होते. (प्रे. कार्यं १:८) “अशिक्षित आणि सर्वसाधारण” समजले जाणारे पेत्र आणि योहान यांनी प्रचार करताना ज्या पद्धतींचा वापर केला आणि जी मनोवृत्ती दाखवली, त्यावरून आपण काय शिकू शकतो?b (प्रे. कार्यं ४:१३) तसंच, त्यांनी आणि इतर शिष्यांनी ज्या प्रकारे विरोधाचा सामना केला, त्याचं अनुकरण आपण कसं करू शकतो?

“स्वतःच्या सामर्थ्याच्या . . . बळावर” नाही (प्रे. कार्यं ३:११-२६)

५. पेत्र ज्या प्रकारे लोकांशी बोलला त्यावरून आपण काय शिकू शकतो?

^५ लोकांच्या जमावासमोर उभे असलेल्या पेत्र आणि योहान यांना जाणीव होती, की काही काळाआधी याच लोकांपैकी काहींनी येशूला मृत्युदंड देण्याची ओरडून मागणी केली होती. (मार्क १५:८-१५; प्रे. कार्यं ३:१३-१५) तरीही पेत्रने त्या सर्वांसमोर हे न घाबरता सांगितलं की त्या लंगड्या माणसाला येशूच्या नावाने बरं करण्यात आलं होतं. त्या लोकांसमोर हे बोलण्यासाठी किती धैर्याची गरज होती याचा विचार करा. पण पेत्रने लोकांच्या भीतीमुळे सत्य लपवलं नाही. येशूच्या मृत्यूला काही प्रमाणात ते लोकही जबाबदार होते हे त्याने अगदी स्पष्टपणे सांगितलं. पण ते “अज्ञानामुळे” असं वागले असल्यामुळे पेत्रच्या मनात त्यांच्याविषयी कोणतीच वाईट भावना नव्हती. (प्रे. कार्यं ३:१७) उलट, त्यांना आपले भाऊ समजून तो त्यांच्याशी बोलला आणि राज्याच्या संदेशामुळे त्यांना कसा फायदा होऊ शकतो हे त्यांना सांगितलं. म्हणजेच, त्यांनी जर येशूवर विश्‍वास ठेवून पश्‍चात्ताप केला तर त्यांना यहोवाकडून “तजेला” मिळेल असं त्याने सांगितलं. (प्रे. कार्यं ३:१९) आपणही देवाच्या येणाऱ्‍या न्यायाबद्दल लोकांना न घाबरता आणि स्पष्टपणे सांगितलं पाहिजे. पण असं आपण त्यांच्या भावना न दुखावता आणि त्यांच्याबद्दल चुकीचं मत न बनवता केलं पाहिजे. याऐवजी, आपण ज्यांना प्रचार करतो ते पुढे आपले आध्यात्मिक भाऊबहीण बनू शकतात, असा विचार आपण केला पाहिजे. पेत्रसारखंच आपणही राज्याच्या संदेशामुळे होणाऱ्‍या फायद्यांवर जास्त भर देतो.

६. पेत्र आणि योहान यांनी नम्रता कशी दाखवली?

^६ प्रेषित मनाने नम्र होते. म्हणूनच, त्यांनी त्या चमत्काराचं श्रेय स्वतःकडे घेतलं नाही. पेत्र जमलेल्या लोकांना म्हणाला: “तुम्ही आमच्याकडे असं एकटक का पाहताय? आम्ही स्वतःच्या सामर्थ्याच्या किंवा देवाच्या भक्‍तीच्या बळावर याला चालायला लावलं असं तुम्हाला वाटतंय का?” (प्रे. कार्यं ३:१२) पेत्रला आणि इतर प्रेषितांना माहीत होतं, की त्यांना देवाच्या सेवेत मिळणारं यश हे त्यांच्या स्वतःच्या शक्‍तीमुळे नाही तर देवाच्या शक्‍तीमुळे मिळत होतं. त्यामुळे त्यांनी या यशाचं श्रेय यहोवा आणि येशू यांना दिलं.

७, ८. (क) आपण लोकांना कोणती संधी देऊ शकतो? (ख) “सगळ्या गोष्टी पुन्हा पूर्वीसारख्या” होण्याचं वचन आज कसं पूर्ण होत आहे?

^७ आपण राज्याचा संदेश सांगताना अशाच प्रकारे नम्र मनोवृत्ती दाखवली पाहिजे. आज देव त्याच्या पवित्र शक्‍तीद्वारे ख्रिश्‍चनांना, चमत्कार करून लोकांना बरं करण्याची शक्‍ती देत नाही. पण आपण लोकांना देवावर आणि ख्रिस्तावर विश्‍वास ठेवायला नक्कीच मदत करू शकतो. असं केलं तर पेत्रप्रमाणेच, आपणही लोकांना त्यांच्या पापांची क्षमा मिळवण्याची आणि यहोवाकडून आशीर्वाद मिळवण्याची मौल्यवान संधी देऊ शकतो. दरवर्षी लाखो लोक ही संधी स्वीकारून ख्रिस्ताचे बाप्तिस्मा घेतलेले शिष्य बनत आहेत.

^८ “सगळ्या गोष्टी पुन्हा पूर्वीसारख्या होण्याच्या” ज्या काळाविषयी पेत्रने उल्लेख केला होता, त्याच काळात आज आपण जगत आहोत. “देवाने जुन्या काळातल्या आपल्या पवित्र संदेष्ट्यांद्वारे” दिलेल्या वचनाप्रमाणे देवाचं राज्य १९१४ मध्ये स्वर्गात स्थापन झालं. (प्रे. कार्यं ३:२१; स्तो. ११०:१-३; दानी. ४:१६, १७) त्यानंतर थोड्याच काळात ख्रिस्ताने या पृथ्वीवर खरी उपासना पुन्हा सुरू करण्याचं काम हाती घेतलं. यामुळे आज लाखो लोकांना आध्यात्मिक नंदनवनात येऊन देवाच्या राज्याचे नागरिक व्हायला मदत मिळाली आहे. त्यांनी आपलं जुनं, वाईट व्यक्‍तिमत्त्व सोडून “देवाच्या इच्छेप्रमाणे निर्माण करण्यात आलेलं नवीन व्यक्‍तिमत्त्व धारण” केलं आहे. (इफिस. ४:२२-२४) जसं त्या लंगड्या माणसाला देवाच्या पवित्र शक्‍तीद्वारे बरं करण्यात आलं, तसंच हे महान कार्यही देवाच्या पवित्र शक्‍तीमुळेच शक्य होत आहे. पेत्रसारखंच आपणही इतरांना शिकवण्यासाठी देवाच्या वचनाचा धैर्याने आणि प्रभावीपणे वापर केला पाहिजे. लोकांना ख्रिस्ताचे शिष्य बनवण्यात आपल्याला मिळालेलं यश, हे आपल्या शक्‍तीमुळे नसून देवाच्या शक्‍तीमुळेच आहे.

आम्ही बोलायचं “थांबवू शकत नाही” (प्रे. कार्यं ४:१-२२)

९-११. (क) पेत्र आणि योहान यांना मंदिरात शिकवताना पाहून यहुदी अधिकाऱ्‍यांनी काय केलं? (ख) प्रेषितांनी काय करायचं ठरवलं?

^९ पेत्रच्या भाषणामुळे आणि बरा झालेला लंगडा माणूस उड्या मारून ओरडत असल्यामुळे खूप गोंधळ उडाला. तेव्हा मंदिराच्या परिसराच्या सुरक्षेची जबाबदारी असलेला अधिकारी आणि मुख्य याजक, काय झालं ते पाहायला तिथे आले. ही माणसं कदाचित सदूकी असावीत. या पंथाचे सदस्य श्रीमंत होते आणि त्यांचा राजकारणात दबदबा होता. ते रोमन शासकांसोबत शांतीचे संबंध ठेवायचा प्रयत्न करायचे. परूशी लोक ज्या तोंडी नियमांना खूप महत्त्व द्यायचे त्यांचा सदूकी विरोध करायचे आणि पुनरुत्थानाच्या शिकवणीची थट्टा करायचे.c त्यामुळे जेव्हा त्यांनी पेत्र आणि योहान यांना मंदिरात अगदी बेधडकपणे येशूच्या पुनरुत्थानाबद्दल शिकवताना पाहिलं तेव्हा त्यांना खूप राग आला.

^१० त्या संतापलेल्या विरोधकांनी पेत्र आणि योहान यांना तुरुंगात टाकलं. दुसऱ्‍या दिवशी त्यांनी यहुदी उच्च न्यायालयासमोर त्यांना उभं केलं. या प्रतिष्ठित अधिकाऱ्‍यांच्या मते पेत्र आणि योहान ही “अशिक्षित आणि सर्वसाधारण” माणसं होती आणि त्यांना मंदिरात शिकवण्याचा काहीच अधिकार नव्हता. त्यांनी त्या काळातल्या कोणत्याही धर्मगुरूंच्या शाळेतून शिक्षण घेतलं नव्हतं. तरीही ते ज्या धाडसाने आणि आत्मविश्‍वासाने बोलत होते, त्यामुळे न्यायालयातले अधिकारी थक्क झाले. पेत्र आणि योहान इतक्या प्रभावीपणे का बोलू शकले? याचं एक कारण म्हणजे “ही माणसं येशूसोबत असायची.” (प्रे. कार्यं ४:१३) त्यांच्या प्रभूने त्यांना शास्त्र्यांसारखं नाही, तर खऱ्‍या अधिकाराने शिकवलं होतं.​—मत्त. ७:२८, २९.

^११ न्यायालयाने प्रेषितांना प्रचार थांबवण्याची आज्ञा दिली. यहुदी लोकांमध्ये न्यायालयाच्या आदेशांना फार महत्त्व होतं. काही आठवड्यांपूर्वी, येशू याच न्यायालयासमोर उभा होता, तेव्हा तिथल्या सदस्यांनी येशूला “मृत्युदंड” द्यायचं ठरवलं होतं. (मत्त. २६:५९-६६) तरी या गोष्टीमुळे पेत्र आणि योहान घाबरले नाहीत. या श्रीमंत, खूप शिकलेल्या आणि प्रतिष्ठित लोकांसमोर उभं राहून, पेत्र आणि योहान यांनी धैर्याने पण आदराने म्हटलं: “आम्ही देवाऐवजी तुमचं ऐकावं, हे देवाच्या दृष्टीने योग्य ठरेल का, हे तुम्हीच ठरवा. पण आमच्याबद्दल विचाराल, तर ज्या गोष्टी आम्ही पाहिल्या आणि ऐकल्या आहेत त्यांबद्दल बोलायचं आम्ही थांबवू शकत नाही.”​—प्रे. कार्यं ४:१९, २०.

१२. आपल्याला आत्मविश्‍वास आणि धैर्य वाढवायला कोणत्या गोष्टीने मदत मिळेल?

^१२ तुम्हीही असंच धैर्य दाखवता का? तुम्हाला तुमच्या परिसरातल्या श्रीमंत, खूप शिकलेल्या आणि प्रतिष्ठित लोकांना साक्ष देण्याची संधी मिळते तेव्हा तुम्हाला कसं वाटतं? कुटुंबातले सदस्य, शाळातले किंवा कामावरचे सोबती तुमच्या विश्‍वासाबद्दल तुमची थट्टामस्करी करतात तेव्हा काय? तुम्हाला या लोकांना उत्तर द्यायला भीती वाटते का? असं असेल, तर तुम्ही या भीतीवर मात करू शकता. पृथ्वीवर असताना येशूने प्रेषितांना त्यांच्या विश्‍वासाबद्दल इतरांशी आदराने आणि आत्मविश्‍वासाने कसं बोलायचं हे शिकवलं. (मत्त. १०:११-१८) येशूच्या पुनरुत्थानानंतर त्याने शिष्यांना वचन दिलं की “जगाच्या व्यवस्थेच्या समाप्तीपर्यंत” तो नेहमी त्यांच्यासोबत राहील. (मत्त. २८:२०) येशूच्या मार्गदर्शनानुसार “विश्‍वासू आणि बुद्धिमान दास” आज आपल्यालाही आपल्या विश्‍वासांबद्दल इतरांशी कसं बोलायचं हे शिकवतो. (मत्त. २४:४५-४७; १ पेत्र ३:१५) हे मार्गदर्शन आपल्याला सभांमध्ये मिळतं, जसं की, ‘आपलं ख्रिस्ती जीवन आणि सेवाकार्य’ सभा. तसंच, ते बायबल आधारित प्रकाशनांद्वारेही मिळतं, जसं की, jw.org वेबसाईटवर असलेल्या “बायबलमधून प्रश्‍नांची उत्तरं” यामधले लेख. तुम्ही या मार्गदर्शनाचा पूर्ण फायदा घेत आहात का? असं केल्याने तुमचा आत्मविश्‍वास आणि धैर्य आणखी वाढेल. आणि प्रेषितांप्रमाणेच, बायबलमधून शिकलेल्या सुंदर सत्यांबद्दल इतरांना सांगायला कोणतीच गोष्ट तुम्हाला अडवू शकणार नाही.

“त्या सगळ्यांनी मिळून देवाला मोठ्याने . . . प्रार्थना केली” (प्रे. कार्यं ४:२३-३१)

१३, १४. आपल्याला विरोधाचा सामना करावा लागला तर आपण काय केलं पाहिजे, आणि का?

^१३ तुरुंगातून सुटल्यानंतर लगेच पेत्र आणि योहान मंडळीतल्या इतर बांधवांना भेटले. “त्या सगळ्यांनी मिळून देवाला मोठ्याने . . . प्रार्थना केली” आणि प्रचार करण्यासाठी धैर्य मागितलं. (प्रे. कार्यं ४:२४) देवाची इच्छा पूर्ण करण्यासाठी स्वतःच्या शक्‍तीवर अवलंबून राहणं मूर्खपणाचं ठरू शकतं हे पेत्रला चांगल्या प्रकारे माहीत होतं. काही आठवड्यांपूर्वीच पेत्र आत्मविश्‍वासाने येशूला म्हणाला होता: “बाकीचे सगळे तुला सोडून गेले तरी मी तुला कधीही सोडून जाणार नाही!” पण येशूने आधीच सांगितल्याप्रमाणे पेत्रने लोकांना घाबरून आपल्या मित्राला आणि प्रभूला नाकारलं. असं असलं तरी पेत्र आपल्या या चुकीतून धडा शिकला.​—मत्त. २६:३३, ३४, ६९-७५.

^१४ तुम्हीही ख्रिस्ताबद्दल साक्ष देत राहण्याचा निश्‍चय केला असेल; पण फक्‍त निश्‍चय करणं पुरेसं नाही. विरोधक जेव्हा तुम्हाला प्रचार करण्यापासून थांबवतात किंवा तुमचा विश्‍वास सोडून द्यायला भाग पाडण्याचा प्रयत्न करतात, तेव्हा पेत्रच्या आणि योहानच्या उदाहरणाचं अनुकरण करा. परिस्थितीचा सामना करता यावा म्हणून बळ मागण्यासाठी यहोवाकडे प्रार्थना करा. मंडळीतल्या बांधवाची मदत घ्या. तुमच्यासमोर असलेल्या कठीण समस्यांबद्दल वडिलांना आणि इतर प्रौढ बांधवांना सांगा. त्यांनी केलेल्या प्रार्थनांमुळे तुम्हाला तुमच्या सेवेत टिकून राहण्यासाठी खूप मदत मिळेल.​—इफिस. ६:१८; याको. ५:१६.

१५. ज्यांनी काही काळासाठी प्रचार करणं सोडून दिलं होतं त्यांनी खचून का जाऊ नये?

^१५ तुमच्यावरही कधी विरोधकांचा दबाव आला होता का? आणि त्यामुळे तुम्ही काही काळासाठी प्रचार करणं थांबवलं होतं का? असं असलं तर हार मानू नका. येशूच्या मृत्यूनंतर काही काळ प्रेषितांनीही प्रचार करायचं थांबवलं होतं हे आठवणीत ठेवा. पण काही वेळाने त्यांनी पुन्हा प्रचाराला सुरुवात केली. (मत्त. २६:५६; २८:१०, १६-२०) त्याचप्रमाणे तुम्हीही आधी केलेल्या चुकांमुळे खचून जाण्याऐवजी, त्या अनुभवांपासून शिकून इतरांना धीर देऊ शकता.

१६, १७. यरुशलेममध्ये ख्रिस्ताच्या शिष्यांनी जी प्रार्थना केली त्यावरून आपण काय शिकू शकतो?

^१६ अधिकारी आपल्यावर अत्याचार करतात तेव्हा आपण कशासाठी प्रार्थना केली पाहिजे? एक गोष्ट तुमच्या लक्षात आली असेल, शिष्यांनी आपल्यावर परीक्षा येऊ नयेत अशी प्रार्थना केली नाही. कारण येशू जे म्हणाला होता ते त्यांच्या आठवणीत होतं. तो म्हणाला: “जर त्यांनी माझा छळ केला, तर ते तुमचाही छळ करतील.” (योहा. १५:२०) म्हणूनच या विश्‍वासू शिष्यांनी, विरोधकांच्या धमक्यांकडे “लक्ष दे” अशी यहोवाला प्रार्थना केली. (प्रे. कार्यं ४:२९) फक्‍त स्वतःबद्दल विचार करण्याऐवजी, त्यांच्यावर होत असलेल्या छळामुळे एक भविष्यवाणी पूर्ण होत आहे हे त्यांनी ओळखलं. त्यांना माहीत होतं की मानवी शासक काहीही बोलले, तरी येशूने त्यांना प्रार्थना करायला शिकवल्याप्रमाणे, देवाची इच्छा या ‘पृथ्वीवर नक्कीच पूर्ण’ होणार होती.​—मत्त. ६:९, १०.

^१७ देवाची इच्छा पूर्ण करता यावी यासाठी शिष्यांनी यहोवाला अशी प्रार्थना केली: “तुझं वचन पूर्ण धैर्याने सांगत राहायला तुझ्या सेवकांना बळ दे.” त्यांच्या प्रार्थनेचं यहोवाने लगेच उत्तर कसं दिलं? “ज्या ठिकाणी ते सगळे एकत्र जमले होते ती जागा हादरली. आणि ते सगळेच्या सगळे पवित्र शक्‍तीने भरून गेले आणि देवाचं वचन धैर्याने सांगू लागले.” (प्रे. कार्यं ४:२९-३१) यावरून हे कळतं, की कोणतीही गोष्ट देवाची इच्छा पूर्ण होण्याच्या आड येऊ शकत नाही. (यश. ५५:११) आपल्यासमोर कितीही मोठे अडथळे आले किंवा आपले विरोधक कितीही शक्‍तिशाली असले; तरी जर आपण देवाला प्रार्थना केली, तर तो आपल्याला त्याचं वचन धैर्याने सांगत राहायला नक्कीच मदत करेल.

आपल्याला ‘माणसांना नाही तर देवाला’ उत्तर द्यायचं आहे (प्रे. कार्यं ४:३२–५:११)

१८. मंडळीतल्या बांधवांनी एकमेकांची कशी मदत केली?

^१८ यरुशलेममध्ये नवीनच स्थापन झालेल्या मंडळीत वाढ होऊन पाहता-पाहता त्यांची संख्या ५,००० पेक्षा जास्त झाली.d ते जरी वेगवेगळ्या पार्श्‍वभूमीचे असले तरी ते “एकदिलाने आणि ऐक्याने” राहत होते. त्यांच्या विचारांमध्ये आणि मतांमध्ये एकता होती. (प्रे. कार्यं ४:३२; १ करिंथ. १:१०) त्यांनी त्यांच्या प्रयत्नांवर आशीर्वाद देण्याची यहोवाला फक्‍त विनंतीच केली नाही; तर त्यांनी एकमेकांना आध्यात्मिक रितीने आणि गरज पडली तेव्हा रोजच्या गरजा पूर्ण करण्यासाठीही मदत केली. (१ योहा. ३:१६-१८) जसं की, योसेफ नावाचा शिष्य ज्याला प्रेषितांनी बर्णबा हे नाव दिलं होतं, त्याने आपली जमीन विकून सर्व पैसे उदारपणे दान केले. इतर ठिकाणांहून आलेले लोक यरुशलेममध्ये जास्त काळ राहू शकतील आणि त्यांच्या नवीन विश्‍वासाबद्दल आणखी शिकू शकतील, यासाठी हे पैसे वापरण्यात आले.

१९. यहोवाने हनन्या आणि सप्पीरा यांना का ठार मारलं?

^१९ हनन्या आणि सप्पीरा या जोडप्यानेही त्यांची जमीन विकून पैसे दान केले. त्यांनी पूर्ण पैसे दान केल्याचं दाखवलं, पण “मिळालेल्या पैशांतून काही पैसे गुपचूप आपल्याजवळच ठेवले.” (प्रे. कार्यं ५:२) यहोवाने या जोडप्याला मृत्यूची शिक्षा दिली. त्यांनी कमी दान दिलं म्हणून नाही, तर त्यामागचा त्यांचा हेतू चुकीचा होता आणि त्यांनी बांधवांना फसवण्याचा प्रयत्न केला होता. ते “माणसांशी नाही तर देवाशी खोटं” बोलले होते. (प्रे. कार्यं ५:४) ज्या ढोंगी लोकांना येशूने दोषी ठरवलं त्यांच्याप्रमाणेच, हनन्या आणि सप्पीराही देवाची मर्जी मिळवण्याचा नाही, तर माणसांकडून प्रशंसा मिळवण्याचा प्रयत्न करत होते.​—मत्त. ६:१-३.

२०. यहोवाची सेवा करण्याबद्दल आपण कोणता धडा शिकतो?

^२० आज लाखो यहोवाचे साक्षीदार पहिल्या शतकात यरुशलेममध्ये राहणाऱ्‍या विश्‍वासू शिष्यांप्रमाणेच उदारता दाखवतात. ते स्वेच्छेने दान देऊन जगभरात चाललेल्या प्रचार कामात मदत करतात. कोणालाही या कामासाठी त्यांचा पैसा किंवा वेळ देण्याची जबरदस्ती केली जात नाही. आपण यहोवाची सेवा रडतखडत किंवा जबरदस्तीने करावी असं त्याला वाटत नाही. (२ करिंथ. ९:७) आपण किती दान देतो त्यापेक्षा कोणत्या मनोवृत्तीने देतो हे यहोवा पाहतो. (मार्क १२:४१-४४) हनन्या आणि सप्पीरा यांच्याप्रमाणे आपण कधीही स्वार्थासाठी आणि लोकांची प्रशंसा मिळवण्यासाठी देवाची सेवा करू नये. याऐवजी पेत्र, योहान आणि बर्णबा यांच्यासारखंच देवाबद्दल आणि इतरांबद्दल असलेल्या खऱ्‍या प्रेमामुळे आपण यहोवाची सेवा करू या.​—मत्त. २२:३७-४०.