ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
ကျွန်တော့်ကိုလိုအပ်သော မည်သည့်နေရာ၌မဆို အမှုဆောင်ခြင်း
ဂျိမ်းစ် ဘီ. ဘယ်ရီ ပြောပြသည်
၁၉၃၉ ခုနှစ်။ စီးပွားရေးကပ်ကြီးကြောင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာ ခက်ခဲကျပ်တည်းနေပြီး စစ်ကလည်း ဥရောပတစ်ခွင်ဖြစ်တော့မယ့်ပုံပေါက်နေတယ်။ ကျွန်တော့်ညီဘဲန်နက်နဲ့အတူ အလုပ်ရှာဖို့ မစ္စစ္စပီကကျွန်တော်တို့အိမ်ကနေ တက္ကဆက်ပြည်နယ်၊ ဟူးစတန်မြို့ကို ခရီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။
နွေရာသီကုန်ခါနီးတစ်ရက်မှာ လိုင်းရှုပ်နေတဲ့ရေဒီယိုကနေ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့ ဒီကြေညာချက်ကို ကျွန်တော်တို့ကြားလိုက်တယ်– ဟစ်တလာ၏စစ်တပ်များ ပိုလန်နိုင်ငံသို့ ချီတက်လာကြပြီ။ ကျွန်တော့်ညီက “အာမဂေဒုန်စပြီ!” လို့ရုတ်တရက်ထအော်ခဲ့တယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျွန်တော်တို့ အလုပ်ထွက်လိုက်တယ်။ အနီးဆုံးမှာရှိတဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမကိုသွားပြီး ပထမဆုံးအကြိမ် စည်းဝေးတက်ရောက်ခဲ့တယ်။ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမကို ဘာဖြစ်လို့သွားရတာလဲ။ အစကနေ ပြောပြပါရစေ။
၁၉၁၅ ခုနှစ် မစ္စစ္စပီ၊ ဟီဗရွန်မြို့မှာ ကျွန်တော့်ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ ကျေးလက်ဒေသမှာ ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီတုန်းက ယေဟောဝါသက်သေတွေကိုခေါ်တဲ့ ကျမ်းစာကျောင်းသားတွေဟာ ဒီဒေသကို တစ်နှစ်တစ်ခေါက်လောက်ရောက်လာပြီး တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့အိမ်မှာ ဟောပြောချက်ပေးဖို့ စီစဉ်ခဲ့ကြတယ်။ ရလဒ်ကတော့ ကျွန်တော့်မိဘတွေဆီမှာ ကျမ်းစာစာပေတွေအများကြီးရှိခဲ့တယ်။ အဲဒီစာအုပ်တွေကသင်ပေးတဲ့ ငရဲကမပူပြင်းဘူး၊ စိုးလ်သေတယ်၊ ဖြောင့်မတ်သူတွေဟာ မြေကြီးပေါ်မှာ ထာဝစဉ်နေထိုင်မယ်ဆိုတာတွေကို ဘဲန်နက်နဲ့ကျွန်တော်ယုံကြည်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့သင်ယူဖို့ အများကြီးရှိပါသေးတယ်။ ကျွန်တော်ကျောင်းပြီးသွားတဲ့တစ်ချိန်မှာ ကျွန်တော့်ညီနဲ့အတူ အလုပ်ရှာဖို့ တက္ကဆက်ကိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။
နောက်ဆုံးတော့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမကသက်သေခံတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆက်သွယ်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ကို ရှေ့ဆောင်တွေလားဆိုပြီး သူတို့မေးခဲ့တယ်။ ရှေ့ဆောင်ဆိုတာက ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့မသိခဲ့ဘူး။ နောက်တော့ ဟောပြောချင်လားဆိုပြီးမေးခဲ့တယ်။ “တကယ်ဟောချင်ပါတယ်!” လို့ကျွန်တော်တို့ ပြန်ပြောခဲ့တယ်။ ဘယ်လိုဟောရမလဲဆိုတာပြပေးဖို့ ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ တစ်ယောက်ယောက်ကိုလွှတ်ပေးမယ်လို့ထင်ခဲ့တာ။ အဲဒီအစား မြေပုံတစ်ခုပေးပြီး “အဲဒီမှာသွားဟောပါ!” ဆိုပြီးပြောခဲ့တယ်။ ဘဲန်နက်နဲ့ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုစဟောရမလဲဆိုတာကိုမသိဘူး၊ နောက်ပြီး စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တာကို ကျွန်တော်တို့မကြိုက်ဘူး။ နောက်ဆုံး ရပ်ကွက်ကတ်ကို စာတိုက်ပုံးထဲထည့်ပြီး မစ္စစ္စပီကို ကျွန်တော်တို့ပြန်သွားခဲ့တယ်!
ကျမ်းစာအမှန်တရားကို ကျွန်တော်တို့ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်စေခြင်း
အိမ်ပြန်ပြီးနောက် သက်သေခံတွေရဲ့စာပေတွေကို တစ်နှစ်နီးပါးအထိ နေ့တိုင်း ကျွန်တော်တို့ဖတ်ခဲ့တယ်။ အိမ်မှာလျှပ်စစ်မီးမရှိတဲ့အတွက် ညဆိုရင် မီးလင်းဖိုအလင်းနဲ့ စာဖတ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီအချိန်က ဇုန်အမှုထမ်းတွေလို့ခေါ်တဲ့ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးတွေဟာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့အသင်းတော်တွေ၊ သီးခြားဖြစ်နေတဲ့သက်သေခံတွေကို ဝိညာဉ်ရေးအရအားပေးဖို့ လည်ပတ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအမှုထမ်းတွေထဲက တက်ဒ် ကလိန်းဟာ ကျွန်တော်တို့အသင်းတော်ကိုလည်ပတ်ခဲ့ပြီး တစ်အိမ်မှတစ်အိမ်ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ဘဲန်နက်နဲ့ကျွန်တော့်ကို လိုက်ပါစေပြီး သူနဲ့အတူ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်ခါတည်းခေါ်သွားခဲ့တယ်။ ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းအကြောင်း သူရှင်းပြခဲ့တယ်။
သူနဲ့ပေါင်းသင်းခြင်းက ဘုရားသခင့်အမှုတော်ကို ဒီထက်မကထမ်းဆောင်ဖို့ အမှန်တကယ်ပဲစဉ်းစားစေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ၁၉၄၀၊ ဧပြီ ၁၈ ရက်နေ့မှာ ညီအစ်ကိုကလိန်းဟာ ဘဲန်နက်၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ညီမဗီလ်ဗာနဲ့ ကျွန်တော့်ကို နှစ်ခြင်းပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ခြင်းခံတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့မိဘတွေရှိနေပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် သူတို့ဝမ်းသာခဲ့ကြတယ်။ နောက်နှစ်နှစ်လောက်မှာ သူတို့လည်းပဲ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး သေတဲ့အထိ ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိခဲ့ကြတယ်—အဖေက ၁၉၅၆ ခုနှစ်မှာဆုံးပြီး အမေက ၁၉၇၅ ခုနှစ်မှာသေဆုံးခဲ့တယ်။
ရှေ့ဆောင်လုပ်နိုင်သလားလို့ ကျွန်တော့်ကို ညီအစ်ကိုကလိန်းကမေးတဲ့အခါ လုပ်ချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ပိုက်ဆံမရှိ၊ အဝတ်အစားမရှိ၊ ဘာမှကိုမရှိဘူးလို့ ကျွန်တော်ပြောခဲ့တယ်။ “ဒါဆိုရင်ကောင်းပြီ၊ လိုအပ်တာတွေပေးမယ်” ဆိုပြီး သူပြောခဲ့တယ်။ သူလုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဦးဆုံး ရှေ့ဆောင်လျှောက်လွှာပို့ပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် မိုင် ၂၀၀ လောက်ဝေးတဲ့ နယူးအော်လီန်မြို့ကို သူနဲ့အတူကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမရဲ့အပေါ်ထပ်က သပ်ရပ်လှပတဲ့အခန်းအချို့ကို ပြခဲ့တယ်။ အဲဒီအခန်းတွေက ရှေ့ဆောင်တွေအတွက်ဖြစ်တယ်။ မကြာခင် ကျွန်တော် အဲဒီကိုပြောင်းသွားပြီး ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တယ်။ နယူးအော်လီန်မှာရှိတဲ့ သက်သေခံတွေဟာ အဝတ်အစားတွေ၊ ပိုက်ဆံ၊ အစားအသောက်တွေပေးပြီး ရှေ့ဆောင်တွေကိုကူညီပေးခဲ့တယ်။ နေ့အချိန်မှာ ညီအစ်ကိုတွေဟာ အစားအသောက်ယူလာပြီး တံခါးနားမှာထားခဲ့တယ်၊ ဒါမှမဟုတ်ရင် ကျွန်တော်တို့အတွက် ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ထည့်ထားပေးခဲ့တယ်။ အနီးအနားကစားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်က အဲဒီနေ့မှာကျန်တဲ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အသား၊ ငရုတ်နဲ့ အဆာသွပ်မုန့်တွေကို ဆိုင်ပိတ်ချိန်မှာ အမြဲတမ်းလာယူဖို့ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တယ်။
လူအုပ်၏အကြမ်းဖက်မှုကို ရင်ဆိုင်ခြင်း
နောက်ပိုင်းတစ်ချိန် မစ္စစ္စပီ၊ ဂျက်စင်မှာ ရှေ့ဆောင်လုပ်ဖို့ တာဝန်ရခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့လူငယ်အဖော်နဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အဲဒီလူအုပ်ရဲ့အကြမ်းဖက်မှုအချို့ကို တွေ့ကြုံခဲ့ရတယ်၊ လူအုပ်ရဲ့နောက်ကွယ်မှာ ဒေသခံဥပဒေထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရေးဆိုင်ရာ ကိုယ်စားလှယ်တွေရှိပုံရတယ်! ကျွန်တော်တို့ရဲ့နောက်တာဝန်ကျတဲ့နေရာ မစ္စစ္စပီ၊ ကိုလံဘတ်စ်မှာလည်း အဲဒီလိုပဲကြုံခဲ့ရတယ်။ လူမျိုးမရွေးအားလုံးကို ကျွန်တော်တို့ဟောပြောတဲ့အတွက် လူဖြူအချို့က ကျွန်တော်တို့ကို မျက်မုန်းကျိုးခဲ့တယ်။ လူအများက ကျွန်တော်တို့ကို ပုန်ကန်ဖို့လှုံ့ဆော်ပေးတဲ့အပြစ်ရှိသူလို့ ယူဆခဲ့ကြတယ်။ မျိုးချစ်စိတ်တက်ကြွတဲ့အဖွဲ့အစည်းဖြစ်တဲ့ အမေရိကန်စစ်တပ် နောက်တန်းတပ်မှူးက အဲဒီရှုမြင်ချက်ကို စွဲကိုင်ခဲ့တယ်။ သူက ကျွန်တော်တို့ကိုတိုက်ခိုက်ဖို့ အမျက်ထွက်နေတဲ့လူအုပ်ကို အကြိမ်ကြိမ်လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့တယ်။
ကိုလံဘတ်စ်မှာ ဦးဆုံးတိုက်ခိုက်ခံရတဲ့အကြိမ်က ကျွန်တော်တို့ လမ်းပေါ်မှာမဂ္ဂဇင်းဝေငှနေတဲ့အချိန်ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်တို့နောက်ကို လူအုပ်တစ်အုပ်ရောက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို မှန်ထူချပ်စတိုးဆိုင်ပြတင်းပေါက်နားအထိ တွန်းဖိခဲ့ကြတယ်။ ဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး လူအုပ်ကြီးက ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ မကြာပါဘူး၊ ရဲရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို တရားရုံးခေါ်သွားတယ်။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ရက်မှာ ဒီမြို့ကနေ ကျွန်တော်တို့ထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့အရေခွံနဲ့အတူ ထွက်သွားလို့ရမယ်ဆိုပြီး တရားရုံးအထိ ကျွန်တော်တို့နောက်ကလိုက်လာတဲ့ လူအုပ်ကြီးက အဲဒီမှာရှိတဲ့ အရာရှိတွေအားလုံးရှေ့မှာ ကြေညာခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်တော်တို့မထွက်သွားဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ရဲ့အရေခွံခွာပစ်ခံရမယ်! ခဏအကြာ မြို့ကနေထွက်သွားတာ အကောင်းဆုံးဖြစ်မယ်လို့ ကျွန်တော်တို့စဉ်းစားခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အပတ်အနည်းငယ်နောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော်တို့ပြန်လာပြီး ဟောပြောခြင်းကို ပြန်လုပ်ခဲ့ကြတယ်။
သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လူရှစ်ယောက်အုပ်စုတစ်စုဟာ ကျွန်တော်တို့ကို ရိုက်နှက်ပြီး သူတို့ရဲ့ကားနှစ်စီးပေါ် အတင်းတက်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို တောအုပ်ထဲကိုခေါ်သွားတယ်၊ အဝတ်တွေဆွဲချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ခါးပတ်နဲ့အချက် ၃၀ စီရိုက်ခဲ့တယ်! သူတို့ဆီမှာ သေနတ်တွေအပြင် ကြိုးတွေလည်းရှိတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ကြောက်လန့်နေကြတယ်ဆိုတာတပ်အပ်ပြောနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ကြိုးတုပ်ပြီး မြစ်ထဲပစ်ချမယ်လို့ထင်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့စာပေတွေကို ဆွဲဆုတ်ပြီး တစ်စစီကြဲလိုက်တဲ့အပြင် ဓာတ်ပြားစက်ကို သစ်ငုတ်တိုပေါ်မှာ အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာဖြစ်အောင် ရိုက်ခွဲပစ်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ကိုရိုက်နှက်ပြီးတဲ့နောက် အဝတ်အစားဝတ်ခိုင်းပြီး နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ တောအုပ်ထဲကလူသွားလမ်းအတိုင်းသွားဖို့ သူတို့ပြောခဲ့တယ်။ လမ်းလျှောက်သွားနေတုန်း လှည့်ကြည့်မိရင် ပစ်သတ်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်တို့ တကယ်ပဲထင်ခဲ့တာ! ဒါပေမဲ့ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်မှာ သူတို့ကားမောင်းထွက်သွားတာကို ကြားလိုက်ရတယ်။
နောက်အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကတော့ အမျက်ထွက်နေတဲ့လူအုပ်ကြီးက ကျွန်တော်တို့ကို လိုက်ဖမ်းတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ရဲ့အဝတ်အစားတွေကို လည်ပင်းမှာပတ်ပြီး မြစ်ကိုကူးပြီးထွက်ပြေးခဲ့ရတယ်။ အဲဒီနောက်သိပ်မကြာပါဘူး၊ ပုန်ကန်ဖို့လှုံ့ဆော်ကြတယ်ဆိုတဲ့စွပ်စွဲချက်နဲ့ ကျွန်တော်တို့အဖမ်းခံခဲ့ရတယ်။ အမှုမစစ်ခင် ထောင်ထဲမှာသုံးပတ်နေခဲ့ရတယ်။ ဒီအဖြစ်အပျက်က ကိုလံဘတ်စ်မှာ အတော်လေးကို ဟိုလေးတကျော်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အနီးအနားမှာရှိတဲ့ ကောလိပ်ကျောင်းသားတွေ တက်ရောက်နိုင်ဖို့ အတန်းကိုစောစောလွှတ်ပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီနေ့လည်းရောက်ရော တရားရုံးမှာ လူတွေပြည့်ကျပ်နေပြီး မတ်တတ်ရပ်လို့ရတဲ့နေရာလောက်ပဲကျန်တော့တယ်! အစိုးရဘက်က သက်သေထွက်ဆိုတဲ့သူတွေထဲမှာ တရားဟောဆရာနှစ်ဦး၊ မြို့တော်ဝန်တွေနဲ့ ရဲသားပါတယ်။
သက်သေခံရှေ့နေ ဂျီ. စီ. ကလပ်ခ်နဲ့ သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းအဖော်ကို ကျွန်တော်တို့ကိုကိုယ်စားပြုဖို့ စေလွှတ်ခဲ့တယ်။ အထောက်အထားမရှိတဲ့အတွက် ပုန်ကန်ဖို့လှုံ့ဆော်မှုစွဲချက်ကို ပယ်ဖျယ်ပေးဖို့ သူတို့တောင်းဆိုခဲ့ကြတယ်။ ညီအစ်ကိုကလပ်ခ်နဲ့အတူ လုပ်ဆောင်တဲ့ရှေ့နေဟာ ယေဟောဝါသက်သေမဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့အကျိုးအတွက် ထက်မြက်တဲ့ထွက်ဆိုချက်တွေပေးခဲ့ပါတယ်။ တရားသူကြီးကို သူပြောလိုက်တဲ့အချက်တစ်ချက်မှာ “ယေဟောဝါသက်သေတွေကို အရူးတွေဆိုပြီး လူတွေကပြောကြတယ်။ ရူးသွပ်တဲ့သူတွေလား။ သောမတ်စ် အက်ဒီဆင်ဟာ အရူးပဲ!” လို့ပြောခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် သူက တပ်ထားတဲ့မီးကိုထိုးပြပြီး “ဒါပေမဲ့ အဲဒီမီးလုံးကိုကြည့်လိုက်ပါ!” ဆိုပြီးပြောခဲ့တယ်။ မီးလုံးတီထွင်ခဲ့တဲ့အက်ဒီဆင်ကို တချို့က အရူးဆိုပြီး ယူဆကြပေမဲ့ သူ့ရဲ့အောင်မြင်မှုကို ဘယ်သူမှစောဒကမတတ်နိုင်ခဲ့ကြဘူး။
သက်သေထွက်ဆိုချက်ကို ကြားနာပြီးတဲ့နောက် ဦးစီးနယ်လှည့်တရားရုံးကတရားသူကြီးက “ခင်ဗျားမှာ ပုန်ကန်ဖို့လှုံ့ဆော်တယ်ဆိုတဲ့ သက်သေခံအထောက်အထား တစ်စွန်းတစ်စမှမရှိဘူး၊ ဒီလုပ်ငန်းကိုလုပ်ဖို့ သူတို့ဆီမှာ အခွင့်အရေးရှိတယ်။ သူတို့ကို ဒီတရားရုံးထဲပြန်ခေါ်မလာနဲ့၊ ခင်ဗျားဆီမှာ သက်သေအထောက်အထားမရှိမချင်း တိုင်းပြည်ရဲ့အချိန်၊ ငွေနဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အချိန်ကိုလည်း မဖြုန်းပါနဲ့!” ဆိုပြီး အမှုလိုက်ရှေ့နေကို ကြေညာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့အတွက် အောင်ပွဲပါပဲ!
ဒါပေမဲ့ ပြီးတဲ့နောက်မှာ တရားသူကြီးက ကျွန်တော်တို့ကို သူ့အခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ တစ်မြို့လုံးက သူ့ရဲ့စီရင်ချက်ကို မကြိုက်ဘူးဆိုတာ သူသိတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ကို သူဒီလိုသတိပေးခဲ့တယ်– “ကျွန်တော်ပြောခဲ့တာတွေက ဥပဒေအရဖြစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်အကြံပြုချင်တာက– ဒီကနေထွက်သွားပါ၊ ဒါမှမဟုတ်ရင် ခင်ဗျားတို့ကို သူတို့သတ်လိမ့်မယ်!” သူပြောတာမှန်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့သိတာကြောင့် အဲဒီမြို့ကနေထွက်လာခဲ့ကြတယ်။
အဲဒီကနေ ကလပ်ခ်ဗီလီနဲ့တက်နက်စီတို့မှာ အထူးရှေ့ဆောင်လုပ်ဆောင်နေကြတဲ့ ဘဲန်နက်၊ ဗီလ်ဗာတို့နဲ့ ကျွန်တော်ပူးပေါင်းခဲ့တယ်။ လအနည်းငယ်ကြာပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော်တို့ဟာ ကင်တပ်ကီးပြည်နယ်၊ ပါရီမြို့မှာ တာဝန်ကျတယ်။ တစ်နှစ်ခွဲနောက်ပိုင်းမှာ အထူးဖိတ်ခေါ်ချက်တစ်ရပ်ကို ဘဲန်နက်နဲ့ကျွန်တော် လက်ခံရရှိတဲ့အခါ အဲဒီမှာ အသင်းတော်ဖြစ်ခါနီးနေပြီ။
ခရစ်ယာန်သာသနာပြုလုပ်ငန်းသို့
ကင်းမျှော်စင်သမ္မာကျမ်းစာ ဂိလဒ်ကျောင်း ဒုတိယသင်တန်းတက်ရောက်ဖို့ ဖိတ်စာကို ကျွန်တော်တို့မြင်တဲ့အချိန်မှာ ‘သူတို့မှားနေပြီ! ရိုးအ,ပြီး ငယ်ရွယ်တဲ့မစ္စစ္စပီသားနှစ်ယောက်ကို သူတို့ဘာဖြစ်လို့ဖိတ်ခေါ်တာလဲ’ ဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့စဉ်းစားခဲ့ကြတယ်။ ပညာတတ်တွေကိုပဲ အလိုရှိတယ်လို့ ကျွန်တော်တို့ထင်ခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့လည်း ကျွန်တော်တို့သွားခဲ့ကြပါတယ်။ သင်တန်းသား ၁၀၀ ရှိပြီး သင်တန်းကာလ ငါးလကြာခဲ့တယ်။ ၁၉၄၄၊ ဇန်နဝါရီ ၃၁ ရက်နေ့မှာ ကျောင်းဆင်းပြီး တိုင်းတစ်ပါးလယ်ကွင်းမှာအမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်တော်တို့စိတ်အားထက်သန်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းက နိုင်ငံကူးလက်မှတ်နဲ့ ပြည်ဝင်ခွင့်စာရွက်စာတမ်းရဖို့ အချိန်တော်တော်ကြာတယ်၊ ဒါကြောင့် ကျောင်းသားတွေဟာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှာပဲ ခေတ္တရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲလာဘာမာနဲ့ဂျော်ဂျီယာမှာ ခဏရှေ့ဆောင်လုပ်ပြီးနောက် နောက်ဆုံး ဝက်စ်အင်ဒီးစ်၊ ဘာဘေးဒိုးစ်မှာ ဘဲန်နက်နဲ့ကျွန်တော်တာဝန်ရရှိခဲ့ကြတယ်။
ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးဖြစ်ပွားနေဆဲအချိန်မှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့လုပ်ငန်းနဲ့စာပေတွေကို ဘာဘေးဒိုးစ်အပါအဝင် နေရာအတော်များများမှာ ပိတ်ပင်ခံခဲ့ရတယ်။ အဲဒီကအကောက်ခွန်ဌာနမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဝန်စည်စလယ်ကို အရာရှိတွေက ဖွင့်ပြီးသေသေချာချာစစ်လိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ဝှက်ထားတဲ့စာပေကို တွေ့သွားတယ်။ ‘ကျွန်တော်တို့တော့သွားပြီ’ လို့ထင်လိုက်တယ်။ အဲဒီအစား အရာရှိတစ်ယောက်က “ခင်ဗျားတို့အိတ်ကို ရှာဖွေမိတဲ့အတွက် ဝမ်းနည်းပါတယ်; ဒီစာပေတွေထဲကအချို့ကို ဘာဘေးဒိုးစ်မှာ ပိတ်ပင်ထားတယ်” ဆိုပြီးကျွန်တော်တို့ကို အေးအေးဆေးဆေးပြောခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ထုပ်ပိုးထားတဲ့စာပေအားလုံးနဲ့ ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်တယ်! နောက်ပိုင်းမှာ အစိုးရအရာရှိတွေကို ကျွန်တော်တို့သက်သေခံတဲ့အခါ စာပေတွေကို ဘာဖြစ်လို့ပိတ်ပင်ထားတာလဲဆိုတာ သူတို့နားမလည်ဘူးဆိုပြီးပြောခဲ့တယ်။ လအတန်ကြာပြီးတဲ့နောက် ပိတ်ပင်မှုကို ရုပ်သိမ်းခဲ့တယ်။
ဘာဘေးဒိုးစ်မှာ အမှုဆောင်တာ အောင်မြင်မှုအတော်များများရရှိခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့တစ်ယောက်စီ အနည်းဆုံးကျမ်းစာသင်အံမှု ၁၅ ခုစီကျင်းပခဲ့ပြီး သင်သားအများစုဟာ ဝိညာဉ်ရေးမှာတိုးတက်ခဲ့တယ်။ အသင်းတော်စည်းဝေးတွေကိုလာကြတဲ့သူအချို့ကို မြင်ရတဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ဝမ်းသာအားရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ စာပေကို အချိန်အတော်ကြာကြာ ပိတ်ပင်ခဲ့တဲ့အတွက်အဲဒီကညီအစ်ကိုတွေဟာ စည်းဝေးတွေကိုဘယ်လိုကျင်းပရမယ်ဆိုတာ လောလောဆယ်နားမလည်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း မကြာမီမှာ တတ်စွမ်းနိုင်တဲ့ညီအစ်ကို အတော်များများကို ကျွန်တော်တို့လေ့ကျင့်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ကူညီပေးနေတဲ့ သင်သားအတော်များများ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ အစပြုလုပ်ဆောင်လာတာနဲ့ အသင်းတော်တိုးတက်တာကိုမြင်ရတဲ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ကျေနပ်အားရခဲ့ကြတယ်။
မိသားစုကိုကျွေးမွေးပြုစုခြင်း
ဘာဘေးဒိုးစ်မှာ ၁၈ လလောက်ကြာပြီးနောက် ကျွန်တော်ဟာ ခွဲစိတ်ကုသဖို့လိုအပ်လာတဲ့အတွက် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ပြန်ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီမှာရှိနေတုန်း ကျွန်တော်နဲ့စာအဆက်အသွယ်ရှိခဲ့တဲ့ သက်သေခံတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ရသီနဲ့လက်ထပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက်မှာ ဖလော်ရီဒါပြည်နယ်၊ တဲလ်လာဟဲစ်ဆီမှာ ကျွန်တော့်ဇနီးနဲ့အတူ ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ခြောက်လမှာ သက်သေခံတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကိုအလုပ်ပေးတဲ့နေရာ ကင်တပ်ကီးပြည်နယ်၊ လူးအစ်ဗီလ်မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ညီ ဘဲန်နက်ကတော့ ဘာဘေးဒိုးစ်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ သူ့ရဲ့လုပ်ငန်းကိုလုပ်ဆောင်ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ သူလည်းပဲ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုချင်းတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့ပြီး ကျွန်းပေါ်မှာ နယ်လှည့်လုပ်ငန်းကိုလုပ်ဆောင်ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ကျန်းမာရေးအခြေအနေကြောင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို သူတို့ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ဘဲန်နက်ကွယ်လွန်သွားတဲ့အချိန် အသက် ၇၃ နှစ်၊ ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ်အထိ နယ်လှည့်လုပ်ငန်းနဲ့ စပိန်စကားပြောအသင်းတော်မှာ သူတို့ဆက်အမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။
၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာ ဒဲရာလ်လို့နာမည်မှည့်ခဲ့တဲ့သမီးဦးကို ဒေါ်ရသီမွေးပေးခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ကလေးငါးယောက် ကျွန်တော်တို့ရခဲ့တယ်။ ဒုတိယသားလေးဒါးရစ်ခ်ဟာ ကျောရိုးဦးနှောက်အမြှေးရောင်ရောဂါနဲ့ အသက်နှစ်နှစ်ခွဲမှာသေဆုံးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ၁၉၅၆ ခုနှစ်မှာ လက်စ်လီကိုမွေးခဲ့ပြီး ၁၉၅၈ ခုနှစ်မှာ အဲဗ်ရက်တ်ကိုမွေးခဲ့တယ်။ ကလေးတွေကို ကျမ်းစာအမှန်တရားလမ်းပေါ်မှာ ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ ဒေါ်ရသီနဲ့ကျွန်တော်ကြိုးစားခဲ့တယ်။ အပတ်စဉ်မိသားစုကျမ်းစာသင်အံမှုအစီအစဉ်လုပ်ဖြစ်အောင်၊ ကလေးတွေအားလုံးအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းအောင် ကျွန်တော်တို့အမြဲတမ်းကြိုးစားခဲ့ကြတယ်။ ဒဲရာလ်၊ လက်စ်နဲ့ အဲဗ်ရက်တ်တို့ ငယ်သေးတဲ့အချိန်က နောက်အပတ်မှာ သုတေသနလုပ်ပြီး အဖြေပေးဖို့အတွက် အပတ်တိုင်း သူတို့ကိုမေးခွန်းတွေထုတ်ခဲ့တယ်။ ဒီအပြင် တစ်အိမ်မှတစ်အိမ်ဟောပြောခြင်းကိုလည်း သူတို့သရုပ်ဆောင်ပြခဲ့ကြတယ်။ တစ်ယောက်က အဝတ်ဗီရိုထဲဝင်သွားပြီး အိမ်ရှင်တစ်ယောက်လို သရုပ်ဆောင်တယ်။ နောက်တစ်ယောက်က အပြင်မှာရပ်ပြီး တံခါးခေါက်တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခြောက်လှန့်ဖို့ ရယ်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းတဲ့နည်းနဲ့ပြောခဲ့ကြပေမဲ့ ဒါဟာ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကိုချစ်မြတ်နိုးလာဖို့ သူတို့ကိုထောက်ကူပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း သူတို့နဲ့အတူ မှန်မှန်ဟောပြောခဲ့ကြတယ်။
အငယ်ဆုံးသားအဲလ်တန်ကို ဒေါ်ရသီအသက် ၅၀ နီးပါး၊ ကျွန်တော့်အသက် ၆၀ နီးပါးရှိတဲ့ ၁၉၇၃ ခုနှစ်မှာ မွေးဖွားခဲ့တယ်။ အသင်းတော်က ကျွန်တော်တို့ကို အာဗြဟံနဲ့စာရာလို့ခေါ်ကြတယ်! (ကမ္ဘာဦး ၁၇:၁၅-၁၇) အကိုကြီးတွေက အမှုဆောင်ထွက်တဲ့အခါ သူတို့နဲ့အတူ အဲလ်တန်ကိုခေါ်သွားတတ်တယ်။ အခြားသူတွေကို ကျမ်းစာအမှန်တရားဝေမျှပြီး အတူတကွအလုပ်လုပ်ကြတဲ့မိသားစုတွေ—ညီအစ်ကိုများနဲ့ညီအစ်မများ၊ မိဘများနဲ့ကလေးများ—ကိုမြင်ရတဲ့အခါ လူတွေအတွက် တန်ခိုးပါတဲ့သက်သေခံချက်ဖြစ်ခဲ့တယ်လို့ ကျွန်တော်တို့ခံစားမိတယ်။ အဲလ်တန်ရဲ့အစ်ကိုတွေက သူ့ကိုပခုံးပေါ်တင်ပြီး သူ့လက်ထဲမှာ ကျမ်းစာဝေစာတစ်စောင်ပေးထားတယ်။ လူတွေဟာ တံခါးဖွင့်လိုက်ပြီး အစ်ကိုကြီးရဲ့ပခုံးပေါ်က ချစ်စရာကလေးကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ သူတို့နားထောင်တတ်လေ့ရှိကြတယ်။ စကားစမြည်ပြောလို့ပြီးသွားတဲ့အခါ လူတွေကို ဝေစာကမ်းပေးပြီး တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစပြောဖို့အတွက် အစ်ကိုတွေက အဲလ်တန်ကိုသင်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါဟာ သူစတင်ဟောပြောခဲ့တဲ့ပုံဖြစ်တယ်။
နှစ်တွေတစ်လျှောက် အခြားသူတွေ ယေဟောဝါကိုသိလာဖို့ ကျွန်တော်ကူညီပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ ၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်အကုန်ပိုင်းမှာ လိုအပ်နေတဲ့အသင်းတော်မှာအမှုဆောင်ဖို့ လူးအစ်ဗီလ်ကနေ ကင်တပ်ကီးပြည်နယ်၊ ရှိလ်ဘီးဗီလ်ကိုပြောင်းခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာရှိနေတုန်း အသင်းတော်တိုးတက်လာတာကိုပဲ မြင်တွေ့ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး၊ မြေကွက်ရှာပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမကိုလည်း ဆောက်လုပ်ရာမှာလည်း ကူညီပေးခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ သိပ်မဝေးတဲ့နောက်အသင်းတော်မှာ အမှုဆောင်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ကိုတောင်းဆိုခဲ့တယ်။
မိသားစုဘဝအပြောင်းအလဲများ
ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေအားလုံး ယေဟောဝါလမ်းစဉ်မှာ တည်ရှိနေဖို့ဆန္ဒရှိခဲ့ပေမဲ့ အဲဒီအတိုင်းဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ကြီးလာပြီး အိမ်ကနေထွက်သွားပြီးနောက် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကလေးလေးယောက်ထဲက သုံးယောက်ဟာ အမှန်တရားလမ်းစဉ်ကို စွန့်ခွာခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သားအဲဗ်ရက်တ်ဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့ပုံသက်သေကိုလိုက်လျှောက်ခဲ့ပြီး အချိန်ပြည့်အမှုဆောင်မှာပါဝင်ခဲ့တယ်။ သူဟာ နောက်ပိုင်းမှာ နယူးယောက်မြို့က ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်မှာ အမှုဆောင်ခဲ့ပြီး ၁၉၈၄ ခုနှစ်မှာ ၇၇ ကြိမ်မြောက် ဂိလဒ်သင်တန်းကိုတက်ရောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။ ကျောင်းဆင်းပြီးနောက် သူတာဝန်ကျတဲ့ အနောက်အာဖရိက၊ စီအဲရာလေယွန်မြို့ကို သွားခဲ့တယ်။ ၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ ဘယ်လ်ဂျီယံက ရှေ့ဆောင်မာရ်ယန်နဲ့လက်ထပ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်ကတည်းက သူတို့တွေဟာ သာသနာပြုတွေအနေနဲ့ အတူတကွအမှုဆောင်ခဲ့ကြတယ်။
ဘယ်မိဘမဆို မြင်ယောင်ကြည့်နိုင်သလို အခုလောလောဆယ် စိတ်ကျေနပ်မှုဖြစ်စေပြီး အနာဂတ်မှာလည်း မြေကြီးပရဒိသုပေါ်မှာနှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ ထာဝရအသက်မျှော်လင့်ချက်ကိုင်စွဲထားတဲ့ အသက်လမ်းစဉ်ကို စွန့်ပယ်သွားကြတဲ့ ကျွန်တော်တို့ကလေးသုံးယောက်ကိုမြင်တဲ့အခါ ကျွန်တော်တို့ စိတ်ထိခိုက်ရပါတယ်။ တစ်ခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်မိတယ်။ ယေဟောဝါဟာ မေတ္တာနဲ့ရော ကရုဏာနဲ့ပါဆုံးမပြီး တစ်ခါမှအမှားမလုပ်ပေမဲ့လည်း ယေဟောဝါရဲ့ . . . ဝိညာဉ်သား ဒါမှမဟုတ် ကောင်းကင်တမန်အချို့တောင် ကိုယ်တော်ရဲ့အမှုတော်ထမ်းဆောင်ခြင်းကို ရပ်တန့်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုသိရှိရတဲ့အတွက် ကျွန်တော်အတွက်စိတ်သက်သာမှုရခဲ့တယ်။ (တရားဟောရာ ၃၂:၄; ယောဟန် ၈:၄၄; ဗျာဒိတ် ၁၂:၄၊ ၉) မိဘတွေဟာ ကိုယ့်ရဲ့သားသမီးတွေကို ယေဟောဝါလမ်းစဉ်အတိုင်း ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ ဘယ်လောက်ပဲကြိုးစားကြိုးစား အချို့က အမှန်တရားကိုလက်ခံဖို့ ငြင်းပယ်ကြမယ်ဆိုတဲ့အချက်က ကျွန်တော့်ကိုစွဲမှတ်စေခဲ့တယ်။
လေပြင်းတိုက်ခံရတဲ့သစ်ပင်တစ်ပင်လိုပဲ ကြုံတွေ့ရတဲ့အခက်ခဲပြဿနာအမျိုးမျိုးနဲ့အညီ အလိုက်အထိုက်လုပ်ဆောင်ခဲ့ရတယ်။ နှစ်တွေတစ်လျှောက် ကျမ်းစာသင်အံမှုမှန်မှန်ပြုလုပ်တာ၊ စည်းဝေးမှန်မှန်တက်ရောက်တာတွေက အလိုက်အထိုက်လုပ်ဆောင်ဖို့နဲ့ ဝိညာဉ်ရေးမှာဆက်ရှင်သန်နေဖို့ ခွန်အားဖြစ်စေတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်သိရှိခဲ့တယ်။ အသက်ကြီးလာပြီး ဟိုတုန်းကမှားခဲ့တဲ့အမှားတွေကို မြင်လာတာနဲ့အမျှ အကောင်းမြင်သဘောထားရှိဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ဟာ သစ္စာရှိရှိနေထိုင်မယ်ဆိုရင် အဲဒီအတွေ့အကြုံတွေဟာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဝိညာဉ်ရေးတိုးတက်မှုကို ထပ်ဆင့်လိုက်တာပဲ။ အဲဒီကနေ ကျွန်တော်တို့သင်ယူမယ်ဆိုရင် ဘဝရဲ့အပျက်သဘောပါအသွင်အပြင်တွေကနေ ရေရာသေချာတဲ့အပြုသဘောပါအသွင်အပြင်ကို ရရှိစေနိုင်ပါတယ်။—ယာကုပ် ၁:၂၊ ၃။
အခုဆိုရင် ဒေါ်ရသီနဲ့ကျွန်တော်ဟာ ယေဟောဝါရဲ့လုပ်ငန်းတော်မှာ ကျွန်တော်တို့လုပ်ချင်တာတွေကိုလုပ်ဖို့ ကျန်းမာရေးမကောင်းတော့ဘူး၊ ခွန်အားလည်းမရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ချစ်ရတဲ့ ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေရဲ့ထောက်ပံ့မှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ စည်းဝေးတိုင်းလိုလိုမှာ ကျွန်တော်တို့စည်းဝေးမှာရှိနေတဲ့အတွက် ညီအစ်ကိုတွေက ဘယ်လောက်အထိတန်ဖိုးထားလေးမြတ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ကိုပြောပြတယ်။ ဖြစ်နိုင်တဲ့ဘယ်နည်းနဲ့မဆို ကျွန်တော်တို့ကိုကူညီပေးဖို့ သူတို့ကိုယ်တိုင်ရောက်လာကြပြီး အိမ်နဲ့ကားကိုတောင် ပြင်ပေးခဲ့တယ်။
တစ်ခါတလေ ကျွန်တော်တို့ဟာ အရန်ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်နိုင်ပြီး စိတ်ဝင်စားသူတွေနဲ့ သင်အံမှုကျင်းပကြတယ်။ အာဖရိကမှာ အမှုဆောင်နေတဲ့သားဆီကနေ သတင်းရရှိတာဟာ ကျွန်တော်တို့ကိုအမြဲတမ်းပျော်ရွှင်စေတဲ့ အားရကျေနပ်မှုတစ်ခုပါပဲ။ အခု ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပဲရှိပေမဲ့လည်း ကျွန်တော်တို့ရဲ့မိသားစုကျမ်းစာသင်အံမှုကို လုပ်ဆောင်နေဆဲပါ။ ယေဟောဝါရဲ့လုပ်ငန်းတော်မှာ နှစ်အတော်များများ ပါဝင်ခဲ့ရလို့ ကျွန်တော်တို့ဝမ်းသာအားရကြပါတယ်။ ‘ကိုယ်တော်၏နာမတော်ကိုထောက်၍ ကျွန်ုပ်တို့ပြုသောအလုပ်၊ ပြသောမေတ္တာကို မေ့လျော့တော်’ မူမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်တော်က ကျွန်တော်တို့ကို စိတ်ချစေပါတယ်။—ဟေဗြဲ ၆:၁၀။
[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၄၀၊ ဧပြီ ၁၈ ရက်တွင် ဗီလ်ဗာ၊ ဘဲန်နက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို တက်ဒ် ကလိန်းက နှစ်ခြင်းပေးခဲ့
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်အစောပိုင်းနှင့် ၁၉၉၇ ခုနှစ်က ကျွန်တော့်ဇနီးဒေါ်ရသီနှင့်အတူ
[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]
ဘာဘေးဒိုးစ်ရှိ မြို့တော်ဘတ်စကားပေါ်တွင် ကြော်ငြာခဲ့သော “ငြိမ်းချမ်းရေးမင်းသား” လူထုဟောပြောချက်
[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]
ခရစ်ယာန်သာသနာပြုအိမ်ရှေ့တွင် ကျွန်တော့်ညီဘဲန်နက်