ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ရှေးဦးရှာခြင်း—လုံခြုံပြီး ပျော်ရွှင်သောအသက်တာ

ဂျက်သာ စူနာလ် ပြောပြသည်

မနက်စာ,စားပြီးနောက်မှာ “ယေဟောဝါသက်သေတွေ တရားမဝင်တော့ဘူး၊ သူတို့ရဲ့လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်လိုက်ပြီ” ဆိုတဲ့ ရေဒီယိုက ကြေညာချက်ကို ကျွန်မတို့ ကြားလိုက်ရတယ်။

အချိန်က ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်ဖြစ်တယ်၊ ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံမှာ ယေဟောဝါသက်သေသာသနာပြုတွေအနေနဲ့ ကျွန်မအပါအဝင် အသက် ၂၀ ကျော်အမျိုးသမီးလေးယောက် အမှုဆောင်နေကြတယ်။ အဲ့ဒီကို မနှစ်က ကျွန်မတို့ရောက်လာကြတာ။

တကယ်တော့ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုလုပ်ငန်းကို ကျွန်မရဲ့ဘဝပန်းတိုင်အဖြစ် မထားခဲ့ဘူး။ ကလေးဘဝက ကျွန်မ ချာ့ချ်တက်ခဲ့တာတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖေက ပထမကမ္ဘာစစ်အတွင်းမှာ ချာ့ချ်မတက်တော့ဘူး။ ၁၉၃၃ ခုနှစ်က ကျွန်မကို အီပစ္စကိုပယ်လ်အသင်းဝင်အဖြစ် လက်ခံတဲ့နေ့မှာ ဘိရှော့က ကျမ်းတစ်ပိုဒ်ပဲ ဖတ်ပြပြီး နိုင်ငံရေးအကြောင်း ပြောပါလေရော။ အမေဆိုရင် အရမ်းစိတ်ပျက်သွားပြီး ချာ့ချ်လုံးဝမတက်တော့ဘူး။

ကျွန်မတို့ရဲ့ ဘဝလမ်းစဉ် ပြောင်းလဲခဲ့

အဖေ ဝီလျမ် ကားလ်နဲ့ အမေ မေရီ အဲဒမ်စ်တို့ ကလေးငါးယောက်ရတယ်။ သားတွေက ဒေါန်၊ ဂျိုဝဲလ်နဲ့ ကားလ်။ ကျွန်မညီမလေးဂျဝိုင်းက အငယ်ဆုံး၊ ကျွန်မက အကြီးဆုံးဖြစ်တယ်။ ကျွန်မအသက် ၁၃ နှစ်လောက်ရှိတဲ့အခါ ကျောင်းကပြန်လာတဲ့တစ်နေ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ စာအုပ်ငယ်တစ်အုပ်ကို အမေဖတ်နေတာ တွေ့ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီစာအုပ်ခေါင်းစဉ်က ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်၊ ဤလောက၏မျှော်လင့်ချက်တဲ့။ “ဒါအမှန်တရားပဲ” လို့အမေပြောခဲ့တယ်။

ကျွန်မတို့အားလုံးကို ကျမ်းစာထဲကနေ အမေသိလာတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပြတယ်။ “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားတော်ကို ရှေ့ဦးစွာရှာကြလော့” ဆိုတဲ့ ယေရှုရဲ့စကား အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ ကျွန်မတို့စိတ်စွဲမှတ်သွားအောင် အပြောနဲ့ရော၊ ပုံသက်သေနဲ့ပါ အမေပြခဲ့တယ်။—မဿဲ ၆:၃၃။

အမေပြောတာတွေကို ကျွန်မ သိပ်တန်ဖိုးမထားခဲ့ဘူး။ “အမေ ကျွန်မကို တရားမဟောပါနဲ့တော့၊ ဆက်ပြောနေရင် ပန်းကန်မသုတ်ပေးတော့ဘူး” လို့တောင် ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း ပညာသားပါပါနဲ့ အမေဆက်ပြောတာပဲ။ ယူ.အက်စ်.အေ.၊ အီလီနွိုင်းစ်ပြည်နယ်၊ အဲလ်မ်ဟာစ်မြို့က ကျွန်မတို့အိမ်နဲ့သိပ်မဝေးလို့ လမ်းလျှောက်သွားနိုင်တဲ့ ကလယ်ရာ ရိုင်းယန်းအိမ်မှာ ကျင်းပတဲ့ ကျမ်းစာစည်းဝေးတွေကိုတက်ဖို့ အမေက ကျွန်မတို့မောင်နှမတွေကို အမြဲတမ်းခေါ်သွားတယ်။

ကလယ်ရာက စန္ဒရားလည်း သင်ပေးတယ်။ နှစ်တိုင်း စန္ဒရားတီးပြိုင်ပွဲတွေမှာ သူ့ရဲ့သင်တန်းသားတွေ ပါဝင်တီးပြတဲ့အခါ အခွင့်အရေးယူပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်နဲ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်အကြောင်း သူပြောပြတတ်တယ်။ ကျွန်မ တေးဂီတဝါသနာပါလို့ ခုနစ်နှစ်အရွယ်ကတည်းက တယောတီးသင်ထားတော့ ကလယ်ရာပြောပြတာတွေကို နားထောင်ခဲ့တယ်။

မကြာခင်မှာ ရှီကာဂိုမြို့အနောက်ဘက်က အသင်းတော်အစည်းအဝေးတွေကို အမေနဲ့အတူ ကလေးတွေ စတက်ခဲ့ကြတယ်။ ဘတ်စကားစီး၊ ဓာတ်ရထားစီးပြီး အတော်ဝေးဝေးသွားခဲ့ရပေမဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ရှေးဦးထားဖို့ ငယ်ငယ်ကတည်းကရထားတဲ့ လေ့ကျင့်မှုတစ်ခုပဲ။ အမေနှစ်ခြင်းခံပြီး သုံးနှစ်အကြာ ၁၉၃၈ ခုနှစ်မှာ ရှီကာဂိုမြို့မှာကျင်းပတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ စည်းဝေးကြီးတစ်ခုကို အမေနဲ့အတူ ကျွန်မသွားတက်ခဲ့တယ်။ စည်းဝေးကြီးကို ရေဒီယိုတယ်လီဖုန်းနဲ့ဆက်သွယ်ထားတဲ့ မြို့ ၅၀ ထဲမှာ အဲ့ဒီရှီကာဂိုမြို့လည်းပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်မကြားလိုက်ရတာတွေက ကျွန်မနှလုံးကို ထိမိခဲ့တယ်။

တစ်ကြိမ်တည်းမှာ တေးဂီတဝါသနာကလည်း ကျွန်မအတွက် အတော်ဆွဲဆောင်မှုဖြစ်ခဲ့တယ်။ ၁၉၃၈ ခုနှစ်၊ ကျွန်မ အထက်တန်းကျောင်းအောင်တဲ့အခါ ရှီကာဂိုမြို့က အမေရိကန်ဂီတသိပ္ပံကျောင်းမှာ ပညာဆက်သင်ဖို့ အဖေစီစဉ်ပေးတယ်။ ဒါနဲ့ နောက်နှစ်နှစ်အတွင်း ကျွန်မ တေးဂီတပညာကိုဆည်းပူးပြီး သံစုံတီးဝိုင်းနှစ်ခုမှာ ပါဝင်တီးခဲ့သေးတယ်၊ တေးဂီတနယ်ပယ်မှာ အသက်မွေးအလုပ်ရှာမယ်လို့ ကျွန်မစဉ်းစားနေတာ။

ကျွန်မရဲ့တယောဆရာ ဟာဘတ် ဘတ်တလာက ဥရောပကနေ ယူနိုက်တက်စတိတ်မှာ လာနေတယ်။ ဒါနဲ့ ဒုက္ခသည်a စာအုပ်ငယ်ကို သူဖတ်ချင်မှာပဲဆိုပြီး သူ့ကိုပေးဖတ်တယ်။ သူဖတ်ခဲ့ပါတယ်၊ နောက်တစ်ပတ်မှာ ကျွန်မသင်တန်းပြီးတဲ့အခါ ဆရာက “ဂျက်သာ၊ မင်းကောင်းကောင်းတီးတတ်တာပဲ၊ မင်းဆက်သင်သွားရင် ရေဒီယိုသံစုံတီးဝိုင်းမှာ ဒါမှမဟုတ် တေးဂီတဆရာမအဖြစ် အလုပ်ရနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့” ဆိုပြီး ကျွန်မပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်ငယ်ကို သူကိုင်ပြီး “မင်းရဲ့စိတ်နှလုံးက ဒီထဲမှာရှိတယ်လို့ ငါထင်တယ်။ ဒါကို မင်းရဲ့အသက်မွေးလုပ်ငန်းအဖြစ် လုပ်ပါလား” တဲ့။

အဲ့ဒါကို ကျွန်မအလေးအနက်စဉ်းစားကြည့်တယ်။ အနုပညာသိပ္ပံကျောင်းမှာ ပညာဆက်မသင်တော့ဘဲ ၁၉၄၀၊ ဇူလိုင်လမှာ မီရှီဂန်ပြည်နယ်၊ ဒက်ထရွိုက်မြို့မှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေ ကျင်းပတဲ့ ခရိုင်စည်းဝေးကြီးကို သွားတက်ဖို့ အမေဖိတ်ခေါ်တာကို ကျွန်မလက်ခံလိုက်တယ်။ နောက်တွဲယာဉ်မြို့မှာ ယာယီတဲထိုးပြီး ကျွန်မတို့နေခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်မရဲ့တယောကို တစ်ပါတည်းယူသွားတော့ စည်းဝေးကြီးသံစုံတီးဝိုင်းမှာ ကျွန်မပါဝင်တီးခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်တွဲယာဉ်မြို့မှာ ရှေ့ဆောင် (အချိန်ပြည့်ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောသူ) အတော်များများနဲ့ ပေါင်းသင်းခဲ့ရတယ်။ သူတို့အားလုံး တကယ်ကိုပျော်နေလိုက်ကြတာ။ ဒါနဲ့ပဲ နှစ်ခြင်းခံပြီး ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာပါဝင်ဖို့ လျှောက်လွှာတင်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မဘဝတစ်လျှောက်လုံး အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ ဆက်ပါဝင်သွားနိုင်ဖို့ ကူညီပေးပါလို့ ယေဟောဝါဆီမှာ ဆုတောင်းခဲ့တယ်။

ကျွန်မရဲ့ဇာတိမြို့မှာ ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ရှီကာဂိုမြို့မှာ အမှုဆောင်တယ်။ ၁၉၄၃ ခုနှစ်မှာ ကင်တပ်ကီးပြည်နယ်ကို ပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့တယ်။ ခရိုင်စည်းဝေးကြီးမစမီလေး အဲ့ဒီနှစ်နွေရာသီမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ဂိလဒ်သင်တန်းကျောင်းတက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်စာရတယ်၊ သာသနာပြုလုပ်ငန်းအတွက် ကျွန်မသင်တန်းယူရမယ်။ ၁၉၄၃၊ စက်တင်ဘာလမှာ အဲ့ဒီသင်တန်းစခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီနွေရာသီမှာကျင်းပတဲ့ စည်းဝေးကြီးအတွင်းမှာ သက်သေခံညီအစ်မတစ်ယောက်အိမ်မှာ ကျွန်မတည်းခိုခဲ့ရတယ်၊ သူ့သမီးအဝတ်အစားတွေထဲက ကျွန်မကြိုက်တာ ယူခိုင်းတယ်။ သူ့သမီးက စစ်ထဲဝင်သွားပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေအားလုံး ပေးပစ်လိုက်ပါလို့ အမေကိုမှာခဲ့တယ်။ ကျွန်မအတွက်တော့ ဒါဟာ ယေရှုရဲ့ “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားတော်ကို ရှေးဦးစွာရှာကြလော့။ နောက်မှ ထိုအရာများကိုထပ်၍ ပေးတော်မူလတ္တံ့” ဆိုတဲ့ကတိတော် ပြည့်စုံတာပဲ။ (မဿဲ ၆:၃၃) ဂိလဒ်သင်တန်းကာလ ငါးလဟာ ကုန်မြန်လိုက်တာ၊ ၁၉၄၄၊ ဇန်နဝါရီ ၃၁ ရက်မှာ ကျောင်းဆင်းပြီးတဲ့အခါ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုလုပ်ငန်းမှာ စိတ်အားထက်သန်စွာ ကျွန်မပါဝင်ခဲ့တယ်။

သူတို့လည်း အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းကို ရွေးချယ်ခဲ့ကြ

၁၉၄၂ ခုနှစ်မှာ အမေလည်း ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ မောင်လေးသုံးယောက်နဲ့ ညီမလေးက ကျောင်းတက်နေတုန်းပဲ။ တစ်ခါတလေ အမေက သူတို့ကို ကျောင်းကြိုပြီး လယ်ကွင်းဓမ္မအမှုဆောင်ထွက်ဖို့ ခေါ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီအပြင် အိမ်အလုပ်တွေလုပ်တတ်ဖို့လည်း သူတို့ကို အမေသင်ပေးခဲ့တယ်။ နေ့အချိန်မှာ အမှုဆောင်ထွက်နိုင်ဖို့ အမေက ညဉ့်နက်တဲ့အထိ မီးပူတိုက်၊ တခြားအလုပ်တွေလုပ်ထားရတယ်။

၁၉၄၃၊ ဇန်နဝါရီလမှာ ကင်တပ်ကီးမှာ ကျွန်မ ရှေ့ဆောင်နေတုန်း မောင်လေးဒေါန်လည်း ရှေ့ဆောင်စလုပ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် အဖေ အတော်စိတ်ဓာတ်ကျခဲ့တယ်၊ အဖေက သားသမီးတွေအားလုံးကို အဖေနဲ့အမေလို ကောလိပ်ပညာရစေချင်ခဲ့တာ။ နှစ်နှစ်နီးပါးအထိ ဒေါန်ရှေ့ဆောင်လုပ်ပြီးတော့ နယူးယောက်၊ ဘရွတ်ကလင်မြို့က ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်မှာ အချိန်ပြည့်ဆက်အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။

ဂျိုဝဲလ်လည်း အိမ်မှာနေရင်း ၁၉၄၃၊ ဇွန်လမှာ စပြီးရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ စည်းဝေးကြီးတစ်ခုကိုတက်ဖို့ အဖေ့ကို သူကြိုးစားခေါ်ခဲ့ပေမဲ့ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။ ရပ်ကွက်မှာ အိမ်တွင်းကျမ်းစာသင်အံမှုစဖို့ ဂျိုဝဲလ်ကြိုးစားခဲ့တာ မအောင်မြင်ခဲ့ပေမဲ့ အဖေကို “အမှန်တရားသည် သင်တို့ကို လွှတ်လိမ့်မည်” စာအုပ်နဲ့ သင်အံမှုပြုလုပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့ အောင်မြင်ခဲ့တယ်။ မေးခွန်းတွေကို အဖေအလွယ်တကူဖြေဆိုပေမဲ့ စာအုပ်ထဲမှာပါတဲ့ အချက်တွေကို ကျမ်းစာအထောက်အထားနဲ့ ဂျိုဝဲလ်ကို ရှင်းပြခိုင်းတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဂျိုဝဲလ်ဟာ ကျမ်းစာအမှန်တရားကို ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်စေနိုင်ခဲ့တာ။

မင်းမှုထမ်းရွေးချယ်ဘုတ်အဖွဲ့က ဒေါန်ကို ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုတစ်ယောက်အနေနဲ့ လွတ်ငြိမ်းခွင့်ပေးခဲ့သလို ဂျိုဝဲလ်ကိုလည်းပေးဖို့ သူမျှော်လင့်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘုတ်အဖွဲ့က ဂျိုဝဲလ်ကိုတွေ့တော့ ငယ်လွန်းလို့ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုဆောင် မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ယူမှတ်ပြီး စစ်မှုထမ်းဖို့ နို့တစ်စာပို့လိုက်တယ်။ စစ်မှုထမ်းခြင်းကို ဂျိုဝဲလ်ငြင်းလိုက်တဲ့အတွက် သူ့ကို ဖမ်းဝရမ်း ထုတ်လိုက်တယ်။ အက်ဖ်ဘီအိုင်က ဂျိုဝဲလ်ကို ရှာတွေ့တဲ့အခါ ကွတ်ခ်ကောင်တီထောင်မှာ သုံးရက်အချုပ်ချခဲ့တယ်။

ဒါနဲ့ အဖေက သူ့ကိုရွေးဖို့ ကျွန်မတို့အိမ်ကို အာမခံထားတယ်။ အဲ့ဒီလိုရင်ဆိုင်နေရတဲ့ တခြားသက်သေခံလူငယ်တွေအတွက်လည်း အဲ့ဒီလိုပဲ အာမခံထားပေးတယ်။ တရားမျှတမှုမရှိတာကို အဖေဒေါသထွက်တယ်၊ ဒါနဲ့ အယူခံဝင်နိုင်ဖို့ ဝါရှင်တန် ဒီ.စီ. မြို့ကို ဂျိုဝဲလ်နဲ့အတူ သွားခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုဆောင်အဖြစ် ဂျိုဝဲလ်သတ်မှတ်ခံရပြီး အမှုကို ပလပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုနေတဲ့နေရာကို အဖေစာရေးတဲ့အခါ အဖေက “ဒီအောင်ပွဲဟာ ယေဟောဝါကြောင့်လို့ထင်တယ်!” လို့ပြောတယ်။ ၁၉၄၆၊ ဩဂုတ်လကုန်ခါနီးမှာ ဂျိုဝဲလ်ကိုလည်း ဘရွတ်ကလင်မြို့က ဌာနချုပ်မှာ အမှုထမ်းဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။

ကားလ်လည်း ၁၉၄၇ နှစ်ဆန်းပိုင်း အထက်တန်းကျောင်းမပြီးမချင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ မကြာခဏ ရှေ့ဆောင်ခဲ့တယ်၊ ကျောင်းပြီးတာနဲ့ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ စပါဝင်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အဖေ့ကျန်းမာရေး မကောင်းတဲ့အတွက် ရှေ့ဆောင်တာဝန်နဲ့ တခြားတစ်နေရာရာကို မသွားခင်အထိ အဖေ့ရဲ့စီးပွားရေးကို ကားလ်ကူညီလုပ်ပေးခဲ့တယ်။ ၁၉၄၇ နှစ်အကုန်ပိုင်းမှာ ကားလ်လည်း ဗေသလမိသားစုဝင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘရွတ်ကလင်ဌာနချုပ်မှာ ဒေါန်၊ ဂျိုဝဲလ်တို့နဲ့အတူ အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။

ဂျဝိုင်းလည်း အထက်တန်းကျောင်းပြီးတာနဲ့ ရှေ့ဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ၁၉၅၁ ခုနှစ်မှာ သူ့အစ်ကိုတွေနဲ့အတူ ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ခဲ့တယ်။ အိမ်မှုအလုပ်မှာရော နှစ်စဉ်ကြေးဌာနမှာပါ သူလုပ်ဆောင်ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၅ ခုနှစ်မှာ ဗေသလအိမ်သား ရော်ဂျာ မော်ဂန်နဲ့ သူလက်ထပ်လိုက်တယ်။ နောက်ခုနစ်နှစ်လောက်မှာ သားသမီးယူချင်တဲ့အတွက် ဗေသလကနေ သူတို့ထွက်သွားတယ်။ အတော်လေးကြာတော့ သူတို့ ကလေးနှစ်ယောက်ရတယ်၊ ကလေးတွေလည်း ယေဟောဝါကို ကိုးကွယ်ကြတယ်။

သားသမီးတွေအားလုံး အချိန်ပြည့်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်နေကြတဲ့အခါ အမေက အဖေ့ကို လိုအပ်သလို အားပေးကူညီခဲ့တဲ့အတွက် အဖေလည်း ယေဟောဝါကို ဆက်ကပ်အပ်နှံပြီး ၁၉၅၂ ခုနှစ်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ အဖေဟာ မကျန်းမာတဲ့ကြားက သေဆုံးတဲ့အထိ ၁၅ နှစ်လုံးလုံး ကြံဖန်နည်းလမ်းရှာပြီး တခြားသူတွေကို ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်အမှန်တရားပြောပြခဲ့တယ်။

အဖေ့ကျန်းမာရေးကြောင့် အမေ ရှေ့ဆောင်ခဏနားခဲ့ရပေမဲ့ ကွယ်လွန်တဲ့အထိ အမေလည်း ရှေ့ဆောင်ဆက်လုပ်ခဲ့တယ်။ အမေ့ဆီမှာ တစ်ခါမှ ကားမရှိခဲ့ဖူးဘူး၊ စက်ဘီးလည်း သူမစီးဘူး။ အရပ်ပုတဲ့အမေဟာ ဘယ်ကိုပဲသွားသွား လမ်းလျှောက်သွားတယ်၊ တစ်ခါတလေ ကျမ်းစာသင်အံမှုပြုလုပ်ဖို့ ကျေးလက်ဒေသတွေအထိ အဝေးကြီးသွားခဲ့တယ်။

ခရစ်ယာန်သာသနာပြုလယ်ကွင်းသို့

ဂိလဒ်ကျောင်းဆင်းပြီးတဲ့နောက်မှာ ကျွန်မတို့အုပ်စုတစ်စုဟာ လိုအပ်တဲ့ခရီးသွားစာရွက်စာတမ်းတွေမရမချင်း နယူးယောက်မြို့မြောက်ဘက်မှာ တစ်နှစ်အထိ ရှေ့ဆောင်ခဲ့ကြရတယ်။ နောက်ဆုံး ၁၉၄၅ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မတို့တာဝန်ကျတဲ့ ကျူးဘားနိုင်ငံကို ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီး အဲ့ဒီမှာ ဘဝပုံစံအသစ်နဲ့ကိုက်ညီအောင် တဖြည်းဖြည်းနေထိုင်တတ်လာတယ်။ ကျွန်မတို့ဟောပြောတာကို ကောင်းကောင်းလက်ခံကြတယ်၊ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်မတို့အားလုံးမှာ ကျမ်းစာသင်အံမှု အတော်များများရှိလာကြတယ်။ အဲ့ဒီမှာ နှစ်အတော်ကြာကြာ နေခဲ့ကြရတယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံကိုသွားဖို့ တာဝန်ချခဲ့တယ်။ တစ်နေ့ကျတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က သူ့ရဲ့ဖောက်သည် ကျမ်းစာနားလည်ချင်တဲ့ ပြင်သစ်အမျိုးသမီး စူဇာန် အန်ဖဝါနဲ့ သွားတွေ့ဖို့ ကျွန်မကို တိုက်တွန်းခဲ့တယ်။

စူဇာန်က ဂျူးလူမျိုးဖြစ်တယ်၊ ပြင်သစ်နိုင်ငံကို ဟစ်တလာ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာတဲ့အခါ သူ့ခင်ပွန်းက ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့အတူ သူ့ကိုပါခေါ်ပြီး တခြားနိုင်ငံကို ပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့တယ်။ စူဇာန်ဟာ တခြားသူတွေကို သူသိရှိလာတဲ့အကြောင်းအရာတွေ ပြောပြပါလေရော။ အရင်ဆုံး သူနဲ့ကျွန်မကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီး၊ ပြီးတော့ ပြင်သစ်က သူ့မိတ်ဆွေ ဘလန်ချ်ကို ဟောပြောခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်ခြင်းခံတဲ့အထိ တိုးတက်ခဲ့ကြတယ်။

“ကျွန်မရဲ့ကလေးတွေကို ဘယ်လိုကူညီပေးနိုင်မလဲ” လို့ကျွန်မကို စူဇာန်မေးခဲ့တယ်။ သူ့သားက ဆေးပညာသင်ယူနေတယ်၊ သမီးကျတော့ နယူးယောက်မြို့က ရေဒီယိုစီးတီးဂီတခန်းမမှာ ကပြနိုင်ဖို့ ဘဲလေးအက သင်ယူနေတယ်။ သူတို့ဆီကို ကင်းမျှော်စင် နဲ့ နိုးလော့! နှစ်စဉ်ကြေးတွေ စူဇာန်ပို့ပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအတွက် စူဇာန်ရဲ့သား၊ ချွေးမနဲ့ ချွေးမရဲ့အမြွှာညီမပါ သက်သေခံတွေဖြစ်လာကြတယ်။ စူဇာန်ရဲ့ခင်ပွန်း လူဝီစ်က သူ့ဇနီး ယေဟောဝါသက်သေတွေနဲ့ ပတ်သက်နေတာကို စိုးရိမ်နေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံအစိုးရက ကျွန်မတို့ရဲ့လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်လိုက်ပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့မိသားစုလိုက် ယူနိုက်တက်စတိတ်ကို ပြောင်းရွှေ့သွားပြီးနောက်မှာ သူလည်းပဲ သက်သေခံတစ်ယောက်ဖြစ်လာတယ်။

ပိတ်ပင်ခံရသော်လည်း အမှုဆောင်နေဆဲ

ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံမှာ ကျွန်မတို့တာဝန်ကျပြီးတဲ့နောက် သိပ်မကြာခင် ၁၉၄၉ ခုနှစ်မှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်လိုက်ပေမဲ့ ကျွန်မတို့ဟာ လူ့စကားထက် အုပ်စိုးရှင်ဘုရားသခင်ရဲ့စကားကို နားထောင်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြတယ်။ (တမန်တော် ၅:၂၉) ယေရှုက သူ့တပည့်နောက်လိုက်တွေကို မိန့်မှာခဲ့တဲ့အတိုင်း သတင်းကောင်းကြေညာရင်းနဲ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ကျွန်မတို့ ဆက်ပြီးရှေးဦးရှာခဲ့ကြတယ်။ (မဿဲ ၂၄:၁၄) ဒါပေမဲ့ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းကို “မြွေကဲ့သို့လိမ္မာလျက်၊ ချိုးငှက်ကဲ့သို့ အဆိပ်ကင်းလျက်” လုပ်ဆောင်တတ်လာတယ်။ (မဿဲ ၁၀:၁၆) ဥပမာပြောရရင်၊ ကျွန်မရဲ့တယောလေးက အတော့်ကိုအထောက်အကူဖြစ်ခဲ့တာ။ ကျွန်မ ကျမ်းစာသင်အံမှုတွေသွားတဲ့အခါ တယောကိုပါ ယူသွားတယ်။ ကျွန်မရဲ့သင်တန်းသားတွေက တယောမထိုးတတ်လာကြပေမဲ့ မိသားစုအတော်များများ ယေဟောဝါကျေးကျွန်တွေ ဖြစ်လာကြတယ်လေ!

ကျွန်မတို့လုပ်ငန်းကို ပိတ်ပင်ပြီးနောက်မှာ ကျွန်မတို့မိန်းကလေး,လေးယောက်—မေရီ အန်ယော့လ်၊ ဆိုဖီယာ ဆိုဗီခ်၊ အီဒစ်သ် မော်ဂန်နဲ့ ကျွန်မ—ဆန်ဖရန်စ္စကို ဒီ မာကိုရီစ်မြို့က သာသနာပြုအိမ်ကနေ စန်တိုဒိုမင်ဂိုမြို့က ဌာနခွဲမှာရှိတဲ့ သာသနာပြုအိမ်ကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ တေးဂီတသင်တန်းပေးဖို့ အရင်တာဝန်ကျတဲ့နေရာကို ကျွန်မ လတိုင်းသွားတယ်။ အဲ့ဒီလိုလုပ်လို့ ကျွန်မတို့ရဲ့ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုတွေအတွက် ဝိညာဉ်အစာကို ကျွန်မရဲ့တယောအိတ်ထဲမှာထည့်ပြီး ယူသွားနိုင်သလို၊ ပြန်လာတဲ့အခါလည်း သူတို့ရဲ့အမှုဆောင်မှတ်တမ်းတွေကို ယူလာနိုင်တယ်။

ဆန်ဖရန်စ္စကို ဒီ မာကိုရီစ်က ညီအစ်ကိုတွေ ခရစ်ယာန်ကြားနေရပ်တည်မှုကြောင့် ဆာန်တီအေဂိုမြို့မှာ ထောင်ချခံနေရတဲ့အခါ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် သူတို့အတွက် ငွေတွေ၊ ကျမ်းစာအုပ်တွေ ယူသွားပေးဖို့နဲ့ အပြန်မှာ သူတို့မိသားစုတွေအတွက် သတင်းသယ်ဆောင်လာခိုင်းတယ်။ ဆာန်တီအေဂိုထောင်မှာ အစောင့်တွေက ကျွန်မရဲ့တယောအိတ်ကို မြင်တဲ့အခါ “အဲ့ဒါ ဘာအတွက်လဲ” လို့မေးကြတယ်။ “သူတို့ကို ဖျော်ဖြေပေးဖို့” ဆိုပြီး ကျွန်မဖြေခဲ့တယ်။

ကျွန်မတီးပေးခဲ့တဲ့ သီချင်းတွေထဲမှာ နာဇီချွေးတပ်စခန်းမှာရှိနေတုန်းက သက်သေခံတစ်ယောက် စပ်ဆိုခဲ့တဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ပါတယ်။ အဲ့ဒီသီချင်းဟာ အခု ယေဟောဝါသက်သေသီချင်းစာအုပ်ထဲက နံပါတ် ၂၉ ဖြစ်တယ်။ ထောင်ကျနေတဲ့ ကျွန်မတို့ရဲ့ညီအစ်ကိုတွေ အဲ့ဒီသီချင်းဆိုတတ်ဖို့ ကျွန်မ တယောတီးပေးခဲ့တယ်။

သက်သေခံအတော်များများကို အစိုးရခေါင်းဆောင် ထရူဂျစ်ရိုပိုင်တဲ့ လယ်မြေထဲ ပို့ထားတယ်လို့ ကျွန်မသိလိုက်ရတယ်။ ကားလမ်းနဲ့နီးနီးလေးလို့ ပြောကြတယ်။ ဒါနဲ့ မွန်းတည့်လောက်မှာ ဘတ်စကားပေါ်ကဆင်းပြီး မေးမြန်းခဲ့တယ်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က တောင်တန်းတွေရဲ့ဟိုဘက်ကို ထိုးပြပြီး တကယ်လို့ အာမခံပစ္စည်းအဖြစ် ကျွန်မရဲ့တယောကို ထားခဲ့မယ်ဆိုရင် ကျွန်မအတွက် သူ့ရဲ့မြင်းနဲ့ လမ်းပြဖို့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ထည့်ပေးလိုက်မယ်တဲ့။

အဲ့ဒီတောင်တန်းတွေအလွန်မှာ မြစ်တစ်ခုကို ဖြတ်ခဲ့ရတယ်၊ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်စလုံး မြင်းပေါ်ထိုင်ပြီး မြစ်ကိုဖြတ်ကူးခဲ့ရတယ်။ နေရောင်အောက်မှာ စိမ်းပြာရောင်စုံပြေးနေတဲ့ အမွှေးတောင်တွေနဲ့ ကြက်တူရွေးတစ်အုပ်ကို အဲ့ဒီနေရာမှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အရမ်းလှတာပဲ! “ငှက်ကလေးတွေကို ဒီလောက်လှအောင် ဖန်ဆင်းပေးထားတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ယေဟောဝါ” လို့ကျွန်မဆုတောင်းခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံး ညနေလေးနာရီမှာ ကျွန်မတို့ရောက်ချင်တဲ့နေရာ လယ်ထဲကို ရောက်သွားကြတယ်။ တာဝန်ခံစစ်သားက ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ စကားပြောခွင့်ပေးတဲ့အပြင် သူတို့အတွက် ကျွန်မယူလာတဲ့ ပစ္စည်းတွေအားလုံး ကျမ်းစာအုပ်အငယ်လေးကိုတောင် ပေးခွင့်ပြုခဲ့တယ်။

ပြန်လာတဲ့အခါ မှောင်နေပြီဆိုတော့ တစ်လမ်းလုံး ကျွန်မဆုတောင်းခဲ့ရတယ်။ ဆိုင်ကို ကျွန်မတို့ပြန်ရောက်တော့ မိုးရေတွေနဲ့ ရွှဲနေကြပြီ။ အဲ့ဒီနေ့အတွက် နောက်ဆုံးဘတ်စကား ထွက်သွားပြီဆိုတော့ ဖြတ်သွားတဲ့ ထရပ်ကားတစ်စီးကို တားပေးဖို့ ဆိုင်ရှင်ကို ကျွန်မတောင်းဆိုခဲ့တယ်။ ထရပ်ကားပေါ်က လူနှစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်မသွားရဲပါ့မလား။ တစ်ယောက်က “ဆိုဖီကို ခင်ဗျားသိသလား။ ကျွန်တော့်ညီမလေးကို သူကျမ်းစာသင်ပေးခဲ့တယ်” တဲ့။ ဒါဟာ ကျွန်မရဲ့ဆုတောင်းချက်ကို ယေဟောဝါဖြေကြားပေးလိုက်တာပဲလို့ သဘောပေါက်သွားတယ်! သူတို့ ကျွန်မကို စန်တိုဒိုမင်ဂိုမြို့အထိ ချောချောမောမောခေါ်လာပေးခဲ့တယ်။

၁၉၅၃ ခုနှစ်မှာ နယူးယောက်မြို့၊ ရန်ကီးအားကစားကွင်းမှာ ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာစည်းဝေးကြီးကို ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံကနေ တက်ရောက်ခဲ့သူတွေထဲမှာ ကျွန်မလည်းပါဝင်တယ်။ အဖေအပါအဝင် ကျွန်မတို့မိသားစုတစ်စုလုံး အဲ့ဒီမှာ ရှိကြတယ်။ ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံမှာ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်း ဘယ်လိုတိုးတက်နေတဲ့အကြောင်း အစီရင်ခံပြီးနောက်မှာ ကျွန်မရဲ့သာသနာပြုအဖော် မေရီ အန်ယော့လ်နဲ့အတူ ပိတ်ပင်မှုအောက်မှာ ကျွန်မတို့ ဘယ်လိုဟောပြောကြတယ်ဆိုတာကို သရုပ်ပြခွင့်ရခဲ့ကြတယ်။

နယ်လှည့်လုပ်ငန်းတွင် အထူးပျော်ရွှင်ရ

အဲ့ဒီနွေရာသီမှာ ရူဒေါ့လ်ဖ် ဆန်နယ်လ်နဲ့ ကျွန်မတွေ့ဆုံခဲ့ပြီး နောက်တစ်နှစ်မှာ သူဟာ ကျွန်မခင်ပွန်းဖြစ်လာတယ်။ ပဲင်စီလ်ဘေးနီးယားပြည်နယ်၊ အလက်ဂ်ဂနီမြို့မှာ ပထမကမ္ဘာစစ်ပြီးတာနဲ့ သူ့မိသားစုဟာ သက်သေခံတွေဖြစ်လာကြတယ်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မှာ ခရစ်ယာန်ကြားနေမှုကြောင့် သူထောင်ဒဏ်ခံရပြီးနောက် နယူးယောက်၊ ဘရွတ်ကလင် ဗေသလမှာ အမှုထမ်းခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့လက်ထပ်ပြီးတာနဲ့ မကြာခင်မှာ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးအဖြစ် အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်ဖို့ သူ့ကို တာဝန်အပ်နှင်းခဲ့တယ်။ နောက် ၁၈ နှစ်အထိ တိုက်နယ်လုပ်ငန်းမှာ သူနဲ့အတူ ကျွန်မလိုက်ပါသွားခဲ့တယ်။

ကျွန်မတို့ရဲ့လုပ်ငန်းကြောင့် ပဲင်စီလ်ဘေးနီးယား၊ အနောက်ဗာဂျီးနီးယား၊ နယူးဟဲမ်ရှိုင်းယားနဲ့ မက်ဆာချူးဆက်အပြင် အခြားနေရာတွေကိုပါ ရောက်ခဲ့တယ်။ အများအားဖြင့်တော့ ကျွန်မတို့ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုတွေရဲ့အိမ်မှာ တည်းခဲ့ကြတယ်။ သူတို့နဲ့သိကျွမ်းရတာ၊ သူတို့နဲ့အတူ ယေဟောဝါအမှုတော်ကို ထမ်းဆောင်ရတာ အထူးပျော်ရွှင်စရာပဲ။ ကျွန်မတို့ကိုပြခဲ့တဲ့ မေတ္တာနဲ့ ဧည့်ဝတ်ပျူငှာမှုတွေဟာ အမြဲနွေးထွေးပြီး စစ်မှန်တယ်။ ကျွန်မရဲ့သာသနာပြုအဖော်ဟောင်း မေရီ အန်ယော့လ်ကို ဂျိုဝဲလ် လက်ထပ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူတို့နယ်လှည့်လုပ်ငန်းမှာ သုံးနှစ်အမှုဆောင်ခဲ့တယ်၊ ပဲင်စီလ်ဘေးနီးယားနဲ့ မစ်ရှီဂန်နယ်တွေက အသင်းတော်တွေဆီ လည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက် ၁၉၅၈ ခုနှစ်မှာ ဗေသလအိမ်သားဖြစ်ဖို့ ဂျိုဝဲလ်နဲ့မေရီကို ဖိတ်ခေါ်တယ်။

ကားလ်က ဗေသလမှာ ခုနစ်နှစ်လောက်နေပြီးတော့ ထပ်ဆင့်အတွေ့အကြုံရဖို့ လအနည်းငယ် တိုက်နယ်လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဂိလဒ်ကျောင်းမှာ သင်တန်းပို့ချသူဖြစ်လာတယ်။ ၁၉၆၃ ခုနှစ်မှာ ဘော်ဘီနဲ့ သူလက်ထပ်လိုက်တယ်၊ ဘော်ဘီက ၂၀၀၂၊ အောက်တိုဘာလမှာ သူသေတဲ့အထိ ဗေသလမှာ သစ္စာရှိရှိအမှုဆောင်ခဲ့တယ်။

ဒေါန်လည်း ဗေသလမှာ နှစ်အတော်ကြာ နေခဲ့တဲ့အချိန်အတွင်းမှာ ဌာနခွဲရုံးတွေနဲ့ သာသနာပြုလယ်ကွင်းက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရဲ့အကျိုးကိုဆောင်ဖို့ တိုင်းတစ်ပါးကို မကြာခဏခရီးထွက်ခဲ့ရတယ်။ အရှေ့တိုင်း၊ အာဖရိက၊ ဥရောပနဲ့ အမေရိကဒေသအသီးသီးကို သူသွားခဲ့ရတယ်။ ဒေါန်ရဲ့သစ္စာရှိဇနီး ဒိုလောရစ္စလည်း သူနဲ့အတူ တစ်ခါတလေ လိုက်ပါသွားတတ်တယ်။

ကျွန်မတို့ရဲ့အခြေအနေတွေ ပြောင်းလဲခဲ့

နာတာရှည်ရောဂါနဲ့ အဖေမဆုံးခင်မှာ ယေဟောဝါဘုရားသခင်ရဲ့ အမှုတော်ဆောင်ဖို့ ကျွန်မတို့ ရွေးချယ်လိုက်တာကို အဖေအရမ်းဝမ်းသာတယ်လို့ ကျွန်မကို ပြောသွားတယ်။ ကျွန်မတို့အတွက် အဖေရည်မှန်းထားတဲ့ ကောလိပ်ပညာဆည်းပူးတာထက် ကောင်းချီးတွေအများကြီး ကျွန်မတို့ရခဲ့ကြတယ်လို့ အဖေပြောတယ်။ ကျွန်မညီမဂျဝိုင်းရဲ့အနီးအနားတစ်နေရာမှာ အမေပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ဖို့ ကူညီထုပ်ပိုးပေးပြီးနောက်မှာ အဲ့ဒီအချိန်က ကျွန်မတို့ရဲ့အကူအညီလိုအပ်နေတဲ့ ကျွန်မခင်ပွန်းရဲ့အမေအနားမှာနေဖို့ နယူးအင်္ဂလန်မှာ ရှေ့ဆောင်တာဝန်ကို ကျွန်မခင်ပွန်းနဲ့ကျွန်မ လက်ခံခဲ့တယ်။ သူ့အမေဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် ကျွန်မအမေက ကျွန်မတို့နဲ့ ၁၃ နှစ်အထိ နေခဲ့တယ်။ ၁၉၈၇၊ ဇန်နဝါရီ ၁၈ ရက်နေ့မှာ အမေ့အသက် ၉၃ နှစ်ရှိတဲ့အခါ အမေ့ရဲ့မြေကြီးအသက်တာ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့တယ်။

သားသမီးတွေအားလုံး ယေဟောဝါကိုချစ်ပြီး ကိုယ်တော်ကိုကိုးကွယ်လာအောင် ကျွေးမွေးပြုစုပေးခဲ့တာကို မိတ်ဆွေတွေက အမေ့ကို မကြာခဏချီးမွမ်းပြောဆိုတဲ့အခါ အမေက ကျိုးနွံစွာနဲ့ “ကောင်းတဲ့ ‘မြေ’ မှာကျွန်မ စိုက်ပျိုးခွင့်ရလို့ပါ” ဆိုပြီး ဖြေတတ်တယ်။ (မဿဲ ၁၃:၂၃) စိတ်အားထက်သန်မှု၊ နှိမ့်ချမှုမှာ ကျွန်မတို့အတွက် ပုံသက်သေကောင်းပြခဲ့ကြတဲ့ ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့တဲ့မိဘတွေရှိခဲ့တာ တကယ်ကိုကောင်းချီးတစ်ခုပါ!

ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ရှေးဦးရှာနေဆဲ

ကျွန်မတို့ရဲ့ဘဝမှာ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ဆက်ပြီးရှေးဦးရှာနေကြတဲ့အပြင် တခြားသူတွေကို ပေးကမ်းစွန့်ကြဲဖို့ ယေရှုရဲ့ဆုံးမစကားကိုလည်း ကြိုးစားကျင့်သုံးနေကြပါတယ်။ (လုကာ ၆:၃၈; ၁၄:၁၂-၁၄) အဲ့ဒီအတွက် ယေဟောဝါကလည်း ကျွန်မတို့လိုအပ်ရာတွေကို ရက်ရက်ရောရော ပြန်ပေးနေပါတယ်။ ကျွန်မတို့အသက်တာဟာ တကယ်လုံခြုံပြီး ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ပါတယ်။

ရူးဒီနဲ့ ကျွန်မတို့ဟာ တေးဂီတဝါသနာပါကြတုန်းပဲ။ တေးဂီတဝါသနာပါတဲ့ တခြားသူတွေ ကျွန်မတို့အိမ်ကို ညနေပိုင်းမှာလာပြီး အတူတူတီးမှုတ်သီဆိုကြတဲ့အချိန်ဟာ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစရာအချိန်လေးပါ။ ဒါပေမဲ့ တေးဂီတဟာ ကျွန်မရဲ့အသက်မွေးလုပ်ငန်းမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မဘဝရဲ့ နောက်ထပ်ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခုလေးပဲဖြစ်တယ်။ အခုဆိုရင် နှစ်တွေတစ်လျှောက် ကျွန်မခင်ပွန်းနဲ့အတူ ကျွန်မတို့ရဲ့ ရှေ့ဆောင်ဓမ္မအမှုဆောင်ခြင်းအသီးတွေဖြစ်တဲ့ ကျွန်မတို့ကူညီပေးခဲ့တဲ့သူတွေကို မြင်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာအားရကြပါတယ်။

အခုလောလောဆယ် ကျန်းမာရေးပြဿနာတွေရှိပေမဲ့ အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ အနှစ် ၆၀ ကျော်ကျော်ပါဝင်ခဲ့ကြရတဲ့ ကျွန်မတို့ရဲ့ဘဝဟာ ပျော်ရွှင်ပြီး လုံခြုံမှုရှိခဲ့တယ်လို့ ပြောနိုင်တယ်။ ကျွန်မအိပ်ရာနိုးတဲ့ မနက်တိုင်းမှာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေက အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုကိုဝင်ခဲ့ချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ဆုတောင်းချက်ကို ဖြေကြားပေးတဲ့ ယေဟောဝါကို ကျွန်မကျေးဇူးတင်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ‘ဒီနေ့ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ကို ကျွန်မ ဘယ်လိုရှေးဦးရှာနိုင်မလဲ’ လို့ကျွန်မအမြဲစဉ်းစားနေတယ်။

[အောက်ခြေမှတ်ချက်]

[စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၄၈ ခုနှစ်က ကျွန်မတို့မိသားစု (လက်ဝဲမှ လက်ယာ)– ဂျဝိုင်း၊ ဒေါန်၊ အမေ၊ ဂျိုဝဲလ်၊ ကားလ်၊ ကျွန်မနဲ့ အဖေ

[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]

ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုတွင် စိတ်အားထက်သန်သော ပုံသက်သေကို အမေပြခဲ့

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

အနှစ် ၅၀ ကျော်အကြာ ယနေ့ ကားလ်၊ ဒေါန်၊ ဂျိုဝဲလ်၊ ဂျဝိုင်းနှင့်ကျွန်မ

[စာမျက်နှာ ၂၇ ပါ ရုပ်ပုံ]

လက်ဝဲမှ လက်ယာ– ဒိုမီနီကန်သမ္မတနိုင်ငံတွင် ခရစ်ယာန်သာသနာပြုခဲ့ကြသော ကျွန်မ၊ မေရီ အန်ယော့လ်၊ ဆိုဖီယာ ဆိုဗီခ်နဲ့ အီဒစ်သ် မော်ဂန်

[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၃ ခုနှစ်၊ ရန်ကီးအားကစားကွင်းတွင် မေရီ (လက်ဝဲ) နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၉ ပါ ရုပ်ပုံ]

တိုက်နယ်လုပ်ငန်းတွင်ပါဝင်စဉ် ကျွန်မခင်ပွန်းနှင့်အတူ