ကျွန်တော့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ယေဟောဝါ ကြွယ်ဝစွာ ကောင်းချီးပေး

၁၉၃၄ မှာ ကျွန်တော် မွေးလာတယ်။ အဲဒီတုန်းက မိဘတွေဖြစ်တဲ့ ဖရက်နဲ့ အက်နာ မိုလိုဟန်တို့ ကျမ်းစာကျောင်းသား (ယေဟောဝါသက်သေ) တွေ ဖြစ်တာ အနှစ် ၂၀ ကျော်ပြီ။ ယေဟောဝါကို ချစ်လာအောင် သူတို့ သင်ပေးကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့မိသားစုဟာ ကဲန်စပ်ပြည်နယ် အရှေ့တောင်ဘက်၊ ပါစင်မြို့လေးမှာ နေတယ်။ အသင်းတော်မှာ အားလုံးနီးပါး ဘိသိက်ခံတွေပဲ။ အစည်းအဝေးနဲ့ အမှုဆောင်မှာ မိသားစုလိုက် ပါဝင်ကြတယ်။ စနေနေ့ မွန်းလွဲပိုင်းတွေမှာ လမ်းပေါ် သက်သေခံကြတယ်။ တစ်ခါတလေ မောပေမဲ့ အဖေက အမှုဆောင်ပြီးတိုင်း ရေခဲမုန့် ဝယ်ကျွေးလေ့ရှိတယ်။

အသင်းတော်ရပ်ကွက် သိပ်ကျယ်တယ်။ ရွာတွေ၊ ယာခင်းတွေ များတယ်။ လယ်သမားတွေကို စာပေဝေငှရင် ခြံထွက်သီးနှံ၊ ကြက်ဥ၊ ကြက်တွေ လက်ဆောင်ပြန် ရတယ်။ အဖေက စာပေတွေအတွက် အလှူငွေ ကြိုထည့်ထားလို့ လက်ဆောင်ရတာတွေဟာ အိမ်စားဖို့ ဖြစ်သွားတယ်။

သက်သေခံခြင်း ကင်ပိန်း

မိဘတွေမှာ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းသုံး ဓာတ်စက်တစ်လုံး ရှိတယ်။ ကျွန်တော် သိပ်ငယ်သေးလို့ ဓာတ်စက်မသုံးတတ်ပေမဲ့ ပြန်လည်ပတ်မှုတွေ၊ ကျမ်းစာသင်အံမှုတွေမှာ ညီအစ်ကို ရပ်သဖော့ရဲ့ ဟောပြောချက်ကို မိဘတွေ ဖွင့်ပြတဲ့အခါ ကူပေးရတယ်။

၁၉၃၆ မှာ အဖေက အိမ်စီးကားရဲ့ အမိုးပေါ် အသံချဲ့စက်ကြီး တပ်လိုက်တယ်။ ဒီကားက သတင်းကောင်း ပျံ့နှံ့စေရာမှာ သိပ်ထိရောက်တယ်။ အရင်ဆုံး လူတွေ အာရုံစိုက်လာအောင် တေးသံသာ ဖွင့်ပြီးမှ ကျမ်းစာဟောပြောချက်တွေ ဖွင့်လေ့ရှိတယ်။ အဲဒီနောက် စိတ်ဝင်စားသူတွေကို စာပေ ဝေငှတယ်။

ကဲန်စပ်ပြည်နယ်၊ ချယ်ရီဗေးရွာလေးရဲ့ ပန်းခြံမှာ အသံချဲ့စက်ကား ရပ်ဖို့ ရဲက ခွင့်မပြုဘူး။ အပြင်မှာပဲ ရပ်ခိုင်းတယ်။ တနင်္ဂနွေနေ့တွေမှာ လူတွေ အေးအေးဆေးဆေး လာရောက် အပန်းဖြေကြလို့ပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လူတွေ ကောင်းကောင်းကြားနိုင်လို့ ကားကို ပန်းခြံအပြင်ဘက် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရပ်ပြီး ဟောပြောချက်တွေ ဖွင့်ပြတယ်။ အဲဒီလိုအချိန်တွေမှာ အဖေ၊ အစ်ကို ဂျယ်ရီတို့နဲ့ ရှိနေရလို့ သိပ်ပျော်ခဲ့ရတယ်။

၁၉၃၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေနှောင်းပိုင်း၊ ဆန့်ကျင်မှုများတဲ့ ရပ်ကွက်တွေမှာ အထူးကင်ပိန်း လုပ်ကြတယ်။ အစပိုင်းမှာ ပြောခဲ့သလို ညသန်းခေါင်မှာ အိပ်ရာထ၊ ဝေစာနဲ့ စာအုပ်ငယ်တွေကို အိမ်တံခါးအောက်ကနေ ထည့်ပေးကြတယ်။ အဲဒီနောက် ဘယ်သူများ အဖမ်းခံရပြီလဲဆိုတာ သိဖို့ မြို့ပြင်မှာ ပြန်စုကြတယ်။

အဲဒီနှစ်တွေအတွင်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အမှုဆောင်လုပ်ငန်း တစ်ခုကတော့ ကြော်ငြာချီတက်ပွဲပါပဲ။ ဆိုင်းဘုတ်ပြားတွေ လည်မှာဆွဲပြီး မြို့အနှံ့ လမ်းလျှောက်ရတယ်။ တစ်ကြိမ်မှာ သူငယ်ချင်းတွေက “ဝတ်ပြုရေးသည် ထောင်ချောက်နှင့် မသမာနည်းဖြင့် စီးပွားရှာမှုတစ်ခု ဖြစ်သည်” ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ဆွဲပြီး လမ်းလျှောက်တာ မှတ်မိသေးတယ်။ တစ်မိုင်လောက် လျှောက်ပြီး အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ ဆန့်ကျင်သူ မရှိဘဲ စိတ်ဝင်စားသူများစွာ တွေ့ခဲ့တယ်။

အစောပိုင်း အစည်းအဝေးကြီးများ

ကျွန်တော်တို့မိသားစု အစည်းအဝေးကြီး တက်ဖို့ ကဲန်စပ်ပြည်နယ်ကနေ တက္ကဆက်ကို သွားလေ့ရှိတယ်။ မစ်ဆူရီ–ကဲန်စပ်–တက္ကဆက် ရထားလိုင်းမှာ အဖေ အလုပ်လုပ်တော့ ဆွေမျိုးတွေဆီ အလည်သွားဖို့၊ အစည်းအဝေးကြီးတွေ တက်ဖို့ ရထား အခမဲ့စီးခွင့်ရတယ်။ အမေ့အစ်ကို ဖရက် ဝစ်မာနဲ့ ဇနီး ယူလာလီက တက္ကဆက်ပြည်နယ်၊ တမ်ပယ်မြို့မှာ နေတယ်။ ဦးလေးဖရက်က လူငယ်ဘဝ၊ ၁၉၀၀ ပြည့်လွန်နှစ်တွေ အစောပိုင်းမှာ အမှန်တရားသိပြီး နှစ်ခြင်းခံခဲ့တာ။ အမေနဲ့ မောင်နှမတွေကို သက်သေခံခဲ့တယ်။ တက္ကဆက်အလယ်ပိုင်းမှာ ဇုန်အမှုထမ်း (အခု တိုက်နယ်ကြီးကြပ်မှူး) အဖြစ် အမှုဆောင်တယ်။ အဲဒီကညီအစ်ကိုတွေ သူ့ကို ကောင်းကောင်းသိကြတယ်။ ဦးလေးဟာ သဘောကောင်းပြီး ပျော်ပျော်နေတတ်တယ်။ အမှန်တရားမှာ ထက်သန်ပြီး ကျွန်တော့်အတွက် ပုံသက်သေကောင်းပါပဲ။

၁၉၄၁ မှာ အစည်းအဝေးကြီးတက်ဖို့ မစ်ဆူရီပြည်နယ်၊ စိန့်လူးဝစ်မြို့ကို မိသားစုလိုက် ရထားစီးသွားကြတယ်။ ညီအစ်ကို ရပ်သဖော့ရဲ့ “ဘုရင့်သားသမီးများ” ဟောပြောချက်ကို နားထောင်ဖို့ လူငယ်တွေကို ရှေ့ဆုံးတန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ လူငယ် ၁၅,၀၀၀ ကျော်လောက် ရှိတယ်။ ဟောပြောချက်နိဂုံးမှာ ညီအစ်ကို ရပ်သဖော့နဲ့ အကူတွေက လူငယ်တစ်ယောက်စီကို ကလေးများ စာအုပ်သစ် လက်ဆောင်ပေးလို့ ဝမ်းသာခဲ့ရတယ်။

၁၉၄၃၊ ဧပြီမှာ ကဲန်စပ်ပြည်နယ်၊ ကော်ဖီဗေးမြို့မှာ “နှိုးဆော်သံ” အစည်းအဝေးပွဲ တက်ခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ သီအိုကရက်တစ် ဓမ္မအမှုကျောင်း စတင်ကျင်းပတော့မယ့်အကြောင်း ကြေညာတယ်။ ကျောင်းမှာသုံးဖို့ သင်ခန်းစာ ၅၂ ခုပါတဲ့ စာအုပ်ငယ် ထုတ်ဝေတယ်။ နှစ်ကုန်ပိုင်းမှာ ကျွန်တော် ဦးဆုံးအကြိမ် ကျောင်းသားကျတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် ထူးခြားတဲ့ အစည်းအဝေးပွဲပါပဲ။ အနီးအနားက အေးစက်နေတဲ့ ကန်မှာ တခြားသူတွေနဲ့အတူ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ချင်ခဲ့

၁၉၅၁ မှာ အထက်တန်းကျောင်း ပြီးသွားတော့ အနာဂတ်အတွက် ဆုံးဖြတ်ရတော့မယ်။ အစ်ကိုဂျယ်ရီ အမှုဆောင်ဖူးတဲ့ ဗေသလမှာ ကျွန်တော် သိပ်အမှုဆောင်ချင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဘရွတ်ကလင်ရုံးကို လျှောက်လွှာတင်လိုက်တယ်။ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ကောင်းချီးများစွာ ရခဲ့တယ်။ လျှောက်လွှာကို လက်ခံလိုက်ပြီး ၁၉၅၂၊ မတ် ၁၀ မှာ ဗေသလကို ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။

မဂ္ဂဇင်း၊ စာပေတွေ ထုတ်ဝေတဲ့ ပုံနှိပ်တိုက်မှာ အမှုဆောင်ချင်ပေမဲ့ စားပွဲထိုးအဖြစ် တာဝန်ရပြီး နောက်ပိုင်း စားဖိုဆောင်မှာ လုပ်ရတယ်။ အများကြီး သင်ယူခဲ့ရပါတယ်။ ပုံနှိပ်တိုက်မှာတော့ လုံးဝ မလုပ်လိုက်ရဘူး။ စားဖိုဆောင်မှာ အလှည့်ကျ လုပ်ရလို့ အကျိုးရှိတယ်။ ဗေသလ စာကြည့်တိုက်မှာ အေးအေးဆေးဆေး ကိုယ်ပိုင်လေ့လာမှု လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် ယုံကြည်ခြင်း ခိုင်ခံ့လာပြီး ဖြစ်နိုင်သရွေ့ ဗေသလမှာ အမှုဆောင်မယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်မာလာတယ်။ ဂျယ်ရီကတော့ ၁၉၄၉ မှာ ဗေသလကထွက်၊ ပက်ထရစ်ရှာနဲ့ လက်ထပ်ပြီး ဘရွတ်ကလင်နားမှာ အခြေချတယ်။ ဗေသလရောက်စနှစ်တွေမှာ သူတို့ ကျွန်တော့်ကို အားပေးကူညီကြတယ်။

ဗေသလရောက်ပြီး မကြာခင်မှာ ဗေသလဧည့်ဟောပြောသူ ညီအစ်ကိုစာရင်းကို ထပ်တိုးဖို့ စီစဉ်ကြတယ်။ စာရင်းမှာပါတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေဟာ ဘရွတ်ကလင်ကနေ မိုင် ၂၀၀ လောက်ဝေးတဲ့ အသင်းတော်တွေဆီ သွားပြီး လူထုဟောပြောချက် ပေးရတယ်။ အမှုဆောင်မှာ ပါဝင်ရတယ်။ စာရင်းထဲမှာ ကျွန်တော်လည်း ပါတယ်။ တစ်နာရီကြာ လူထုဟောပြောချက်ကို ဦးဆုံးအကြိမ် ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဟောခဲ့ရတယ်။ အသင်းတော်တွေကို ရထားနဲ့ သွားနေကျ။ တစ်ခေါက်၊ ၁၉၅၄၊ တနင်္ဂနွေနေ့ မွန်းလွဲပိုင်းမှာ ရထားစီးပြီး နယူးယောက်ကို ပြန်လာတယ်။ ဗေသလကို ညနေစောစော ပြန်ရောက်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ နှင်းမုန်တိုင်း ကျပြီး လျှပ်စစ်ရထား စက်ရပ်သွားတယ်။ တနင်္လာနေ့ မနက် ၅ နာရီမှ နယူးယောက်ဘူတာကို ရောက်တယ်။ အဲဒီကနေ ဘရွတ်ကလင်ကို မြေအောက်ရထား စီးပြီး ပြန်လာတယ်။ စားဖိုဆောင်ကို တန်းသွားပြီး အလုပ်ဝင်ရတယ်။ နည်းနည်း နောက်ကျပြီး တစ်ညလုံး မအိပ်ရလို့ မောနေပေမဲ့ ညီအစ်ကို/မတွေ၊ လူသစ်တွေနဲ့ ဆုံခဲ့ရလို့ ပျော်ပါတယ်။

ဗေသလကို ရောက်ခါစနှစ်တွေမှာ ရေဒီယိုအသံလွှင့်ရုံ WBBR မှာ ပါဝင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခံရတယ်။ အဲဒီတုန်းက အမှတ် ၁၂၄၊ ကိုလံဘီယာဟိုက် ဒုတိယထပ်မှာ ရှိတယ်။ အပတ်စဉ် ထုတ်လွှင့်တဲ့ ကျမ်းစာလေ့လာမှု အစီအစဉ်မှာ ဇာတ်ကောင်တစ်ယောက် နေရာကနေ ပါဝင်ရတယ်။ သက်တမ်းရင့် ဗေသလအိမ်သား ညီအစ်ကို အေအိတ်ချ် မက်မီလန်က အစီအစဉ်မှာ ပုံမှန်ပါဝင်တယ်။ ညီအစ်ကိုမက်ဟာ ခံနိုင်ရည်ရှိရှိ ဘုရားအမှုဆောင်ရာမှာ ဗေသလလူငယ်တွေအတွက် ပုံသက်သေကောင်းပါပဲ။

၁၉၅၈ မှာ ဂိလဒ်ကျောင်းဆင်းတွေနဲ့ဆက်စပ်တဲ့ တာဝန် ရခဲ့တယ်။ ကျောင်းဆင်းတွေအတွက် ဗီဇာနဲ့ ခရီးစဉ်တွေကို စီစဉ်ပေးရတယ်။ အဲဒီတုန်းက လေကြောင်းခရီးစဉ်တွေ စျေးကြီးလွန်းလို့ အာဖရိကနဲ့ အာရှကို သွားမယ့် ကျောင်းဆင်းအများစုဟာ သင်္ဘောနဲ့ သွားရတယ်။ နောက်ပိုင်း လေကြောင်းခရီးစရိတ် သက်သာလာတော့ သာသနာပြုအများစု လေယာဉ်နဲ့ သွားကြတယ်။

အစည်းအဝေးကြီး ခရီးစဉ်များ

၁၉၆၁ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီးတွေအတွက် အမေရိကန်ကနေ ဥရောပ လေကြောင်းခရီးစဉ်တွေကို ၁၉၆၀ မှာ စီစဉ်ပေးရတယ်။ နယူးယောက်ကနေ ဂျာမနီ၊ ဟမ်ဘာ့ဂ်ကို လေယာဉ်စီးပြီး ကျွန်တော် သွားတက်တယ်။ အစည်းအဝေးကြီးပြီးတော့ ဗေသလ ညီအစ်ကို သုံးဦးနဲ့အတူ ဂျာမနီကနေ အီတလီကို ကားငှားသွားပြီး ရောမဌာနခွဲကို သွားလည်ကြတယ်။ အဲဒီကနေ ပြင်သစ် ပေရနီဇ်တောင်တန်းကို သွားလည်တယ်။ လုပ်ငန်းပိတ်ပင်ထားတဲ့ စပိန်ကိုလည်း ရောက်ခဲ့တယ်။ စာပေတချို့ကို လက်ဆောင်ပုံစံ ထုပ်ပြီး ဘာစီလိုနာက ညီအစ်ကိုတွေကို ပေးခဲ့တယ်။ သူတို့နဲ့ တွေ့ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပဲ။ အဲဒီနောက် အမ်စတာဒမ်မြို့ကနေ နယူးယောက်ကို လေယာဉ်စီးပြီး ပြန်လာတယ်။

၁၉၆၂ မှာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီးတွေ တက်မယ့် ကိုယ်စားလှယ် ၅၈၃ ယောက်အတွက် သွားလာရေး စီစဉ်ပေးရတယ်။ အဲဒါကတော့ ၁၉၆၃၊ “ထာဝရသတင်းကောင်း” အစည်းအဝေးပဲ။ ကိုယ်စားလှယ်တွေဟာ ဥရောပ၊ အာရှ၊ တောင်ပစိဖိတ်၊ ဟာဝိုင်ယီကျွန်း ဟိုနိုလူလူမြို့နဲ့ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ် ပါစာဒီနာမြို့တွေမှာ တက်ကြမှာ။ ကျမ်းစာနယ်မြေ လည်ပတ်မှုအတွက် လက်ဘနွန်နဲ့ ဂျော်ဒန်ကိုလည်း ဝင်ကြမှာ။ ကျွန်တော်တို့ဌာနက လေယာဉ်လက်မှတ်၊ ဟိုတယ်အပြင် ဗီဇာတွေ စီစဉ်ပေးရတယ်။

ခရီးသွားဖော်အသစ်

၁၉၆၃ ခုနှစ် ထူးခြားရတဲ့ နောက်အကြောင်းရင်း ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော့်ထက် သုံးနှစ်စောပြီး ဗေသလကို ရောက်နေတဲ့ လီလာ ရိုဂျာနဲ့ ဇွန် ၂၉ မှာ လက်ထပ်လိုက်တယ်။ သူဟာ မစ်ဆူရီပြည်နယ်ကပါ။ လက်ထပ်ပြီး တစ်ပတ်မှာ ကမ္ဘာလုံးကျွတ် ခရီးစဉ် သွားရတယ်။ ဂရိ၊ အီဂျစ်၊ လက်ဘနွန်တို့ကို ရောက်ခဲ့တယ်။ ဘေရွတ်မြို့ကနေ ဂျော်ဒန်ကို သွားတယ်။ အဲဒီမှာ လုပ်ငန်း ပိတ်ပင်ထားပြီး ယေဟောဝါသက်သေတွေကို ပြည်ဝင်ခွင့် မပေးလို့ ကိုယ့်အလှည့်မှာ ဘာဖြစ်မလဲလို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လေဆိပ်လည်း ရောက်ရော လူအုပ်က “ယေဟောဝါသက်သေတွေကို ကြိုဆိုပါတယ်” ဆိုတဲ့ စာတန်းကိုင်ပြီး စောင့်နေတာ တွေ့ရလို့ အံ့ဩဝမ်းသာသွားတယ်။ ကျမ်းစာနယ်မြေကို လည်ပတ်ပြီး ရှေးခေတ်ဘိုးဘေးတွေ နေခဲ့တဲ့ နေရာ၊ ယေရှုနဲ့ တမန်တော်တွေ ဟောခဲ့တဲ့ နေရာ၊ ခရစ်ယာန်ဘာသာ အစပြုခဲ့တဲ့ နေရာတွေကို တွေ့ရတယ်။—တ. ၁၃:၄၇။

လီလာဟာ ၅၅ နှစ်လုံး ကျွန်တော့်ကို သစ္စာရှိရှိ ထောက်မပေးတယ်။ လုပ်ငန်းပိတ်ပင်ထားတဲ့ စပိန်၊ ပေါ်တူဂီကို အကြိမ်ကြိမ် လည်ပတ်ခွင့် ရတယ်။ မိတ်ဆွေတွေကို အားပေးနိုင်ပြီး စာပေတွေ၊ လိုအပ်တာတွေကို သယ်သွားပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ စပိန်နိုင်ငံ၊ ကာဒစ်မှာ ထောင်ကျနေတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေဆီတောင် သွားလည်နိုင်ခဲ့တယ်။ အားရှိစရာ ဟောပြောချက် ပေးနိုင်ခဲ့လို့ ပျော်လိုက်တာ။

၁၉၆၃ ကစပြီး အာဖရိက၊ ဩစတြေးလျ၊ ဗဟိုနဲ့ တောင်အမေရိက၊ ဥရောပ၊ အာရှ၊ ဟာဝိုင်ယီ၊ နယူးဇီလန်၊ ပွာတိုရီကို အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေးကြီး ခရီးစဉ်တွေအတွက် စီစဉ်ခွင့်ရတယ်။ လီလာနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ ၁၉၈၉၊ ပိုလန်နိုင်ငံ၊ ဝါဆောမြို့အပါအဝင် အစည်းအဝေးကြီးများစွာ တက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ အဲဒီအစည်းအဝေးကို ရုရှားက ညီအစ်ကိုများစွာ လာကြတယ်။ သူတို့အတွက် ဦးဆုံးအကြိမ်ပါပဲ။ အများစုဟာ ယုံကြည်ချက်ကြောင့် ဆိုဗီယက် အကျဉ်းထောင်တွေမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ အကျဉ်းကျခဲ့သူတွေဖြစ်တယ်။

ကမ္ဘာတစ်ဝန်းက ဌာနခွဲတွေကို လည်ပတ်ပြီး ဗေသလမိသားစုဝင်တွေ၊ သာသနာပြုတွေကို အားပေးရတာ အခွင့်ထူးပါပဲ။ နောက်ဆုံးလည်ပတ်ခဲ့တဲ့ ဌာနခွဲကတော့ တောင်ကိုရီးယားပါ။ စူဝမ်မြို့မှာ ထောင်ကျနေတဲ့ ညီအစ်ကို ၅၀ နဲ့ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ အားလုံး အပြုသဘောရှိပြီး အမှုဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ပြန်ပါဝင်ဖို့ စောင့်မျှော်နေကြတယ်။ သူတို့နဲ့ ဆုံရတာ အားရှိစရာပဲ။—ရော. ၁:၁၁၊ ၁၂။

တိုးတက်မှုက ပျော်ရွှင်စေ

နှစ်တွေတစ်လျှောက် လူမျိုးတော်ကို ယေဟောဝါ ကောင်းချီးပေးပုံကို မြင်ခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော် နှစ်ခြင်းခံတဲ့ ၁၉၄၃ မှာ ကြေညာသူ ၁၀၀,၀၀၀ လောက်ပဲ ရှိပေမဲ့ အခု နိုင်ငံပေါင်း ၂၄၀ မှာ ယေဟောဝါသက်သေ ရှစ်သန်းကျော် ရှိနေပြီ။ ဒီလိုတိုးတက်မှုမှာ ဂိလဒ်ကျောင်းဆင်းတွေရဲ့ လုပ်အား များစွာ ပါဝင်တယ်။ သာသနာပြုများစွာနဲ့ အနီးကပ်လုပ်ဆောင်ခွင့်၊ တာဝန်ကျနိုင်ငံကို သွားနိုင်ဖို့ ကူညီပေးခွင့်ရလို့ သိပ်ပျော်တယ်။

လူငယ်ဘဝတုန်းက ဗေသလလျှောက်လွှာတင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ သိပ်မှန်တယ်။ ယေဟောဝါ ကြွယ်ဝစွာ ကောင်းချီးပေးတယ်။ ဗေသလမှာ အမှုဆောင်ခွင့်အပြင် ဘရွတ်ကလင် အသင်းတော်တွေနဲ့ ပူးပေါင်းပြီး မိတ်ဆွေစစ်တွေ ရခဲ့လို့ ပျော်လိုက်တာ။

လီလာရဲ့ ထောက်မမှုနဲ့ ဆက်အမှုဆောင်နေပါတယ်။ အခု အသက် ၈၄ နှစ် ရှိပေမဲ့ ဌာနခွဲ စာပေးစာယူလုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်ခွင့်ရနေတုန်းပါပဲ။

ယေဟောဝါရဲ့ အဖွဲ့အစည်းမှာ ပါဝင်ခွင့်ရတာ၊ “ဖြောင့်မတ်သူနဲ့ ဆိုးညစ်သူ၊ ဘုရားအမှုဆောင်သူနဲ့ ဘုရားအမှု မဆောင်သူရဲ့ ကွာခြားချက်ကို မင်းတို့ မြင်ရဦးမယ်” ဆိုတဲ့ မာလခိ ၃:၁၈ ပြည့်စုံနေတာကို မြင်ခွင့်ရတာ ကောင်းချီးပါပဲ။ နေ့တိုင်း စာတန့်စနစ် ပိုဆိုးလာပြီး လူတွေ မျှော်လင့်ချက်မဲ့၊ စိတ်ပျက်နေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ လူမျိုးကတော့ ခက်ခဲကျပ်တည်းတဲ့ကာလမှာတောင် ပျော်ရွှင်ပြီး အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက် ရှိကြတယ်။ သတင်းကောင်း ဟောပြောခွင့်လည်း ရထားကြတယ်။ (မ. ၂၄:၁၄) မကြာခင် ဘုရားနိုင်ငံတော်က ဒီစနစ်ဆိုးကို ဖျက်ဆီးပြီး ကမ္ဘာသစ်ကောင်းချီးတွေ ယူဆောင်လာပါတော့မယ်။ အဲဒီနေ့ကို ကျွန်တော်တို့ စောင့်မျှော်နေကြတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျရင် ယောက်တိုင်း ကျန်းမာပျော်ရွှင်စွာ ထာဝစဉ် အသက်ရှင်ကြရပါလိမ့်မယ်။