Êxodo

10 Dun, hät Jehovaa tau Moisés sägt: “Gå nam Farao hen. Em sij härts un dai härts fon dai wat em dijne daue sin hard woore, weegen ik häw dat måkt, dat ik mijn bewuunrig daile foir em wijse küün. 2 Un uk dat’s duu tau dijn kiner un tau dai kiner fon dijn kiner fortele küüst oiwer woo strengt ik häw dai Egito behanelt un oiwer dai bewuunrig daile dat ik eer måkt häw. Soo, gewiss daue jij waite dat ik bün Jehovaa.” 3 Dun, Moisés un Arão sijn nam Farao hengåe un häwe sägt: “Soo hät Jehovaa, God fon dai hebreus, sägt: ‘Bet wonair büst duu dikköpig un ni mij horge däist? Måk mijn folk frai dat sai mij dijne koine. 4 Wen’s duu nog ni mijn folk loos låte däist, ik dau morgens na dijn land haimkes rinerbringe wat ales upfreete daue. 5 Dai land wart ful mit eer un jij koine ni dai ër saie. Sai daue ales upfreete wat oiwrig bleewe is nå dai gewiter mit hågel un daue al dai bööm freete wat in dijn land waase daue. 6 Juuch hüüser, dai wat dij dijne daue eer hüüser un dai hüüser in dai gans Egito ware ful mit eer, soo as juuch papa un juuch groosfåter nij ais saie häwe.’” Dårmit hät Moisés halw rümergåe un is weggåe fom Farao. 7 Dun dai wat Farao dijne däire, häwe em sägt: “Bet wonair däit dës kërl wijrer oos nood brijnge? Låt dat folk gåe dat sai Jehovaa, eer God, dijne daue. Süüst duu ni dat dai Egito gans foråst is? 8 Dun Moisés un Arão sijn mitbröcht woore na Farao un hai hät eer sägt: “Daut gåe, daut Jehovaa juuch God dijne, åwer wee gäit?” 9 Moisés hät sägt: “Oos juugende, oos üler, oos jonges, oos määkes, oos schåpe un oos bule daue mit oos gåe. Weegen wij daue ain fest tau Jehovaa fijre.” 10 Hai hät eer sägt: “Daue jij wirklig maine dat ik juuch un juuch kiner loos låte dau? Wen dat passijrt, den is wår dat Jehovaa bij juuch is! Gewiss häwe jij wat slechtes im wile. 11 Në! Bloos dai kërls hengåe koine un Jehovaa dijne, weegen dat is wat jij mij forlangt häwe. Dårmit sin sai bëd wegjågt woore fon Farao. 12 Dun hät Jehovaa tau Moisés sägt: “Dau dijn hand hoogmåke dat dai haimke kåme daue oiwer dai Egito land dat sai al dai plante upm land upfreete, ales wat oiwrig bleewe is nå dai gewiter mit hågel. 13 Glijk nåheer, Moisés hät sijn stok oiwer dai Egito land hoogmåkt, un dai gans dag un dai gans nacht oiwer, Jehovaa hät ain wind fone lest schikt oiwer dai Egito. Morgens gans tijg, dai wind fone lest hät dai haimke bröcht. 14 Un dai haimke sin oiwer dat gans land fon Egito kåme. Un sai häwe oiwer dat gans Egito land sete. Dat wat dai haimkes måkt häwe, is sër slim wääst. Dat hät nog nij ais sofeel haimke up dem land geewt un dat giwt ni mër sofeel. 15 Sai häwe dai gans land bedekt un dai himel is düüster woore dårweegen. Sai häwe dai gans plante un dai gans frucht fone bööm upfreete wat nå dai gewiter mit hågel oiwrig bleewe sin. Un wäir går nischt mër gruin ane bööm un upm land ine gans Egito 24 Farao hät ordnung geewt dat Moisés na em kåme müst, un hät sägt: “Gå, dau Jehovaa dijne. Bloos juuch schåpe un juuch bule gåe ni t’hoop. Sogåe juuch kiner koine mit juuch gåe.” 25 Åwer Moisés hät sägt: “Duu must dat fai geewe dat wij dat slachte un taum Jehovaa, oos God, forbreene. 26 Oos fai daue t’hoop mit oos gåe. Wij daue oos gans fai mitneeme weegen daue wij wek fon dai afslachte taum anbaire tau oose God Jehovaa un bloos dår daue wij waite wat daue wij tau em anbaire.” 27 Dun Jehovaa hät måkt dat Farao sij härts hard woore is un hai hät ni annåme dat sai gåe däire. 28 Farao hät sägt: “Wag dij! Ik wil dij ni mër saie, weegen ine dag dat’s duu dat måke däist, blijwst duu dood.”