आवरण लेख | मृत्यु सबै कुराको अन्त हो?
मृत्युको खील
मृत्यु कुरा गर्न सजिलो विषय होइन। धेरै जना त यस विषयमा कुरै गर्न रुचाउँदैनन्। तर चाँडो वा ढिलो, हामी सबैले यसको सामना गर्नै पर्छ। मृत्युको खीलले नराम्रोसित घोच्छ र यो पीडादायी हुन्छ।
आमा वा बुबाको, पति वा पत्नीको वा आफ्नो बच्चाको मृत्युको लागि हामी कोचाहिं पूरै तयार हुन्छौं र? कसैको अचानक मृत्यु हुन्छ भने कसैले चाहिं लामो समयसम्म यससित सङ्घर्ष गर्नुपर्ने हुन्छ। अवस्था जस्तोसुकै भए तापनि हामी कोही पनि मृत्युको असरबाट जोगिन सक्दैनौं र यसको असर दर्दनाक हुन्छ।
सडक दुर्घटनामा आफ्नो बुबा गुमाएका आन्टोनियो यसो भन्छन्: “यो त कसैले तपाईंको घरमा ताल्चा लगाइदिएर साँचो पनि आफूसँगै लिएर गएजस्तै हो। तपाईं आफ्नो घरभित्र छिर्न समेत सक्नुहुन्न। तपाईंसँग केवल सम्झनाहरू मात्र बाँकी रहन्छन्। जीवनमा यो नयाँ मोड तपाईंले स्वीकार्नै पर्छ। एकदमै अन्याय भएजस्तो लागेकोले इन्कार गर्न लाख कोसिस गरे तापनि तपाईं लाचार हुनुहुन्छ।”
सतचालीस वर्षको उमेरमा आफ्नो पति गुमाएकी डोरोथीले पनि मृत्युसम्बन्धी केही प्रश्नको जवाफ पाउने प्रयास गरिन्। चर्चले चलाउने आइतबारे स्कूलकी शिक्षिका डोरोथीलाई मृत्यु सबै कुराको अन्त हो जस्तो त कहिल्यै लागेको थिएन। तर अर्कोतर्फ तिनले चित्तबुझ्दो जवाफ पनि पाएकी थिइनन्। “मान्छे मरेपछि के हुन्छ?” भनेर तिनले आफ्नो चर्चको पादरीलाई प्रश्न गरिन्। पादरीले जवाफमा यसो भने, “यसको जवाफ वास्तवमा कसैलाई थाह छैन। पर्खनु सिवाय अरू केही गर्न सक्दैनौं।”
के हामीसँग “पर्खनु सिवाय” अरू केही उपाय छैन? मृत्यु सबै कुराको अन्त हो कि होइन भनेर थाह पाउने कुनै तरिका छ?