इस्राएलका दुष्ट राजा आहाबको शासनकालमा लामो समयसम्म खडेरी ल्याउने सङ्‌कल्प यहोवाले गर्नुभएको थियो। एलियाले खडेरी पर्ने घोषणा गरेपछि यहोवाले तिनलाई आहाबबाट लुकाउनुभयो अनि कागहरू प्रयोग गरेर तिनलाई चमत्कारपूर्ण तरिकामा रोटी र मासु खुवाउनुभयो। त्यसपछि यहोवाले एलियालाई यसो भन्‍नुभयो: “अब सीदोनको एउटा गाउँ सारपतमा गएर त्यहाँ बस्‌। त्यहाँ तँलाई खुवाउन मैले एउटा विधवालाई खटाएको छु।”—१ राजा १७:१-९.

एलिया परमेश्‍वरको डर मान्‍ने इस्राएली हुन्‌ भनेर विधवाले स्वीकारिन्‌। उनले भनेको यस कुराबाट यो स्पष्ट हुन्छ: “जीवित परमप्रभु तपाईंका परमेश्‍वर।” इस्राएलीहरूको परमेश्‍वरबारे केही कुरा थाह भए तापनि उनी यहोवालाई “मेरा परमेश्‍वर” भन्‍न सक्ने अवस्थामा चाहिं थिइनन्‌। उनी सारपतमा बस्थिन्‌। यो गाउँ सायद फोनिसियाली सहर सीदोनमा निर्भर थियो। सारपतका बासिन्दाहरू बाल उपासक थिए। तैपनि यहोवाले यी विधवामा केही फरक कुरा देख्नुभयो।

मूर्तिपूजकहरूको माझमा बसे तापनि गरिब विधवाले आफ्नो कामद्वारा इस्राएलका परमेश्‍वरमा विश्‍वास गरेको देखाइन्‌। यहोवाले ती स्त्री र स्वयम्‌ एलियाको भलाइको लागि यी भविष्यवक्‍तालाई पठाउनुभएको थियो। यस विवरणबाट हामी महत्त्वपूर्ण पाठ सिक्न सक्छौं।

सारपतका बासिन्दाहरू सबै नै पूर्णतया भ्रष्ट त थिएनन्‌। यहोवाले एलियालाई ती विधवाकहाँ पठाएको घटनाबाट कुन कुरा स्पष्ट भयो? यहोवा उहाँको उपासना गर्न नथालेका तर राम्रो मन भएका व्यक्‍तिहरूलाई याद गर्नुहुन्छ। यहोवाले “जुनसुकै जातिको भए तापनि जसले उहाँको डर मान्छ र उहाँको स्तरबमोजिम असल काम गर्छ, उसलाई स्वीकार्नुहुन्छ।” —प्रेषि. १०:३५.