^१३ यस्तै एउटा अर्को उखानमा, लामो समय पछि, मालिक फर्केर आफ्ना दासहरू सँग लेखा लिन आयो भनेर येशूले भन्‍नु भयेको छ। विश्‍वासी साबित्‌ भएका दासहरूलाई, मालिकले एसो भन्छ: “तैंले थोरै कुरामा इमान देखाइस, अब म तँलाई धेरै कुरामा नियुक्‍त गर्नेछु। तँ आफ्नो मालिक सँग खुशी हो।” तर अविश्‍वासी दासको विषयमा मालिकले सबैको सामने एसो भन्छ: “त्यस सँग भएको पनि त्यसबाट खोसिनेछ। औ त्यो बेकम्मा नोकरलाई बाहिरको अँध्यारोमा फालिदेओ।”—मत्ती २५:२१-२३, २९, ३०.

१६. सन्‌ १९१८ मा, परमेश्‍वरको घर निरिक्षण गर्न, ख्रीष्ट आउनु हुँदा, मसीही जगत्‌का गिर्जाहरूले समय अनुसारको आत्मिक आहार बाँटनेकाम गरिरहेका किन भेट्टाउनु भएन?

^१६ यहोवाको दाहिने हातमा बसेर येशूले पर्खनु पर्ने लामो समय समाप्त हुनलाग्दा, १९१४ भन्दा अघि देखिन्‌ नै ख्रीष्टका घरबारलाई कसले आत्मिक आहार दिइरहेकोछ भन्‍ने कुरा बिस्तारै स्पष्ट भयो। के तिनीहरू मसीही जगत्‌का गिर्जाहरू थिए? पटक्कै थिएनन्‌, किनभने तिनीहरू राजनीतिमा सम्पूर्णतया डूबेका थिए। तिनीहरू, आफ्ना इलाका फैलाउन्‌ चाहने उपनिवेशकहरूको हातमा हातियार भएर काम गरेका थिए र राष्ट्रीयताको भावनालाई बढ़ावा दिदैं सबैले भन्दा बढ़ी देश भक्‍ति दर्साउन खोजेका थिए। यसले गर्दा, तिनीहरूमाथि रगतको ठूलो दोष आइ पऱ्‍यो किनभने तिनीहरूले प्रथम विश्‍व-युद्धमा भाग लिने राजनैतिक सरकारहरूलाई प्रत्यक्ष रूपमा समर्थन गरेका थिए। अध्यात्मिक दृष्टिकोणबाट पनि, तिनीहरूको विश्‍वासलाई आधुनिकताले कमजोर पारिदिएको थियो। एउटा आत्मिक समस्या उठ्यो किनभने तिनीहरूका धेरै जसो पादरीहरू विकासवाद र सांसारिक आलोचनाहरूको शिकार भए। मसीही जगतका पादरीहरूबाट कुनै प्रकारको आत्मिक आहार पाउन सकिने भएन!

१७. कुनै कुनै अभिषिक्‍त मसीहीहरूलाई पनि येशूले किन अस्वीकार गर्नु भयो र यसले गर्दा तिनीहरूले के परिणाम भोग्नु पऱ्‍यो?

^१७ ठीक त्यसरी नै, मालिकको तोड़ाहरू प्रयोगमा ल्याउने काम गर्नुको सट्टा आफ्नै व्यक्‍तिगत्‌ मुक्‍तिलाई सर्वप्रथम स्थान दिने अभिषिक्‍त मसीहीहरूबाट पनि केही आत्मिक आहारको अपेक्षा गर्न सकिएन। तिनीहरू अल्छी भए र मालिकको धन-सम्पत्तिको हेर चाह गर्ने योग्य भएनन्‌। यसकारण, तिनीहरू बाहिर अन्धकारमा फालिए जुन अवस्थामा आज, मसीही जगतका गिर्जाहरू छन्‌।—मत्ती २५:२४-३०.