अपोल्लसको त्यही आडम्बररहित झुकाउ एफिससका भाइहरूले कोरिन्थका मण्डलीलाई लेखेको सिफारिश पत्र स्वीकार्न तिनले देखाएको इच्छुकतामा झल्किन्छ। विवरणले बताउँछ: “तिनले अखैयामा जाने मन गर्दा भाइहरूले तिनलाई हौसला दिए, र उनलाई ग्रहण गरून्‌ भनी त्यहाँका चेलाहरूलाई उत्साह दिएर चिठी लेखे।” (प्रेरित १८:२७; १९:१) अपोल्लसले आफ्नो मर्यादाको हैसियत खोजेनन्‌ तर विनयी भएर मसीही मण्डलीको प्रबन्धअनुरूप चले।

कोरिन्थमा अपोल्लसको सेवकाईले सुरुमा अत्युत्तम परिणामहरू निकालेको थियो। प्रेरितको पुस्तकले यस्तो प्रतिवेदन दिन्छ: “तिनले त्यहाँ पुगेर अनुग्रहद्वारा विश्‍वास गर्नेहरू जतिलाई खूबै मदत गरे। किनकि तिनले धर्मशास्त्रका वचनद्वारा ‘येशूनै ख्रीष्ट हुनुहुन्छ’ भन्‍ने कुरा खुल्लमखुल्ला देखाईकन यहूदीहरूलाई एकदमै निरुत्तर तुल्याए।”—प्रेरित १८:२७, २८.

अपोल्लसले तयारी गरेर र जोशिलो भई भाइहरूलाई प्रोत्साहन दिंदै मण्डलीको सेवामा आफूलाई तल्लीन राखे। तिनको सफलताको कुञ्जी के थियो? निश्‍चयै अपोल्लससित जन्मगत योग्यता थियो र यहूदीहरूसित खुल्लमखुल्ला तर्कवितर्क गर्न तिनी साहसी थिए। तर त्योभन्दा महत्त्वपूर्ण, तिनले धर्मशास्त्र चलाएर तर्क गर्थे।