De Niagara Watervallen — Een tijdloos Amerikaans juweel
Door Ontwaakt!-correspondent in Canada
„EEN van de meest wonderbaarlijke, schitterende en overweldigende taferelen die de krachten der natuur ooit hebben voortgebracht!”, beklemtoonde Lord Dufferin, de gouverneur-generaal van Canada, in een toespraak voor de Ontario Society of Artists in Toronto. Het was het jaar 1878 en hij verleende zijn goedkeuring aan de stichting van een openbaar park om de „ontzag inboezemende kenmerken” van de Niagara Watervallen te beschermen en te behouden.
De luister van dit indrukwekkende natuurwonder is bijna onbeschrijflijk. Wat een verrukkelijke aanblik! Mensen uit alle delen van de wereld komen dit tijdloze Amerikaanse juweel bewonderen.
Uit de geschiedenis leren wij dat men in Europa ruim drie eeuwen geleden voor het eerst van deze „donderende wateren”, de Niagara Watervallen, hoorde. In 1644 maakte Le Sieur Gendron, een Franse arts, duidelijk melding van het schouwspel in brieven aan zijn vrienden in Frankrijk. Later wakkerden zendelingen, handelaars en ontdekkingsreizigers de belangstelling en fantasie van anderen aan met hun berichten over een grote donderende waterval tussen het Eriemeer en het Ontariomeer.
Er zijn in feite twee Niagara Watervallen, gelegen op de grens tussen Canada en de Verenigde Staten. De Horseshoe Falls ligt aan de Canadese kant, de American Falls aan de kant van de Verenigde Staten. Om dit luisterrijke Amerikaanse juweel te zien, moesten de vroege reizigers door drassige ravijnen klauteren en langs moeilijk begaanbare indianenpaden, uitgehakt in de steile rotscanyon die in de loop van duizenden jaren door de rivier uitgeslepen was.
Oprechte bezorgdheid
Toen begonnen ondernemers een menigte toeristische attracties op te zetten. De ongebreidelde handelsgeest rond een dergelijk spectaculair natuurwonder verontrustte velen. Zij wilden stappen doen tot behoud van dit tijdloze juweel. De landschapschilder F. E. Church vond dat de commercie afleidend werkte en dus onwelkom was. Een bezoeker klaagde in 1847: „Nu wordt de omgeving van het grote wonder overwoekerd door allerlei walglijke zwammen — uitwassen van een onmiskenbare wansmaak.”
In het jaar 1832 voelde E. T. Coke zich gedrongen te schrijven: „’t Is jammer dat zulk een gebied niet tot altoos heilige grond is gemaakt; dat de bomen van het woud niet in al hun wilde en ongetemde schoonheid mogen blijven gedijen rond een plek waar de werken van de mens altijd onbeduidend zullen lijken.” Scherpzinnige mensen voorzagen dat de kans bestond dat de commercie er vaste voet zou krijgen en het verrukkelijke natuurschoon zou verwoesten dat dit wonder van Jehovah’s schepping omringde.
Thans sieren, dank zij de krachtsinspanningen van Lord Dufferin en anderen met een vooruitziende blik, schitterende parken beide zijden van de rivier de Niagara, vanaf de watervallen stroomafwaarts tot aan de Whirlpool Rapids beneden. Het landschapsschoon van dit scheppingswonder is behoed voor afzichtelijke commercie. De toeristische attracties hebben een plaats gekregen in de straten van de grenssteden, weg van de watervallen. Een meer recente zorg van milieudeskundigen is geweest, dat dit Amerikaanse juweel tot de vergetelheid gedoemd zou kunnen zijn door niet-aflatende erosie. — Zie het kader over erosie.
Het verkennen van het tijdloze juweel
Wij ontdekten dat dit opzienbarende wereldwonder ongehinderd vanuit alle mogelijke hoeken verkend en bekeken kan worden. Zo is het een adembenemende belevenis de watervallen van boven af te zien vanuit een van de hoge observatietorens of vanuit een helikopter die er vlak boven hangt. Of misschien lijkt een aangename wandeling of rit langs de Niagara Parkway aanlokkelijker. De Whirlpool Rapids liggen stroomafwaarts op slechts korte afstand van de watervallen en zijn een bezoek alleszins waard.
Een tocht omlaag langs de rotswand en door tunnels zal ons „achter het toneel” onder de watervallen voeren. Van hier uit turen wij door de watersluier die de Horseshoe Falls zo aantrekkelijk en beroemd maakt. Het gebulder van de watervallen is oorverdovend. Voor de vermetelen en avontuurlijken is de aanblik vanaf een van de rondvaartboten die regelmatig over het woelige water onder aan de watervallen heen en weer varen onvergetelijk. Door het neerstorten van het donderende water in de rivier beneden stijgt er een nevel op, waardoor de prachtigste regenbogen ontstaan. Bij elke nieuwe reeks druppeltjes worden er nieuwe regenbogen gevormd. Vanaf dit gunstige punt kunnen wij nu het water proeven en de nevel voelen die op onze beschermende kleding neerslaat.
In een Niagara Parks-brochure wordt gezegd: „Ziet u de Niagara Watervallen bij avond, dan is het of u klaar wakker in dromenland vertoeft.” Daarom zouden wij de verlichting van de watervallen bij avond door verschillende combinaties van krachtige gekleurde lichten, niet graag missen. Toen de prins van Wales in het jaar 1860 de watervallen voor het eerst verlicht zag, beschreef Nicholas A. Woods, een verslaggever voor de Londense Times, de luister van dit schouwspel als volgt: „In een oogwenk scheen de hele watermassa, intens glanzend en als het ware gloeiend in het intense licht, in vloeibaar zilver omgezet te zijn. Van achter de watervallen scheen het licht met zo’n oogverblindende schittering dat de wateren vlak ervoor er uitzagen als een plaat kristalglas, een cascade van diamanten, waarin elke steen en elk snoer sprong en fonkelde en een glans over het hele tafereel legde, als een rivier van fosfor.”
Een wonderland in de winter
Het vocht dat wij in de zomerlucht ruiken en voelen, stijgt op uit de watervallen en draagt bij tot het frisse en gezonde aanzien van de bloemen, struiken en bomen rondom de watervallen. Maar in de winter bevriest deze zelfde door heersende winden meegevoerde nevel en bedekt de bomen en planten langs de rivier met een dun ijslaagje. Ze glinsteren en flonkeren in hun doorzichtige ijsjas. Op een zonnige dag hullen ze samen met het met sneeuw bedekte landschap de luister van de watervallen in een oogverblindende, dansende tentoonspreiding van weerkaatsend zonlicht.
De winter brengt ook grote ijsschollen naar de smalle stroombedding van de Niagara. In vroeger jaren raakte de riviergeul verstopt met ijsschollen uit het Eriemeer. Het ijs brak op het meer in stukken, dreef dan over de Niagara en heel spectaculair over de watervallen, om zich uiteindelijk in de smalle riviergeul op te stapelen. Deze opeenhoping van ijsschollen zorgde voor bergen ijs en sneeuw, totdat er ijsbruggen ontstonden die de hele rivier overspanden. De laatste jaren heeft men een versperring van stalen kabels en balken voor de toegang tot de Niagara bij het Eriemeer aangebracht om ernstige ijsstremmingen te voorkomen.
Het Niagara-schiereiland
De watervallen worden gecompleteerd met het vruchtbare Niagara-schiereiland, een smalle strook land tussen het Ontariomeer, het Eriemeer en de steile wand van de Niagara. De combinatie van het beschutting biedende landschap en de meren schept een microklimaat dat alleen op het schiereiland voorkomt.
Er circuleren luchtstromingen tussen de steile wand en de meren, waardoor het klimaat zowel in de zomer als de winter gematigd wordt. Boomgaarden met heerlijke appels, kersen, peren, pruimen en perziken en wijngaarden met verschillende soorten druiven doen het goed op dit beschermde, schilderachtige schiereiland. Wijnhuizen en druivesapfabrieken, gelegen in bekoorlijke stadjes, verwerken de vrucht van de wijnstok en dragen bij tot het bijzondere van deze streek in Ontario. Dit alles zorgt voor een plezierige tocht door de omgeving, vooral in het voorjaar, als alles in bloei staat, en in de herfst, de oogsttijd.
In elk jaargetijde een juweel
Dit beroemde Amerikaanse juweel is een schitterend geschenk van God. (Vergelijk Psalm 115:16.) Het is een verrukking voor iedereen die zich in de aanblik ervan komt verlustigen.
In welk jaargetijde de bezoekers ook komen, zij staan versteld van de uiteenlopende kunstuitingen in deze schepping van Jehovah. Zij kunnen de verfrissende geur van de lentebloesems in de boomgaarden ruiken, de verscheidenheid aan heerlijk fruit proeven en de fijne penseelstreken van onze Schepper zien in de volle, heldere kleuren van een menigte zomerbloemen, royaal besproeid door de machtige watervallen. Of zij kunnen van de schitterende herfstkleuren van de rode esdoorn genieten tussen het goud en oranje van de vele andere inheemse bomen die het zuiden van Ontario rijk is.
Anderen zullen genieten van de pracht van de Niagara Watervallen in de winter, als zich onder aan de watervallen bergen ijs en sneeuw ophopen en bomen en struiken getooid zijn met schone, witte sneeuw of een laagje ijs, glinsterend als fijn kristal in de winterzon.
Het Niagara-schiereiland en de spectaculaire watervallen laten het allerbeste van de vier jaargetijden uitkomen en verdiepen onze dankbaarheid jegens Jehovah, die duizenden jaren geleden heeft beloofd: „Al de dagen dat de aarde blijft, zullen zaaiing en oogst, en koude en hitte, en zomer en winter, en dag en nacht, nimmer ophouden.” — Genesis 8:22.
[Kader op blz. 16]
Erosie van de watervallen — Hoe tegengegaan?
Met het verstrijken van de tijd zijn watervallen door erosie tot verdwijnen gedoemd. De laatste jaren is de erosie teruggebracht tot 8 centimeter per jaar voor de Horseshoe Falls en tot slechts 2,5 centimeter per jaar voor de American Falls. Dit is voornamelijk op twee manieren bewerkstelligd: (1) door het rivierbed uit te diepen en de richting van de waterstroom weg te dirigeren van de centrale geul, en (2) door grote hoeveelheden water via hydro-elektrische generators te laten lopen, waardoor zich minder water over de watervallen stort. Dit wordt bereikt door een stroomopwaarts gelegen dam, die achttien sluispoorten telt. Nu gaat alleen nog tijdens de maanden met de meeste toeristen de hele waterstroom over de watervallen.
Volgens de berekeningen is de Horseshoe Falls ongeveer 53 meter hoog en 792 meter breed. De American Falls aan de andere kant van de rivier is 55 meter hoog en 305 meter breed. Het totale niet-gereguleerde watervolume dat over beide watervallen gaat, wordt geschat op ongeveer 7,6 miljoen liter per seconde.
[Kader/Illustratie op blz. 18]
Koorddansers en stuntmannen
De twee beroemdste koorddansers die talrijke malen het stroomdal van de Niagara overgestoken zijn, waren Blondin en Farini.
Blondins spectaculairste stunt was dat hij een plaatstalen fornuis mee het koord op droeg, het neerzette, een vuurtje aanstak en een omelet bakte. De omelet sneed hij in kleine stukjes, die hij naar toeristen op het dek van de rondvaartboot Maid of the Mist, die ver beneden wachtte, liet zakken.
Farini, die niet voor hem onder wilde doen, droeg een wasmachine mee het koord op, zette die neer, putte met een emmer water uit de rivier en waste verscheidene dameszakdoeken. Toen de was klaar was, hing hij ze te drogen op de verticale en horizontale uitsteeksels van de machine en keerde terug met de zakdoeken wapperend in de wind.
Stuntmannen tartten de Horseshoe Falls door plaats te nemen in tonnen, ballen en andere vaten en zich zo door het water mee te laten voeren. Terwijl sommigen het overleefden, zij het met verwondingen, stierven velen door verstikking of verdrinking of doordat zij tegen de keien onder aan de watervallen sloegen. Die stunts zijn niet meer toegestaan.
[Verantwoording]
H. Armstrong Roberts
[Illustraties op blz. 16, 17]
Het donderende schouwspel van de Horseshoe Falls, ondergaan op een rondvaartboot (op de voorgrond), is onvergetelijk
De American Falls (onder) en de Horseshoe Falls (boven) in heel hun adembenemende schoonheid
Een glinsterend laagje ijs en sneeuw omgeeft de watervallen in de winter
[Verantwoording]
Niagara Parks Commission
Op een schilderij uit 1857 van Frederic Church is een regenboog vastgelegd
[Verantwoording]
Frederic Edwin Church: NIAGARA/Corcoran Gallery of Art, Museum Purchase, 76.15