Rodzaju

45 Wtedy Józef nie potrafił już dłużej nad sobą zapanować wobec wszystkich, którzy przy nim stali.+ Zawołał więc: „Każcie wszystkim wyjść ode mnie!” I nikt inny z nim nie pozostał, gdy Józef dał się poznać swoim braciom.+

2 I rozpłakał się głośno,+ tak iż usłyszeli to Egipcjanie i usłyszał to dom faraona. 3 W końcu Józef powiedział do swych braci: „Ja jestem Józef. Czy mój ojciec jeszcze żyje?” Lecz jego bracia nie byli w stanie mu odpowiedzieć, gdyż się zatrwożyli z jego powodu.+ 4 Przeto Józef rzekł do swych braci: „Podejdźcie, proszę, do mnie”. Wtedy do niego podeszli.

Wówczas on powiedział: „Ja jestem Józef, wasz brat, którego sprzedaliście do Egiptu.+ 5 Ale teraz nie martwcie się+ i nie złośćcie się na siebie, że mnie tu sprzedaliście; gdyż Bóg posłał mnie przed wami, by zachowywać przy życiu.+ 6 Jest to bowiem drugi rok klęski głodu w ziemi,+ a jest jeszcze pięć lat, w których nie będzie ani orki, ani żniwa.+ 7 Toteż Bóg posłał mnie przed wami, żeby dla was osadzić na ziemi ostatek+ i zachować was przy życiu, sprawiając wielkie ocalenie. 8 A zatem to nie wy mnie tu wysłaliście,+ lecz prawdziwy Bóg, żeby mnie ustanowić ojcem+ dla faraona i panem całego jego domu oraz tym, który zarządza całą ziemią egipską.

9 „Szybko udajcie się do mego ojca i powiedzcie mu: ‚To rzekł twój syn Józef: „Bóg ustanowił mnie panem całego Egiptu.+ Przyjdź do mnie. Nie zwlekaj. 10 I zamieszkasz w ziemi Goszen,+ i będziesz przebywał blisko mnie, ty i twoi synowie, i synowie twoich synów, i twoje trzody, i twoje stada, i wszystko, co masz. 11 A ja będę cię tam zaopatrywał w żywność, bo jest jeszcze pięć lat klęski głodu,+ żebyś czasem nie popadł w ubóstwo, ty i twój dom oraz wszystko, co masz”’. 12 I oto wasze oczy i oczy mojego brata Beniamina widzą, że to moje usta mówią do was.+ 13 Opowiedzcie więc mojemu ojcu o całej mej chwale w Egipcie i o wszystkim, co widzieliście; pośpieszcie się zatem i sprowadźcie tu mego ojca”.

14 Potem rzucił się na szyję Beniamina, swego brata, i wybuchnął płaczem, a Beniamin płakał na jego szyi.+ 15 I zaczął całować wszystkich swych braci i płakać im na szyi,+ po czym jego bracia rozmawiali z nim.

16 I usłyszano w domu faraona następującą wieść: „Przybyli bracia Józefa!” I było to dobre w oczach faraona i jego sług.+ 17 Toteż faraon rzekł do Józefa: „Powiedz swoim braciom: ‚Uczyńcie tak: Obładujcie wasze zwierzęta juczne i idąc, wejdźcie do ziemi Kanaan,+ 18 i zabierzcie swego ojca oraz swych domowników, i przyjdźcie tu do mnie, żebym mógł wam dać to, co dobre w ziemi egipskiej; i spożywajcie tłustość tej ziemi.+ 19 A tobie się nakazuje:+ „Uczyńcie tak: Weźcie sobie wozy+ z ziemi egipskiej dla swych maleństw i swych żon, a na jednym posadźcie swego ojca i przyjedźcie tu.+ 20 I niech wasze oczy nie żałują waszego wyposażenia,+ gdyż to, co dobre w całej ziemi egipskiej, jest wasze”’”.+

21 Toteż synowie Izraela tak uczynili i Józef dał im wozy zgodnie z rozkazami faraona oraz dał im zaopatrzenie+ na drogę. 22 Wszystkim dał płaszcze na zmianę,+ ale Beniaminowi dał trzysta srebrników i pięć płaszczy na zmianę.+ 23 A ojcu wysłał dziesięć osłów niosących dobre rzeczy egipskie oraz dziesięć oślic niosących zboże i chleb, i żywność na drogę dla jego ojca. 24 Tak wyprawił swych braci i oni wyruszyli. Lecz powiedział im: „Nie oburzajcie się w drodze jeden na drugiego”.+

25 I wyruszyli z Egiptu, i w końcu przybyli do ziemi Kanaan, do Jakuba, swego ojca. 26 Wówczas mu oznajmili, mówiąc: „Józef dalej żyje i zarządza całą ziemią egipską!”+ Ale jego serce odrętwiało, bo im nie wierzył.+ 27 Gdy mu opowiadali wszystkie słowa, które Józef do nich mówił, i gdy zobaczył wozy, które Józef posłał, żeby go przywieźć, duch Jakuba, ich ojca, zaczął odżywać.+ 28 Wówczas Izrael wykrzyknął: „Wystarczy! Józef, mój syn, jeszcze żyje! Ach, pójdę go zobaczyć, zanim umrę!”+