34 Następnie rozdarł swoje szaty, włożył na biodra wór* i przez wiele dni opłakiwał syna. 35 Wszyscy jego synowie i córki próbowali go pocieszać, on jednak nie dawał się pocieszyć i mówił: „W żałobie po synu pójdę do grobu*!”+. I wciąż go opłakiwał.

38 Ale Jakub oświadczył: „Mój syn nie pójdzie z wami, bo jego brat umarł i on został sam+. Gdybyście go zabrali i w podróży spotkałoby go jakieś nieszczęście, to mnie, starego, wpędzilibyście w smutku do grobu*”+.

10 Bo nie pozostawisz mnie* w grobie*+.

Nie pozwolisz, żeby Twój lojalny sługa ujrzał dół*+.

10 Cokolwiek możesz zrobić, rób to z całą mocą, bo w grobie* — w miejscu, do którego idziesz — nie wykonuje się pracy ani nie układa się planów, nie ma tam wiedzy ani mądrości+.

Gdzie są, o śmierci, twoje żądła?+

Gdzie jest, grobie, twoja niszczycielska moc?+

Ale jeszcze nie okażę współczucia.

27 bo nie pozostawisz mnie* w grobie*, nie pozwolisz, żeby Twój lojalny sługa ujrzał zepsucie*+.

13 Morze wydało swoich umarłych oraz śmierć i grób* wydały swoich umarłych. I byli oni sądzeni — każdy według swoich uczynków+.