Tajemnica odsłonięta!

WIĘKSZOŚĆ ludzi przypuszcza, że śmierć nie jest kresem ludzkiego życia i że po śmierci fizycznej coś w dalszym ciągu żyje. To coś zazwyczaj bywa nazywane duszą.

Na pytanie: „Skąd wiadomo, że Ruh [dusza] opuszcza ciało, gdy ono znajdzie się w grobie?”, tak odpowiedziano w czasopiśmie The Straight Path: „Śmierć nie jest niczym innym, jak tylko odejściem duszy. Gdy dusza opuści ciało, zostaje przeniesiona do ‛Barzakh’ (okres pośmiertny) (...). Grób jest jedynie miejscem przechowania ciała, a nie duszy”. Takie są poglądy muzułmanów, które tylko niewiele odbiegają od nauk chrześcijaństwa.

Oto na przykład dwa pytania z wydanego w Wielkiej Brytanii rzymskokatolickiego katechizmu do nauczania religii w szkołach (A Catechism of Christian Doctrine):

Pytanie: „Pod jakim względem twoja dusza jest podobna do Boga?”

Odpowiedź: „Moja dusza jest podobna do Boga, ponieważ jest duchem i jest nieśmiertelna”.

Pytanie: „Co to znaczy, że dusza jest nieśmiertelna?”

Odpowiedź: „Dusza jest nieśmiertelna, ponieważ nigdy nie może umrzeć”.

Wprawdzie uczy się dzieci, żeby w to wierzyły, ale w katechizmie nawet nie próbuje się uzasadnić takich twierdzeń.

Istnieje jednak źródło informacji, w którym dokładnie powiedziano, czym jest dusza. Chodzi o Biblię, najstarszą księgę znaną ludzkości. Niejeden człowiek może być zaskoczony tym, co ona mówi na ten temat.

Dusza — definicja biblijna

Księga Rodzaju, pierwsza księga biblijna, zawiera opis stworzenia człowieka oraz innych żywych stworzeń zamieszkujących naszą planetę. Spisano ją w języku hebrajskim. W pierwszych dwóch rozdziałach słowo „dusza”, tłumaczenie słowa nefesz, występuje czterokrotnie, ale do człowieka odnosi się tylko raz.a A do czego odnoszą się pozostałe miejsca? Zobaczmy.

„I Bóg przystąpił do stwarzania wielkich potworów morskich, i wszelkiej ruchliwej duszy [nefesz] żyjącej, którymi zaroiły się wody według ich rodzaju, i wszelkiego latającego stworzenia skrzydlatego według jego rodzaju” (Rodzaju 1:21).

„I każdemu dzikiemu zwierzęciu na ziemi, i każdemu stworzeniu latającemu pod niebem, i wszystkiemu, co się porusza po ziemi, w czym jest życie jako dusza [nefesz], daję na pokarm wszelką zieloną roślinność” (Rodzaju 1:30).

„Jehowa Bóg kształtował z ziemi wszelkie dzikie zwierzę polne i wszelkie stworzenie latające pod niebiosami, i zaczął je przyprowadzać do człowieka, aby zobaczyć, jak on każde nazwie; a jak ją człowiek nazwał, każdą żyjącą duszę [nefesz], takie było jej imię” (Rodzaju 2:19).

Z porównania tych trzech wersetów wynika, że słowa nefesz użyto w nich do określenia wszelkich form życia zwierzęcego.

A teraz porównajmy z tym sprawozdaniem opis stworzenia pierwszego człowieka, Adama:

„I przystąpił Jehowa Bóg do ukształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i stał się człowiek duszą [nefesz] żyjącą” (Rodzaju 2:7).

W przekładzie Tory, pierwszych pięciu ksiąg Pism Hebrajskich, wydanym przez Żydowskie Stowarzyszenie Wydawnicze w Ameryce, powiedziano na ten temat: „Biblia nie mówi, że mamy duszę. ‛Nefesz’ oznacza samą osobę, jej potrzebę odżywiania się, krew w jej żyłach, jej istnienie” (kursywa nasza). Logicznie rzecz biorąc, to samo odnosi się do wszystkich innych form życia określanych słowem „dusza”. One nie mają dusz. Wszystkie są duszami.

Platon a dusza

Skąd się zatem wzięła myśl o duszy opuszczającej ciało po śmierci? We wspomnianej już The Jewish Encyclopedia wyjaśniono to następująco: „Dopiero po zetknięciu się Żydów z ideologią perską i grecką w judaizmie zakorzeniło się wyobrażenie o duszy, która po opuszczeniu materialnej powłoki dalej istnieje jako odrębny byt”.

W jeszcze wcześniejszym okresie historii Egipcjanie wierzyli, że dusza ludzka jest nieśmiertelna i może wracać do ciała, które opuściła. Z tego powodu starali się jak najdłużej zachowywać zwłoki umarłych i w tym celu je mumifikowali przez balsamowanie.

Ciekawe, że w nowo wydanym w Niemczech luterańskim Evangelischer Erwachsenenkatechismus (Ewangelickim katechizmie dla dorosłych) otwarcie przyznano, iż nauka o nieśmiertelności duszy nie wywodzi się z Biblii, lecz od „greckiego filozofa Platona (427-347 przed Chr.), [który] stanowczo twierdził, że ciało to coś innego niż dusza”. Dalej czytamy tam: „Ewangeliccy teologowie ostatnio kwestionują tę kombinację pojęć greckich i biblijnych (...). Odrzucają rozdzielanie człowieka na ciało i duszę”.

Co się zatem dzieje z ludzką duszą w chwili śmierci? Największym autorytetem w tej sprawie jest dla nas Biblia, natchnione Słowo Boże, gdzie wyraźnie napisano: „Żyjący są świadomi tego, że umrą; ale umarli — ci nie mają żadnej świadomości” (Kaznodziei 9:5). Jezus zaś powiedział o „zmartwychwstaniu”: „Wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego [Jezusa] głos i wyjdą” (Jana 5:28, 29).

A zatem gdzie są umarli? W grobie, w „grobowcach pamięci”, to znaczy są zachowani w pamięci Bożej i czekają na zmartwychwstanie.b Na zmartwychwstanie? Co to znaczy? Jak realna jest ta nadzieja? Odpowiedzi na te pytania znajdziemy w końcowym artykule, gdzie opisano tragedię, która niedawno rozegrała się w Anglii.

[Przypisy]

[Ramka na stronie 8]

Czy o tym wiedziałeś?

Nigdzie w Biblii nie ma wzmianki o „duszy nieśmiertelnej”. Oba te słowa ani razu nie są tam ze sobą powiązane. Wyrazy „nieśmiertelny” i „nieśmiertelność” można spotkać w Biblii tylko sześciokrotnie, zawsze w pismach apostoła Pawła. W odniesieniu do ludzi nieśmiertelność jest przedstawiona jako nagroda przewidziana jedynie dla 144 000 wykupionych z ziemi, aby rządzili z Chrystusem Jezusem w niebie (1 Koryntian 15:50-54; Objawienie 5:9, 10; 14:1-4; 20:6).

[Ramka na stronie 9]

Który autorytet uznać?

W „The Concise Oxford Dictionary” zdefiniowano „duszę” następująco: „Duchowa, czyli niematerialna część człowieka, która — jak się przypuszcza — żyje po śmierci”. Ta definicja wyraźnie wskazuje na fakt, że pojęcie życia po śmierci za sprawą „duszy” jest po prostu tylko twierdzeniem religijnym. Nie potrafi go udowodnić żaden autorytet ludzki. W przeciwieństwie do tego najwyższy autorytet, Biblia, mówi: „Dusza, która grzeszy, właśnie ta umrze” (Ezechiela 18:4).

[Ilustracja na stronie 9]

„Dusza” egipskiego skryby — przedstawiona w postaci jastrzębia z głową ludzką — która rzekomo „ponownie odwiedza swoje ciało w grobie”

[Prawa własności]

Za uprzejmą zgodą British Museum w Londynie