Skuteczne zachęty

CHRZEŚCIJAŃSCY starsi powinni umieć „usilnie zachęcać zdrową nauką” (Tyt. 1:9). Czasami przychodzi im zajmować się bardzo trudnymi sprawami. Ważne jest więc, by ich rady były w pełni zharmonizowane z Pismem Świętym. Każdy z nich musi wziąć sobie do serca polecenie: ‛Dalej przykładaj się do usilnego zachęcania’ (1 Tym. 4:13). Poniższe rozważania są skierowane głównie do starszych zboru oraz mężczyzn ubiegających się o ten przywilej, ale mogą pomóc także rodzicom, którzy zachęcają swe dzieci, albo głosicielom, którzy udzielają zachęt podczas studiów biblijnych. Zasady postępowania są w tych wypadkach podobne.

Kiedy udzielać zachęt. Chcąc ustalić, kiedy potrzebne są zachęty, warto przeanalizować pewne sytuacje opisane w Biblii. Na przykład apostoł Piotr zachęcał starszych do wywiązywania się z obowiązku pasienia trzody Bożej (1 Piotra 5:1, 2). Paweł radził Tytusowi zachęcać młodszych mężczyzn, „żeby byli trzeźwego umysłu” (Tyt. 2:6). Sam zaś usilnie nawoływał współchrześcijan, aby „mówili zgodnie” oraz unikali tych, którzy wywołują rozdźwięki wśród braci (1 Kor. 1:10; Rzym. 16:17; Filip. 4:2). Chociaż pochwalił członków zboru w Tesalonice za dobre czyny, to jednak zachęcał ich, by w jeszcze pełniejszej mierze stosowali się do otrzymywanych pouczeń (1 Tes. 4:1, 10). Piotr upraszał współwyznawców, aby „się powstrzymywali od cielesnych pragnień” (1 Piotra 2:11). Juda zaś, mając na uwadze wpływ bezbożnych ludzi oddających się rozpasaniu, zachęcał braci „do podjęcia ciężkiej walki o wiarę” (Judy 3, 4). Poza tym wszyscy chrześcijanie mieli się wzajemnie zachęcać, żeby nikt nie popadł w zatwardziałość z powodu zwodniczej mocy grzechu (Hebr. 3:13). A do Żydów, którzy jeszcze nie uwierzyli w Chrystusa, Piotr skierował taką zachętę: „Dajcie się wybawić spośród tego spaczonego pokolenia” (Dzieje 2:40).

Co jest potrzebne, by w tego rodzaju sytuacjach udzielać skutecznych zachęt? Jak uświadomić słuchaczom konieczność przyjęcia rady, nie przygnębiając ich ani nie traktując szorstko?

„W imię miłości”. Aby twoje rady nie brzmiały surowo, musisz udzielać ich „w imię miłości” (Filem. 9). Oczywiście kiedy sprawa wymaga natychmiastowego działania, twój sposób mówienia powinien odzwierciedlać powagę sytuacji. Gdybyś mówił zbyt łagodnym, wręcz przepraszającym tonem, nie osiągnąłbyś pożądanego rezultatu. Zachęcaj słuchaczy z przejęciem, ale też miej wzgląd na ich uczucia. Życzliwa rada prędzej pobudzi ich do działania. Apostoł Paweł w imieniu własnym oraz współtowarzyszy powiedział do Tesaloniczan: „Dobrze wiecie, że jak ojciec postępuje ze swymi dziećmi, tak każdego z was usilnie zachęcaliśmy” (1 Tes. 2:11). Ci chrześcijańscy nadzorcy zwracali się do braci z miłością. Niech również twoje wypowiedzi wypływają ze szczerej troski o słuchaczy.

Bądź taktowny. Nie zrażaj do siebie tych, których starasz się pobudzić do działania. Nie powstrzymuj się jednak od zaznajamiania ich z „wszelkim zamysłem Bożym” (Dzieje 20:27). Osoby przejawiające właściwe nastawienie nie obrażą się na ciebie ani nie przestaną cię kochać tylko dlatego, że życzliwie zachęcasz je do czynienia tego, co słuszne (Ps. 141:5).

Takie zachęty często warto poprzedzić konkretną, szczerą pochwałą. Pomyśl o dobrych stronach braci, które z pewnością ogromnie radują Jehowę: o ich wierze potwierdzanej uczynkami, o miłości pobudzającej ich do wysilania się w służbie oraz ich wytrwałości w obliczu prób (1 Tes. 1:2-8; 2 Tes. 1:3-5). Dzięki pochwałom bracia poczują, że ich cenisz i rozumiesz, a wtedy chętniej przyjmą twe rady.

„Z wszelką wielkoduszną cierpliwością”. Zachęcać należy „z wszelką wielkoduszną cierpliwością” (2 Tym. 4:2). Co ona obejmuje? Między innymi cierpliwe znoszenie zła lub prowokacji. Kto przejawia tę cechę, ma nadzieję, iż jego słuchacze zastosują się do tego, co mówi. Jeżeli będziesz udzielać rad właśnie w takim duchu, bracia i siostry nie odniosą wrażenia, że nie spodziewasz się po nich niczego dobrego. Gdy wyrazisz przekonanie, iż chcą służyć Jehowie według swych najlepszych możliwości, jeszcze bardziej zapragną czynić to, co słuszne (Hebr. 6:9).

„Zdrową nauką”. Co to znaczy, że starszy zboru ma „usilnie zachęcać zdrową nauką”? Otóż podczas nauczania powinien ‛niewzruszenie trzymać się wiernego słowa’ (Tyt. 1:9). Zamiast więc wyrażać własne opinie, pozwól oddziaływać Słowu Bożemu. Niech stanowi podstawę wszelkich twych rad. Gdy omawiasz jakąś kwestię, wymień korzyści płynące ze stosowania się do wskazówek biblijnych. Będąc świadomy, jakie konsekwencje — teraz i w przyszłości — pociąga za sobą nieposłuszeństwo wobec Słowa Bożego, przypomnij o nich, by przekonać słuchaczy o konieczności podjęcia stosownych działań.

Staraj się dokładnie wyjaśnić, co należy zrobić i w jaki sposób. Wyraźnie pokaż, że twoje argumenty mają mocne uzasadnienie w Piśmie Świętym. Jeżeli w danej sprawie pozostawia ono swobodę wyboru, powiedz, jakich granic nie wolno przekraczać. A na koniec udziel gorących zachęt, które umocnią słuchaczy w postanowieniu poczynienia odpowiednich kroków.

Ze „swobodą mowy”. Aby skutecznie zachęcać drugich, trzeba mieć „swobodę mowy w wierze” (1 Tym. 3:13). Kiedy ktoś może mówić z taką swobodą? Wtedy, gdy sam daje „przykład szlachetnych uczynków”, do których zachęca braci (Tyt. 2:6, 7; 1 Piotra 5:3). Dzięki temu słuchacze mają świadomość, że nie oczekuje od nich niczego, czego sam by nie robił. Wiedzą, iż mogą naśladować jego wiarę, tak jak on bierze wzór z Chrystusa (1 Kor. 11:1; Filip. 3:17).

Zachęty oparte na Słowie Bożym i udzielane w duchu miłości mogą zdziałać wiele dobrego. Dlatego osoby, na których spoczywa obowiązek zachęcania innych, powinny dokładać starań, by wywiązywać się z niego jak najlepiej (Rzym. 12:8).