Pokrzepianie słuchaczy

WSZYSCY słudzy Boży — bez względu na to, z jakimi problemami się borykają — powinni znajdować pokrzepienie w zborze chrześcijańskim. Dlatego szczególnie starsi muszą dokładać starań, by swymi przemówieniami i radami naprawdę podnosić współwyznawców na duchu. Muszą być dla nich „jak schronienie przed wiatrem i kryjówka przed deszczową nawałnicą, jak strumienie wody w bezwodnej krainie, jak cień wielkiej skały w wyczerpanej ziemi” (Izaj. 32:2).

Jeżeli jesteś starszym, czy twoje wystąpienia rzeczywiście niosą innym pokrzepienie i pociechę? Czy działają zachęcająco na tych, którzy starają się wiernie służyć Jehowie? Czy dodają im sił do spełniania woli Bożej pomimo powszechnej obojętności lub sprzeciwu? Jak wpływają na osoby przygnębione, uginające się pod brzemieniem poważnych problemów finansowych albo zmagające się z ciężką, nieuleczalną chorobą? Wszystkich tych braci ‛wzmacniaj słowami swych ust’ (Hioba 16:5).

Skoro masz możliwość przemawiania w zborze, dobrze ją wyzyskuj — pomagaj swym współwyznawcom, by nabierali nowych sił i umacniali się w swej nadziei, korzystając z wszelkich środków udostępnianych przez Jehowę (Rzym. 15:13; Efez. 6:10).

Przypominaj, co Jehowa już uczynił. Bardzo ważnym sposobem dodawania innym otuchy jest kierowanie uwagi na to, jak w przeszłości Jehowa wspierał swój lud w trudnych chwilach (Rzym. 15:4).

Kiedy Izrael miał wkroczyć do Ziemi Obiecanej, którą zamieszkiwały wówczas wrogie narody, Jehowa polecił Mojżeszowi, by ‛zachęcił oraz wzmocnił’ Jozuego. Jak Mojżesz wywiązał się z tego zadania? W obecności Jozuego przypomniał wszystkim Izraelitom, co Jehowa dla nich uczynił, gdy wychodzili z Egiptu (Powt. Pr. 3:28; 7:18). Opowiedział też o zwycięstwach, jakie dzięki Niemu odnieśli nad Amorytami, a następnie rzekł do Jozuego: „Bądź odważny i silny” (Powt. Pr. 31:1-8). Czy ty również dodajesz braciom sił, przywołując im na pamięć, co Jehowa dla nich uczynił?

Niektórzy są tak przytłoczeni trudnościami, że zaczynają się zastanawiać, czy kiedykolwiek zaznają błogosławieństw Królestwa. Przypominaj takim osobom, że obietnice Jehowy są niezawodne (Joz. 23:14).

Gdzieniegdzie władze wydały zakaz głoszenia dobrej nowiny. W krajach tych życzliwi starsi mogą pomóc współwyznawcom czerpać otuchę z przeżyć apostołów Jezusa Chrystusa (Dzieje 4:1 do 5:42). Dodadzą też braciom odwagi, gdy wskażą im, w jaki sposób Bóg pokierował wydarzeniami opisanymi w Księdze Estery.

Bywa również, że pewne osoby przychodzą na zebrania zborowe, ale nie robią dalszych postępów. Może sądzą, że Bóg nigdy im nie przebaczy dawnego złego trybu życia. Opowiedz im na przykład, jak Jehowa postąpił z królem Manassesem (2 Kron. 33:1-16). Albo wspomnij o mieszkańcach starożytnego Koryntu — gdy zmienili swoje postępowanie i zostali chrześcijanami, Bóg uznał ich za prawych (1 Kor. 6:9-11).

A czy ktoś w zborze uważa, iż spadające na niego kłopoty świadczą o utracie łaski Bożej? Mógłbyś przywieść mu na pamięć, co wycierpiał Hiob i jak obficie został pobłogosławiony za zachowanie niezłomnej lojalności wobec Boga (Hioba 1:1-22; 10:1; 42:12, 13; Ps. 34:19). Fałszywi pocieszyciele Hioba niesłusznie twierdzili, że popełnił jakiś grzech (Hioba 4:7, 8; 8:5, 6). W przeciwieństwie do nich Paweł i Barnabas, umacniając uczniów i „zachęcając ich do trwania w wierze”, oznajmili: „Do królestwa Bożego musimy wejść przez wiele ucisków” (Dzieje 14:21, 22). Dzisiaj podobnie możesz wzmacniać osoby przeżywające trudności — wykazuj im, że wytrwałość w znoszeniu cierpień muszą przejawiać wszyscy chrześcijanie i że ma ona wielką wartość w oczach Bożych (Prz. 27:11; Mat. 24:13; Rzym. 5:3, 4; 2 Tym. 3:12).

Zachęcaj swych słuchaczy do rozmyślania o tym, jak we własnym życiu doświadczyli, iż Jehowa dotrzymuje obietnic. Dzięki twojej niewielkiej pomocy mogą sobie uświadomić, że zgodnie ze swą zapowiedzią nieraz podejmował wobec nich życzliwe działania. W Psalmie 32:8 czytamy: „Obdarzę cię wnikliwością i pouczę cię o drodze, którą masz iść. Udzielę ci rad, mając oko zwrócone na ciebie”. Gdy pobudzisz słuchaczy, by przypomnieli sobie, jak Jehowa zapewniał im kierownictwo i jak ich umacniał, wyraźnie sobie uprzytomnią, że się o nich troszczy i naprawdę będzie ich wspierał we wszelkich próbach, które ich jeszcze czekają (Izaj. 41:10, 13; 1 Piotra 5:7).

Okazuj radość z tego, co Jehowa czyni obecnie. Pokrzepiając braci, kieruj uwagę na to, co Jehowa czyni dla nas teraz. Jeśli wypowiadasz się o tych dobrodziejstwach w sposób świadczący, że sprawiają ci radość, rozniecisz podobne uczucia w sercach słuchaczy.

Mów o tym, że Jehowa pomaga nam radzić sobie z codziennymi trudnościami. Wskazuje nam najlepszą drogę życiową (Izaj. 30:21). Wyjaśnia przyczyny przestępczości, niesprawiedliwości, ubóstwa, chorób i śmierci oraz informuje, jak położy temu wszystkiemu kres. Zapewnia nam towarzystwo życzliwych braci i sióstr, a także udostępnia bezcenny dar modlitwy i przywilej występowania w roli Jego Świadków. Pomaga nam też dostrzegać dowody, że Chrystus zasiada na niebiańskim tronie i że dni ostatnie tego starego systemu wkrótce dobiegną kresu (Obj. 12:1-12).

Do innych błogosławieństw należą nasze zebrania zborowe oraz większe zgromadzenia. Wyrażając się o nich ze szczerym docenianiem, umacniasz drugich w postanowieniu, by nie zaniedbywać tych wspólnych spotkań z braćmi (Hebr. 10:23-25).

Sił dodają nam także relacje dowodzące, że Jehowa błogosławi naszym wysiłkom w dziele głoszenia. Gdy w I wieku Paweł i Barnabas zmierzali do Jerozolimy, ‛sprawiali wszystkim braciom wielką radość’, opowiadając ze szczegółami o nawróceniu ludzi z narodów (Dzieje 15:3). Ty również możesz sprawiać współwyznawcom radość, dzieląc się z nimi budującymi przeżyciami ze służby polowej.

Ponadto pokrzepiasz innych, gdy pomagasz im dostrzec wartość tego, co robią. Chwal ich więc za udział w chrześcijańskiej służbie. Takich pochwał nie szczędź też tym, którzy z powodu podeszłego wieku lub choroby nie mogą już zdziałać zbyt wiele, ale mimo to wiernie trwają. Upewniaj ich, że Jehowa nie zapomni o miłości, którą okazywali i dalej okazują Jego imieniu (Hebr. 6:10). A wypróbowana wiara jest bezcennym skarbem (1 Piotra 1:6, 7). Nasi bracia bardzo potrzebują takich przypomnień.

Z entuzjazmem mów o nadziei na przyszłość. Natchnione obietnice dotyczące przyszłości są ważnym źródłem pokrzepienia dla wszystkich, którzy kochają Boga. Niewykluczone, że większość twych słuchaczy już nieraz je słyszała. Ale gdy będziesz mówić o tych obietnicach z docenianiem, możesz sprawić, że staną się dla nich jeszcze realniejsze, jeszcze bardziej godne zaufania i przepełnią ich serca wdzięcznością. Pomoże ci w tym stosowanie się do rad, które otrzymujesz w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej.

To sam Jehowa jest Wielkim Pocieszycielem swego ludu i to On dodaje mu sił. Ty zaś możesz z Nim współpracować w pokrzepianiu innych — na przykład w czasie wystąpień w zborze. Dobrze wykorzystuj wszelkie takie sposobności.