Styczeń

Jezus najpierw „zobaczył” pogrążoną w żałobie matkę, a następnie „pełen współczucia” się do niej odezwał (Łuk. 7:13). Ale Jezus nie tylko odczuwał współczucie wobec tej kobiety — on je również okazał. Powiedział do niej, z pewnością uspokajającym tonem: „Nie płacz”. Następnie wyszedł z inicjatywą, żeby jej pomóc. Przywrócił tego młodego człowieka do życia i „oddał go jego matce” (Łuk. 7:14, 15). Czego uczymy się z tego, że Jezus wskrzesił syna wdowy? Powinniśmy okazywać współczucie tym, którzy stracili kogoś bliskiego. Podobnie jak on chcemy być spostrzegawczy, a to pomoże nam rozwijać współczucie. Możemy je okazywać, kiedy przejawiamy inicjatywę i robimy, co w naszej mocy, żeby słowem i czynem pomagać osobom pogrążonym w żałobie i je pocieszać (Prz. 17:17; 2 Kor. 1:3, 4; 1 Piotra 3:8). Nawet proste słowa i drobne gesty mogą wiele znaczyć. w23.04 ss. 5, 6, ak. 13-15

Chociaż Jezus wiedział o tym, że jego przyjaciel Łazarz właśnie umarł, pozostał na miejscu jeszcze dwa dni, a potem wyruszył do Betanii. Kiedy więc tam dotarł, Łazarz był martwy od czterech dni. Ale Jezus zamierzał coś zrobić dla swojego przyjaciela — coś, co miało przynieść chwałę Bogu (Jana 11:6, 11, 17). Relacja ta uczy nas czegoś o przyjaźni. Pomyśl: Kiedy Maria i Marta wysłały do Jezusa wiadomość, nie poprosiły, żeby przyszedł do Betanii. Powiedziały po prostu, że jego drogi przyjaciel jest chory (Jana 11:3). Gdy Łazarz umarł, Jezus mógł go wskrzesić na odległość. Postanowił jednak pójść do Betanii, żeby być przy Marii i Marcie. Czy masz przyjaciela, który przyszedłby ci z pomocą, nawet gdybyś go o to nie prosił? Jeśli tak, to wiesz, że możesz na niego liczyć „w chwilach udręki” (Prz. 17:17). Podobnie jak Jezus bądźmy takimi przyjaciółmi dla innych! w23.04 s. 10, ak. 10, 11

W trakcie próby możemy myśleć, że obiecany przez Jehowę nowy świat nigdy nie nadejdzie. Czy to oznacza, że mamy słabą wiarę? Niekoniecznie. Zilustrujmy to przykładem. Podczas ciężkiej zimy może nam się wydawać, że lato nigdy nie przyjdzie. A jednak lato nadchodzi. Podobnie kiedy jesteśmy bardzo zniechęceni, możemy mieć wrażenie, że nowy świat nigdy nie przyjdzie. Ale jeśli mamy silną wiarę, wiemy, że Bóg spełni swoje obietnice (Ps. 94:3, 14, 15; Hebr. 6:17-19). Gdy jesteśmy o tym przekonani, będziemy zawsze stawiać wielbienie Jehowy na pierwszym miejscu. Pomyślmy o jeszcze jednej dziedzinie, w której potrzebna jest nam silna wiara — chodzi o głoszenie. Wiele osób uważa, że dobra nowina o obiecanym przez Boga nowym świecie jest zbyt piękna, żeby była prawdziwa (Mat. 24:14; Ezech. 33:32). Nigdy nie chcielibyśmy dopuścić, żeby to sceptyczne nastawienie nam się udzieliło. Dlatego koniecznie musimy umacniać swoją wiarę. w23.04 s. 27, ak. 6, 7; s. 28, ak. 14

Czy kiedykolwiek zadawałeś sobie pytanie, czy Jehowa słucha twoich modlitw? Jeśli tak, to nie jesteś sam. Wiele braci i sióstr też się nad tym zastanawia, zwłaszcza gdy przechodzą ciężkie chwile. Kiedy cierpimy, nam też może być trudno dostrzec, jak Jehowa odpowiada na nasze modlitwy. Dlaczego możemy być pewni, że Jehowa odpowiada na modlitwy swoich sług? W Słowie Bożym znajdujemy zapewnienie, że Jehowa bardzo nas kocha i ceni (Agg. 2:7; 1 Jana 4:10). Dlatego zachęca, żebyśmy w modlitwie prosili Go o pomoc (1 Piotra 5:6, 7). Chce nam pomagać w przybliżaniu się do Niego i skutecznym radzeniu sobie z różnymi wyzwaniami. W Biblii wiele razy czytamy, że Jehowa odpowiadał na modlitwy swoich sług. Czy przychodzi ci na myśl jakiś przykład? w23.05 s. 8, ak. 1-4

Maria miała osobistą więź z Jehową; jej wiara nie zależała od tego, co robił Józef. Dobrze znała święte Pisma. Poświęcała też czas na rozmyślanie (Łuk. 2:19, 51). Niewątpliwie jej usposobienie duchowe sprawiało, że była wspaniałą żoną. Obecnie wiele żon stara się naśladować Marię. Na przykład siostra o imieniu Emiko mówi: „Kiedy byłam w stanie wolnym, sama dbałam o siebie pod względem duchowym. Ale po ślubie uświadomiłam sobie, że ponieważ to mąż modlił się w naszym imieniu i przewodził podczas rodzinnego wielbienia, moja wiara stała się zależna od tego, co robił. Z czasem doszłam do wniosku, że sama też muszę dbać o swoją więź z Jehową. Dlatego teraz rezerwuję czas, żeby pobyć z Jehową sam na sam — modlę się, czytam Biblię i rozmyślam o tym, co przeczytałam” (Gal. 6:5). Żony, gdy będziecie dalej wzmacniać swoją przyjaźń z Jehową, wasi mężowie będą mieli jeszcze więcej powodów, żeby was cenić i kochać (Prz. 31:30). w23.05 s. 21, ak. 6

Bojaźń przed Jehową nie jest cechą wrodzoną; musimy ją rozwijać. Jednym ze sposobów, na jakie możemy to robić, jest przyglądanie się dziełom stwórczym. Im lepiej dostrzegamy mądrość Boga, Jego moc i głęboką miłość do nas — które widać w tym, „co zostało stworzone” — tym bardziej Go szanujemy i kochamy (Rzym. 1:20). Innym sposobem uczenia się bojaźni przed Bogiem są regularne modlitwy. Im więcej się modlimy, tym bardziej realny staje się dla nas Jehowa. Za każdym razem, gdy prosimy Go o siły do przetrwania jakiejś próby, przypominamy sobie o Jego niezwykłej mocy. Kiedy dziękujemy Mu za ofiarę Jego Syna, przypominamy sobie o miłości, jaką nam okazał. A gdy błagamy Go o pomoc w poradzeniu sobie z jakimś problemem, przypominamy sobie o Jego wielkiej mądrości. Takie modlitwy pogłębiają nasz szacunek do Jehowy. Umacniają nas też w postanowieniu, żeby unikać czegokolwiek, co mogłoby zniszczyć naszą przyjaźń z Nim. w23.06 s. 15, ak. 6, 7

Jako Najwyższy Prawodawca, Jehowa zawsze dawał swoim sługom wyraźne prawa. Na przykład w I wieku ciało kierownicze wskazało trzy sposoby, na jakie chrześcijanie musieli pozostawać niezłomni. Mieli: 1) odrzucać bałwochwalstwo i wielbić tylko Jehowę, 2) szanować świętość krwi i 3) trzymać się wysokich norm moralnych (Dzieje 15:28, 29). A jak dzisiejsi chrześcijanie mogą pokazywać, że pozostają niezłomni w tych samych dziedzinach? Pokazują to, kiedy wielbią Jehowę i są Mu posłuszni. Jehowa wymagał od Izraelitów wyłącznego oddania (Powt. Pr. 5:6-10). Gdy Jezus był kuszony przez Diabła, wyraźnie wskazał, że mamy wielbić jedynie Jehowę (Mat. 4:8-10). Dlatego nie otaczamy czcią przedmiotów kultu religijnego. Nie ubóstwiamy też żadnych ludzi — ani przywódców religijnych, ani polityków, ani gwiazd sportu czy rozrywki. Oddajemy cześć wyłącznie Temu, który ‛stworzył wszystko’ (Obj. 4:11). w23.07 ss. 14, 15, ak. 3, 4

Świat Szatana ma obsesję na punkcie niemoralności i pornografii (Efez. 4:19). Musimy więc rozwijać bojaźń przed Bogiem i odwracać się od tego, co złe. W 9 rozdziale Księgi Przysłów mądrość i głupotę porównano do dwóch kobiet. Obie zapraszają do siebie niedoświadczonych — tych, „którym brakuje zdrowego rozsądku”. Niejako mówią: „Wejdź do mojego domu i zjedz ze mną posiłek” (Prz. 9:1, 4-6). Ale rezultaty przyjęcia każdego z tych zaproszeń bardzo się różnią. Zastanówmy się nad zaproszeniem od „głupiej kobiety” (Prz. 9:13-18). Śmiało woła ona do tych, którym brakuje zdrowego rozsądku: ‛Przyjdźcie tutaj i ze mną zjedzcie’. Co ich spotyka? „W jej domu przebywają umarli”. W Księdze Przysłów znajdujemy również ostrzeżenie przed kobietą „zdeprawowaną” i „prowadzącą się niemoralnie”. Czytamy, że „jej dom pogrąża się w śmierci” (Prz. 2:11-19). A Przysłów 5:3-10 ostrzega przed inną „zdeprawowaną kobietą”, której „nogi schodzą do śmierci”. w23.06 ss. 21, 22, ak. 6, 7

Starsi muszą dawać wzór w okazywaniu rozsądku (1 Tym. 3:2, 3). Na przykład nadzorca nie powinien oczekiwać, że inni w gronie zawsze się z nim zgodzą tylko dlatego, że jest od nich starszy wiekiem. Rozumie, że duch Jehowy może pobudzić każdego ze starszych, żeby powiedział coś, co przyczyni się do podjęcia mądrej decyzji. A jeśli nie są łamane zasady biblijne, rozsądny starszy chętnie poprze decyzję większości, nawet gdyby sam wolał inne rozwiązanie. Dzięki okazywaniu rozsądku zaznajemy wielu błogosławieństw. Mamy lepsze relacje z braćmi i siostrami, a w zborze panuje pokój. Cieszymy się, że wśród zjednoczonych sług Jehowy jest taka różnorodność osobowości i zwyczajów. Przede wszystkim jednak czerpiemy radość ze świadomości, że naśladujemy naszego rozsądnego Boga, Jehowę. w23.07 s. 25, ak. 16, 17

Daniel analizował proroctwa z właściwych pobudek — chciał poznać prawdę. Był też pokorny. Zdawał sobie sprawę, że Jehowa udziela zrozumienia tylko tym, którzy Go znają i żyją zgodnie z Jego prawymi zasadami (Dan. 2:27, 28). Daniel pokazał, że jest pokorny, bo polegał na wsparciu Jehowy (Dan. 2:18). Był też wnikliwy. Badał natchnione Pisma dostępne w tamtym czasie (Jer. 25:11, 12; Dan. 9:2). Jak możemy go naśladować? Przeanalizuj swoje pobudki. Czy do studiowania proroctw biblijnych pobudza cię silne pragnienie poznania prawdy? Jeśli tak, Jehowa ci pomoże (Jana 4:23, 24; 14:16, 17). Jednak niektórzy ludzie analizują Biblię z innych powodów. Robią to, żeby udowodnić, że nie została ona natchniona przez Boga. W ten sposób chcą usprawiedliwić to, że ustalają własne normy dobra i zła i według nich żyją. My natomiast powinniśmy kierować się właściwymi pobudkami. w23.08 s. 9, ak. 7, 8

Moglibyśmy brać na swoje barki nadmierny ciężar, gdybyśmy porównywali się z innymi (Gal. 6:4). Jeśli to robimy, może to w nas wzbudzić zawiść i ducha rywalizacji (Gal. 5:26). Kiedy chcemy dorównać innym, moglibyśmy popadać w przesadę i dążyć do czegoś, co wykracza poza nasze możliwości. A skoro „przedłużające się oczekiwanie sprawia sercu ból”, to o ileż bardziej zniechęcające jest wystawianie sobie celów, których nigdy nie będziemy w stanie zrealizować! (Prz. 13:12). Takie podejście może ograbić nas z sił i spowolnić w wyścigu po życie. Nie oczekuj od siebie więcej, niż wymaga od ciebie Jehowa. On nigdy nie spodziewa się, że dasz Mu coś, czego nie masz (2 Kor. 8:12). Możesz być pewny, że Jehowa nie porównuje cię z innymi (Mat. 25:20-23). On ceni twoją służbę pełnioną z całego serca, twoją wierność i twoją wytrwałość. w23.08 s. 29, ak. 10, 11

Jehowa odpowiedział na błagania Samsona i w cudowny sposób zapewnił mu dostęp do wody. Kiedy Samson się jej napił, „wróciły mu siły i odżył” (Sędz. 15:19). Wiele lat później, gdy prorok Samuel pod natchnieniem spisywał Księgę Sędziów, to źródło wody prawdopodobnie dalej istniało. Mogło przypominać Izraelitom, że Jehowa zawsze zapewnia wsparcie swoim sługom, gdy tego potrzebują. My też musimy prosić Jehowę o pomoc bez względu na to, jakie mamy talenty czy umiejętności albo co osiągnęliśmy w służbie dla Niego. Powinniśmy skromnie przyznawać, że prawdziwy sukces zależy od tego, czy na Nim polegamy. Podobnie jak Samson nabrał sił dzięki wodzie, którą zapewnił mu Jehowa, tak my wzmocnimy się pod względem duchowym, gdy będziemy robić dobry użytek ze wszystkiego, co od Niego otrzymujemy (Mat. 11:28). w23.09 s. 4, ak. 8-10

Co możemy zrobić w stresującej sytuacji, na przykład gdy ktoś znieważa imię naszego Boga albo wyśmiewa się z Biblii? Powinniśmy prosić Jehowę o Jego ducha i mądrość, żebyśmy potrafili zareagować łagodnie. A co, jeśli później uświadomimy sobie, że nasza reakcja nie była taka, jak należy? Możemy znowu pomodlić się w tej sprawie i przemyśleć, jak lepiej zareagować następnym razem. Jehowa udzieli nam wtedy swojego świętego ducha, żebyśmy umieli nad sobą zapanować i okazać łagodność. W kontrolowaniu naszej mowy mogą nam pomóc niektóre wersety biblijne. Gdy znajdziemy się w trudnej sytuacji, duch Boży może nam je przypomnieć (Jana 14:26). W przejawianiu łagodności pomagają nam między innymi zasady z Księgi Przysłów (Prz. 15:18). Opisuje ona korzyści, jakie daje zachowywanie spokoju w stresujących sytuacjach (Prz. 10:19; 17:27; 21:23; 25:15). w23.09 s. 15, ak. 6, 7

Apostoł Piotr wiedział, że wkrótce umrze. Przez dziesięciolecia wiernie służył Jehowie. Towarzyszył Jezusowi, rozpoczął działalność kaznodziejską wśród ludzi z innych narodów i usługiwał jako członek ciała kierowniczego. Ale jego służba na tym się nie skończyła. Mniej więcej w latach 62-64 n.e. napisał dwa natchnione listy, znane jako 1 i 2 List Piotra (2 Piotra 1:13-15). Piotr napisał je, gdy jego współwyznawcy ‛cierpieli z powodu najróżniejszych prób’ (1 Piotra 1:6). Niegodziwi ludzie próbowali przemycić do zboru fałszywe nauki i propagowali nieczyste postępowanie (2 Piotra 2:1, 2, 14). Chrześcijanie mieszkający w Jerozolimie wkrótce mieli zobaczyć „koniec wszystkiego” — zniszczenie tego miasta przez Rzymian i zagładę żydowskiego systemu rzeczy (1 Piotra 4:7). Bez wątpienia listy Piotra pomogły chrześcijanom przetrwać ten trudny czas i przygotować się na przyszłe próby. w23.09 s. 26, ak. 1, 2

Podobnie jak Jezus często uczymy się posłuszeństwa w wymagających warunkach. Na przykład w trakcie pandemii COVID-19 wstrzymano zebrania w Salach Królestwa oraz służbę od drzwi do drzwi. Być może ciężko ci było się z tym pogodzić. Ale posłuszeństwo zapewniło nam ochronę, przyczyniło się do jedności w zborze i sprawiło radość Jehowie. Każdy z nas jest teraz lepiej przygotowany, żeby zastosować się do wskazówek, jakie otrzymamy w wielkim ucisku. Od tego, czy ich posłuchamy, może zależeć nasze życie! (Hioba 36:11). Jesteśmy posłuszni Jehowie przede wszystkim dlatego, że Go kochamy i chcemy sprawiać Mu radość (1 Jana 5:3). Nigdy nie będziemy w stanie odpłacić Mu za to, co dla nas robi (Ps. 116:12). Ale możemy być posłuszni Jemu oraz tym, którym powierzył władzę. Posłuszeństwem dowodzimy mądrości. A mądrością radujemy serce Jehowy (Prz. 27:11). w23.10 s. 11, ak. 18, 19

Gdyby przemówił do ciebie anioł, czy posłuchałbyś tego, co ma do powiedzenia? Dzisiaj pewien anioł przemawia do „każdego narodu, plemienia, języka i ludu”. Co mówi? „Bójcie się Boga i Go wychwalajcie (...). Oddajcie więc cześć Temu, który stworzył niebo [i] ziemię” (Obj. 14:6, 7). Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem, któremu wszyscy powinni oddawać cześć. Jesteśmy Mu bardzo wdzięczni za cenny zaszczyt wielbienia Go w Jego wielkiej duchowej świątyni! Czym dokładnie jest duchowa świątynia i skąd możemy się dowiedzieć o niej czegoś więcej? Nie jest ona literalną budowlą. To struktura umożliwiająca wielbienie Jehowy w czysty sposób dzięki ofierze okupu złożonej przez Jezusa. Apostoł Paweł opisał tę strukturę w swoim liście do chrześcijan pochodzenia żydowskiego mieszkających w Judei. w23.10 s. 24, ak. 1, 2

W 522 roku p.n.e. wrogom Żydów udało się doprowadzić do tego, że wydano zakaz odbudowy świątyni. Jednak Zachariasz upewnił Żydów, że Jehowa użyje swojego potężnego ducha, żeby usunąć wszelkie przeszkody. Dwa lata później król Dariusz zniósł ten zakaz, a nawet zapewnił Żydom fundusze i oficjalne wsparcie (Ezd. 6:1, 6-10). Jehowa obiecał swoim sługom, że jeśli skupią się na odbudowie świątyni, On będzie ich wspierał (Agg. 1:8, 13, 14; Zach. 1:3, 16). Dzięki tym zachętom w 520 roku p.n.e. Żydzi wznowili prace i ukończyli je w ciągu niecałych pięciu lat. Pomimo trudności skupili się na spełnianiu woli Jehowy, dlatego On ich wspierał. W rezultacie wielbili Go z radością (Ezd. 6:14-16, 22). w23.11 s. 15, ak. 6, 7

Chociaż wielu ludzi słyszało o Abrahamie, to większość mało o nim wie. Ale my bardzo dobrze znamy jego historię. Wiemy na przykład, że został nazwany „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rzym. 4:11, NŚ, 1997). Być może jednak zastanawiasz się: „Czy jestem w stanie naśladować jego wiarę?”. Oczywiście. Jednym ze sposobów, żeby rozwijać taką wiarę jak Abraham, jest analizowanie jego przykładu. Na polecenie Boga przeniósł się on do odległego kraju, mieszkał w namiotach i był gotowy ofiarować swojego ukochanego syna Izaaka. Te uczynki świadczyły o silnej wierze. Zarówno wiara, jak i uczynki Abrahama sprawiły, że zyskał uznanie i przyjaźń Boga (Jak. 2:22, 23). Jehowa chce, żeby każdy z nas — także ty — zaznał takich samych błogosławieństw. Właśnie dlatego natchnął Pawła i Jakuba, żeby nawiązali do przykładu Abrahama. w23.12 s. 2, ak. 1, 2

Siostry, rozwijajcie umiejętność komunikowania się z innymi. Dla chrześcijan to ważna umiejętność. W związku z tym uczeń Jakub udzielił praktycznej rady podanej powyżej. Kiedy uważnie słuchasz innych, okazujesz im empatię (1 Piotra 3:8). A jeśli nie jesteś pewna, jak rozumieć czyjeś słowa lub uczucia, zadawaj stosowne pytania. Pamiętaj też, żeby ‛pomyśleć, zanim coś powiesz’ (Prz. 15:28, przypis). Zastanów się: „Czy to, co chcę powiedzieć, będzie prawdziwe i budujące? Czy będzie taktowne i życzliwe?”. Ucz się od dojrzałych sióstr, które umiejętnie komunikują się z innymi (Prz. 31:26). Zwracaj uwagę na to, w jaki sposób się wypowiadają. Im lepiej opanujesz tę umiejętność, tym lepsze będą twoje relacje z innymi. w23.12 s. 21, ak. 12

Obecnie Jehowa może udzielić nam praktycznej pomocy za pośrednictwem naszej rodziny, przyjaciół albo starszych. Gdy czujemy się przytłoczeni, miewamy skłonność do izolowania się. Wolimy, żeby inni zostawili nas w spokoju. To normalna reakcja. Co jednak możemy zrobić, żeby skorzystać ze wsparcia Jehowy? Walcz ze skłonnością do izolowania się. Gdy się izolujemy, zaczynamy skupiać się na sobie i swoich problemach. A takie myślenie może wpłynąć na nasze decyzje. Oczywiście każdy z nas potrzebuje chwil samotności, zwłaszcza jeśli w naszym życiu wydarzyła się jakaś tragedia. Gdybyśmy jednak unikali ludzi przez dłuższy czas, moglibyśmy pozbawić się wsparcia, jakie zapewnia nam przez nich Jehowa. Tak więc przyjmuj pomoc rodziny, przyjaciół i starszych. Dostrzegaj w tym rękę Jehowy (Prz. 17:17; Izaj. 32:1, 2). w24.01 s. 24, ak. 12, 13

Nazirejczycy nie mogli obcinać włosów. W ten sposób pokazywali swoje całkowite podporządkowanie wobec Jehowy. Niestety, w historii Izraela były okresy, gdy nazirejczyków nie szanowano ani nie wspierano. Żeby dotrzymać swojego ślubu i się wyróżniać, czasami nazirejczyk musiał się wykazać prawdziwą odwagą (Am. 2:12). Ponieważ my też chcemy być posłuszni Jehowie, inni zauważają, że się od nich różnimy. Potrzebujemy odwagi, żeby mówić w pracy lub szkole, że jesteśmy Świadkami Jehowy. W miarę jak nastawienie i postępowanie ludzi w tym świecie będzie się pogarszać, prawdopodobnie będzie nam coraz trudniej żyć zgodnie z zasadami biblijnymi i głosić dobrą nowinę (2 Tym. 1:8; 3:13). Zawsze jednak pamiętajmy, że kiedy odważnie odróżniamy się od osób, które nie służą Jehowie, ‛radujemy Jego serce’ (Prz. 27:11; Malach. 3:18). w24.02 s. 16, ak. 7; s. 17, ak. 9

Pomyślmy o tym, jak różnorodny był zbór w Rzymie. Należeli do niego nie tylko Żydzi, którzy kiedyś przestrzegali Prawa Mojżeszowego, ale także ludzie z innych narodów, wychowani w zupełnie odmiennym środowisku. Niektórzy chrześcijanie prawdopodobnie byli niewolnikami, a inni być może sami mieli niewolników. Jak mimo takich różnic ci chrześcijanie rozwijali miłość? Apostoł Paweł zachęcił ich, żeby ‛serdecznie przyjmowali drugich w swoim gronie’. Co miał na myśli? Słowo oddane tu jako „serdecznie przyjmować” oznacza życzliwe albo gościnne przyjęcie kogoś, na przykład do swojego domu lub grona przyjaciół. Paweł powiedział Filemonowi, jak powinien potraktować zbiegłego niewolnika Onezyma: „Przyjmij go (...) życzliwie” (Filem. 17). A Pryscylla i Akwilas życzliwie odnieśli się do Apollosa, który musiał dowiedzieć się więcej o chrześcijańskich naukach, i „wzięli go do siebie” (Dzieje 18:26). Chrześcijanie ci nie pozwolili, żeby różnice ich podzieliły, ale ‛serdecznie przyjmowali jedni drugich’. w23.07 s. 6, ak. 13

Głównym powodem, dla którego powinieneś oddać życie Jehowie, jest twoja miłość do Niego. Nie opiera się ona tylko na emocjach. Opiera się raczej na „dokładnej wiedzy” i „duchowym zrozumieniu” — na tym, czego nauczyłeś się o Jehowie i co sprawiło, że twoja miłość do Niego wzrosła (Kol. 1:9 i przypis). Dzięki poznawaniu Biblii przekonałeś się, 1) że Jehowa jest realną Osobą, 2) że Biblia jest Jego natchnionym Słowem i 3) że realizuje On swoją wolę za pośrednictwem swojej organizacji. Osoby, które oddają się Jehowie, powinny znać podstawowe nauki ze Słowa Bożego i stosować się do zawartych w nim zasad. Na miarę swoich możliwości dzielą się z innymi zdobytą wiedzą (Mat. 28:19, 20). Ich miłość do Jehowy rośnie i szczerze pragną oddawać cześć tylko Jemu. Czy można tak powiedzieć o tobie? w24.03 ss. 4, 5, ak. 6-8

Abigail była żoną Nabala, którego Biblia nazywa „człowiekiem złym i bezwzględnym” (1 Sam. 25:3). Życie z nim musiało być bardzo trudne. Czy mogła w jakiś łatwy sposób uwolnić się od tego małżeństwa? Okazja nadarzyła się, kiedy Dawid, przyszły król Izraela, postanowił zabić jej męża za to, że obraził jego i jego ludzi (1 Sam. 25:9-13). Abigail mogła uciec i pozwolić, żeby Dawid zrealizował swój plan. Przekonała go jednak, żeby oszczędził Nabala (1 Sam. 25:23-27). Co mogło ją do tego skłonić? Abigail kochała Jehowę i szanowała Jego pogląd na małżeństwo. Rozumiała, że Jehowa uważa je za święte. Chciała sprawiać Mu radość i dlatego zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby ocalić swoich domowników, w tym męża. Szybko podjęła działania, żeby powstrzymać Dawida przed zamordowaniem Nabala. w24.03 ss. 16, 17, ak. 9, 10

Czy w twoim zborze są osoby, które chcą uprościć życie, żeby robić coś więcej w służbie dla Jehowy? Czy znasz młodych, którzy odważnie odróżniają się od swoich rówieśników, mimo że jest to trudne? A co z tymi, którzy starają się zachować lojalność wobec Jehowy mimo sprzeciwu rodziny? Wykorzystujmy każdą okazję, żeby zachęcać takie osoby naszymi słowami, mówiąc im o tym, jak bardzo cenimy ich ofiarność i odwagę (Filem. 4, 5, 7). Jehowa jest przekonany, że szczerze chcemy robić to, co się Mu podoba, i że chętnie zdobywamy się na poświęcenia, żeby żyć zgodnie z naszym oddaniem. Pozwala każdemu z nas zdecydować, w jaki sposób okażemy swoją miłość. To naprawdę wyjątkowe! (Prz. 23:15, 16). Bądźmy więc zdecydowani dalej służyć Jehowie i chętnie dawać Mu to, co najlepsze. w24.02 s. 18, ak. 14; s. 19, ak. 16

Wyobraź sobie to, co się wydarzyło jesienią 29 roku n.e., kiedy Jezus zaczynał służbę na ziemi. Razem ze swoją matką, Marią, został zaproszony na ucztę weselną w Kanie. Maria pomagała troszczyć się o gości. Ale w trakcie wesela pojawił się problem — skończyło się wino. Maria od razu powiedziała synowi: „Nie mają wina” (Jana 2:1-3). Co zrobił Jezus? Zamienił wodę w „dobre wino” (Jana 2:9, 10). W trakcie swojej służby Jezus dokonał wielu innych cudów. Korzystał ze swojej mocy, żeby pomagać tysiącom ludzi. Pomyślmy choćby o dwóch jego cudach: nakarmieniu najpierw 5000, a później 4000 mężczyzn. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że były wtedy obecne również kobiety i dzieci, to mogło zostać nakarmionych jakieś 27 000 osób (Mat. 14:15-21; 15:32-38). Przy obu tych okazjach Jezus uzdrowił też wielu chorych (Mat. 14:14; 15:30, 31). w23.04 s. 2, ak. 1, 2

Po traumatycznym przeżyciu bywamy fizycznie i emocjonalnie wyczerpani. Podobnie jak Eliaszowi może nam być nawet ciężko wstać — jedyne, o czym marzymy, to sen (1 Król. 19:5-7). Możemy potrzebować pomocy, żeby dalej pełnić służbę dla Jehowy. W takich chwilach On zapewnia nas o swoim wsparciu słowami z dzisiejszego tekstu. Takiego wsparcia doświadczył król Dawid. Kiedy miał problemy i musiał radzić sobie z wrogami, powiedział do Jehowy: „Twoja silna ręka mnie wspiera” (Ps. 18:35). Jehowa często wspiera nas, pobudzając inne osoby, żeby nam pomogły. Na przykład gdy Dawid czuł się słaby, jego przyjaciel Jonatan odwiedził go, żeby wesprzeć go emocjonalnie i zachęcić (1 Sam. 23:16, 17). Jehowa wybrał też Elizeusza, żeby zapewnić praktyczną pomoc Eliaszowi (1 Król. 19:16, 21; 2 Król. 2:2). w24.01 ss. 23, 24, ak. 10-12

Jehowa jest szczodrym Dawcą. Widać to w opisie „prawdziwej mądrości”, którą w 9 rozdziale Księgi Przysłów symbolicznie przedstawiono jako kobietę. Powiedziano, że w swoim domu „przygotowała mięso, zaprawiła wino i zastawiła stół” (Prz. 9:2). A w wersetach 4 i 5 czytamy o niej: „Do ludzi, którym brakuje zdrowego rozsądku, mówi: ‚Przyjdźcie, jedzcie mój chleb’”. Dlaczego powinniśmy skorzystać z zaproszenia prawdziwej mądrości? Jehowa pragnie, żeby Jego dzieci postępowały mądrze i były bezpieczne. Nie chce, żebyśmy uczyli się na własnych błędach — na przykrych przeżyciach, których później mielibyśmy żałować. Właśnie dlatego „prawym udziela praktycznej mądrości” (Prz. 2:7). Gdy przejawiamy zdrową bojaźń przed Jehową, chcemy robić to, co Mu się podoba. Słuchamy Jego mądrych rad i z radością się do nich stosujemy (Jak. 1:25). w23.06 s. 23, ak. 14, 15

Nawet jeśli czujemy, że mamy ograniczone możliwości w służbie dla Boga, możemy być pewni, że On ceni nasze szczere wysiłki, żeby Mu się podobać. Skąd o tym wiemy? Jehowa polecił Zachariaszowi zrobić koronę ze złota i srebra przekazanego przez Żydów z Babilonu (Zach. 6:11). Ta „okazała korona” służyła „jako przypomnienie” ich hojnych datków (Zach. 6:14, przypisy). Możemy być przekonani, że Jehowa nigdy nie zapomni, jak się wysilaliśmy, żeby służyć Mu w niestabilnych czasach. Nie ulega wątpliwości, że w tych dniach ostatnich nadal będziemy stykać się z różnymi problemami, a w przyszłości sytuacja może się jeszcze pogorszyć (2 Tym. 3:1, 13). Nie musimy się jednak tym zamartwiać. Pamiętajmy, co Jehowa powiedział swoim sługom w czasach Aggeusza: „Ja jestem z wami (...). Nie bójcie się” (Agg. 2:4, 5). My też możemy być pewni, że Jehowa będzie z nami, jeśli ze wszystkich sił staramy się spełniać Jego wolę. w23.11 s. 19, ak. 20, 21

Niedociągnięcia apostoła Piotra wcale nie musiały być opisane w Biblii. Jednak znalazły się tam pod natchnieniem, żebyśmy wyciągali z nich wnioski (2 Tym. 3:16, 17). Gdy więcej się o nim dowiemy — o jego słabościach i uczuciach, które są podobne do naszych — łatwiej nam będzie zrozumieć, że Jehowa nie oczekuje od nas doskonałości. Chce, żebyśmy mimo naszych słabości się nie poddawali i nie przestawali nad sobą pracować. Dlaczego nie możemy się poddawać? Jeśli wydaje się, że pokonaliśmy jakąś słabość, to możemy znowu się potknąć. Jednak nie przestajemy nad sobą pracować. Każdy z nas mówi i robi rzeczy, których później żałuje. Ale jeśli jesteśmy zdecydowani się nie poddawać, Jehowa pomoże nam robić postępy (1 Piotra 5:10). Współczucie, które Jezus okazał Piotrowi mimo jego błędów, zachęci nas do dalszego służenia Jehowie. w23.09 ss. 20, 21, ak. 2, 3

Jak wskazują na to słowa Marty z dzisiejszego tekstu dziennego, Jezus mógł uzdrowić Łazarza. Zamierzał jednak dokonać czegoś o wiele bardziej niezwykłego. Obiecał: „Twój brat zmartwychwstanie”. Oświadczył też: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (Jana 11:23, 25). Rzeczywiście, Bóg dał Jezusowi moc wskrzeszania umarłych. Już wcześniej przywrócił on życie pewnej dziewczynce krótko po tym, jak zmarła. Wzbudził też z martwych młodego mężczyznę, prawdopodobnie w dniu jego śmierci (Łuk. 7:11-15; 8:49-55). Ale czy będzie w stanie wskrzesić kogoś, kto nie żyje od czterech dni, a jego ciało zaczęło się rozkładać? Jezusowi wyszła na spotkanie Maria, druga siostra Łazarza. Powiedziała to samo, co Marta: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” (Jana 11:32). Gdy Jezus zobaczył i usłyszał, jak Maria oraz inni, którzy z nią byli, płaczą, też poczuł głęboki smutek. Bardzo współczuł swoim przyjaciołom i sam zaczął płakać. Rozumiał, jak bolesna była dla nich strata bliskiej osoby. I z pewnością chciał usunąć przyczynę ich łez! w23.04 ss. 10, 11, ak. 12, 13