Grudzień

Czy Jehowa potrafi wskrzesić zmarłych? Oczywiście! Jest przecież „Wszechmocny” (Obj. 1:8). Ma więc moc wystarczającą do pokonania każdego wroga, nawet śmierci (1 Kor. 15:26). Kolejnym dowodem na to, że Bóg potrafi wskrzesić ludzi, jest Jego nieograniczona pamięć. Nawet każdą gwiazdę woła po imieniu (Izaj. 40:26). Pamięta też tych, którzy zmarli (Hioba 14:13; Łuk. 20:38). Z łatwością zapamiętuje najdrobniejsze szczegóły dotyczące ludzi, których zamierza wskrzesić — między innymi ich kod genetyczny, przeżycia i wspomnienia. Jak widać, możemy wierzyć w obietnicę Jehowy dotyczącą przyszłego zmartwychwstania, bo wiemy, że On pragnie i potrafi ją spełnić. Rozważmy inny powód, dla którego możemy w nią wierzyć: Jehowa już wcześniej wskrzeszał ludzi. W czasach biblijnych udzielił potrzebnej do tego mocy kilku wiernym mężczyznom, w tym Jezusowi. w23.04 ss. 9, 10, ak. 7-9

Gdy odpowiadamy innym taktownie i łagodnie, mogą być oni bardziej skłonni nas wysłuchać i kontynuować rozmowę. Rzecz jasna jeśli ktoś chce postawić na swoim albo nas wyśmiewa, nie musimy się czuć zobowiązani, żeby dalej z nim rozmawiać (Prz. 26:4). Ale takie osoby należą do wyjątków. Wielu zapewne nas wysłucha. Niewątpliwie praca nad łagodnością to bardzo wartościowy cel. Módl się do Jehowy o siły, żeby reagować spokojnie, gdy odpowiadasz na kontrowersyjne pytania czy nieuzasadnioną krytykę. Pamiętaj, że dzięki twojej łagodnej postawie różnice zdań nie doprowadzą do kłótni. A twoje życzliwe i pełne szacunku odpowiedzi mogą nawet skłonić niektórych do zmiany poglądów na temat Świadków Jehowy i prawd biblijnych. ‛Zawsze bądź gotowy bronić’ swoich wierzeń, ‛tylko okazuj przy tym łagodność i głęboki respekt’ (1 Piotra 3:15). Niech łagodność zawsze będzie twoją mocną stroną! w23.09 s. 19, ak. 18, 19

Przyjrzyjmy się czterem sposobom, na jakie możemy okazywać cierpliwość. Po pierwsze, osoba cierpliwa jest nieskłonna do gniewu, czyli nie wpada szybko w złość. Stara się zachować spokój i nie odpłacać tym samym, kiedy jest prowokowana albo zestresowana (Wyjścia 34:6). Po drugie, osoba cierpliwa potrafi spokojnie czekać. Jeśli coś trwa dłużej, niż się spodziewała, stara się tym nie denerwować (Mat. 18:26, 27). Po trzecie, osoba cierpliwa nie działa w pośpiechu. Kiedy ktoś cierpliwy ma do wykonania ważne zadanie, na każdym etapie unika pośpiechu. Przeznacza rozsądną ilość czasu, żeby zaplanować, co zrobi. Następnie poświęca na to zadanie tyle czasu, ile potrzeba. Po czwarte, osoba cierpliwa stara się znosić próby bez narzekania. Ze wszystkich sił stara się trwać, zachowując pozytywne nastawienie (Kol. 1:11). Jako chrześcijanie musimy przejawiać wszystkie te aspekty cierpliwości. w23.08 ss. 20, 21, ak. 3-6

Głównym powodem, dla którego chcemy chronić nasze symboliczne serce, jest to, że Jehowa je bada. On widzi więcej niż ludzie i wie, jacy jesteśmy wewnątrz. Będzie nas kochał, jeśli napełniamy umysł Jego życiodajną mądrością (Jana 4:14). Jeśli tak robimy, nie pozostawimy w nim miejsca na moralną i duchową truciznę pochodzącą od Szatana i jego świata (1 Jana 5:18, 19). Im bardziej przybliżamy się do Jehowy, tym bardziej wzrasta nasza miłość i szacunek do Niego. Ponieważ nie chcemy zasmucić naszego Ojca, czujemy odrazę nawet na samą myśl o popełnieniu grzechu. Siostra z Chorwacji o imieniu Marta spotkała się z pokusą do popełnienia niemoralności. Napisała: „Ciężko mi było myśleć trzeźwo i stłumić pragnienie czerpania chwilowej przyjemności z grzechu. Ale powstrzymała mnie przed tym bojaźń wobec Jehowy”. W jaki sposób bojaźń przed Bogiem pomogła Marcie? Mówi ona, że rozmyślała o konsekwencjach, jakie pociągnęłaby za sobą zła decyzja. Możemy robić tak samo. w23.06 ss. 20, 21, ak. 3, 4

Jezus wiedział, że głównym celem Jehowy jest uświęcenie swojego imienia i oczyszczenie go z wszelkich zarzutów. Właśnie dlatego nasz Mistrz uczył swoich naśladowców modlić się: „Nasz Ojcze w niebie, niech będzie uświęcone Twoje imię” (Mat. 6:9). Jezus rozumiał, że to najważniejsza kwestia w całym wszechświecie. Żadne inne stworzenie nie zrobiło więcej, żeby uświęcić imię Jehowy, niż Jezus. O jaki grzech mimo to został oskarżony w chwili aresztowania? O bluźnierstwo! Jezus z pewnością uważał, że znieważanie i oczernianie świętego imienia Ojca to najgorszy grzech. Świadomość, że zostanie oskarżony i skazany na podstawie tego zarzutu, napełniała go głębokim smutkiem. Być może głównie z tego powodu w godzinach poprzedzających aresztowanie Jezus był „w takiej udręce” (Łuk. 22:41-44). w24.02 s. 11, ak. 11

Biegnąc w wyścigu po życie, musimy kochać Jehowę i Jezusa bardziej niż członków naszej rodziny (Mat. 10:37). Nie oznacza to jednak, że możemy zaniedbywać obowiązki wobec najbliższych, tak jakby przeszkadzały nam w robieniu tego, co podoba się Bogu i Jezusowi. Przeciwnie, żeby zyskać Ich uznanie, musimy wywiązywać się z roli, jaką mamy w rodzinie (1 Tym. 5:4, 8). Kiedy nam się to udaje, odczuwamy prawdziwą radość. Jehowa wie, że rodziny są szczęśliwe, kiedy mąż i żona okazują sobie nawzajem miłość i szacunek, kiedy rodzice kochają i szkolą swoje dzieci i kiedy dzieci są posłuszne swoim rodzicom (Efez. 5:33; 6:1, 4). Niezależnie od swojej roli w rodzinie polegaj na mądrości zawartej w Biblii, zamiast kierować się jedynie własnymi odczuciami, wzorcami kulturowymi czy poradami tak zwanych ekspertów. Rób dobry użytek z naszych opartych na Biblii publikacji. Można w nich znaleźć praktyczne sugestie dotyczące stosowania w życiu zasad z tej Księgi. w23.08 s. 28, ak. 6, 7

Chrześcijanka powinna nabywać praktycznych umiejętności. Niektóre z nich można rozwinąć już w dzieciństwie, a potem odnosić z nich korzyści przez całe życie. Naucz się na przykład czytać i pisać. W pewnych kulturach nie przykłada się wagi do tego, żeby kobieta dobrze czytała i pisała. Ale dla chrześcijanki te umiejętności są niezbędne (1 Tym. 4:13). Nie pozwól więc, by cokolwiek powstrzymało cię przed ich rozwijaniem. Co dzięki nim zyskasz? Na przykład mogą ci one pomóc znaleźć i utrzymać pracę. Będzie ci też łatwiej analizować Słowo Boże i nauczać na jego podstawie. A co najważniejsze, studiując Biblię i rozmyślając nad nią, przybliżysz się do Jehowy (1 Tym. 4:15). w23.12 s. 20, ak. 10, 11

Proś Jehowę o pomoc w odpieraniu pokus. Ponieważ jesteśmy niedoskonali, musimy ciągle walczyć z pokusą do robienia złych rzeczy. Szatan stara się jak najbardziej utrudnić nam tę walkę. Jednym ze sposobów, na jakie próbuje nas skalać, jest deprawująca rozrywka. Taka rozrywka może napełnić nasz umysł niemoralnymi myślami — myślami, które mogą sprawić, że w oczach Jehowy staniemy się nieczyści, i popchnąć nas do popełnienia poważnych grzechów (Marka 7:21-23; Jak. 1:14, 15). Potrzebujemy pomocy Jehowy, żeby pokonać pokusę do robienia tego, co złe. W modlitwie wzorcowej Jezus zawarł następującą prośbę: „Nie dopuść, żebyśmy ulegli pokusie, ale nas wyzwól od Niegodziwca” (Mat. 6:13). Jehowa chce nam pomagać, ale musimy Go prosić o taką pomoc. Musimy też działać zgodnie ze swoimi modlitwami. w23.05 ss. 5, 6, ak. 15-17

Kiedy małżonkowie cenią swoją więź z niebiańskim Ojcem, chętnie stosują się do Jego rad, a to z kolei pomaga im pokonywać problemy, które mogą spowodować, że ich miłość będzie coraz słabsza. Duchowo usposobieni ludzie starają się naśladować Jehowę i rozwijać przymioty, które On przejawia, takie jak życzliwość, cierpliwość i gotowość do przebaczania (Efez. 4:32 do 5:1). Małżonkowie odznaczający się takimi zaletami sprawiają, że ich miłość rozkwita. Siostra o imieniu Lena, która jest mężatką od ponad 25 lat, mówi: „Łatwo jest kochać i szanować duchowo usposobionego człowieka”. Rozważmy pewien przykład z Biblii. Kiedy Jehowa musiał wybrać rodziców przyszłego Mesjasza, spośród wielu potomków Dawida wybrał Józefa i Marię. Dlaczego? Ponieważ oboje mieli z Nim bliską więź. I wiedział, że w ich małżeństwie będzie najważniejszy. w23.05 s. 21, ak. 3, 4

Chociaż nasz Wódz, Jezus, jest doskonały, to ludzie, którym powierzył władzę, są niedoskonali. Podporządkowanie się im może być wyzwaniem — zwłaszcza jeśli proszą nas o zrobienie czegoś, na co nie mamy ochoty. Pewnego razu apostoł Piotr miał opory przed okazaniem posłuszeństwa. Gdy anioł polecił mu, żeby jadł zwierzęta, które według Prawa Mojżeszowego były nieczyste, Piotr zaprotestował — nie raz, ale aż trzy razy! (Dzieje 10:9-16). Dlaczego? Ta nowa wskazówka wydała mu się niedorzeczna. Z drugiej strony apostoł Paweł posłuchał starszych w Jerozolimie, gdy polecili mu, żeby wziął ze sobą do świątyni czterech mężczyzn i oczyścił się z nimi ceremonialnie. Miał tym pokazać, że przestrzega Prawa. Paweł wiedział, że chrześcijanie nie muszą już tego robić. Nie dopuścił się też niczego złego. Mimo to „wziął (...) ze sobą tych mężczyzn [i] oczyścił się z nimi ceremonialnie” (Dzieje 21:23, 24, 26). Przyczyniło się to do jedności (Rzym. 14:19, 21). w23.10 s. 10, ak. 15, 16

Raczej nie pomyślałbyś, że ważnym elementem przyjaźni jest strach. Ale ci, którzy chcą się przyjaźnić z Jehową, muszą się ‛Go bać’. Niezależnie od tego, jak długo służymy Jehowie, musimy pielęgnować zdrową bojaźń przed Nim. Ale co to znaczy bać się Boga? Ktoś, kto odczuwa zdrową bojaźń przed Bogiem, kocha Go i nie chce zrobić niczego, co zaszkodziłoby jego więzi z Nim. Taką „bojaźń wobec Boga” przejawiał Jezus (Hebr. 5:7). Nie chodzi o to, że chorobliwie się Go bał (Izaj. 11:2, 3). Odczuwał raczej głęboką miłość do Jehowy i chciał Mu być posłuszny (Jana 14:21, 31). Podobnie jak Jezus darzymy Jehowę ogromnym szacunkiem i Go podziwiamy, bo jest pełen miłości, mądry, sprawiedliwy i potężny. Wiemy, że bardzo nas kocha i przejmuje się tym, jak reagujemy na Jego kierownictwo. Możemy Mu sprawiać albo ból, albo radość (Ps. 78:41; Prz. 27:11). w23.06 s. 14, ak. 1, 2; s. 15, ak. 5

Gdy król Uzzjasz umocnił władzę, zapomniał, że swoją potęgę i dobrobyt zawdzięcza Jehowie. Czego się z tego uczymy? Pamiętajmy o tym, że wszystkie dobre rzeczy mamy od Jehowy. Zamiast przechwalać się swoimi osiągnięciami, powinniśmy przypisywać za nie zasługi właśnie Jemu (1 Kor. 4:7). Musimy pokornie przyznawać, że jesteśmy niedoskonali i potrzebujemy karcenia. Pewien brat, który jest już po sześćdziesiątce, napisał: „Nauczyłem się mieć do siebie dystans. Kiedy ktoś mnie karci za jakiś głupi błąd, który popełniłem, staram się go naprawić i iść dalej”. Jeśli boimy się Jehowy i zachowujemy pokorę, będziemy prowadzić szczęśliwe życie (Prz. 22:4). w23.09 s. 10, ak. 10, 11

Pierwsi chrześcijanie musieli być wytrwali. Oprócz problemów, które dotykają wszystkich ludzi, mieli też inne. Wielu z nich było prześladowanych nie tylko przez żydowskich przywódców religijnych czy rzymskie władze, ale też przez własne rodziny (Mat. 10:21). A w zborze nieraz musieli opierać się wpływom odstępców i ich nauk, które prowadziły do podziałów (Dzieje 20:29, 30). Jednak ci chrześcijanie okazywali wytrwałość (Obj. 2:3). Dzięki czemu? Brali wzór z postaci biblijnych takich jak Hiob (Jak. 5:10, 11). Modlili się o siły (Dzieje 4:29-31). Rozmyślali też o pozytywnych rezultatach, jakie przynosi wytrwałość (Dzieje 5:41). My też możemy wytrwać, jeśli regularnie studiujemy przykłady wytrwałości opisane w Słowie Bożym oraz w naszych publikacjach i nad nimi rozmyślamy. w23.07 s. 3, ak. 5, 6

Jehowa i Jezus z nas nie zrezygnują. Po tym, jak apostoł Piotr zaparł się Jezusa, stanął na rozdrożu. Czy go opuści, czy raczej pozostanie jego uczniem? Jezus błagał Jehowę, żeby Piotr nie stracił wiary. Powiedział mu o tej modlitwie i wyraził przekonanie, że będzie on w stanie wzmacniać swoich braci (Łuk. 22:31, 32). Wspominanie tych słów Jezusa musiało być dla Piotra bardzo zachęcające! Gdy i my stajemy w życiu na rozdrożu, Jehowa może posłużyć się troskliwymi pasterzami, którzy nas pokrzepią i pomogą nam zachować wierność (Efez. 4:8, 11). Tak jak Jehowa zadbał o Piotra i innych apostołów pod względem materialnym, tak samo zadba o nas, jeśli na pierwszym miejscu w życiu postawimy służbę dla Niego. w23.09 ss. 24, 25, ak. 14, 15

Jehowa dostrzega nawet najmniejsze przejawy życzliwości, na jakie zdobywamy się wobec innych. Patrzy na nie jak na cenną ofiarę i jak na pożyczkę, którą zamierza spłacić. Jeśli już kiedyś byłeś sługą pomocniczym albo starszym, Jehowa pamięta pracę, którą wtedy wykonywałeś, i miłość, która cię do tego pobudzała (1 Kor. 15:58). Dostrzega też miłość, którą okazujesz teraz. Jehowa oczekuje, że wszyscy będziemy wzrastać w miłości do Niego i do innych. Możemy wzmacniać naszą miłość do Jehowy, gdy czytamy Jego Słowo i nad nim rozmyślamy oraz gdy regularnie zwracamy się do Niego w modlitwach. Możemy też wzrastać w miłości do braci i sióstr, gdy niesiemy im praktyczną pomoc. Im silniejsza jest nasza miłość, tym bardziej zbliżamy się do Jehowy i naszej duchowej rodziny. A te przyjaźnie będą trwać wiecznie! w23.07 s. 10, ak. 11; s. 11, ak. 13; s. 13, ak. 18

Każdy chrześcijanin musi sam zdecydować, jak dbać o zdrowie. Biblia podaje jedynie kilka praw mających wpływ na wybór metody leczenia, takich jak nakaz powstrzymywania się od krwi i wystrzegania się spirytyzmu (Dzieje 15:20; Gal. 5:19, 20). W innych obszarach związanych ze zdrowiem mamy swobodę wyboru. Niezależnie od tego, jak bardzo jesteśmy przekonani o skuteczności określonych metod, musimy szanować prawo naszych współwyznawców do podejmowania osobistych decyzji. W związku z tym powinniśmy pamiętać o następujących kwestiach: 1) Jedynie Królestwo Boże całkowicie i na zawsze usunie problemy zdrowotne (Izaj. 33:24). 2) Każdy chrześcijanin musi być „w pełni przekonany” co do podejmowanych przez siebie decyzji (Rzym. 14:5). 3) Nie chcemy osądzać innych ani ‛dawać im powodu do potknięcia’ (Rzym. 14:13). 4) Chrześcijanie okazują miłość i nie stawiają swojego prawa do osobistych decyzji ponad jedność między współwyznawcami (Rzym. 14:15, 19, 20). w23.07 s. 24, ak. 15

Czy cenisz swoją więź z Jehową? Z pewnością tak! Od czasów starożytnych podobne odczucia miało wiele osób (Ps. 104:33, 34). Żeby wielbić Jehowę, zdobywały się na poświęcenia. W starożytnym Izraelu postępowali tak nazirejczycy, czyli poświęceni. Słowo to trafnie opisuje gorliwych Izraelitów, którzy zdobywali się na osobiste poświęcenia, żeby służyć Jehowie w szczególny sposób. Według Prawa Mojżeszowego mężczyzna lub kobieta mogli złożyć Jehowie specjalny ślub, że przez pewien czas będą żyć jako nazirejczycy (Liczb 6:1, 2). Ten ślub, czyli uroczysta obietnica, wiązał się z przestrzeganiem zasad, które nie obowiązywały innych Izraelitów. Dlaczego więc ktoś miałby składać taki ślub? Mogła go do tego pobudzać głęboka miłość do Jehowy i szczera wdzięczność za Jego obfite błogosławieństwa (Powt. Pr. 6:5; 16:17). w24.02 s. 14, ak. 1, 2

Użyte w Biblii hebrajskie słowo tłumaczone na „lojalność” i „lojalna miłość” zawiera myśl o serdecznym przywiązaniu i często odnosi się do miłości, jaką Bóg darzy swoich sług. To samo słowo bywa też używane w odniesieniu do miłości, jaką Jego słudzy okazują sobie nawzajem (2 Sam. 9:6, 7). Ale Jehowa oczekuje, że lojalność będziemy przejawiać również wobec Niego. W miarę upływu czasu może się ona stawać coraz silniejsza. Zobaczmy, jak przekonał się o tym Daniel. Przechodził on próby lojalności przez całe życie. Ale jedną z największych prób przeżył, kiedy miał ponad 90 lat. Członkowie dworu królewskiego nienawidzili Daniela i nie odnosili się z szacunkiem do Boga, któremu oddawał cześć. Uknuli więc spisek na jego życie. Sprytnie doprowadzili do ogłoszenia dekretu, który miał wykazać, czy będzie on lojalny wobec swojego Boga, czy wobec króla. Żeby dowieść lojalności wobec króla wystarczyło, by Daniel na 30 dni przestał modlić się do Jehowy. On jednak nie poszedł na kompromis (Dan. 6:12-15, 20-22). w23.08 s. 5, ak. 10-12

Jehowa chce, żebyśmy byli wytrwali w miłości do braci i sióstr. Jeżeli ktoś nie potraktuje nas po chrześcijańsku, lepiej założyć, że chce stosować się do zasad biblijnych, ale po prostu postąpił bezmyślnie (Prz. 12:18). Bóg kocha swoich wiernych sług mimo ich niedociągnięć. Nie odcina się od nas, gdy popełniamy błędy, ani nie żywi do nas urazy (Ps. 103:9). To bardzo ważne, żebyśmy naśladowali naszego Ojca, który chętnie przebacza! (Efez. 4:32 do 5:1). Pamiętajmy, że im bliżej końca jesteśmy, tym mocniejsza powinna być nasza więź z braćmi i siostrami. Możemy się spodziewać, że prześladowania jeszcze się nasilą. Możliwe, że za naszą wiarę znajdziemy się nawet w więzieniu. Jeśli tak się stanie, będziemy potrzebować naszych współwyznawców bardziej niż kiedykolwiek (Prz. 17:17). w24.03 ss. 15, 16, ak. 6, 7

W Biblii znajdujemy przykłady młodych osób, które zbliżyły się do Jehowy, zyskały Jego przychylność i prowadziły satysfakcjonujące życie. Jedną z nich był Dawid. W młodym wieku stanął po stronie Boga, a potem został lojalnym królem (1 Król. 3:6; 9:4, 5; 14:8). Czytanie o życiu i wiernej służbie Dawida może być dla ciebie bardzo zachęcające. W ramach studium osobistego mógłbyś też rozważyć przykład Marka lub Tymoteusza. Zobaczysz, że już od młodości służyli Jehowie i cieszyli się Jego uznaniem. To, jak dalej potoczy się twoje życie, może zależeć od tego, jak wykorzystujesz je już teraz. Jeśli polegasz na Jehowie, a nie na samym sobie, On pokieruje twoimi krokami. Będziesz wtedy prowadził szczęśliwe i wartościowe życie. Pamiętaj — Jehowa bardzo ceni to, co dla Niego robisz. Nie ma lepszej drogi życiowej niż służenie naszemu kochającemu niebiańskiemu Ojcu! w23.09 s. 13, ak. 18, 19

Apostoł Paweł wiedział, że jego bracia i siostry są niedoskonali. Na przykład krótko po tym, jak przyłączył się do zboru, bracia mylnie go ocenili (Dzieje 9:26). Później niektórzy zaczęli go obmawiać, żeby zniszczyć mu reputację (2 Kor. 10:10). Pewnego razu widział, jak starszy podejmuje złą decyzję, która mogła zgorszyć innych (Gal. 2:11, 12). Jeden z bliskich współpracowników Pawła, Marek, bardzo go rozczarował (Dzieje 15:37, 38). Każda z tych sytuacji mogła sprawić, że Paweł przestałby zadawać się z tymi osobami. Zachował jednak pozytywne nastawienie do braci i sióstr i dalej aktywnie pełnił służbę dla Jehowy. Co pomogło mu okazywać wytrwałość? Paweł kochał braci i siostry. Pomagało mu to nie skupiać się na ich słabościach, ale na ich pięknych cechach. Dzięki miłości łatwiej było mu też robić to, o czym wspomniano w dzisiejszym tekście dziennym. w24.03 s. 15, ak. 4, 5

W Biblii znajdziemy wiele relacji, które uwypuklają wartość łagodności. Zastanówmy się nad przykładem Izaaka. Gdy mieszkał w filistyńskim Gerarze, ludzie z tej okolicy z zazdrości pozasypywali studnie, które wykopali słudzy jego ojca. Zamiast walczyć o swoje prawa, Izaak przeniósł się dalej i wykopał nowe studnie (Rodz. 26:12-18). Ale Filistyni twierdzili, że woda w tej okolicy również należy do nich. Mimo to Izaak pokazał, że zależy mu na pokoju (Rodz. 26:19-25). Co pomogło mu zachować łagodność, nawet gdy wydawało się, że inni chcą go sprowokować? Z pewnością pamiętał o przykładzie swoich rodziców — o pokojowym nastawieniu Abrahama, a także „cichym i łagodnym duchu” Sary (1 Piotra 3:4-6; Rodz. 21:22-34). w23.09 s. 15, ak. 4

W ustalonym przez siebie czasie Jehowa z miłości wysłał na ziemię swojego pierworodnego Syna, który uczył ludzi o tym Królestwie i oddał swoje życie jako okup, żeby uwolnić nas od grzechu i śmierci. Potem Jezus został wskrzeszony, żeby panować w niebie jako Król. Głównym tematem Biblii jest oczyszczenie z zarzutów imienia Jehowy. Stanie się to, gdy urzeczywistni On swoje zamierzenie co do ziemi za pośrednictwem Królestwa pod rządami Chrystusa. To zamierzenie jest niezmienne. Jehowa gwarantuje, że je spełni (Izaj. 46:10, przypis; Hebr. 6:17, 18). Z czasem ziemia zostanie przekształcona w raj, gdzie doskonali i prawi potomkowie Adama i Ewy będą „na zawsze cieszyli się życiem” (Ps. 22:26). Ale zamierzenie Jehowy obejmuje coś więcej. Ostatecznie zjednoczy On wszystkie swoje inteligentne stworzenia w niebie i na ziemi. Wtedy każdy będzie lojalnie podporządkowany Jego władzy (Efez. 1:8-11). Czy nie zachwyca cię to, jak wspaniale Jehowa realizuje swoje zamierzenie? w23.10 s. 20, ak. 7, 8

Gdy Żydzi, którzy opuścili Babilon, dotarli do Jerozolimy, w ich życiu pojawiły się różne trudności związane z niestabilną sytuacją ekonomiczną i polityczną, a także ze sprzeciwem. Niektórym było więc trudno skupić się na odbudowie świątyni Jehowy. Dlatego wysłał On dwóch proroków, Aggeusza i Zachariasza, żeby ponownie wzbudzić w swoich sługach zapał, co okazało się skuteczne (Agg. 1:1; Zach. 1:1). Jednak prawie 50 lat później entuzjazm Żydów, którzy powrócili do Jerozolimy, znowu przygasł. Wtedy z Babilonu przybył Ezdrasz, biegły przepisywacz Prawa, i zachęcił ich, żeby dawali pierwszeństwo wielbieniu Jehowy (Ezd. 7:1, 6). Proroctwa Aggeusza i Zachariasza pomogły sługom Boga w przeszłości dalej ufać Jehowie mimo sprzeciwu. Podobnie pomogą też nam polegać na Nim mimo niestabilnej sytuacji (Prz. 22:19). w23.11 ss. 14, 15, ak. 2, 3

Jak możemy pokazywać, że kochamy naszych współwyznawców? Możemy na przykład ich pocieszać. Do tego, by ‛wciąż pocieszać się nawzajem’, będzie nas pobudzało współczucie (1 Tes. 4:18). Jak możemy dbać, żeby nasza miłość zawsze była silna? Starając się ze wszystkich sił wybaczać innym błędy. Dlaczego okazywanie miłości jest ważne zwłaszcza dzisiaj? Zwróćmy uwagę na powód podany przez Piotra: „Przybliżył się (...) koniec wszystkiego. Dlatego (...) żarliwie kochajcie jedni drugich” (1 Piotra 4:7, 8). Czego możemy się spodziewać, w miarę jak koniec tego złego świata się przybliża? Jezus zapowiedział: „Z powodu mojego imienia wszystkie narody będą pałać do was nienawiścią” (Mat. 24:9). Żeby wytrwać mimo takiej nienawiści, musimy zachowywać jedność. Jeśli kochamy naszych braci i siostry, Szatanowi nie uda się nas podzielić (Filip. 2:1, 2). w23.11 s. 13, ak. 18, 19

Prawdy ze Słowa Bożego mają ogromną moc. Kiedy uczymy ludzi o Jehowie i o tym, jaki naprawdę jest, możemy być świadkami czegoś niesamowitego. Osoby zaślepione kłamstwami Szatana stopniowo zaczynają dostrzegać piękne cechy naszego kochanego Ojca. Zachwyca ich Jego moc (Izaj. 40:26). Obdarzają Go zaufaniem, bo przejawia doskonałą sprawiedliwość (Powt. Pr. 32:4). Dostrzegają wartość Jego niezrównanej mądrości (Izaj. 55:9; Rzym. 11:33). Bardzo pociesza ich to, że jest On uosobieniem miłości (1 Jana 4:8). W miarę jak przybliżają się do Jehowy, ich nadzieja na to, że będą żyć wiecznie jako Jego dzieci, staje się coraz bardziej realna. To dla nas wyjątkowy przywilej, że możemy pomagać ludziom przybliżać się do ich Ojca, Jehowy! Kiedy tak robimy, Bóg uważa nas za swoich współpracowników (1 Kor. 3:5). w24.02 s. 12, ak. 15

Jeśli studiujesz Biblię albo jesteś wychowywany w rodzinie Świadków Jehowy, to czy myślisz o chrzcie? To wspaniały cel! Jednak zanim go osiągniesz, musisz oddać się Jehowie. Na czym polega oddanie się Jehowie? Przyrzekasz Mu w modlitwie, że będziesz oddawać cześć tylko Jemu i stawiać Jego wolę na pierwszym miejscu w życiu. Obiecujesz Mu, że będziesz już zawsze kochał Go „całym sercem, całą duszą, całym umysłem i całą siłą” (Marka 12:30). Oddanie się Bogu to osobista sprawa między tobą a Jehową. Natomiast chrzest odbywa się publicznie; jest dla obserwatorów dowodem twojego oddania. Kiedy oddajesz życie Jehowie, składasz Mu święty ślub. On oczekuje, że go dotrzymasz, i powinieneś być na to zdecydowany (Kazn. 5:4). w24.03 s. 2, ak. 2; s. 3, ak. 5

Wszystkie małżeństwa przeżywają trudności. Biblia otwarcie przyznaje, że ci, którzy wstępują w związek małżeński, „zaznają w życiu więcej trosk” (1 Kor. 7:28). Dlaczego? Bo małżeństwo to związek dwóch niedoskonałych osób, które mają różne charaktery i upodobania. Być może pochodzą one z różnych kultur lub środowisk. Z czasem mogą się u nich ujawnić cechy, które nie były widoczne przed ślubem. Każdy z tych czynników może wywoływać tarcia. Mąż i żona, zamiast starać się walczyć z problemem i uznać, że oboje się do niego przyczynili, mogą zacząć się nawzajem obwiniać. Mogliby nawet uznać, że rozwiązaniem byłaby separacja lub rozwód. Ale czy przekreślenie małżeństwa to rzeczywiście rozwiązanie? Nie. Jehowa chce, żeby mąż i żona szanowali małżeństwo, nawet jeśli życie ze współmałżonkiem nie jest najłatwiejsze. w24.03 s. 16, ak. 8; s. 17, ak. 11

Gdy już oddałeś się Jehowie i przyjąłeś chrzest, a potem zdobywałeś więcej wiedzy i nabierałeś dojrzałości duchowej, twoja nadzieja na życie wieczne w raju na ziemi dalej rosła (Hebr. 5:13 do 6:1). Prawdopodobnie doświadczyłeś tego, o czym mowa w Liście do Rzymian 5:2-4. Zaznałeś różnych cierpień, ale je przetrwałeś i czujesz, że Bóg darzy cię uznaniem. Jeszcze bardziej cię to przekonuje, że otrzymasz obiecane przez Niego błogosławieństwa. Twoja nadzieja jest teraz silniejsza niż na początku. Jest dla ciebie bardziej realna, bardziej osobista. Mocniej na ciebie oddziałuje. Wpływa na każdą dziedzinę twojego życia — na to, jak traktujesz członków rodziny, jak podejmujesz decyzje, a nawet jak korzystasz ze swojego czasu. Apostoł Paweł porusza jeszcze jedną ważną kwestię związaną z nadzieją, którą zyskuje się dzięki uznaniu Bożemu. Wskazuje, że ta nadzieja z pewnością się spełni (Rzym. 15:13). w23.12 ss. 12, 13, ak. 16-19

Gdy przechodzimy jakąś ciężką próbę, może nas ona wytrącić z równowagi i negatywnie wpłynąć na nasze uczucia, myśli i reakcje. Mogą targać nami silne emocje. Jak Jehowa nam pomaga w takiej sytuacji? Obiecuje, że ‛zapewni nam stabilność’. Podczas sztormu statkiem może niebezpiecznie bujać. Żeby temu przeciwdziałać, po obu stronach kadłuba często montuje się stabilizatory. Mogą one znacząco zmniejszyć kołysanie się statku, co zwiększa bezpieczeństwo i komfort pasażerów. Jednak tego typu rozwiązania najlepiej działają wtedy, gdy statek płynie do przodu. Podobnie nam Jehowa zapewni stabilność, jeśli w trakcie prób będziemy wiernie podążać naprzód. w24.01 s. 22, ak. 7, 8

Kiedy się czegoś boisz, zadaj sobie pytanie: „Co Jehowa już zrobił?”. Pomyśl o tym, co stworzył. Na przykład gdy ‛uważnie przypatrujemy się’, jak Jehowa dba o ptaki i kwiaty — które nie są stworzone na Jego obraz i nie potrafią Go czcić — wzmacniamy zaufanie, że zatroszczy się również o nas (Mat. 6:25-32). Zastanów się też nad tym, co Jehowa zrobił dla swoich sług. Mógłbyś przeanalizować niezwykłą wiarę jakiejś postaci biblijnej albo przeżycia współczesnych sług Jehowy. Rozmyślaj też o tym, jak Jehowa już okazywał ci troskę. W jaki sposób pociągnął cię do prawdy? (Jana 6:44). Jak odpowiadał na twoje modlitwy? (1 Jana 5:14). I jaki pożytek każdego dnia odnosisz z ofiary Jego ukochanego Syna? (Efez. 1:7; Hebr. 4:14-16). w24.01 s. 4, ak. 6; s. 7, ak. 17