LOCH

Ciemne, małe pomieszczenie, znajdujące się zazwyczaj pod ziemią, wykorzystywane jako więzienie. Hebrajski odpowiednik słowa „loch” (masgér) pochodzi od rdzenia oznaczającego „zamykać” (Rdz 19:6; Sdz 3:23). Kiedy Dawid ukrywał się w jaskini przed królem Saulem jako wyjęty spod prawa banita, czuł się, jakby przebywał w lochu. Jego sytuacja wydawała się beznadziejna, życie było ciągle zagrożone, na jego ścieżce czyhały pułapki i nie miał gdzie uciekać. Modlił się więc do Jehowy o wyzwolenie (Ps 142:7). Słowa „loch” dwukrotnie użył w sensie symbolicznym Izajasz: 1) Zapowiedział, że „wojsko górne” (prawdopodobnie chodzi o nieposłusznych aniołów) i „ziemscy królowie” zostaną „zamknięci w lochu”, a „po mnóstwie dni” Jehowa zwróci na nich uwagę, co być może nawiązuje do wypuszczenia na krótki czas nieposłusznych aniołów z otchłani (Iz 24:21, 22; por. Obj 20:1-3). 2) W Izajasza 42:7 prorok wspomniał o lochu, przepowiadając uwolnienie z duchowego stanu ciemności i uwięzienia. Sędziwy Symeon pod natchnieniem odniósł to proroctwo do ludzi, którym Jezus Chrystus miał przynieść światło prawdy (Łk 2:25-32; zob. WIĘZIENIE).