FLET

Drewniany instrument dęty. Nie udało się jednoznacznie ustalić, który współczesny instrument odpowiada hebrajskiemu chalíl i greckiemu aulòs, ale większość współczesnych przekładów tłumaczy te słowa na „flet”, co zgadza się z opinią leksykografów (1Sm 10:5; 1Ko 14:7, Bp, BT, BWP, NŚ). Hebrajski rdzeń, od którego najprawdopodobniej pochodzi wyraz chalíl, oznacza „przebić” (Iz 51:9; 53:5) i może nawiązywać do sposobu, w jaki wykonywano zwykły flet: w wydrążonej gałązce, trzcinie, kości (słoniowej) w odpowiednich odstępach wiercono lub przebijano otwory. Z inskrypcji znalezionych w Egipcie wynika, że znano tam rozmaite instrumenty przypominające flety. Jeden z nich trzymano poziomo, a usta przykładano z boku, inny składał się z dwóch piszczałek, na których grano równocześnie.

Greckie słowo aulòs było chyba bardziej ogólne i odnosiło się zarówno do prostych piszczałek, jak i do instrumentów, w których stosowano trzcinowy ustnik. Hebrajskie chalíl także mogło się odnosić do wszystkich drewnianych instrumentów dętych, choć współcześnie oznacza tylko flet, i takie właśnie znaczenie w Biblii przypisuje mu tradycja żydowska.

Flet był jednym z najpopularniejszych instrumentów muzycznych, na których grano z okazji radosnych uroczystości, takich jak uczty i wesela (1Kl 1:40; Iz 5:12; 30:29), co naśladowały dzieci bawiące się na placach (Mt 11:16, 17). Dźwięki fletu rozlegały się też w chwilach smutku. Fleciści grający żałobne utwory często towarzyszyli zawodowym płaczkom (Mt 9:23, 24).