MEDEBA

Dzisiejsza Madaba, miasto położone na niedużym, łagodnie opadającym wzgórzu ok. 20 km na wsch. od pn. krańca Morza Martwego. Starożytna Droga Królewska łączyła je z innymi miastami po wsch. stronie Jordanu (por. Lb 20:17). Madaba leży na pozbawionej drzew, lecz urodzajnej równinie, którą nazwano „płaskowyżem Medeby”. Wypasa się na niej stada owiec i kóz (Joz 13:9, 16).

Po zwycięstwie Izraelitów nad amoryckim królem Sychonem Medeba znalazła się na terytorium, które przydzielono plemieniu Rubena (Joz 13:8, 9, 15, 16). Wydaje się, że wcześniej Amoryci odebrali ją Moabitom (Lb 21:25-30). Kilkaset lat później podczas walk z Ammonitami wojska króla Dawida pod wodzą Joaba pokonały najemne oddziały Syryjczyków, którzy rozłożyli się obozem naprzeciw Medeby (1Kn 19:6-16).

Według steli Meszy (wiersz 8) izraelski król Omri (ok. 951-941 p.n.e.) zajął ziemię „Mahdeba [Medeba]” (Archeologia Palestyny, red. L. W. Stefaniak, Poznań 1973, s. 850). Z kolei wiersz 30 tej samej inskrypcji informuje, że król moabski Mesza odbudował Medebę i inne okoliczne miasta. Izraelici mogli odzyskać nad nią kontrolę, gdy Jeroboam II (ok. 844-804 p.n.e.) „przywrócił granicę Izraela od wejścia do Chamatu aż po morze Araby” (2Kl 14:25). Najwyraźniej jednak nie na długo, gdyż z proroctwa przeciw Moabowi wypowiedzianego przez Izajasza — który działał ok. 778-po 732 r. p.n.e. — wynikało, że Medeba znajdowała się wówczas pod panowaniem Moabitów i że mieli oni zawodzić z powodu jej utraty (Iz 15:1, 2).