Czy jesteś wyłącznie oddany Bogu?
„CZASAMI, gdy wracam z obiadu, idę do kościoła, aby się choć trochę skupić. Ostatecznie w niedzielę nigdy mi się nie udaje być na nabożeństwie — po prostu mam za wiele pracy — a kilka minut rozmyślania jest, jak mi się wydaje w pewnej mierze pomocą.” Tymi słowami skomentował pewien londyński pracownik umysłowy obserwowany w ostatnim czasie wzrost liczby odwiedzających w porze obiadowej londyńskie kościoły, w których od niedawna regularnie śpiewane są pieśni chóralne, prowadzi się dyskusje i wygłasza krótkie kazania. To, co ten człowiek powiedział, było z pewnością zgodne z poglądami wielu ludzi, którzy obecnie próbują wtłoczyć Boga w swoje życie, w którym — jak mówią — ma się po prostu za dużo zajęć i w którym tak wiele spraw współzawodniczy o pierwsze miejsce, że dla Boga pozostają w końcu jedynie skąpe resztki wielbienia, miłości i oddania. Czy i tobie tak się sprawy układają? Jak można w dzisiejszych czasach służyć Bogu? Jak można umocnić i pogłębić swą miłość do Niego będąc Mu coraz bardziej oddanym? To nie są nierozsądne spekulatywne pytania, ponieważ cała twoja przyszłość zależy od tego, czy jesteś wyłącznie oddany Bogu.
PRZYKAZANIE WYŁĄCZNEGO ODDANIA
Pismo święte wykazuje jasno i wyraźnie, jakim miernikom musimy odpowiadać i jakie warunki spełniać, aby służyć Bogu w sposób godny przyjęcia. Rozpatrzmy bliżej słowa drugiego przykazania, które Mojżesz otrzymał od samego Jehowy Boga. Sprawozdanie 2 Mojżeszowej 20:5 brzmi: „Ja jestem Pan, Bóg twój, mocny, zawistny.” Niewątpliwie byłoby rzeczą opaczną rozumieć przez zawiść czy zazdrość, o której tu Stwórca mówi, światową zazdrość, która apostoł Paweł zalicza do „uczynków ciała”. (Gal. 5:20) W 2 Mojżeszowej 34:14 (Wu) czytamy: „PAN [Jehowa, NW] Zawistny imię jego, Bóg zawistny jest.” Rzecz ciekawa, że w Webster’s New International Dictionary podano jako objaśnienie pod hasłem „zawistny”, na pierwszym miejscu „wymagać wyłącznego oddania”, a dopiero na drugim miejscu bardziej znane znaczenie „podejrzliwość wobec cudzych pobudek, wierności i miłości”. Monsignore Knox podaje 2 Mojżeszową 20:5 (ang.), że Bóg jest „zazdrosny w swej miłości”. Gdy Biblia używa zawistny, zazdrosny w związku z Bogiem, wtedy chodzi o żądanie wyłącznego oddania, a Przekład Nowego Świata Pisma Świętego (ang.) stosuje to wyrażenie konsekwentnie. Stwórca wymaga wiec całkiem niedwuznacznie wyłącznego oddania.
Co należy jednak rozumieć przez wyłączne oddanie Bogu? To oznacza okazywanie tego oddania wyłącznie Jemu i wyłącza z tego oddania każdą inną osobę lub rzecz. Jezus naświetlił tę myśl w swoim słynnym streszczeniu przykazań, które czytamy w Mateusza 22:37-39 (NW), gdy on mówił: „‚Musisz miłować Jehowę, twego Boga, całym twoim sercem i całą twoją duszą, i całym twoim umysłem.’ To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie, podobne temu jest: ‚Musisz miłować swego bliźniego jak siebie samego.’” W tych kilku znamiennych słowach Jezus naznaczył wyraźną linię podziału pomiędzy wyłączną miłością i oddaniem, których Bóg od nas wymaga, a miłością bliźniego, o którą chrześcijanin również musi dbać, aby udowodnić, że służy swemu Stwórcy w sposób zupełny.
KOMU NALEŻY SIĘ NASZE ODDANIE
Chrześcijanin słusznie miłuje swego bliźniego. Małżonkowie są zobowiązani miłować się wzajemnie i być sobie wzajemnie oddani. Ponadto jest rzeczą właściwą, gdy rodzice bardzo kochają swe dzieci. Ale oddanie, którego wymaga Bóg, to coś więcej niż ta miłość wyraża, bo z tym wiąże się wielbienie, a tego wielbienia nikt poza tym nie może wymagać — ono należy się wyłącznie Bogu. Nasze zobowiązania wobec Boga wyprzedzają zatem zobowiązania, które mamy wobec naszych bliźnich. Sprawiedliwe wymagania Boże odgrywają główną rolę w naszym życiu i wymagają od nas, abyśmy się wywiązywali z obowiązków, które mogą dla nas wyniknąć z innych związków. Wyłączne oddanie Bogu stanowi również gwarancję, że przestrzegamy Jego praw. Jeżeli ktoś, kto jest oddany wyłącznie Jehowie Bogu, zostaje zmuszony do wyboru pomiędzy swymi najbliższymi a wielbieniem Jehowy Boga, podejmuje decyzję na rzecz prawdziwego wielbienia. Jeżeli ten zły świat wymaga od chrześcijanina, aby poszedł na ustępstwa kosztem swej wierności wobec zasad Bożych, wtedy on się słusznie sprzeciwia takiemu wkraczaniu w dziedzinę swego oddania, które okazuje wyłącznie Bogu. On odmawia wielbienia fałszywego boga tego systemu rzeczy lub służenia jego sprawom. Oddanie, które on okazuje Bogu nie podziela z innym przedmiotem miłości.
Mimo, że Biblia przedstawia to wymaganie Boże jasno i wyraźnie, istnieją od najdawniejszych czasów ludzie, którzy usiłują je osłabić lub znieść. W jaki sposób? W bardzo różny. Wymienimy tylko dwie z ich metod: zalecenie oddawania czci światowym przywódcom i ideologiom, które miały ludzi rzekomo zbawić, i powołać do istnienia okrutne rządy, pod którymi wyłączne oddanie się Bogu jest połączone z ryzykiem, bo uważa się to za stawianie oporu władzom państwowym. Lecz najgorszym czynnikiem, który utrudnia człowiekowi wyłączne oddanie się Bogu, jest niewątpliwie samolubstwo, które usiłuje bezprawnie zatrzymać wszystko, co może Mu być oddane.
Grzeszny człowiek jest samolubny od urodzenia, mimo to Jezus powiedział: „Bardziej uszczęśliwiające jest dawanie niż otrzymywanie.” Te słowa sprawdzają się w szczególności, gdy oddajemy Bogu, co się Jemu należy: wyłączne oddanie. (Dzieje 20:35, NW) Jeżeli jednak rzeczy materialne, jak pieniądze i majątek lub nienasycona ambicja zajmują w naszym życiu pierwsze miejsce i w końcu staną się najważniejsze, wtedy służymy naszemu własnemu „ja” kosztem naszego oddania się Bogu. Samolubstwo i wyłączne oddanie nie dają się ze sobą pogodzie. Jest rzeczą niemożliwą, aby to, co należy się Bogu oddawać cesarzowi lub bezprawnie odmawiać Bogu tego w jakiś inny sposób, a jednocześnie cieszyć się Jego uznaniem. Nasze wyłączne oddanie należy się jedynie Bogu. — Mar. 12:17.
JAK MAMY MU BYĆ ODDANI
Dla niektórych ludzi jest to równoznaczne z wyrzeczeniem się świata i wstąpieniem do klasztoru. Oni mają wrażenie, że jedynie w ten sposób uda im się całkowicie wyzwolić od siły przyciągania świata i żyć wyłącznie dla Boga. Niektórzy składają nawet przyrzeczenia ubóstwa, które ma im być w tym pomocne, podczas gdy inni poświęcają się wyłącznie tak zwanym dobrym uczynkom albo dobroczynności. Pozornie może się wydawać, że ten sposób wyłącznego oddania się Bogu jest wyborny, ale czy to jest rzeczywiście sposób właściwy?
Załóżmy, że to byłby sposób właściwy, lecz dlaczego Jezus nie stał się wobec tego pustelnikiem? Dlaczego jego uczniowie nie wyrzekli się świata, aby uniknąć styczności z zepsutym żydowskim systemem rzeczy, który istniał przed zburzeniem Jeruzalem (70 r. po Chr.)? Zamiast tego Jezus stał się energicznym ewangelistą i posłał też swych naśladowców jako nieustraszonych kaznodziei, o których później mówiono: „Napełniliście Jeruzalem nauką waszą.” Apostoł Paweł powiedział, że chrześcijanie nie mogli uniknąć wszelkiej styczności z ludźmi nieczystymi, ponieważ ‚inaczej musieliby ten świat opuścić’. To wskazuje jasno, że nawet pod naciskiem niesprzyjających warunków, które mogłyby się wyłonić w teraźniejszym złym świecie, chrześcijanie muszą być oddani wyłącznie Bogu. W ten sposób zwyciężą ten świat, jak to niegdyś uczynił Jezus. — Dzieje 5:28; 1 Kor. 5:10.
Chcąc nam w tej walce pomóc Jehowa spowodował, że napisano Biblię. Czyż ona nie jest wyborną pomocą i cudownym źródłem, z którego ciągle czerpiemy świeżą otuchę? Czytając tę księgę, widzimy w duchu przesuwające się niezliczone, zaczerpnięte z życia przykłady wiernych sług Bożych, którzy w przeszłości byli wyłącznie oddani Bogu. To byli ludzie, którzy rzeczywiście oddali swe życie Bogu na służbę i w sposób widoczny osiągnęli Jego upodobanie. Byli to: Noe, który chodził z Bogiem, Abraham, który był przyjacielem Bożym, Daniel, mąż według serca Jehowy, Piotr i inni apostołowie, którzy bardziej słuchali Boga niż ludzi, no i oczywiście Jezus, który przyszedł, aby spełniać wolę Tego, który go posłał. Oni wszyscy nie mieli łatwego zadania, bo wielbili Boga niepodzielnym sercem, służyli Mu, miłowali Go i byli Mu oddani. — 1 Mojż. 6:9; Jak. 2:23; Dzieje 13:22; 5:29; Jana 5:30.
Wierny prorok Jeremiasz został wrzucony do błotnistego dołu za to, że zachowywał swą nienaganność wobec Boga i ogłaszał zlecone mu poselstwo. Izajasz — jak głosi tradycja — miał być z uwagi na swą wierność, którą przejawiał jako prorok, ‚przecinany piłą’ przez króla Manasesa. Chrześcijanie, którzy żyli w pierwszym wieku byli biczowani, szydzono z nich i naigrywano się. Apostoł Paweł był bity i kamienowany, był często w niebezpieczeństwie śmierci, lecz wiedział, że przygotowaną mu koronę sprawiedliwości otrzyma tylko wtedy, gdy zachowa swą nienaganność i jeśli nieustannie będzie wyłącznie oddany Jehowie. Ci wierni słudzy Boży zaufali nienaganności swego Boga i byli przekonani, że on posiada moc udzielenia im nagrody w przyszłym systemie rzeczy. Czy i ty posiadasz taką wiarę i takie zaufanie? — Jer. 38:6; Hebr. 11:37, Kow; Dzieje 5:40, Kow; 2 Kor. 11:23-32; 2 Tym. 4:8.
JEDYNA DROGA DO ŻYCIA
Czy szczerze pragniesz przyznania w swoim życiu pierwszego miejsca Bogu? Czy chciałbyś okazywać Mu wyłączne oddanie i miłość, które Mu się słusznie należą? Studiuj więc Pismo święte, aby doświadczyć dobrą, godną przyjęcia i zupełną wolę Bożą. To jest dla ciebie ochroną, bo czyniąc tak, z pewnością starasz się dostosować do wymagań Bożych i omijasz mylne, ustanowione przez ludzi mierniki, które mogłyby cię skłonić do ustępstw, a potem by ci przeszkadzały w wyłącznym oddaniu się Bogu. — Rzym. 12:2.
Właściwa droga zaprowadzi cię w końcu do decyzji oddania się Bogu, do służenia Mu i usymbolizowania tego przez chrzest wodny, który nakazał Jezus. (Mat. 28:19, 20) To prowadzi cię do społeczności z ludźmi, którzy mają te same zapatrywania z członkami Społeczeństwa Nowego świata składającego się ze świadków Jehowy, którzy są zdecydowani na ustąpienie w swoim życiu pierwszego miejsca Bogu, i którzy chętnie okażą ci wszelką możliwą pomoc. Obecnie wśród samolubnej i przemijającej generacji kroczenie tą drogą da ci wewnętrzny pokój, szczęście i wspaniałe widoki na życie wieczne w Bożym nowym świecie, u progu którego obecnie stoimy. To jest nagroda, jaką otrzymają ludzie, którzy zachowują swą nienaganność i są wyłącznie oddani Jehowie. Jest to istotnie droga mądra, prowadząca do życia!