Dzień sądu nad bogami

„Któż jest Bogiem podobnym Tobie?” (Mich. 7:18)

1. W jakie byty rozumne, ale nadludzkie wierzy większość ludzi, chociaż przeczy się istnieniu Jehowy?

W DOBIE obecnej coraz więcej osób mówi: „Nie ma Boga!” Różne są zapewne powody takiego ich stanowiska, niemniej jednak w Biblii powiedziano: „Bezrozumny rzekł w swoim sercu: ‛Nie ma żadnego Jehowy’” (Ps. 14:1). Chociaż liczni są ci, którzy zaprzeczają istnieniu Jehowy, to jednak większość ludzi wierzy w nieskończone mnóstwo bogów. W samych tylko Indiach religijni hindusi wyznają wiarę w setki milionów bóstw.

2. Kto występuje w roli Sędziego, gdy teraz zakwestionowana została boskość wszystkich uchodzących dotąd za bóstwa?

² Pismo Święte przyznaje, że istnieje wielu nazywanych bogami oraz tych, którzy usiłują wynieść siebie do rangi bogów. W Psalmie 82:1, 6 czytamy: „Bóg wstaje w zgromadzeniu Bożym, pośród bogów sprawuje sąd. (...) Rzekłem: Wyście bogami i wy wszyscy jesteście synami Najwyższego” (Nowy Przekład). A Psalm 97:1, 7 brzmi: „Sam Jehowa stał się królem! (...) Niech będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą rzeźbionym podobiznom, którzy się chełpią bezwartościowymi bogami. Wszyscy bogowie, kłaniajcie się Jemu”. Boskość tych wszystkich, którym ludzie oddają cześć, została obecnie zakwestionowana. Nadszedł dzień ich sądu, a Sędzią jest Jehowa.

3. Imię którego proroka żydowskiego z ósmego stulecia p.n.e. było wyzwaniem dla wszystkich bogów świata? Dlaczego?

³ W ósmym stuleciu przed naszą erą żył prorok, którego już samo imię stanowiło wyzwanie rzucone wszystkim bogom świata. Imię to, Micheasz (Mikajah), znaczy „Któż jest jak Jah?” — a więc jak Jehowa (Mich. 1:1; Jer. 26:18).

4. Jakim pytaniem, stanowiącym zarazem wyzwanie rzucone wszystkim tak zwanym bogom, zajął się Micheasz w swojej proroczej księdze?

⁴ Dla przeciwstawienia siebie ludziom z narodów pogańskich prorok Micheasz rzekł za siebie i innych podobnych mu wiernych, co następuje: „Co się (...) tyczy wszystkich ludów, każdy będzie chodzić w imieniu swego boga; ale my ze swej strony będziemy chodzić w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już na zawsze” (Mich. 4:5). Zupełnie słusznie też przy końcu swej proroczej księgi Micheasz stawia pytanie mające formę wyzwania: „Któż jest Bogiem podobnym Tobie, wybaczającym błąd i pomijającym wykroczenie ostatka swego dziedzictwa?” (Mich. 7:18).

5. Komu Jehowa w myśl Księgi Micheasza 1:2-4 otwarcie przedstawia swoją sprawę? Jaka kwestia właściwie podlega rozpatrzeniu?

⁵ Kwestia boskości ma znaczenie ogólnoświatowe, a Jehowa otwarcie stawia swoją sprawę przed wszystkimi, zwłaszcza zaś tymi, którzy się podają za jego przedstawicieli na ziemi. Wynika to jasno z Jego słów zanotowanych w Księdze Micheasza 1:2-4: „Słuchajcie, wszystkie narody, wsłuchuj się, ziemio, i to, co ją napełnia! Niech Jahwe [Jehowa] Pan przeciw wam będzie świadkiem, Pan z pałacu swego świętego! Bo oto Jahwe wychodzi ze swego przybytku, zstąpi i deptać będzie po wyniosłościach ziemi. Stopnieją pod Nim góry, rozdzielą się doliny jak wosk przed ogniem, jak wody rozlane po stoku” (Biblia Tysiąclecia).

6. Jak w Księdze Micheasza 1:12; 2:3, 4 i 4:10 objaśnia Jehowa znaczenie tych zatrważających przenośni?

⁶ W dalszej części swojego świadectwa Jehowa tak wyjaśnia sens tych budzących lęk obrazowych porównań: „Nieszczęście od Pana spadło na bramę Jeruzalemu” (Mich. 1:12, NP). „Tak mówi Pan: Oto Ja obmyślam dla tego rodu klęskę, z której nie będziecie mogli wyciągnąć szyi ani się z niej podnieść, gdyż będzie to czas zły. W owym dniu zanucą o was pieśń szyderczą i odezwie się skarga tej treści: Jesteśmy doszczętnie zniszczeni! Posiadłość mojego ludu jest pomierzona, nikt mu jej nie odda” (Mich. 2:3, 4, NP). „Wij się z bólu i jęcz, córko syjońska, jak rodząca! Gdyż wkrótce (...) pójdziesz aż do Babilonu” (Mich. 4:10, NP).

7. Jaki nowożytny odpowiednik powinniśmy mieć w pamięci, czytając o przyczynach, które skłaniają Jehowę do tak drastycznych posunięć? A to zwłaszcza wobec popełniania jakich grzechów?

⁷ Wnikając w przyczyny, dla których Jehowa postanowił przedsięwziąć tak drastyczne kroki, pamiętajmy o dzisiejszym chrześcijaństwie, gdyż jest ono odpowiednikiem wiarołomnego Izraela z czasów Micheasza. Bóg w swym publicznym oświadczeniu wyjaśnia w każdym razie: „Wszystko to z powodu występku Jakuba i grzechów domu Izraela”. Wśród tych grzechów Jehowa wymienia obrzędy kultowe odprawiane na „wyniosłościach” zamiast służby w świątyni jeruzalemskiej oraz oddawanie bałwochwalczej czci „posągom” (Mich. 1:5-7, BT, uw. marg.).

8, 9. (a) Jak Izraelici według relacji z Księgi Micheasza 2:1, 2 i 3:1-3 łupili swoich rodaków? (b) W roli czyjego widzialnego świadka występował Micheasz? Skąd miał na to siły?

⁸ Prócz tego Jehowa nadmienia o ludziach, „którzy leżąc na swych łożach, obmyślają zbrodnię i knują zło”, a następnie dodaje: „Gdy świta poranek, popełniają je, gdyż jest to w ich mocy. Gdy pożądają pól, grabią je, a gdy domów, zabierają je; gnębią męża i jego dom, właściciela i jego dziedzictwo” (Mich. 2:1, 2, NP). „Czy nie waszą rzeczą jest znać prawo? Lecz wy nienawidzicie dobrego, a miłujecie złe. Zdzieracie z nich skórę i mięso z ich kości. Jecie mięso swojego ludu, zdzieracie z niego skórę i łamiecie jego kości; krajecie to tak jak mięso w garnku i jak pieczeń na patelni” (Mich. 3:1-3, NP).

⁹ Słowami tymi Pan Wszechwładny, Jehowa, wystąpił jako „świadek” przeciw starożytnemu królestwu Judy. Prorok Micheasz musiał się podjąć roli widzialnego świadka, Jego przedstawiciela, co wymagało wielkiej odwagi z jego strony, mocnej wiary, ogromnej siły duchowej. Ale Micheasz sprostał zadaniu, które mu nakładała jego służba. Jakim sposobem? Oto, co sam powiedział: „Jestem pełen mocy i ducha Jahwe, sprawiedliwości i odwagi, by wyrzucać Jakubowi jego zbrodnię, Izraelowi — jego grzech” (Mich. 3:8, Biblia poznańska).

10. W jakim sensie Izrael niesprawiedliwie traktował samego Boga? Pod jakim względem Micheasz nie zdradzał słabości, stając się przez to wzorem dla nas?

¹⁰ Ten sam duch Jehowy, który uzdolnił Micheasza do ustnego ogłoszenia Jego surowego orzeczenia sędziowskiego, pobudził go również do spisania tego twardo brzmiącego orędzia od prawdziwego Boga. Micheasz dysponował więc czymś, czego nie mieli współcześni mu fałszywi prorocy, jasnowidze i wróżbici; posiadał odpowiedź Jehowy na problemy narodu, a mianowicie na „zbrodnię” Jakuba i „grzech” Izraela. Sam ze swej strony również oczywiście miał poczucie sprawiedliwości, toteż wyraźnie dostrzegał, że jego lud źle traktuje Boga, bezceremonialnie łamiąc Jego prawo i gwałcąc narodowe przymierze zawarte z Nim za pośrednictwem Mojżesza. Micheasz jest wspaniałym przykładem dla chrześcijańskich świadków Boga Jehowy w dobie obecnej, gdyż w sprawach religijnych nie był słabeuszem, ale tryskał duchową energią i potrafił grzech otwarcie nazwać grzechem!

FAŁSZYWI BOGOWIE ODPOWIEDZIALNI ZA PANUJĄCE WARUNKI

11. Na kogo spada odpowiedzialność za zły stan moralny i religijny starożytnego Izraela oraz obecnego chrześcijaństwa?

¹¹ Jehowa zastępów nie ponosił odpowiedzialności za przykrą sytuację, jaka zaistniała w starożytnym Izraelu. Nie jest też odpowiedzialny za upadek moralny i religijny w obrębie współczesnego odpowiednika Izraela, w nominalnym chrześcijaństwie. Winnymi takiego stanu rzeczy wtedy za czasów Micheasza, jak również obecnie, są „bóg tego systemu rzeczy”, Szatan Diabeł, oraz wszyscy związani z nim bogowie demoniczni (Mat. 4:3, 4; 2 Kor. 4:4). Właśnie dlatego tak trafne były słowa: „Każdy będzie chodzić w imieniu swego boga” (Mich. 4:5). Istotnie, „są tacy, których nazywają ‛bogami’, czy w niebie, czy na ziemi — jak to przecież jest wielu ‛bogów’ i wielu ‛panów’” (1 Kor. 8:5). Był czas, kiedy wszystkie te bożyszcza mogły do woli wyrządzać szkody.

12. Jak Jehowa teraz w sposób widzialny osądzi wszystkich tych fałszywych bogów?

¹² Teraz jednak nadeszła pora, żeby Jehowa Bóg Wszechmocny, oddał ich wszystkich pod sąd i położył kres wszelkiego rodzaju kultom opartym na istnieniu świątyń, kapłanów, posągów, czyli bałwanów, oraz ceremonii i ofiar. Niezmienny swój zamiar poczynienia takich kroków w starożytnym Izraelu obwieścił Jehowa przez proroka Micheasza następującymi słowami: „Wytracę czary z twojej ręki, nie będzie także u ciebie wróżbitów. I zniszczę twoje bałwany i twoje posągi spośród ciebie. I nie będziesz się już kłaniał dziełu rąk swoich. I powyrywam twoje święte drzewa spośród ciebie, i zniszczę twoje miasta. I tak w zapalczywym gniewie wywrę zemstę na narodach, które nie były posłuszne” (Mich. 5:11-14, NP).

13. Odkąd jest w toku najszerzej zakrojone dzieło demaskowania fałszywych bóstw? Dlaczego objęto nim również chrześcijaństwo?

¹³ Przez minione sto lat trwało demaskowanie fałszywych bóstw tego świata, włącznie z obszarami chrześcijaństwa. Od czasów zburzenia Jeruzalem w roku 607 p.n.e. przez Babilończyków, co nastąpiło około 110 lat po spisaniu przez Micheasza tego proroctwa, nie było w dziejach narodów tak nasilonej kampanii demaskatorskiej. Działalność ta objęła też obnażenie boga czczonego w samym chrześcijaństwie, tak zwanej Trójcy, złożonej z trzech bogów tworzących w sposób niewytłumaczalny jedno bóstwo, przy czym wszyscy trzej mają być współistni, równi sobie i współwieczni. Niekiedy przedstawia się to trójjedyne bożyszcze w postaci ludzkiej z trzema głowami lub z głową o trzech twarzach. Wystarczy zresztą wejść do świątyń, katedr i zwykłych kościołów chrześcijaństwa, żeby się przekonać, jaką rolę w jego kulcie religijnym odgrywają wizerunki sporządzone ręką człowieka.

14. (a) Kto na ziemi w widoczny sposób brał udział w tym demaskowaniu? (b) Kiedy i jak klasa Micheasza przyjęła nazwę „Świadkowie Jehowy”? Jakie przez to wzięła na siebie obowiązki?

¹⁴ Kto w obecnym czasie sądu wykonuje to dzieło demaskowania wszystkich fałszywych bogów świata? Oddani Bogu i ochrzczeni chrześcijanie, którzy za pośrednictwem Jezusa Chrystusa zostali namaszczeni duchem Jehowy Boga. Zbiorowość tę, czyli klasę ludzi, trafnie zobrazował prorok Jehowy, Micheasz. W czasach nowożytnych faktycznie rozwinęła ona działalność wzorowaną na pracy Micheasza, przy czym uwidoczniło się to zwłaszcza od zakończenia pierwszej wojny światowej w 1918 roku. Właśnie wtedy członkowie klasy Micheasza śmiało stanęli na powojennej arenie świata i otwarcie wystąpili w charakterze świadków na rzecz Boga, którego czcił Micheasz, natomiast przeciw bałwochwalczym systemom chrześcijaństwa i pogaństwa. Grupa ta na międzynarodowym zjeździe w Columbus (stan Ohio, USA) przyjęła w roku 1931 dobrze uzasadnioną rezolucję, w której ogłosiła, że uznaje się za „świadków Jehowy”, i zobowiązała się spełniać związane z tym powinności. W ślad za tym na całym świecie zbory Bogu oddanych chrześcijan, którzy się uważali za „Izrael Boży”, jednomyślnie przyłączały się do tej rezolucji z 1931 roku, przyjmując opartą na Piśmie Świętym nazwę „Świadkowie Jehowy” (Izaj. 43:10-12; Gal. 6:16). Nazwa ta się utrwaliła, mimo iż chrześcijaństwo mocno ją atakowało!

15. (a) Kto zgodnie z własną deklaracją jest największym świadkiem Boga Jehowy? (b) Co usiłował zrobić Szatan z tym świadkiem podczas jego pobytu na ziemi?

¹⁵ Nosiciele tego nowego imienia zrozumieli, że ich Wódz, Jezus Chrystus, był i jest największym świadkiem Jehowy. W ostatniej księdze biblijnej, relacjonującej objawienie, które Bóg Jehowa za pośrednictwem wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa przekazał sędziwemu apostołowi Janowi, jednorodzony Syn Boży powiedział o sobie: „To mówi Ten, który jest Amen, świadek wierny i prawdziwy, początek stworzenia Bożego” (Obj. 3:14, NP). Za przykładem swego Ojca, Jehowy, również Pan Jezus dawał świadectwo o żałosnych stosunkach panujących w Izraelu za jego czasów, przypominających zresztą sytuację opisaną przez Micheasza. Tym samym Jezusem posługuje się Jehowa także teraz, w obecnym dniu sądu nad wszystkimi fałszywymi bogami. Nic więc dziwnego, iż Szatan Diabeł, „bóg tego systemu rzeczy”, chętnie by uśmiercił jednorodzonego Syna Bożego, gdy przybył na ziemię. Za wspaniałą okazję do tego uznał czas narodzenia się Jezusa jako człowieka. Nie ulega wątpliwości, że chociażby z proroctwa zanotowanego w Księdze Micheasza 5:1 (NP) Szatan Diabeł wiedział, gdzie ten fakt miał nastąpić.

16. Jak w Micheasza 5:1 wskazano na miejsce przyszłych urodzin Mesjasza?

¹⁶ Wspomniane proroctwo z Księgi Micheasza 5:1 brzmi: „Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych” (NP).

17. (a) Po jakich wydarzeniach miały nastąpić obiecane narodziny w myśl kontekstu Księgi Micheasza 5:1? (b) Gdzie się znalazła pewna żydowska dziewica, gdy nastała pora rodzenia? Jak do tego doszło?

¹⁷ Z kontekstu tego wersetu wynika, że owo proroctwo miało się spełnić po powrocie Żydów z siedemdziesięcioletniego wygnania w Babilonii. (Zwróć uwagę, czytelniku, na Księgę Micheasza 1:16 i 4:10). Urzeczywistniło się ono istotnie po 535 latach od ponownego osiedlenia się oswobodzonych potem Żydów w ziemi judzkiej, gdzie również odbudowali niewielkie miasteczko Betlejem. W odpowiednim czasie Jehowa posłał swojego anioła do dziewiczej Żydówki z królewskiego rodu Dawida, aby jej oznajmić, że ma zostać matką obiecanego Mesjasza, Chrystusa. Kiedy później już zbliżał się poród, Maria udała się do rodzinnego Betlejem, aby się zarejestrować, jak tego wymagał dekret spisowy cesarza Augusta. Właśnie tam około połowy siódmego miesiąca żydowskiego Tiszri, czyli na początku października, Maria wydała na świat swego pierworodnego syna, któremu zgodnie z poleceniem anioła dano na imię Jezus. Szatan Diabeł faktycznie baczył pilnie na te złowieszcze dla niego narodziny, na co wskazuje okoliczność, iż żywo zainteresowali się tą sprawą jego czciciele, a mianowicie pogańscy astrolodzy. Pewien historyk, apostoł Mateusz, napisał na ten temat:

18. Jak Szatan, realizując swój niecny plan, ściągnął na narodziny Jezusa uwagę króla Judei, Heroda?

¹⁸ „Jezus narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda (...) Herod zatrwożył się, a z nim cała Jerozolima. I zgromadziwszy wszystkich arcykapłanów i nauczycieli ludu, wypytywał ich, gdzie się ma Chrystus narodzić? A oni mu rzekli: W Betlejemie Judzkim; bo tak napisał prorok: I ty, Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze między książęcymi miastami judzkimi, z ciebie bowiem wyjdzie wódz, który paść będzie lud mój izraelski” (Mat. 2:1-6, NP).

19. Dlaczego nakazana przez Heroda rzeź małych dzieci w Betlejem nie spełniła swego celu?

¹⁹ Król Herod skierował więc astrologów do Betlejem. Kiedy jednak ci wykładacze snów nie donieśli mu w drodze powrotnej, gdzie może znaleźć niedawno narodzonego Jezusa, wysłał on do Betlejem żołnierzy z rozkazem powybijania wszystkich chłopców w wieku do dwóch lat. Tymczasem Maria ze swym mężem Józefem zostali w porę ostrzeżeni i opuścili Betlejem; schronili się w Egipcie, aby uratować życie małego Jezusa. Nie ulega wątpliwości, że zawistnego, żądnego władzy króla Heroda poszczuł jego bóg, Szatan Diabeł, symboliczny Wąż, którego głowa miała być zmiażdżona przez „nasienie” Bożej „niewiasty” (Rodz. 3:15). Tak zatem zostały pokrzyżowane nie tylko plany króla Heroda, ale także niewidzialnego władcy wszystkich demonicznych bogów (Mat. 2:7-18).

20. Przez kogo słusznie mają być osądzeni Szatan i jego demoniczni bogowie? Co już spotkało Szatana i jego aniołów w trakcie obecnego dnia sądu?

²⁰ Dla wyrównania rachunku Szatan Diabeł i wszystkie jego demony zasługują na osądzenie przez tego, którego podstępnie usiłowali zgładzić. Sąd ten zresztą już się odbywa, odkąd w roku 1914 zakończyły się „czasy wyznaczone narodom”, których bogiem właśnie jest Szatan (Łuk. 21:24; 2 Kor. 4:4). W harmonii z wypowiedzią Bożą zanotowaną w Księdze Rodzaju 3:15 pozostawało proroctwo z Księgi Micheasza 4:14 (BT), gdzie oświadczono: „Rózgą bić będą w policzek sędziego Izraela”, to znaczy Jezusa Chrystusa. Teraz wszakże, gdy rozpoczął się dzień sądu nad wszystkimi fałszywymi bogami narodów, wielki archanioł Michał — którego imię znaczy: „Któż jest jak Bóg?” — stoczył walkę z Szatanem Diabłem i jego demonicznymi aniołami oraz wyrzucił ich z niebios.

21. Co działo się na ziemi współcześnie z wojną w niebie? Kiedy Chrystus będzie panował nad całą ludzkością bez przeszkód ze strony Szatana i innych demonicznych bogów?

²¹ Równolegle z bitwą, która się rozegrała w niewidzialnych niebiosach, w latach od 1914 do 1918 toczyła się na ziemi pierwsza w dziejach ludzkich wojna ogólnoświatowa. Ponieważ pałający gniewem Diabeł i wszyscy inni demoniczni bogowie są teraz ograniczeni do okolic naszej małej ziemi, więc tym bardziej słuszne okazują się słowa: „Biada ziemi i morzu” (Obj. 12:7-12). Dzień sądu nad wszystkimi fałszywymi bogami będzie trwał, aż przeminie „wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, zwana Har-Magedonem, a Szatan z demonami zostaną na 1000 lat panowania Chrystusa uwięzieni w przepaści (Obj. 16:14-16; 20:1-3). W ten sposób wyniesiony do chwały władca z Betlejem, Jezus Chrystus, będzie rządził ludzkością bez przeszkód ze strony całego panteonu fałszywych bogów, a wszystkie ziemskie rodziny nauczy zbawiennego oddawania czci jedynemu żywemu i prawdziwemu Bogu.