Czy Bóg decyduje o twoim losie?

WIELE ludzi jest przekonanych, że Bóg z góry ustala los człowieka. Są przekonani, że znajduje to potwierdzenie w Biblii.

Niektórzy wskazują na przykład Ezawa i Jakuba. Obaj byli jeszcze w łonie matki, gdy Bóg zapowiedział: „Starszy będzie służył młodszemu” (Rodz. 25:23).a Podobnie Bóg wiedział naprzód, że Samson, Jeremiasz i Jan Chrzciciel mieli dokonać w służbie dla Niego wielkich dzieł (Sędz. 13:3-5; Jer. 1:5; Łuk. 1:13-17). Czy to nie znaczy, że takie osoby były z góry przeznaczone do wiecznej szczęśliwości?

A jak się przedstawia sprawa z Judaszem Iskariotem? Na długo przed jego urodzeniem proroctwa biblijne mówiły, że Mesjasz miał być zdradzony (Ps. 41:10; 55:13, 14, Bw). W Piśmie Świętym czytamy nawet, że Jezus Chrystus „od początku wiedział”, kto go wyda (Jana 6:64, Bw).

Co na to powiedzieć? Czy Biblia uczy, że Bóg jednych przeznacza do „wiecznej szczęśliwości”, a drugich na „potępienie”? Czy Bóg decyduje o twoim losie?

NAUKA O PRZEZNACZENIU I JEJ KONSEKWENCJE

Zanim odpowiesz na te pytania, najpierw zastanów się nad ewentualnymi konsekwencjami nauki o przeznaczeniu. Jeżeli jest prawdziwa, to Bóg wiedziałby z góry o wszystkim, co miałoby wyniknąć ze stworzenia przez Niego człowieka — odstępstwo Adama i Ewy, wojny, przestępczość, niemoralność, ucisk, kłamstwo, obłuda, choroby. Kiedy więc rzekł: „Uczyńmy człowieka”, rozmyślnie uruchomił całe to zło! (Rodz. 1:26). Widoki na życie wieczne, dane Adamowi i Ewie, byłyby w tej sytuacji mydleniem oczu. To samo można by powiedzieć o biblijnym zaproszeniu: „Kto tylko sobie życzy, niech bierze wodę życia darmo” (Obj. 22:17).

Tymczasem Biblia mówi, że Jehowa jest Bogiem „obfitującym w serdeczną życzliwość i prawdę” (Wyjścia 34:6). Nigdy nie proponowałby czegoś, gdyby wiedział z góry, że osiągnięcie tego jest niemożliwe. Jezus Chrystus zadał pytanie: „Czy jest między wami taki człowiek, który, gdy go syn będzie prosił o chleb, da mu kamień? (...) Jeśli tedy wy, będąc złymi, potraficie dawać dobre dary dzieciom swoim, o ileż więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy go proszą?” (Mat. 7:9-11, Bw). Poza tym jeżeli Bóg już dawno temu dokładnie przewidział, kto otrzyma życie wieczne, a kto ma być na zawsze zgubiony, to dlaczego w Piśmie Świętym jest powiedziane, że „Jehowa (...) jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek uległ zagładzie, ale by wszyscy zdobyli się na skruchę”? (2 Piotra 3:9).

A zatem doktryna o predestynacji pozostaje w sprzeczności z tym, czego Biblia rzeczywiście uczy o Bogu. Tu może ci się nasunąć pytanie: „Czy twierdzenie, że wiedza Boga co do przyszłości jest ograniczona, nie podważa Jego wszechmocy?” W żadnym wypadku! Z Listu do Tytusa 1:2 dowiadujemy się na przykład, że „Bóg (...) nie może skłamać”. A czy to ogranicza Jego wszechmoc? Ależ nie, raczej uwydatnia Jego prawdomówność.

Apostoł Paweł radził chrześcijanom obdarzonym darem prorokowania: „Dary ducha u proroków mają być pod kontrolą proroków. Bóg nie jest bowiem Bogiem nieporządku, lecz pokoju” (1 Kor. 14:32, 33). Tacy prorocy nie mieli mówić na chybił trafił, ale ich prorocze orędzia miały być przekazywane w sposób uporządkowany. W tym celu musieli panować nad sobą. Jest więc oczywiste, że również Bóg może selektywnie korzystać ze swej zdolności przewidywania, to znaczy wtedy, gdy ma do tego szczególny powód lub gdy to ma służyć określonemu celowi. (Porównaj z tym Księgę Rodzaju 22:1, 12).

CO BÓG WIE Z GÓRY

Zaledwie 40 lat po zorganizowaniu Izraelitów w naród Bóg przepowiedział, że zerwą zawarte z Nim przymierze. Przewidywanie to nie było pozbawione podstaw, zdążyli już bowiem ujawnić swoje nieposłuszeństwo i buntownicze usposobienie. Dlatego Bóg rzekł: „Znam już dziś ich zamysły, którymi się kierują, zanim wprowadzę ich do ziemi, którą im poprzysiągłem” (Powt. Pr. 31:20, 21, Biblia Tysiąclecia). Jak doświadczony budowniczy potrafi przewidzieć załamanie się konstrukcji wzniesionej z byle jakich materiałów, tak Jehowa potrafił zauważyć, ku czemu zmierzają Żydzi. Poszczególne osoby mogły jednak usłuchać rad, których Bóg udzielał przez proroków, i faktycznie usłuchały ich, odnosząc z tego pożytek (Jer. 21:8, 9; Ezech. 33:1-20).

Podobnie Jezus Chrystus zapowiedział zgubę przywódców religijnych, to jest uczonych w Piśmie i faryzeuszy (Mat. 23:15, 33). Nie znaczyło to jednak, że każdy faryzeusz czy uczony w Piśmie był skazany na Gehennę. Sam apostoł Paweł był przedtem gorliwym faryzeuszem! (Dzieje 26:4, 5).

Co prawda Bóg przepowiedział z góry postępowanie pewnych osób, takich jak Jakub i Ezaw. Nie było to jednak przeznaczenie. W wypadku Ezawa i Jakuba Bóg przepowiedział tylko, który z wywodzących się od nich narodów miał uzyskać przewagę nad drugim (Rodz. 25:23-26). To wcale nie znaczy, że Bóg z góry ustalił ich wieczysty los. O temperamencie i w ogóle o usposobieniu dziecka w dużej mierze zdają się decydować czynniki genetyczne. Jehowa mógł na podstawie struktury genetycznej bliźniaków określić, który syn będzie górować. (Zobacz też Psalm 139:14-16).

Tak samo Jehowa użył swej zdolności przewidywania w odniesieniu do Samsona, Jeremiasza i Jana Chrzciciela. Nie stanowiło to jednak gwarancji, że wszyscy trzej pozostaną wierni do samej śmierci. Bóg przepowiedział też, że jeden z synów Dawida otrzyma imię Salomon i że właśnie, ten syn zbuduje świątynię (1 Kron. 22:9, 10). Mimo to Salomon popadł później w odstępstwo (1 Król. 11:4, 9-13).

A co powiedzieć o Judaszu Iskariocie? Czyż zdradziecki postępek jednego z uczniów Jezusa nie został wyraźnie przepowiedziany naprzód? Owszem, ale w proroctwach nie sprecyzowano, który uczeń miał zostać zdrajcą. W gruncie rzeczy co by to znaczyło, gdyby Jezus z góry wiedział, że będzie nim Judasz? Mianując go swym apostołem, stałby się wtedy „uczestnikiem” jego grzechu. (Zobacz List 1 do Tymoteusza 5:22). Współwinny byłby nawet sam Bóg, ponieważ Jezus poprzedził wybór Judasza żarliwą modlitwą do Jehowy (Łuk. 6:12-16).

Jednakże Jehowa ‛nie był nieświadomy zamiarów’ Szatana (2 Kor. 2:11). Wiedział, że Diabeł już wcześniej użył bliskiego przyjaciela pewnego człowieka jako zdrajcy; miało to miejsce w wypadku Achitofela, który był przyjacielem Dawida. Toteż Szatan, a nie Bóg, „zawładnął sercem Judasza z Kariotu, syna Szymona, podsuwając mu myśl, aby zdradził Jezusa” (Jana 13:2, Przekład współczesny; 2 Sam. 15:31). Zamiast się przeciwstawić diabelskim podszeptom, Judasz pozwolił, by grzech nim całkowicie zawładnął. W pewnym momencie Jezus wyczytał to w sercu Judasza i przepowiedział jego zdradę (Jana 13:10, 11). W ten sposób wiedział o zdradzie Judasza „od początku”, ale nie od chwili zetknięcia się z nim, tylko „od początku” jego zdradzieckiego działania (Jana 6:64).

Z GÓRY UPATRZENI PRZEZ BOGA

Bóg nigdy nie posługuje się swoją zdolnością przewidywania na chybił trafił. Apostoł Paweł napisał do współchrześcijan namaszczonych duchem: „Zostaliśmy (...) z góry upatrzeni według zamierzenia Tego [Jehowy Boga], kto kieruje wszystkim według rady swej woli” (Efez. 1:11). Odkąd człowiek popadł w grzech, zamierzenie Jehowy przewiduje usprawiedliwienie Jego imienia poprzez Królestwo. W tym celu Bóg korzysta niekiedy ze swej zdolności przewidywania przyszłości. Postanowił na przykład z góry, że w Królestwie będzie klasa współdziedziców Jezusa Chrystusa, chociaż poszczególne jednostki muszą dowieść swej wierności, żeby mogły do niej należeć (2 Piotra 1:10, 11).

Dokładne poznanie nauk biblijnych w tym zakresie pomoże ci wyrobić sobie właściwy pogląd na przyszłość. Jehowa Bóg nie ustala z góry twojego losu. Przeciwnie, możesz korzystać z wolnej woli, którą obdarzył stworzenia uczynione „na swój obraz” (Rodz. 1:27). Dokonaj więc mądrego wyboru i całym sercem przyjmij od Jehowy proponowane ci życie wieczne (Jana 17:3).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 3]

Gdyby Bóg z góry przesądził, że Adam i Ewa zawiodą, to przedstawianie im widoków na życie wieczne byłoby okrutną drwiną

[Ilustracja na stronie 4]

Kiedy Jezus zorientował się, że to Judasz go zdradził?