Dlaczego sąd Boży jeszcze się nie odbył?

JUŻ po upływie około 20 lat od śmierci Jezusa niektórzy chrześcijanie spodziewali się, że Jehowa „nadejdzie”, aby odbyć sąd. W związku z tym apostoł Paweł napisał im: „Dzień Jehowy (...) nie nadejdzie, dopóki wpierw nie nastanie odstępstwo i nie objawi się człowiek bezprawia, syn zagłady”. Paweł wprawdzie przyznał, iż „tajemnica tego bezprawia” za jego czasów ‛już robiła swoje’, ale najwyraźniej nie przybrało to wtedy jeszcze takich rozmiarów, żeby mógł się odbyć Boski sąd (2 Tes. 2:2, 3, 7, 8).

DWOJAKIE ZGROMADZANIE

Wspomniane odstępstwo, chociaż nieuniknione, nie miało powstrzymać realizacji zamierzenia Bożego co do wybrania 144 000 wiernych chrześcijan na niebiańskich współwładców Jego Syna, Jezusa (zob. Obj. 14:1-5). Dopiero po skompletowaniu ich liczby oraz po końcowym opatrzeniu ich pieczęcią Bożą mógł się odbyć sąd Jehowy. W Księdze Objawienia 7:2, 3 czytamy, że do wspomnianych tam czterech aniołów powiedziano: „Nie wyrządzajcie szkody ziemi ani morzu, ani drzewom [przez sprowadzenie na narody niszczycielskich wichrów sądu Bożego], aż położymy pieczęcie na czołach niewolników naszego Boga”. Dzisiaj wiemy, że w chwili ustanowienia Królestwa w roku 1914 dzieło to nie było jeszcze zakończone.

Nie mógł więc wtedy jeszcze dojść do skutku oczekiwany przez niektórych sąd Boży. W angielskim wydaniu Strażnicy z 1 stycznia 1914 roku zostawiono tę kwestię otwartą i oświadczono: „Rok 1914 zamyka okres, który Biblia nazywa ‛Czasami Pogan’ (...), nie można jednak twierdzić, iż tenże rok 1914 przyniesie tak szybkie i radykalne zmiany w porządku rzeczy, żeby się ziściły nasze oczekiwania”. Jednakże chrześcijanie — jak to wyjaśniono w dalszej części tego artykułu — byli wdzięczni za to, że chronologia biblijna otworzyła im oczy na bliskość sądu Bożego. Czytamy tam: „Wierzymy, że chronologia jest błogosławieństwem. Gdyby obudziła nas rano parę minut czy parę godzin wcześniej, niż zbudzilibyśmy się sami, to już jest dobrze! Błogosławieństwa dostępują ci, którzy czuwają”.

Wśród dostępujących błogosławieństwa mieli się też znaleźć ludzie opisani w Biblii jako „wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć — ze wszystkich narodów i szczepów, i ludów, i języków”. Dopiero w roku 1935 w pełni zrozumiano, że owa „wielka rzesza” ma się składać z osób, które „wychodzą z wielkiego ucisku”, to znaczy opuszczają organizację Szatana i stają po stronie Boga, aby przeżyć wykonanie Jego wyroku. Zgromadzanie tej „wielkiej rzeszy” zgodnie z zamierzeniem Jehowy odbywa się już przeszło 50 lat. Możemy się cieszyć, że wykonanie wyroku Bożego nastąpi dopiero po dokończeniu tego zbawczego dzieła (Obj. 7:9, 14).

ROZWÓJ WYDARZEŃ NA ARENIE POLITYCZNEJ

Jest też zapowiedziane, że przed wykonaniem sądu Bożego mają się rozegrać pewne wydarzenia na arenie politycznej. Dzisiaj wyraźnie widać, jak zbliża się ku końcowi spełnienie proroctwa o „dwóch królach” z rozdziału 11 Księgi Daniela.a W punkcie szczytowym opisanych tam wydarzeń Bóg wykona swój wyrok (por. Dan. 2:44).

Oba wielkie mocarstwa ze swymi sprzymierzeńcami — „król południa” i „król północy” — chociaż są sobie przeciwne, są reprezentowane w światowej organizacji politycznej, która ‛wprawia [ludzi] w podziw’. Biblia podaje trafny opis powołanej do życia po pierwszej wojnie światowej Ligi Narodów, oraz jej następczyni, założonej po drugiej wojnie światowej Organizacji Narodów Zjednoczonych (Dan. 11:40; Obj. 17:8).

Ci „dwaj królowie”, mimo że pod względem ideologicznym i politycznym chadzają różnymi drogami, jednocześnie podejmują wspólne wysiłki, mając dużo do powiedzenia w sprawie utrzymania na świecie „pokoju i bezpieczeństwa”. To też jest znamienne, proroctwo biblijne zapowiada bowiem, że „skoro tylko będą mówić: ‛Pokój i bezpieczeństwo!’ — wtedy od razu spadnie na nich nagła zagłada”. W tej chwili nie wiemy jeszcze, w jakiej mierze ci „dwaj królowie” — czy to samodzielnie, czy we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych — zdołają rozwiązać polityczne, gospodarcze, społeczne bądź też wywołane wpływem środowiska problemy świata, aby mieć podstawy do wzniesienia takiego okrzyku (1 Tes. 5:2, 3).

Wiemy natomiast, że Organizacja Narodów Zjednoczonych w którymś momencie swego istnienia razem ze wszystkimi państwami członkowskimi, nie wyłączając obu „królów”, odczuje na sobie sąd Boży i niechybnie ‛odejdzie na zagładę’. Wiemy też dobrze, że pokolenie roku 1914 jest już u schyłku swego życia i niewiele czasu pozostało na ostateczne spełnienie się tego proroctwa. Ale pamiętamy również obietnicę daną przez samego Jezusa, że „to pokolenie żadną miarą nie przeminie, aż się to wszystko stanie” (Obj. 17:11; Marka 13:30).

JEHOWA NIE ZWLEKA — A TY?

Jeżeli już studiujesz Pismo Święte i dowiadujesz się z niego o zamierzeniach Jehowy, to nie ociągaj się z ucieczką do symbolicznego miejsca schronienia. „Szukajcie sprawiedliwości, szukajcie potulności”, nawołuje prorok, abyście zostali „ukryci w dniu gniewu Jehowy” (Sof. 2:1-3).

Pamiętaj o chrześcijanach z I wieku, którzy uciekli z Jeruzalem w roku 66 n.e., gdy tylko spostrzegli zapowiedziany przez Jezusa znak nadchodzącego sądu. Kto się ociągał z ucieczką — obojętne, z jakiego powodu — ten najprawdopodobniej dał się potem uśpić fałszywym poczuciem bezpieczeństwa, gdy Rzymianie, którzy najpierw oblegli miasto, a potem nieoczekiwanie od niego odstąpili, jakoś nie wracali. Mijały tygodnie. Z tygodni tworzyły się miesiące, a z miesięcy lata. Niektórzy mogli zacząć myśleć, że Jehowa odwleka wykonanie wyroku. Tymczasem w roku 70 n.e. Rzymianie nagle i niespodziewanie wrócili i wtedy dla znajdujących się w mieście nie było już ucieczki (Łuk. 21:20-22).

Z drugiej strony dzisiaj ludzie, którzy oddali swoje życie Bogu na spełnianie Jego woli i uciekli do przygotowanego przez Niego bezpiecznego miejsca schronienia, nie powinni się ociągać z wypełnianiem swoich chrześcijańskich obowiązków. Nie na miejscu byłoby na przykład wymawianie się od ogłaszania orędzia o sądzie Jehowy, jak to usiłował czynić Jonasz, gdy mu kazano ostrzec mieszkańców Niniwy przed sądem Bożym. Nie powinni też nadąsani jak ten prorok wycofywać się w bezczynność, gdyby wypadki potoczyły się inaczej, niż sobie myśleli, albo nie tak szybko, jak się spodziewali (Jonasza 1:1, 2; 4:2, 5, 10, 11; 2 Piotra 3:15).

Słusznie zatem już w Strażnicy angielskiej z 1 czerwca 1906 roku było powiedziane na temat wykonania wyroku Bożego: „Czas dokładnie pokaże Boską mądrość zawartą w tym, co krótkowzrocznemu rodzajowi ludzkiemu wydaje się bezlitosnym odwlekaniem (...). Bóg życzliwie wyjaśnia nam swój punkt widzenia i daje nam wgląd we wspaniałą przyszłość (...), a my w takiej mierze, w jakiej potrafimy to pojąć i w to uwierzyć, możemy na tym polegać i się tym cieszyć. Tymczasem jednak, łaskawie pokrzepieni dodającymi otuchy perspektywami, musimy cierpliwie czekać końca, bez względu na to, jak bardzo dawałby się nam we znaki ten czas oczekiwania”.

Będziemy więc wyczekiwać z ufnym przeświadczeniem, że „niechybnie się sprawdzi. Nie przyjdzie za późno” (Hab. 2:3).

[Przypis]

[Ramka na stronie 4]

CO MUSI SIĘ WYDARZYĆ PRZED SĄDEM BOŻYM?

Odstępstwo (2 Tesal. 2:2, 3)

Popieczętowanie 144 000 (Obj. 7:2, 3)

Zgromadzenie „wielkiej rzeszy”, która ma przeżyć (Obj. 7:14)

Utworzenie Ligi Narodów, a potem ONZ (Obj. 17:8)

Ostatnia konfrontacja między dwoma wielkimi blokami narodów (Dan. 11:40, 44, 45)

Wołanie na całym świecie: „Pokój i bezpieczeństwo!” (1 Tesal. 5:2, 3)

[Ilustracja na stronie 5]

Piotr uznał cierpliwość Bożą za zbawienie, zaś Jonasz się na nią skarżył. Za czyim przykładem zechcesz pójść?