Czy mógłbyś im pomóc?
1 Pionierka postanowiła w pewnym miejscu już na pierwszych odwiedzinach u zainteresowanej zaprowadzić studium biblijne. W słowach wstępnych nawiązała do poprzedniej rozmowy, lecz ku swemu zdziwieniu usłyszała, że nigdy u tej kobiety nie była. W czasie przedstawiania tematu o Królestwie Bożym domowniczka raz jeszcze podkreśliła, że słyszy to po raz pierwszy. Wtedy siostra zapytała, czy ten temat ją interesuje. Po otrzymaniu twierdzącej odpowiedzi dokończyła kazanie i zapoczątkowała studium biblijne. Opuszczając ten dom, myślała ze zdziwieniem: ‛Czyżbym pomyliła mieszkania?’ A jednak tak było. W następnym mieszkaniu poznała kobietę, która poprzednio prosiła, żeby ją odwiedzić, ale teraz nie życzyła sobie dalszej rozmowy. Co o tym sądzić?
2 Brat pisze: „Otrzymaliśmy adres przekazany z zagranicy. Wkrótce potem moja żona wybrała się do dentysty, ale ponieważ nic nie załatwiła, udała się po zakupy. W drodze powrotnej wysiadła w miejscowości, gdzie jest tylko jedna siostra i ją właśnie spotkała na ulicy, jak szła dokonać odwiedzin ponownych. Ponieważ odwiedziny tej siostry nie były umówione, więc żona zaproponowała, żaby najpierw poszły razem na przekazany adres. Z trudem odszukały mieszkanie na poddaszu. Kobieta, którą tam zastały, nie pytała, w jakiej sprawie przyszły, tylko od razu powiedziała, że są świadkami Jehowy i że właśnie czeka na ich wizytę”. Brat pisze: „Czy to nie świadczy o kierownictwie aniołów?”
3 Podobnych doświadczeń jest więcej. O czym to świadczy? Czyż nie są one potwierdzeniem faktu, że aniołowie kierują zgromadzaniem owiec Jehowy i że „czas końca” dobiega kresu? W wielu terenach otworzyły się niespodziewanie duże możliwości. W miejscowości liczącej około 8000 mieszkańców uzyskano w pracy od domu do domu około 90 zaproszeń. W innej liczącej ok. 3000 mieszkańców, prowadzi się 15 studiów biblijnych. Mogłoby być więcej, ale nie ma komu dokonywać odwiedzin. Gdzie indziej każdej chwili można by zaprowadzić 10 i więcej studiów biblijnych, cóż kiedy 18 studiów już prowadzonych odbywa się tylko raz w miesiącu. Powód? Brak rąk do pracy! A może ty chciałbyś pomóc tym ludziom? Pomóc nielicznym braciom mieszkającym w tamtych terenach? Jeżeli nie boisz się pracy ani trudności, pomyśl nad możliwością podjęcia służby pełnoczasowej. A może mógłbyś przenieść się z całą rodziną tam, gdzie naprawdę potrzeba pomocy?
4 A oto doświadczenie z pionierskiego ośrodka zimowego: Wśród uczestników była siostra licząca 67 lat, brat z amputowaną nogą, brat z pylicą płuc, a i pozostałe dwie osoby też nie cieszyły się najlepszym zdrowiem. Wszyscy jednak osiągnęli cele pioniera wakacyjnego. Bracia piszą: „Zmieniliśmy metodę pracy na terenach wiejskich. Przez długi czas tereny te opracowywano wyłącznie latem i tylko w niedziele. Teraz udaliśmy się tam zimą i w dni powszednie. Pracowało się wyśmienicie, prawie w każdym domu można było wydać świadectwo. Ludzie mieli czas na długie, owocne dyskusje. Niektórzy mówili: ‛No, nareszcie chodzicie o właściwej porze i nie przeszkadzacie nam w niedzielę, gdy się wybieramy do kościoła’. Jedna i ta sama utarta metoda pracy nie daje już pożądanych wyników. Warto ją zmieniać”. Dlaczego nie mielibyście spróbować w waszym terenie pracy od drzwi do drzwi w niedzielne popołudnia?
5 To samo dotyczy starych „spowszechniałych” już wstępów, które niektórzy bracia niezmiennie stosują. Np.: „Wierzymy przecież w tego samego Boga.” Czy naprawdę? W Buddę czy Światowida o czterech twarzach? Czy razem z nimi w ‛boga tego świata’ (2 Kor. 4:4)? Albo: „Przychodzimy w tym celu, żeby pogłębić wiarę.” Czy na pewno? Wiarę babilońską, wiarę opartą na kłamstwie? I może potem niektórzy bracia dziwią się, że nie mają takich wyników w pracy jak inni. Tylko posłuszeństwo przynosi błogosławieństwo. Zaglądajmy więc częściej do Służby Królestwa, przyswajajmy sobie omówione tam wstępy, kazania oraz odpowiedzi na zarzuty; wtedy nasza służba będzie owocniejsza. Stale pamiętajmy taż o słowach ap. Pawła: „Biegnijmy wytrwale wyznaczony nam bieg, patrząc pilnie na Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa”. — Hebr. 12:1, 2, NW.