Naprawdę inni
1 Wielu młodych świadków Jehowy żywi pragnienie podjęcia służby pełnoczasowej bezpośrednio po ukończeniu szkoły. Wzrost przestępczości, szerzenie się niemoralności i nacjonalizmu, a także alkoholizmu i palenia tytoniu stawia ich w szkole wobec licznych trudnych problemów. Dobrze by jednak było, gdyby to pragnienie już teraz wyrażało się czynem. Czy traktujesz szkołę jako niemal nietknięte pole do pracy, na którym możesz świadczyć o Bogu swoim rówieśnikom? Czy ty, młody głosicielu ewangelii, jesteś w szkole znany jako świadek Jehowy? Czy odważnie i gorliwie dajesz świadectwo kolegom szkolnym, rozszerzając w miarę możliwości zakres swej służby? Czy swoim zachowaniem i ubiorem dajesz dowody, że jesteś naprawdę inny?
2 Nasi bracia piszą: „Od trzech miesięcy mieszkamy w nowym otoczeniu. Z powodu nawału pracy przy remoncie mieszkania nie rozmawialiśmy jeszcze o prawdzie z nowymi sąsiadami. Ich uwagę zwróciło jednak nasze zachowanie, to, że jesteśmy inni. Pewnego razu spotkałam sąsiada z żoną, gdy wychodzili z domu. Sąsiad — emerytowany prezes sądu — po wymianie pozdrowień zatrzymał mnie, mówiąc, że ma mi coś do powiedzenia. Pomyślałam, że pewnie chodzi o spotkanie, które odbyło się u nas poprzedniego dnia. On jednak zaczął mówić o mojej córce, że chciałby mi pogratulować tak dobrze wychowanego dziecka. Powiedział między innymi, że miał bardzo złe zdanie o dzisiejszej młodzieży i uważał, że wszyscy są jednakowi, bez względu na pochodzenie, ale zachowanie naszej córki zmieniło jego opinię. Oświadczył, że z przyjemnością obserwuje ją, jak idzie do szkoły i jak wraca, tak różni się od innych zachowaniem, ubiorem i taktem. Nadmienił, że rozmawiał już na ten temat z kolegami i że chce im udowodnić, że są jednak wyjątki, a dowodem tego jest córka jego nowych sąsiadów”. Siostra chciała wydać świadectwo, ale sąsiad przeprosił ją, mówiąc że musi załatwić pilną sprawę. Dodał jednak: „Na pewno jeszcze powrócimy do tego tematu”. W taki to sposób może być wydane piękne świadectwo ku chwale Jehowy Boga.
3 Niektórzy z młodych wielbicieli Jehowy mieszkają w internatach z dala od domu. Czy i tam można strzec swej chrześcijańskiej odrębności i dawać dobre świadectwo o Bogu swym postępowaniem? Nasz brat przyjechał do internatu, żeby odwiedzić syna. Wychowawczyni ze zdumieniem zapytała go, jak potrafił tego dokonać, żeby zapewnić synowi takie wychowanie. Powiedziała, że ma on wszelkie zalety i jest przykładem dla całej szkoły. Wychowawcy mają bowiem duże kłopoty z młodzieżą szkolną i tylko jego syn jest pod tym względem wyjątkiem, tak iż wszędzie stawiany jest za wzór. Brat bardzo się ucieszył, a że nigdy się nie rozstaje z Biblią, więc wyjął ją i powiedział, że swych synów wychował na podstawie tej właśnie księgi. Wykorzystał sposobność i wydał nauczycielce świadectwo, którego wysłuchała z dużym zainteresowaniem. Zastanówcie się, młodzi, czy wasi wychowawcy i nauczyciele mogliby tak się wyrazić o was?
4 Inną młodą siostrę zatrzymała na ulicy starsza kobieta, mówiąc: „Panienko, jak ty jesteś przyzwoicie ubrana! Swym ubiorem wyróżniasz się spośród innych dziewcząt. Możesz być dla nich wzorem! Nie znam twoich rodziców, ale przekaż im moje serdeczne pozdrowienia, bo tylko w ten sposób mogę wyrazić im wdzięczność za to, że cię tak przyzwoicie ubierają”.
5 Jakież to nierozsądne i smutne, gdy niektórzy młodzi głosiciele hołdują panującym w świecie zwyczajom w dziedzinie mody lub noszenia włosów. Czy to przystoi młodym chrześcijanom? Czy nie jest to równoznaczne z utożsamianiem się z tym skazanym na zagładę światem? Czy tacy będą mieć odwagę różnić się od świata swoim sposobem myślenia i zachowania? Czy w ten sposób przynoszą chwałę Ojcu niebiańskiemu? Kto rzeczywiście miłuje Jehowę Boga i pragnie Mu służyć, ten całym swoim zachowaniem, doborem towarzystwa i sposobem wyrażania się będzie poświadczać, kim właściwie jest, mianowicie — uczniem Chrystusa. Czy należysz do tych młodych ludzi? Czy jesteś dumny z tego, że jesteś inny? Jeżeli tak, to czeka cię wspaniała przyszłość!