Naprzód, zjednoczeni w społeczności teokratycznej!
1 Wiecznotrwała przyszłość rodziny ludzkiej na rajskiej ziemi wiąże się ściśle z potrzebą ustanowienia sprawiedliwego, nieprzemijającego rządu, opartego na sprawiedliwości. Rząd taki z całą pewnością nastanie. Kto go ustanowi? Oczywiście Jehowa Bóg, Stwórca wszechświata. Któż mógłby mieć bowiem większe prawo do orzekania i decydowania, jak powinno wyglądać zarządzanie ziemią? Dlatego w Psalmach znajdujemy prorocze zapowiedzi nastania rządów Jehowy: „Mówcie wśród narodów: ‛Sam Jehowa został królem!’” oraz: „Pan na niebiesiech utwierdził swój tron, a królestwo jego panuje nad wszystkimi”. — Ps. 96:10, NW; 103:19, NP.
2 Dzieje społeczności teokratycznej na ziemi datują się od czasów narodu izraelskiego za dni Mojżesza. Używszy Mojżesza za pośrednika, Jehowa ustanowił dla swego wyzwolonego ludu nie tylko szczególną formę rządów, ale także specjalną formę religii, to jest wielbienia Boga. W narodzie tym istniał więc teokratyczny ustrój i teokratyczne wielbienie. W roku 1117 p.n.e. zaszła pewna zmiana. Starsi ludu prosili proroka Jehowy, Samuela, o ustanowienie nad nimi widzialnego króla. Chociaż się to nie spodobało Jehowie, zezwolił jednak na namaszczenie pierwszego ziemskiego króla, którym został Saul. Gdy po nim nastał Dawid, starsi Izraela przyszli do niego do Hebronu, żeby zawrzeć z nim przymierze i namaścić go na króla. W ten sposób Dawid został „pomazańcem Jehowy” i mówiono o nim, że zasiada na „tronie Jehowy”. — 1 Kron. 29:23, NW.
3 W roku 33 n.e. teokratyczne panowanie Jehowy nad Izraelem dobiegło kresu. Pojawił się prawdziwy Mesjasz Jehowy, Jezus Chrystus. Nadszedł czas na założenie nowej społeczności teokratycznej — nowego narodu, narodu Izraela duchowego. Gdy dziesięć dni po zmartwychwstaniu Jezusa uczniowie zgromadzili się w Jeruzalem, Jehowa w sposób dostrzegalny dał znać, że wylewa swego ducha na nowo powstały teokratyczny zbór chrześcijański. Od tej chwili jego członkowie znaleźli się w nowym przymierzu z Bogiem, zawartym przez pośrednika większego niż Mojżesz, Jezusa Chrystusa.
4 W roku 1914, po zakończeniu wyznaczonych „czasów narodów”, Jezus Chrystus objął w niebie rządy mesjańskiego Królestwa Bożego. Następnie dokonał na ziemi przeglądu klasy swego „niewolnika” (Mat. 25:14-30). Z kolei ustanowił ich „nad całą swoją posiadłością”, to jest nad wszystkimi ziemskimi sprawami swego Królestwa. Dał im też zlecenie przewodniczenia zborom swego ludu i przewodzenia w ogłaszaniu tej dobrej nowiny o Królestwie po całej zamieszkałej ziemi.
5 Chrześcijańscy świadkowie Jehowy doby dzisiejszej wzięli sobie głęboko do serca te słowa swego Wodza. Nie tylko zamianowani starsi, lecz wszyscy oddani Bogu, ochrzczeni członkowie ponad 27 000 zborów na całej ziemi zajmują się działalnością ewangeliczną. W księdze Objawienia 14:6 mamy zapewnienie, że to dzieło odbywa się pod kierownictwem aniołów. Wspomniany wiersz mówi o wystąpieniu anioła, który leciał środkiem nieba i któremu powierzono ‛wiecznotrwałą dobrą nowinę, aby ją oznajmił jako radosną wieść mieszkającym na ziemi, i wszelkiemu narodowi, i plemieniu, i językowi, i ludowi’. — NW.
6 W dalszym ciągu zanośmy więc gorliwie tę dobrą nowinę mieszkańcom swego terenu. Starsi, organizujcie głoszenie grupowe w niedziele i w dni powszednie. Przewodźcie i zawsze stójcie na czele. Wspomagajcie w tej służbie nowych i niesamodzielnych. Rozpowszechniajcie Słowo Boże, Biblię. Dbajcie też o dalsze systematyczne wychowywanie zainteresowanych na prowadzonych przez członków zboru studiach biblijnych. Czas nagli. Wiemy, że się znaleźliśmy w „czasie końca” narodów tego świata i że bliska jest ich zagłada w „wielkim ucisku”, który ogarnie całą ziemię. Kroczmy więc naprzód pod kierownictwem Teokracji do ustanowionego przez Boga nowego porządku, ogłaszając wieść o Królestwie Bożym, tę jedyną dobrą nowinę dla mieszkańców ziemi. — Mat. 24:21, 22.
[Motto u dołu strony 1]
ZACHĘCAJ SWYCH ZAINTERESOWANYCH DO DZIELENIA SIĘ PRAWDĄ Z INNYMI