Jak byś zareagował
1 Jezus Chrystus — Książę Pokoju i Cudowny Doradca, rządzi w prawości i sprawiedliwości. Za przykładem swego Ojca mówi: „Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się!” On dopilnowuje, żeby każdy członek zboru chrześcijańskiego otrzymał skarcenie, jeśli tego potrzebuje. Temu celowi służą różne środki. Skarcenia udzielają rodzice, grono starszych w zborze, otrzymuje się je podczas czytania Słowa Jehowy, słuchania przemówień wygłaszanych w zborze czy studiowania literatury Towarzystwa. — Obj. 3:19.
2 Ale co powiedzieć o nas samych? Jak my reagujemy na skarcenie? Czy łatwo nam przychodzi się upokorzyć, gdy coś zawinimy? Czy cenimy sobie fakt, że Jehowa uznaje za słuszne i chce nas karcić? Czy może przeciwnie, obrażamy się? Każdy z nas ma wiele cech wspólnych z małym dzieckiem. Dziecko chce decydować samo o sobie, dąsa się, gdy mu się czegoś zabrania; raz jest krnąbrne, innym razem pokorne. U podłoża tych skłonności leży silne pragnienie stania się niezależnym, pragnienie samodzielnego decydowania i osądzania oraz niechęć do tego, żeby nam ktoś mówił, co mamy czynić. Ale gdy ktoś pragnie naszego dobra, gdy chce nas ustrzec przed postępowaniem, które mogłoby nas wtrącić w nieszczęście, to wtedy warto posłuchać takiej osoby, prawda?
3 Sam Jehowa dał nam pod tym względem doskonały przykład. Ponieważ przy stwarzaniu człowieka obdarzył go wolną wolą, więc w wielu sprawach pozostawia nam względną swobodę wyboru, jeśli chodzi o sposób postępowania. Kiedy jednak przekraczamy nakreślone granice, wówczas stajemy na gruncie, na którym grozi nam niebezpieczeństwo złamania prawa Bożego. Ale Jehowa nie chciałby, żebyśmy się dopuszczali łamania jego prawa i przez to tracili Jego łaskę. On nas miłuje i pragnie, żebyśmy zawsze cieszyli się Jego uznaniem, żebyśmy okazywali się godni dostąpienia błogosławieństw życia wiecznego. Dlatego będzie nas karcić dopóty, dopóki nie dokonamy wyboru. Albo okażemy skruchę i zaskarbimy sobie znowu Jego łaskę, albo odpadniemy, odrzucając Jego niezasłużoną życzliwość. Jakże ważne jest więc poddawanie się szkoleniu do życia przez przyjmowanie karcenia i odrzucanie starej osobowości wraz z jej praktykami, a przyoblekanie nowej osobowości ‛stworzonej według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności’! — Efez. 4:22-24, NW.
4 Wyobraźmy sobie, że w pewnym zborze zaszła konieczność podania do publicznej wiadomości, że dwaj bracia zostali na jakiś czas pozbawieni przywilejów z powodu niechrześcijańskiego postępowania. Czy obaj odnieśli jednakową korzyść z dobrodziejstwa, jakim jest publiczne skarcenie? Jeden z nich może sobie pomyśleć: „Oto napiętnowano mnie publicznie wobec całego zboru. Zostałem upokorzony. Teraz już nikt nie będzie mnie traktował tak, jak przedtem. Stałem się jakby wyrzutkiem. Nie wolno mi nawet dawać komentarzy na studium Strażnicy ani nauczać na zebraniu służby. Już nic nie jestem wart. Chciałbym wiedzieć, czy to naprawdę było konieczne, żeby mnie tak stawiać pod pręgierzem wobec całego zboru. Wygląda na to, że jednych się przyłapuje i karci, a innym coś takiego uchodzi bezkarnie. Ale trudno, muszę się z tym pogodzić, chociaż wcale mi się to niepodoba”.
5 Drugi zaś myśli sobie: „Skarcenie z ręki Jehowy jest bolesne, ale jestem pewien, że On wie, co czyni. Bracia z komitetu i tak obeszli się ze mną łaskawie. Będę teraz musiał na nowo odbudować to, co straciłem, i pozyskać zaufanie braci, korzystając z miłosierdzia Jehowy. Rozumiem, że teraz nie mogę dawać komentarzy na studium Strażnicy ani nauczać na zebraniach. Będę się cieszył, gdy w przyszłości zostanie mi przywrócony ten przywilej. Jehowa naprawdę jest miłosierny. Za to, co uczyniłem, mógłbym przecież być wykluczony ze społeczności, ale Jehowa okazał mi miłosierdzie, dając mi sposobność do okazania skruchy”.
6 I tu znowu należałoby powtórzyć pytanie: Czy potrafisz przyjąć radę bez żywienia urazy? Musimy się nauczyć poskramiać dumę oraz skłonność do usprawiedliwienia się. Księga Przysłów napomina: „Głupi uważa swą drogę za słuszną, ale rozważny posłucha rady” (12:15). Chyba nikt z nas nie chciałby zostać odcięty od duchowej rodziny Bożej i uznany za syna nieślubnego. Pragniemy posiąść dziedzictwo w nowym systemie Jehowy. Jeśli chcemy go dostąpić, to musimy się poddać karności pochodzącej od Jehowy. — Hebr. 12:9.