Udoskonalajmy swą wiarę przez ogłaszanie Królestwa
1 Gdy po raz pierwszy wziąłeś do rąk egzemplarz książki „Narody mają poznać, że ja jestem Jehowa” — Jak?, czy nie pochłaniałeś z zapartym tchem pierwszego rozdziału? Czy nie było tak, że nie mogłeś się od niej oderwać? Książka ta w pasjonujący sposób naświetla wydarzenia, będące bezpośrednio przed nami, zwłaszcza zagładę Babilonu Wielkiego. Jakże wdzięczni jesteśmy Jehowie Bogu za wyjawienie nam tylu szczegółów dotyczących dni ostatnich obecnego systemu rzeczy! Czyż nie powinno nas to jeszcze bardziej pobudzać do aktywnego ogłaszania Królestwa i czynienia uczniów?
2 W czerwcu będziemy mieć wiele dogodnych sposobności do dzielenia się tymi wspaniałymi rzeczami z ludźmi o szczerych sercach w pracy na terenach bliskich i dalszych oraz na naszych wspólnych zebraniach, na które będziemy też zapraszać ludzi zainteresowanych. Wiele głosicieli zaplanowało podjęcie tego lata najszczęśliwszej służby — okresowej lub stałej służby pionierskiej. Celem tej pracy w rozpoczynającym się okresie letnim nie będzie opracowanie jak najwięcej terenu, lecz udzielanie ludziom rzeczywistej pomocy w poznawaniu i uchwyceniu się prawdy. Teraz nie pora na odkładanie odwiedzin na późniejsze miesiące. Dlatego dokładajmy usilnych starań, żeby dopilnować każdych odwiedzin ponownych i dokonać ich w jak najkrótszym czasie, dążąc od razu do założenia studium biblijnego. Zapewne i tego lata uda się z pomocą Jehowy zapoczątkować wiele nowych studiów biblijnych.
3 Coraz więcej głosicieli zaznaje radości, jaką niesie ze sobą pełnoczasowa służba kaznodziejska. Posłuchajmy, co pisze jedna z pionierek: „Nie potrafię wyrazić słowami tego szczęścia, że Jehowa pozwolił mi poznać prawdę, i do tego jeszcze powołał mnie do służby pełnoczasowej. Jest to dla mnie bezcenny dar (...). Teren jest moją szkołą życia; dużo się już nauczyłam, a im więcej czasu upływa i im więcej się uczę, tym lepiej poznaję siebie i lepiej się czuję. Wierzę, że Stwórca błogosławi wszystkim wysiłkom, mającym na celu ciągłe uczenie się tego, co pożyteczne. Jakże wielka jest dobroć Jehowy Boga, że i mnie udostępnił ten wspaniały przywilej. Wiele można by pisać na ten temat, ale słowami nie sposób wyrazić tego, co czuję, bo nie ma takich słów, które mogłyby oddać całe moje szczęście. Jeśli tylko Stwórca pozwoli i wesprze mnie, to moim celem jest służenie Mu pełnoczasowo aż do Armagedonu.”
4 Inny pionier pisze: „Bardzo się cieszę, że Jehowa w swej miłości pozwolił mi przepracować jeszcze jeden miesiąc w dziele, jakie przeprowadza obecnie na ziemi Jego lud. Luty był dla mnie pracowitym miesiącem, gdyż starałem się czynić wszystko, żeby osiągnąć cel pioniera. Dzięki modlitwom i pomocy Jehowy udało mi się ten cel osiągnąć i bardzo się z tego cieszę.” Brat ten czerpie wiele radości ze studiów biblijnych, które prowadzi między innymi z pewnym krawcem. Człowiek ten już głosi znajomym i klientom, co daje bratu okazje do zakładania nowych studiów biblijnych. Ów pionier prowadzi też „grupowe” studium z kilkoma kobietami. Gdy zaczął studiować z pierwszą z nich, oświadczyła mu, że do studium chciałaby się przyłączyć sąsiadka. Sąsiadka zaś przyprowadziła swoją siostrę, która z kolei prosiła, żeby studium odbywało się u niej w domu ze względu na sublokatorkę, która też się zainteresowała. Obecnie wszystkie te kobiety robią dobre postępy w prawdzie i przychodzą na zebrania zborowe.
5 Pionier pisze: „Uświadomienie sobie krytycznej sytuacji, w jakiej się znalazł świat, pobudziło mnie do odwiedzenia mojej rodziny. Nawet nie przypuszczałem, że spotka mnie tak serdeczne przyjęcie. Przez danie im obszernego świadectwa o zamierzeniach Jehowy ożywiłem u nich wiarę w Boga. Cały okres pobytu u nich poświęciłem na rozmowy o Jehowie Bogu. Śpiewałem im nasze pieśni i cieszyłem się, że bardzo im się spodobały. Dowiedziałem się też od brata, że jego teść czyta Pismo święte, więc postanowiłem go odwiedzić. Byłem zdziwiony i zaskoczony, gdy człowiek ten powiedział mi, że już od dawna czeka, żeby mu ktoś wyjaśnił te sprawy. Poprosiłem Jehowę Boga w modlitwie, żeby otworzył jego serce, i moja modlitwa została wysłuchana. Człowiek ten przeczytał kilka publikacji i chciał się jak najczęściej ze mną spotykać.” Po założeniu studium biblijnego brat ten zamierza przekazać je miejscowym braciom.
6 Inna siostra pisze: „W lutym przeżywałam wiele radości, gdyż po raz pierwszy przyszła na zebranie niedzielne zainteresowana, z którą od jesieni ubiegłego roku prowadzę studium. Mieszka ona na dalszym terenie, gdzie nie ma braci w pobliżu. Kobieta ta jest dotknięta porażeniem jednostronnym, a przy tym jej cała rodzina jest przeciwna prawdzie i na każdym kroku jej dokucza.” Siostra zatroszczyła się o to, żeby tę osobę przywieźć i odwieźć samochodem. Chętnie podjął się tego inny zainteresowany, z którym ta pionierka studiuje od grudnia. Po powrocie do domu rodzina zasypała tę kobietę pytaniami: „Jak tam było?”, „Co robiono?”, „O czym mówiono?”, „Ile było osób?” itp. Gdy zainteresowana zaspokoiła ich ciekawość, jej mąż powiedział: „Muszę i ja pojechać kiedyś i przekonać się, czy ty mówisz prawdę!”
7 Czego można się nauczyć z tych doświadczeń? Że warto nie szczędzić trudu i wykorzystać każdą okazję do dania świadectwa. Dołóżmy starań, żeby jeszcze raz dotrzeć ze świadectwem do swoich krewnych i znajomych, chociażby w przeszłości nie okazywali zainteresowania. Od tamtego czasu niejedno mogło się zmienić. Pamiętajmy o zapraszaniu zainteresowanych i ich rodzin na zebrania zborowe. Niech też przychodzą na zborowe studium książki i niech się dowiadują, w jaki sposób narody będą zmuszone poznać Jehowę Boga. W ten sposób umocni się ich wiara i przekonanie, że znaleźli drogę, którą powinni iść naprzód bez względu na przeszkody — jedyną drogą prowadzącą do życia wiecznego.