Bądźcie świętymi w całym swym postępowaniu
1 Słowo Boże zachęca nas: „W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty”. Postępowanie w sposób święty obejmuje między innymi nasz stosunek do starszych w zborze i do innych braci (1 Piotra 1:15; Kol. 3:12-14). Być świętym oznacza nie doszukiwać się u braci uchybień ani nie narzekać na nich. Chcemy raczej dostrzegać ich zalety, a pomniejszać ich słabości. Tak postępując, naśladujemy naszego Ojca niebiańskiego, który jest hojny w przebaczaniu. — Izaj. 55:7.
2 Dlatego też nie powinny wśród nas mieć miejsca takie sytuacje, jak opisane poniżej. Czy się jednak nie zdarzają? Dwie siostry idą razem do służby polowej. Jedna jest od 20 lat w prawdzie i teraz zabiera do służby Nową. W rozmowie siostra będąca dłużej w prawdzie narzeka do Nowej na braci starszych, że udzielili publicznej nagany jej 17-letniemu synowi. Ubolewa nad tym, jaki to wstyd dla całej rodziny! Uważa, że wszystkiemu jest winien obecny nadzorca przewodniczący, bo brat, który przewodniczył zborowi w ubiegłym roku, nie byłby tak niemiłosierny wobec jej „synka”. Siostra Nowa również wyraża ubolewanie, że bracia na przywileju popełniają takie błędy. Wspomina, że musi powiedzieć o tym swemu mężowi.
3 Co sądzimy o takiej sytuacji?... Najwyraźniej siostra Narzekająca potrzebuje pomocy. Jej wypowiedzi nie są budujące. Czy można o niej powiedzieć, że jest święta oraz że przejawia docenianie dla postanowienia Jehowy co do utrzymywania zboru w stanie czystym? Z pewnością starsi będą musieli z nią porozmawiać.
4 Tymczasem siostra Nowa opowiedziała wszystko swemu mężowi, który z kolei zwrócił się do jednego z braci starszych, prosząc go o wyjaśnienie. Brat starszy udał się specjalnie do domu braterstwa Nowych. W rozmowie podkreślił fakt, że siostra Narzekająca ma za sobą wiele lat wiernej służby. Oczywiście w tej sprawie jest zaangażowana uczuciowo, gdyż chodzi o jej syna, ale najprawdopodobniej w przeszłości była dla niego zbyt pobłażliwa. Na podstawie książki Słowo starszy wykazuje, jakie sprawy stanowią podstawę do udzielenia publicznej nagany i jakie korzyści wynikają z tego dla strofowanego. Nie wdaje się jednak w żadne szczegóły co do postępowania chłopca. Pochwala braterstwo Nowych za kierowanie się właściwymi pobudkami i prosi, żeby nie rozmawiali na ten temat z drugimi, gdyż byłoby to dolewaniem oliwy do ognia (odczytaj Przysłów 26:20). Udziela pochwały bratu Nowemu, że zwrócił się z tą sprawą do brata starszego, zamiast rozgłaszać ją w zborze. Brat i siostra Nowi postanawiają zapomnieć o tej sprawie i wyrażają nadzieję, że siostra Narzekająca również nie będzie rozmawiać o tym z drugimi i zrozumie swój błąd.
5 Brat starszy udaje się teraz do siostry Narzekającej i jej oddanego Bogu męża. Siostra ta od razu zasypuje go pretensjami i zarzutami, podważając decyzję komitetu sądowniczego. Mąż taktownie zwraca jej uwagę, że przecież komitet wyjaśnił im dokładnie, dlaczego chłopiec zasłużył na naganę. Przypomina jej, że ilekroć chciał skarcić syna, zawsze stawała w jego obronie. Ponieważ nigdy nie chciała zgodzić się z tym, że on jest głową domu, więc teraz pozwala sobie także na podawanie w wątpliwość decyzji komitetu. Brat starszy dodaje, że zamiast myśleć o tym, jaki wstyd przyniosło to rodzinie, powinni raczej pomyśleć o tym, jaką hańbę postępowanie syna ściągnęło na imię Jehowy i Jego świętą organizację.
6 Siostra w końcu zrozumiała swój błąd i przyrzekła poprawę. Będzie pracować nad zmianą swego nastawienia. Brat starszy przyznaje, że nie jest łatwo znaleźć się w takiej sytuacji, kiedy ktoś bliski zostaje skarcony. Pociechę można czerpać z wypowiedzi na ten temat zanotowanej w Hebrajczyków 12:11 (odczytaj). A jak my byśmy się zachowali w podobnej sytuacji?