List od Braci
Drodzy Głosiciele Królestwa!
W czwartek 23 marca będziemy obchodzić 1945 rocznicę bezsprzecznie najważniejszego wydarzenia w całych bardzo przecież bogatych dziejach ludzkości, wydarzenia, którego dobroczynne skutki będą wyraźnie odczuwać wszystkie rodziny człowiecze, które kiedykolwiek żyły i jeszcze będą żyć na naszej planecie. Ze zbawiennych skutków tego wydarzenia rodzaj ludzki będzie bowiem korzystał przez całą nieskończoną wieczność. Dnia 14 nisana 33 roku n.e. Jehowa Bóg, wszechwładny Pan i Stwórca całego ogromnego wszechświata, pozwolił umrzeć śmiercią ofiarną na palu męki swemu umiłowanemu, jednorodzonemu Synowi, „aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. — Jana 3:16.
Obchodzenie co roku Wieczerzy Pańskiej miało przypominać uczestnikom nowego przymierza, że Jezus Chrystus umarł za nich, oraz miało podtrzymywać u nich głębokie docenianie sposobności uzyskania życia samoistnego, „życia w sobie” (Jana 6:53). Ale również członkowie coraz większej rzeszy „drugich owiec” „opłukali swe szaty i w krwi Baranka je wybielili”, dzięki czemu mogą utrzymywać przyjazne stosunki z jego Ojcem. Nic więc dziwnego, że „głosem donośnym tak wołają: ‛Zbawienie /zawdzięczamy/ Bogu naszemu (...) i Barankowi’” (Apok. 7:14, 10). Wobec wszystkich aniołów i ludzi cała ta wielka rzesza „głosem donośnym” wyraża swoją radość i wdzięczność Bogu i Barankowi za to, co dla niej uczynili. A czy można tak powiedzieć o każdym z Was?
Przede wszystkim czy rzeczywiście odczuwacie w swoich sercach szczerą wdzięczność za ten „niewysłowiony dar”? (2 Kor. 9:15, NP) Bo jeśli tak, to często myślicie o swych Dobroczyńcach i chcecie, żeby wszyscy ludzie dowiedzieli się, jacy Oni są wspaniałomyślni i miłosierni, jak wielką miłość Wam okazali. Wprost wołacie „głosem donośnym”, żeby wszyscy Was słyszeli. Mogło się co prawda zdarzyć, że wskutek codziennych kłopotów i trosk życiowych czyjś głos jakby przycichł albo nawet zamilkł na jakiś czas. Wtedy obchodzenie Wieczerzy Pańskiej razem z ostatkiem pomazańców sprawi, że to uczucie wdzięczności odżyje na nowo i zostaniemy pobudzeni do zastanowienia się: ‛Cóż ja oddaję Jehowie za wszystko, co mi wyświadczył? Czy wypełniam śluby złożone Jehowie przed całym Jego ludem?’ — Ps. 116:12-14.
Dawid powziął mocne postanowienie: „Każdego dnia będę Ciebie błogosławił” (Ps. 145:2). A my? Czy wysławiamy imię Jehowy każdego dnia czy to w gronie rodzinnym, czy w zborze, czy wobec osób postronnych — wszędzie, gdzie się stykamy z naszymi bliźnimi? Czy dziękujemy Mu codziennie za wszystkie Jego dobrodziejstwa? Czy od ostatniej Pamiątki nigdy nie zdarzyło się tak, żeby przez cały tydzień nikt nie usłyszał z naszych ust, jak bardzo jesteśmy wdzięczni Jehowie za sprawione przez Niego zbawienie?
Gdyby ktoś doszedł do wniosku, że tak już osłabł, iż nie jest w stanie wydobyć ze siebie głosu, to niech śmiało i szczerze poprosi kogoś w zborze, żeby mu pomógł ‛opadłe ręce i omdlałe kolana znowu wyprostować’. ‛Niech zrzuci swą troskę na Jehowę, a On go podtrzyma i nie dopuści, by miał się zachwiać sprawiedliwy’. — Hebr. 12:12, NP; Ps. 55:23.
Oby więc w Waszym zborze nikogo nie zabrakło przy symbolicznym stole Jehowy w dniu pamiątki śmierci Jego umiłowanego syna i oby każdy z pomocą świętego ducha Bożego doznał na tej uroczystości pokrzepienia i orzeźwienia do przebycia odcinka drogi dzielącego nas od nowego porządku!
Wasi bracia