Jaki pożytek można z tego odnieść?
1 Wszystkie postanowienia, które Jehowa podejmuje za pośrednictwem swej widzialnej organizacji, są dla naszego dobra. Dotyczy to na przykład naszych zebrań. Każdy może w nich uczestniczyć i w ten sposób zachęcać innych do miłości i dobrych uczynków (Hebr. 10:24). Ma to miejsce zwłaszcza wtedy, gdy wszyscy — nie tylko prowadzący — są dobrze przygotowani. Czy ty się przygotowujesz?
2 Dalszy pożytek wynika z tego, że prowadzący oraz inni doświadczeni głosiciele mogą udzielać drugim niezbędnej pomocy (Rzym. 15:1, 2). Czy starasz się wspierać każdego, kto by chciał, żeby mu pomóc? W ten sposób daje się wyraz praktycznej miłości bliźniego. W zborach, w których nadzorca służby współpracuje z nadzorcami ośrodków, jest konsekwentnie realizowany program wzajemnej pomocy; daje to wspaniałe wyniki.
3 Wiele pożytku dają też regularne wizyty nadzorcy służby w poszczególnych ośrodkach służby, oczywiście jeśli bierze sobie do serca rady Towarzystwa i starannie przygotowuje się do swoich odwiedzin. Brat ten powinien przeglądać karty służby głosicieli, żeby się zorientować, kto potrzebuje pomocy. Ponadto powinien omówić z nadzorcą wyniki służby polowej oraz duchowe potrzeby ośrodka. Czy tak jest w waszym zborze? Może się zdarzyć, że ktoś nie potrzebuje pomocy w pracy od drzwi do drzwi, tylko w dokonywaniu odwiedzin ponownych lub prowadzeniu domowych studiów biblijnych. Kto potrzebuje, względnie kto życzy sobie pomocy? Kto mógłby tej pomocy udzielić? Są to pytania, nad którymi powinni się zastanawiać nadzorca służby i nadzorca ośrodka.
4 W Naszej Służbie Królestwa z listopada 1979 powiedziano, że nadzorca służby nie musi prowadzić mnóstwa zapisków. Nie znaczy to jednak, że nie ma prowadzić żadnych albo że nie ma ich prowadzić pod jego nadzorem ktoś inny. Zapewne zechce sobie zanotować, kto z kim współpracuje albo jakie konkretne zadania zostały wyznaczone, żeby pomagać tym głosicielom. Nadzorca ośrodka powinien dopilnować, żeby rzeczywiście udzielano pomocy (Prz. 27:23). Trzeba z uznaniem powiedzieć, że w wielu zborach dzięki inicjatywie nadzorcy służby i nadzorców ośrodków bardzo dobrze zorganizowano pomaganie innym i że przyniosło to dużo pożytku (Hebr. 12:12, 13).
5 Gorliwi nadzorcy ośrodków starają się przewodzić w służbie. Dzięki temu ich słowa się liczą (Nehem. 5:16). Jeżeli kogoś kilka razy nie ma na zebraniach, nie przeoczają tego. Niepokoją się. Naśladują postępowanie dobrego pasterza opisane w Mateusza 18:12-14 i odwiedzają taką osobę, mając na uwadze udzielenie jej życzliwej pomocy. Jest rzeczą godną uznania, gdy wspierają ich pod tym względem słudzy pomocniczy. Zadanie to jest znacznie ułatwione, jeżeli wszyscy należący do ośrodka mieszkają w pobliżu. Wówczas odwiedziny pasterskie nie pochłaniają dodatkowego czasu na dojazdy. Również głosiciele nie tracą dużo czasu, żeby dotrzeć na zebrania lub na miejsca zbiórek do pracy polowej. Nadzorca ośrodka czy inny brat nie musi wtedy daleko jeździć ani chodzić tylko dlatego, że kilku głosicieli nie chce przejść do innego ośrodka lub zboru.
6 Jeżeli więc ktoś przeprowadza się na teren innego zboru, daje dowód chrześcijańskiej dojrzałości, gdy się do tego zboru przyłącza i tam chodzi na zebrania. Wprawdzie rozstanie się z braćmi, z którymi się zżyliśmy, może chwilowo zasmucić (choć nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się wzajemnie odwiedzać), ale z doświadczeń nadzorców podróżujących, którzy co jakiś czas przechodzą na inny teren, wynika, że poznawanie nowych braci sprawia wielką radość, zwłaszcza gdy się działa w myśl zasady podanej w Dziejach Apostolskich 20:35. Byłoby więc dobrze, gdyby każdy głosiciel należał do zboru, na którego terenie mieszka i korzystał z zebrań w najbliższym ośrodku, chyba że są jakieś istotne powody, które by usprawiedliwiały inne rozwiązanie (Zobacz „Skrzynkę Pytań” w NSK 3/76, s. 9).
7 Z pewnością wszyscy jesteśmy bardzo wdzięczni Jehowie za Jego postanowienia. A zatem starajmy się odnieść z nich jak najwięcej pożytku przez staranne przygotowywanie się do zebrań, żebyśmy naszymi rozmowami przed zebraniami i po nich, jak również naszymi komentarzami zachęcali i budowali drugich. Udzielajmy też chętnie pomocy tym, którzy jej pragną, żeby umiejętnie przedstawiali dobrą nowinę i owocnie pełnili służbę polową! Najwięcej pożytku odniesiemy jednak sami, gdy spełnią się na nas słowa z Dziejów Apostolskich 20:35: „Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w otrzymywaniu”.