Przedstawianie dobrej nowiny — ze skromnością
1 Powodzenie w naszej chrześcijańskiej działalności w znacznym stopniu zależy od tego, czy jesteśmy skromni. Słowem „skromny” określa się zazwyczaj człowieka, którego cechuje czystość moralna, który jest „wolny od grubiaństwa, nietaktu lub nieprzyzwoitości”. Ale „skromny” to także „świadomy swych ograniczeń” oraz „wolny od próżności lub zarozumialstwa”. Paweł apelował do współwyznawców, aby pamiętali o skromności. Napisał: „Wskutek okazanej mi życzliwości niezasłużonej powiadam każdemu tam pośród was, aby nie myślał o sobie więcej niż należy; niech raczej myśli o sobie trzeźwo, na miarę wiary, jakiej komu udzielił Bóg” (Rzym. 12:3).
WYMAGANIE SKROMNOŚCI JEST UZASADNIONE
2 Sama logika wskazuje, że głosząc drugim dobrą nowinę powinniśmy przejawiać skromność. Komu zawdzięczamy poznanie prawdy o Królestwie? Czy nie Jehowie, który nas wyrwał spod władzy „boga tego systemu rzeczy” i „oświecił nasze serca”, byśmy mogli poznać Jego wolę i uwierzyć w Jego cudowne zamierzenia? (2 Kor. 4:4-6). Czy przynależność do ludu, który Bóg darzy swoją łaską, czyni nas jako ludzi lepszymi od innych? Wprawdzie Jehowa zapowiedział, że wprowadzi do Nowego Porządku tylko tych, którzy „pełnią dla Niego świętą służbę”, ale wiadomo też, że nikt z nas się tam jeszcze nie znalazł ani nie jest w stanie osiągnąć życia wiecznego na podstawie własnych zasług (Rzym. 3:23, 24; Obj. 7:10). Kto stale o tym pamięta, ten nie traktuje nikogo z góry, wręcz przeciwnie, skromnie przedstawia drugim Boże orędzie zbawienia.
3 A czy nie jest też tak, że niezależnie od sukcesów osiąganych w świętej służbie wszystko koniec końców zależy od błogosławieństwa Jehowy? Przedstawmy to na przykładzie: Bez względu na wysiłki rolnika decydujące znaczenie dla wzrostu jego zasiewów ma pogoda. Psalmista słusznie nadmienił: „Jeżeli sam Jehowa nie buduje domu, na nic to, że się przy nim trudzą budowniczowie. Jeżeli sam Jehowa nie strzeże miasta, na nic się zda czuwanie straży”. Omawiając tę kwestię w odniesieniu do chrześcijańskich sług Bożych, apostoł Paweł napisał: „Ja sadziłem, Apollos nawadniał, ale Bóg dawał temu wzrost; tak więc ani ten, kto sadzi, jest czymś, ani ten, kto nawadnia, tylko Bóg, który sprawia wzrost” (Ps. 127:1; 1 Kor. 3:6, 7). Gdy się nad tym zastanowimy, siłą rzeczy przyznamy, że każdemu z nas przystoi być skromnym.
JAK PRZEJAWIAĆ SKROMNOŚĆ
4 Czy w służbie polowej zawsze starasz się być skromnym? Skromny głosiciel nie pomyśli, że tylko on potrafi przekonująco przedstawiać ludziom dobrą nowinę, lecz pozwoli się wypowiedzieć swemu partnerowi. Nie będzie mu niepotrzebnie przerywał, gdy coś wyjaśnia na podstawie Biblii. W rozmowie z ludźmi nie będzie nikogo atakował ani przypierał do muru, lecz z należnym szacunkiem pozna cudze przekonania oraz przyzna, że każdy ma prawo trzymać się własnych poglądów, choćby z naszego punktu widzenia te poglądy były błędne czy wręcz absurdalne (1 Piotra 3:15, 16). Zawsze też będzie kierował uwagę na Jehowę Boga i Jego Słowo, aby Jemu przypadła wszelka chwała i cześć (Jer. 9:22, 23).
5 Chrześcijańska skromność objawia się jeszcze w inny sposób. Gdybyśmy mówili ze zbytnią pewnością siebie, mogłoby to na niektórych słuchaczach zrobić wrażenie, ale wielu innych by zraziło. Wprawdzie Biblia zachęca do głoszenia prawdy z przekonaniem, ale to nie znaczy, że mamy to robić dogmatycznie, czyli — jak wyjaśnia słownik — „w sposób wyrokujący, nie dopuszczający możliwości sprzeciwu”. Nie ma potrzeby od razu obalać każdy błędny pogląd wyrażony przez rozmówcę, zwłaszcza gdy to nie ma związku z zasadniczym tematem, który chcemy mu przedstawić. Nasz duchowy oręż „ma moc obalać silne obwarowania”, niemniej musimy pamiętać, że nie chodzi o pokonanie rozmówcy, lecz o pozyskanie go dla prawdy (2 Kor. 10:4; Mat. 28:19).
6 Przejawianie skromności wiąże się też z uznawaniem faktu, że wiele osób napotykanych w służbie przewyższa nas pod niejednym względem, na przykład wiedzą ogólną bądź doświadczeniem życiowym (1 Kor. 1:26). Jak poprowadzisz rozmowę, gdy trafisz na człowieka wykształconego, na przykład lekarza? Zamiast się wdawać w szczegółowe rozważania nad możliwościami współczesnej medycyny, używając przy tym znanych ci terminów medycznych, lepiej przyznaj skromnie, że nie posiadasz rozległej wiedzy w tym zakresie, rad byś jednak się dowiedzieć, czy zdaniem twego rozmówcy ludzie przestaną kiedyś chorować (starzeć się, umierać). Po wysłuchaniu odpowiedzi niezwłocznie skieruj uwagę na Wielkiego Lekarza Jezusa Chrystusa oraz na wspaniałe obietnice Boże zapisane w Biblii. A gdyby rozmowa zeszła na temat transfuzji krwi, czy zaczniesz uzasadniać swoje stanowisko niebezpieczeństwami związanymi z przetaczaniem krwi? Choćbyś nawet dobrze znał to zagadnienie, uwypuklij zasadniczy powód wstrzymywania się od krwi, który wyłuszczono w Biblii (Zob. broszurę „Świadkowie Jehowy a kwestia krwi”, s. 28, p. 1).
7 Chrześcijańska skromność jest piękną ozdobą głosiciela dobrej nowiny. Dzięki niej możemy pozostawać w dobrych stosunkach z Tym, „który sprawia wzrost”, łatwiej rozumiemy ludzi i wczuwamy się w ich położenie, a tym samym jesteśmy w stanie udzielić im skuteczniejszej pomocy duchowej. Pielęgnując skromność na równi z innymi przymiotami chrześcijańskimi pomagamy ludziom rozpoznać w nas prawdziwych sług Bożych i przynosimy cześć Jehowie (Mat. 5:16). Przyczyniamy się też do harmonijnej współpracy wszystkich głosicieli Królestwa. Nie bez powodu w Księdze Przysłów 11:2 powiedziano: „U ludzi skromnych jest mądrość” (BT).