Czy masz ducha pionierskiego?
1 Co to jest „duch pionierski”? Można go określić jako pozytywne nastawienie do nakazu głoszenia i pozyskiwania uczniów, pełne angażowanie się w okazywaniu ludziom miłości i troski, przejawianie ofiarności, doznawanie radości ze ścisłego naśladowania naszego Mistrza, znajdowanie upodobania w rzeczach duchowych, a nie materialnych.
2 Lud Jehowy jako całość niewątpliwie przejawia dziś takiego ducha. Nawet w obliczu ostrych prześladowań i innych przeciwności z radością prze naprzód w ogłaszaniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym. Radość wynikającą z gorliwego głoszenia dobrej nowiny daje się wyraźnie zauważyć i odczuć na większych zgromadzeniach ludu Bożego. Duch widoczny przy takich okazjach pobudza do większej gorliwości, niezależnie od tego, czy jesteśmy głosicielami czy pionierami.
3 Ponieważ jednak żyjemy w późnym okresie dni ostatnich, dają się nam we znaki kłopoty i naciski w życiu codziennym, ograbiając nas niekiedy z gorliwości i zapału dla spraw duchowych. Każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „Czy mam ducha pionierskiego? Czy nie pozwalam na to, żeby stary system ostudził we mnie tego ducha? Czy przejawiam gorliwość dla prawdy, chętnie opowiadając innym o Królestwie Bożym? Czy wzbudzam ducha pionierskiego w zborze i czy zachęcam drugich, by z większym zaangażowaniem spełniali wolę Bożą? Jak przezwyciężyć negatywne nastawienie lub obojętność?”
JAK PIELĘGNOWAĆ DUCHA PIONIERSKIEGO
4 Duch pionierski to przede wszystkim stan serca, dlatego trzeba go pielęgnować. Ponieważ serce karmi się tym, co czytamy i czemu się przysłuchujemy, więc istotną rolę w rozwijaniu ducha pionierskiego odgrywa osobiste studium Biblii. Paweł usilnie zachęcał Tymoteusza: „Rozmyślaj nad tymi rzeczami (...) aby twój postęp był jawny dla wszystkich. (...) Trwaj przy tych rzeczach, bo tak czyniąc wybawisz zarówno siebie, jak i tych, którzy się tobie przysłuchują” (1 Tym. 4:15, 16). A zatem musimy rozmyślać nad sprawami duchowymi, żeby przeniknęły głęboko do serca, które jest siedliskiem pobudek. Czyniąc tak, rozwiniemy w sobie pragnienie spełniania woli Bożej. Nasze docenianie spraw duchowych będzie się pogłębiać i będziemy szukać sposobności poszerzenia naszej służby.
5 Tym, co mówimy, możemy albo rujnować, albo budować naszych braci (Efez. 4:29). Gdy dzielimy się przeżyciami ze służby oraz tym, co zapamiętaliśmy z zebrań lub ze studium osobistego, przekazujemy drugim coś pozytywnego i zachęcającego. A czy w codziennych kontaktach z ludźmi upatrujemy sposobności, by dać świadectwo nieoficjalne? Jeśli tak, to naśladujemy naszego Wzorodawcę, Jezusa (Jana 4:7-10).
6 W rozwijaniu ducha pionierskiego pomocne jest pielęgnowanie miłości do bliźniego (Mat. 22:39). W czasie pobytu na ziemi Jezus przejawiał taką miłość: Litował się nad ludźmi i dokładał wszelkich starań, by im pomóc, chociaż wymagało to nie lada ofiarności (Mat. 9:36; Rzym. 5:6). Jeśli mamy takie nastawienie, jakie miał Chrystus, będziemy współczuć ludziom i dokładać starań, by im pomóc pod względem duchowym, choćby niektórzy nas nie przyjęli (zob. Mat. 23:37).
POZYTYWNE WYNIKI
7 Przejawianie w życiu ducha pionierskiego przynosi dużo błogosławieństw i wiele pożytku. Biorąc zwiększony udział w służbie, stajemy się umiejętniejszymi nauczycielami, a to sprawia szczególną radość. Wraz z rozwojem ducha pionierskiego zacieśnia się w zborze serdeczna więź wśród braci i pogłębia się usposobienie duchowe. Wypowiadając się w pewnym zborze na temat pozytywnych skutków służby pionierskiej, jeden starszy zaznaczył: „Jakże dużo się zmieniło! Wzrosło tempo pracy. Zaznacza się dążność do tego, by coraz bardziej zwiększać udział w służbie”.
8 Rozpoczyna się rok służbowy 1989. Postaw sobie za cel przyczyniać się do rozwoju ducha pionierskiego w zborze. Szukaj sposobności do zwiększania udziału w służbie. W miarę możliwości uwzględniaj w swoich planach pomocniczą służbę pionierską albo dąż do podjęcia stałej służby pionierskiej. Wszyscy w zborze, tak pionierzy jak i głosiciele, mogą przejawiać ducha pionierskiego.