51 BARNABAS
„Syn Pocieszenia”
KIEDY po trzyletniej nieobecności Saul z Tarsu wrócił do Jerozolimy, chciał odszukać tam chrześcijan (Gal. 1:15-19). Ale oni się go bali, bo przecież wcześniej ich prześladował. Wielu z nich najwyraźniej nie wierzyło, że Saul naprawdę się zmienił. Jednak pomógł mu pewien odważny i współczujący mężczyzna. Stał się znany jako Barnabas.
Chrześcijanie w Jerozolimie obawiali się pomóc Saulowi z Tarsu, ale Barnabas odważnie udzielił mu wsparcia
Z Biblii dowiadujemy się, że Barnabas miał też inne imię — Józef. W okresie święta Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. ten chrześcijanin sprzedał swoje pole, a pieniądze przeznaczył na pomoc dla współwyznawców. Był znany ze swojej życzliwości i chęci pokrzepiania innych, dlatego apostołowie nazwali go Barnabasem, czyli „Synem Pocieszenia”. Później, około roku 36, Barnabas spotkał Saula i okazał mu życzliwość. Biblia mówi, że „przyszedł mu z pomocą” i „zaprowadził go do apostołów”.
Z czasem tych dwóch chrześcijan zostało dobrymi przyjaciółmi. Saul głosił w Jerozolimie tak gorliwie, że niektórzy fanatycy religijni chcieli go zabić. Dlatego bracia odesłali go do rodzinnego Tarsu. Z kolei Barnabas jakieś dziewięć lat później został wysłany do Antiochii Syryjskiej, żeby wspierać tam nowo powstały zbór. Jak mówi Biblia, „był to człowiek dobry, o silnej wierze i pełen ducha świętego”. Dobrą nowinę w Antiochii przyjmowało tak wiele osób, że Barnabas potrzebował wsparcia. Poszedł więc do Tarsu, żeby odnaleźć tam swojego przyjaciela Saula. Obaj zaczęli ze sobą współpracować i gorliwie głosili w Antiochii. Brali też udział w zorganizowaniu pomocy dla chrześcijan, którzy znaleźli się w potrzebie.
Barnabas razem z Saulem, który potem stał się znany jako Paweł, wyruszyli w podróż misjonarską. Ich odwaga wielokrotnie była wystawiana na próbę. Na przykład w Ikonium niektórzy Żydzi chcieli ich ukamienować. Wtedy Barnabas i Paweł, kierując się rozsądkiem, udali się do Listry. Tam ludzie początkowo uznali ich za bogów! Ale z Antiochii i Ikonium przybyli przeciwnicy i podburzyli tłum. Ludzie obrzucili Pawła kamieniami, wywlekli go za miasto i zostawili, myśląc, że umarł. Ale gdy podeszli do niego miejscowi chrześcijanie, okazało się, że Paweł żyje i jest w stanie o własnych siłach wrócić do miasta. Wyobraźmy sobie, jak szczęśliwy był Barnabas! Potem obaj bezpiecznie opuścili Listrę. Ale jakiś czas później tam wrócili, żeby zachęcać współwyznawców. Musiało to od nich wymagać niezwykłej odwagi!
W czasie wspólnej służby Barnabas i Paweł znaleźli się w wielu niebezpiecznych sytuacjach, ale byli też świadkami niesamowitych wydarzeń. Jednak w pewnym momencie ich przyjaźń została wystawiona na próbę. W kolejną podróż Barnabas chciał zabrać swojego kuzyna Marka. Paweł był temu przeciwny, bo wcześniej Marek ich opuścił. Żaden z nich nie chciał ustąpić. „Wtedy wybuchła między nimi gwałtowna kłótnia” i się rozdzielili.
Czy Barnabas dalej będzie się złościł na Pawła? Czy może mu przebaczy? Żeby postąpić właściwie i przestać się gniewać, potrzebował odwagi. Kiedy między chrześcijanami dochodzi do konfliktu, łatwo ulec emocjom — żywić urazę do współwyznawcy, zacząć źle o nim mówić, a nawet oddalić się od zboru. Ale odwaga pomaga postąpić inaczej i robić to, co podoba się Jehowie: dbać o pokojowe relacje z braćmi i siostrami.
Paweł i Barnabas nie pozwolili, żeby to nieporozumienie negatywnie wpłynęło na ich służbę. Barnabas popłynął z Markiem na Cypr, gdzie dalej pomagał kolejnym osobom zostać naśladowcami Jezusa. Z kolei Paweł wybrał się w podróż z Sylasem i z pomocą Jehowy umacniał braci i głosił dobrą nowinę.
Czy Paweł i Barnabas żywili do siebie urazę? Nie. Pomyślmy: Paweł w swoich listach dobrze wypowiadał się o Barnabasie. W jednym z nich wspomniał, że obaj ciężko pracowali, żeby zarobić na swoje utrzymanie (1 Kor. 9:6). W innym liście Paweł poprosił braci i siostry, żeby serdecznie przyjęli Marka, „kuzyna Barnabasa”, co pokazywało, że do żadnego z nich nie żywi niechęci (Kol. 4:10, 11). Chociaż Paweł i Barnabas już ze sobą nie współpracowali, to nadal się przyjaźnili. Bez wątpienia Barnabas dalej pocieszał innych dobrą nowiną. A współpracując z Markiem, z pewnością cały czas go szkolił. O tym, jak ten młody mężczyzna okazywał odwagę, dowiemy się więcej z następnego rozdziału.
Przeczytaj:
Do omówienia:
Jak Barnabas okazywał odwagę?
Wniknij w temat
1. Lewici nie otrzymywali w dziedzictwie żadnej ziemi. Skoro więc Barnabas był Lewitą, skąd miał ziemię? (Liczb 18:20; Dzieje 4:36, 37; w98 15.4 s. 20, ak. 4, przypis)
2. Dlaczego Barnabasa nazywano apostołem? (Dzieje 14:14; it „Barnabas” ak. 3)
3. Na Cyprze Barnabas i Paweł głosili Sergiuszowi Pawłowi. Czy Łukasz, pisarz Dziejów, słusznie użył wobec niego tytułu „prokonsul”? (Dzieje 13:7, 12; it „Cypr” ak. 6) A
Bank of Cyprus Cultural Foundation Collection
Ilustracja A: Odnaleziona na Cyprze moneta z podobizną Klaudiusza. Był on władcą imperium rzymskiego w czasie, kiedy Barnabas i Paweł odwiedzili Cypr. Na monecie znajduje się tytuł namiestnika wyspy: „prokonsul”
4. Dlaczego nie było to zaskakujące, że mieszkańcy Listry chcieli złożyć Barnabasowi i Pawłowi ofiary? (bt s. 97, ramka)
Wyciągnij praktyczne wnioski
Jak możemy naśladować szczodrość Barnabasa?
Wygląda na to, że początkowo to Barnabas przewodził podczas pierwszej podróży misjonarskiej. Później jednak wiodącą rolę zaczął odgrywać Paweł. Ale Barnabas nie stał się zazdrosny. W jakich sytuacjach moglibyśmy go naśladować? B
Ilustracja B
Jak mógłbyś naśladować odwagę Barnabasa?
Spójrz z szerszej perspektywy
Czego to sprawozdanie uczy mnie o Jehowie?
Jak ta relacja biblijna wiąże się z zamierzeniem Jehowy?
Dlaczego jestem wdzięczny, że Barnabas został wybrany, żeby panować z Jezusem w niebie?
Dowiedz się więcej
Jak przykład Barnabasa i Pawła pokazuje, że ludzie o różnych osobowościach mogą ze sobą współpracować?
„Czy rozwiązujesz konflikty i zabiegasz o pokój?” (w17.06 ss. 16-20)
Zobacz, jak dzisiaj bracia mogą rozwiązywać nieporozumienia tak jak Barnabas i Paweł.