CHARIF

(„znieważył [urągał]”).

Głowa rodu, z którego 112 mężczyzn wróciło z niewoli babilońskiej w 537 r. p.n.e.; nazwany też Jorą (Ezd 2:18; Neh 7:6, 7, 24). Jego imię pojawia się ponownie w spisie naczelników ludu, którzy pieczęcią potwierdzili umowę zawierającą wyznanie grzechów, sporządzoną za czasów namiestnika Nehemiasza; Charifa najwyraźniej reprezentował wtedy jakiś potomek (Neh 9:38; 10:1, 14, 19).