ITAMAR

(prawdopodobnie: „ojciec [lub brat] palmy”).

Czwarty syn Aarona (Wj 6:23; Lb 26:60; 1Kn 6:3). Po przeprowadzeniu spisu elementów przybytku Itamar razem z ojcem i braćmi został wprowadzony na urząd kapłański podczas ceremonii, której przebieg opisano w 29 rozdz. Wyjścia (Wj 28:1; 38:21; 40:12-15). Kiedy później jego dwaj starsi bracia, Nadab i Abihu, zostali uśmierceni za ofiarowanie „niedozwolonego ognia”, Itamarowi i trzeciemu bratu, Eleazarowi, zabroniono obchodzenia po nich żałoby. Z czasem Jehowa stopniowo wyjawiał kolejne obowiązki kapłanów i powierzał je Itamarowi i Eleazarowi (Kpł 10:1-20). Itamar nadzorował różne prace w przybytku wykonywane przez Gerszonitów i Merarytów (Lb 3:2-4; 4:28, 33; 7:8).

Potomkowie Itamara też byli kapłanami, a za panowania Saula, Dawida i Salomona członkowie domu Helego, który wywodził się od Itamara, przez jakiś czas pełnili urząd arcykapłana. Kiedy Dawid organizował służbę świątynną, osiem z 24 oddziałów kapłańskich tworzyli potomkowie Itamara (1Sm 14:3; 22:9; 1Kn 24:1-6; zob. ARCYKAPŁAN). „Synowie Itamara” zostali także wymienieni wśród izraelskich domów patriarchalnych spisanych po powrocie z niewoli babilońskiej (Ezd 8:2).