SŁUŻBA, USŁUGIWANIE

Praca wykonywana przez sługę podlegającego jakiemuś zwierzchnikowi. W starożytnym Izraelu Jehowa wybrał do usługiwania Lewitów (Pwt 10:8; 21:5). Szczególną służbę pełnili też prorocy (zob. KAPŁAN; LEWICI; SŁUGA, USŁUGUJĄCY). Jednakże gdy na ziemię przyszedł Jezus Chrystus, zapoczątkował zupełnie nowy rodzaj służby — nakazał swym naśladowcom czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów (Mt 28:19, 20). Chrześcijanie zaczęli zanosić światu oddalonemu od Boga orędzie o pojednaniu się z Nim za pośrednictwem Chrystusa (2Ko 5:18-20).

Tych, którzy zareagowali pozytywnie na tę „służbę pojednania” (2Ko 5:18), należało szkolić, nauczać, wspierać oraz odpowiednio ukierunkowywać, by zdobyli mocną wiarę i w niej trwali, a także by sami brali udział w dziele czynienia uczniów (por. 2Tm 4:1, 2; Tyt 1:13, 14; 2:1; 3:8). Dlatego po wstąpieniu do nieba Chrystus Jezus jako Głowa zboru dał „dary w ludziach” — apostołów, proroków, ewangelizatorów, pasterzy i nauczycieli — „w celu korygowania świętych, dla dzieła usługiwania, dla budowania ciała Chrystusowego” (Ef 4:7-16; zob. DARY OD BOGA).

Inny aspekt usługiwania w obrębie zboru dotyczył udzielania wsparcia materialnego współwyznawcom będącym w potrzebie i zasługującym na taką pomoc. Szczepana i sześciu innych braci mających „dobre świadectwo” wyznaczono do rozdzielania żywności między chrześcijańskie wdowy (Dz 6:1-6). Później zbory w Macedonii i Achai wzięły udział w usługiwaniu polegającym na niesieniu pomocy ubogim braciom w Judei (2Ko 8:1-4; 9:1, 2, 11-13). Kiedy zebrano datki i Paweł zamierzał wyruszyć z nimi do Jerozolimy, poprosił braci w Rzymie o wspólną modlitwę, żeby to ‛usługiwanie okazało się godne przyjęcia przez świętych’, dla których było przeznaczone (Rz 15:25, 26, 30, 31).

Kilka lat wcześniej w podobny sposób dali wyraz swej miłości chrześcijanie z Antiochii w Syrii, wysyłając doraźną pomoc braciom w Judei podczas panującej tam klęski głodu (Dz 11:28-30).