POMOC DLA POTRZEBUJĄCYCH

Pomoc materialna dla tych, którym z powodu podeszłego wieku, klęski głodu czy innych przeciwności losu brakuje podstawowych środków do życia.

Gotowość wspierania potrzebujących zawsze wyróżniała wiernych sług Bożych (Hi 29:16; 31:19-22; Jak 1:27). W I stuleciu w zborze jerozolimskim zaopatrywano w żywność ubogie chrześcijańskie wdowy; z czasem wyznaczono siedmiu wykwalifikowanych mężczyzn, którzy mieli zadbać, by przy codziennym podziale nie przeoczono żadnej kobiety zasługującej na wsparcie (Dz 6:1-6). Apostoł Paweł, pisząc po latach do Tymoteusza, wyjaśnił, że pomoc ze strony zboru przysługuje wdowom mającym co najmniej 60 lat. Ponadto chrześcijanki te miały być znane ze szlachetnych uczynków (1Tm 5:9, 10). Jednak obowiązek troszczenia się o starszych rodziców i dziadków spoczywał przede wszystkim na dzieciach i wnukach, a nie na zborze. Paweł napisał: „Jeśli któraś wdowa ma dzieci lub wnuki, niech te uczą się najpierw przejawiać zbożne oddanie we własnym domu oraz oddawać swym rodzicom i dziadkom należne zadośćuczynienie, gdyż to jest miłe w oczach Bożych” (1Tm 5:4, 16).

Czasami zbory organizowały pomoc materialną dla chrześcijan z innych terenów. Kiedy nastała zapowiedziana przez proroka Agabusa wielka klęska głodu, uczniowie z Antiochii Syryjskiej — „każdy według tego, na co go było stać — postanowili posłać doraźną pomoc braciom mieszkającym w Judei” (Dz 11:28, 29). Ta i inne zbiórki na rzecz potrzebujących współwyznawców w Judei były całkowicie dobrowolne (Rz 15:25-27; 1Ko 16:1-3; 2Ko 9:5, 7).